Levensverhalen (pagina 1440)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

een verhaal

Erik is mijn grote liefde.We waren 31 jaar getrouwd en we hebben vele problemen moeten overwinnen maar het was ons gelukt.Sinds een jaar of 4 scheen alles op zijn pootjes gevallen te zijn ,we waren gelukkig.Vrijdag 10 februari 2006 was Erik nog de ganse dag gaan werken,zaterdag 11 februari was hij doodziek.Op woensdag 15 februari kregen we de diagnose:nierkanker met metastasen in de longen.Bovendien een agressieve vorm die men eigenlijk niet kende.Je bent versuft,kunt het nauwelijks vatten wat je overkomt,plots sta je buiten de wereld.Na de eerste paniek zijn we met veel moed aan de behandeling begonnen.Men zei me steeds dat ik positief moest blijven en men trachtte mij hoop te geven.Ik was daar altijd nogal sceptisch tegenover omdat ik eigenlijk,diep in mezelf, wist dat het een verloren strijd ging zijn.( ik ben verpleegkundige)Toch heb ik ook veel hoop gehad want zonder hoop kan je niet leven.Toen de chemo niet aansloeg zijn we overgegaan naar een proefmedicatie.Even leek het beter te gaan en Erik begon voorzichtig plannen te maken.Toen is het plots fout gegaan en Erik is op 31 oktober overleden.Thuis, dat had ik hem beloofd.Ik heb hem 8 maand met hart en ziel thuis verzorgd,hij is enkel de hoogstnodige dagen in het ziekenhuis geweest.De laatste keer dat hij opgenomen werd was op onze huwelijksverjaardag op 18 oktober.Gans de ziekteperiode is een afschuwelijke periode geweest met veel pijn,bijna niet te stoppen hoestbuien,vermoeidheid, koortsaanvallen..we hebben niets meer kunnen doen.Al die verhalen van:"we hebben nog een reis gemaakt,we zijn nog gaan eten met vrienden" noem maar op ontmoedigden mij.Bij ons was het van de ene dag op de andere gedaan en Erik is die 8 maand enkel van bed naar de zetel kunnen gaan en omgekeerd.Hij was een knappe vent van 1m92 en toen hij gestorven is woog hij amper 58kg. Ik ben zo intensief bezig geweest met hem te verzorgen dat ik nu mezelf verwijt dat ik niet genoeg met hem gepraat heb,hem niet de kans gegeven heb zijn gevoelens te verwoorden.Hij zal mij willen sparen hebben om over sterven te spreken.Want niettegenstaande ik in mijn beroepsleven al zeer veel mensen had weten sterven heb ik van Erik niet willen zien dat hij stervende was,ook al heeft de huisarts en de palliatieve verpleging het mij gezegd ,ik heb het niet willen horen,niet willen aanvaarden. Ik kan het nu nog niet aanvaarden.Het hoeft allemaal niet meer,ik heb geen toekomst meer,het heeft geen zin meer. Ik wou dat ik bij Erik was,ook al heb ik 2 lieve kinderen,zij vervangen mijn zielsgenoot niet. Ik heb morfine achtergehouden.De gedachte dat mijn kinderen enorm verdriet zouden hebben als ik uit het leven zou stappen houdt mij nu nog tegen maar het wordt alsmaar meer een verleidelijke gedachte.Een verder leven zonder mijn geliefde zie ik echt niet zitten,een zielepoot van een weduwe vind ik een afschuwelijke gedachte.Nu reeds moet ik voor bepaalde zaken hulp vragen en ik haat dat! Had ik het maar gedaan op het moment dat Erik van mij weggegaan is.
Datum:
14-04-2007
Naam:
wies
Leeftijd:
57
Provincie:
Limburg

te veel

Hallo, net zoals de meesten hier heb ook ik n ontzettende kutperiode.
Het komt voornamelijk omdat mijn ouders gaan scheidden. Dit gaan zij doen omdat mijn vader is vreemd gegaan, en mijn moeder slaat. Ik sta vanaf die periode onder ontzettende druk. Ik moet altijd thuis zijn, want anders flipt mn ma. Ik word overal op gecontroleerd. Ik heb bijna geen sociaal leven meer zegmaar. Ik ben een hoop van mijn vrienden kwijtgeraakt gewoon omdat hun leven wel verder gaat, maar t mijne zegmaar op een bepaald punt blijft hangen. Mijn ouders zijn ook bijna failliet, wat voor ontzettende ruzies zorgt thuis. Altijd krijg ik de schuld ervan dat ik teveel geld gebruik. Ik ben toen een aantal dagen met een groep in het buitenland geweest om bij te komen ( schoolreis ) en toen ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met drugs. Ik voelde me vrij weetje, gewoon ff geen kopzorgen. Terug in nederland ben ik vaker gaan blowen, om me maar zweverig te voelen. Ook ben ik ontzettend gaan drinken. Mensen begonnen tegen mij te zeggen dat ik er slecht uit zag, dat mijn gedrag agressiever werd. En dat ik gewoon anders was dan daarvoor.
Ik ben toen wel minder gaan drinken, op het moment drink ik niet veel, maar ik heb altijd de behoefte aan iets.
ik heb al meerdere malen op het punt gestaan om mijn polsen door te snijden of een hoop pillen in te nemen, maar ik kan het gewoon niet. Ik wil nog zoveel, nog dingen doen, dingen zien. maar soms hoeft het gewoon niet meer.
Als het goed is gaan mijn ouders heel binnekort scheiden, en gaat mn ma verhuizen. Ik weet niet met wie ik mee moet. Er komt sowieso toch ruzie van. Slaande ruzie.
ik voel me zooo ontzettend kut. Ik zit ook heel veel op mn kamer de laatste tijd, sluit ik me zegmaar op, zet ik lekker muziekje op, nirvana ofz, die muziek helpt mij echt. Dat is gewoon n weerspiegeling van hoe ik me op zo een moment voel.
Ik ben bang, voor wat komen gaat. Ik weet niet of ik dit patroon nog erg lang kan volhouden.
Dennis
Datum:
14-04-2007
Naam:
Dennis
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Leven

Mijn verhaal is te onbelangrijk om te vertellen.Vergelijk het met eender wiens verhaal op de site en de redenen om ongelukkig te zijn verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Maar toch,ik kan dit niet.Ik kan niet leven.Ik ben niet gemaakt voor deze maatschappij.Ik voel me constant ongelukkig,en ik weet dat ik op de rand van een depressie zit.
De enige oplossing lijkt en IS zelfmoord.
Maar er zullen zoveel mensen zijn die ik kwets,mensen die het niet verdienen gekwetst te worden,dat ik verplicht ben verder te leven.Ik hoop dat ik het nog lang zal volhouden,maar ik weet zeker dat ik de 20 niet haal.
Datum:
14-04-2007
Naam:
Vleugel
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

de enige weg

hallo,
Ik ben klaar met deze wereld! Wat fijn om te lezen dat andere mensen met dezelfde gevoelens rondlopen. Het is raar, ik ben 29 en de drang om zelfmoord te plegen word weer alsmaar groter. Vanaf mijn 15 de ben ik er voor het eerst serieus over gaan nadenken en steeds komen er perioden dat het fantaseren over omgaat in het maken van serieuze plannen. Tot nu toe heb ik me er iedere keer van weten te behouden. Eigenlijk maar om 1 reden, ik weet geen manier op zelfmoord te plegen zonder dat ik mijn familie en vrienden daarmee ontzettend veel pijn doe. Weet er niet iemand een manier waarop het een ongeluk kan lijken. Ik ben klaar op deze wereld! Mensen die ik het vertelt heb snappen niet waarom, maar het is een gevoel van hier niet willen zijn, niet steeds verdriet en pijn willen voelen, niet steeds willen voelen dat ik niet in staat ben echt te leven. Ik ben er klaar mee.

bye
Datum:
14-04-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
29
Provincie:
Zuid-holland

Warom..?

Hallo allemaal ik ben natasha en ik ben het leven hellemaal zat !!
en dat komt door al mijn dingen in het verleden.
mijn ouders zijn 6 jaar geleden gescheiden en sinds die heb ik me vader nooit meer gezien maar sinds vleden week heb ik hem uit mijn zelf opgebeld en opgesocht wat me erg goed deed alleen mijn moeder was het er niet zo mee eens en daar zit ik wel mee en no veel meer dingen ik heb ook al een paar keer geprobeert op zefmoord te plegen maar is mislukt ben ook al 2 keer in het ziekenhuis gekomen daardoor:'( DOei(L)
Datum:
14-04-2007
Naam:
Natasha
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Nutteloos

Mijn naam is robert, 29 jaar. Al van jongs af aan heb ik een handicap. Ik word hier ook elke keer aan herinnerd. Ik heb hierdoor het gevoel dat ik altijd als een minderwaardig mens word beschouwd. Elke keer als ik een doel in het leven heb gevonden, krijg ik reacties te horen van ja, maar je hebt een handicap en moet je realistisch zijn. Je word met de nek aangekeken. Iedereen denkt dat als je een lichamelijke handicap hebt dat je ook een mentale stoornis hebt of zo. Je word bij banen afgewezen met de reden we hebben een betere kandidaat die aan onze eisen voldoet. Elke keer als je denkt dat je leven weer een beetje op de rails staat komt er een of andere betweter die even weer een duit in het zakje moet doen. De confrontaties worden nu wel erg irriterend voor mij, dat ik nu echt denk om er een eind aan te maken.
Datum:
14-04-2007
Naam:
Robert
Leeftijd:
29
Provincie:
Zuid-holland

Bang voor de toekomst

Ik ga het doen. Het leven is voor mij te ingewikkeld, ik overzie het nie. Ik weet niet of ik lijdt aan psychische ziekten depressies ec. Eigenlijk denk ik het nie maar op de een of andere manier kan ik de dingen die normale mensen den gewoon niet aaan. Alles gaa bij mij zo langzaam en moeizaam. it is nogal een vaag verhaal met weinig redenen tot zelfmoord r in misshien, maar het ljkt me de enige uitweg uit dit bestaan. Ik heb nergens zin in, Ik heb geen eens zin om me aan te kleden of om water te drinken of wat dan ook. ik wou dat ik gewoon uit mezelf dood kon gaan. in jezelf snijden is ook zo moeilijk, ik kan het echt niet. je moet jezelf ve een barriere heen zten die veel te groot is voor mij. Ik zit er aan te denken om mezelf een ongeluk te laten gebueren door bijvoorbeeld voor een auto te lopen of zo. Misshien ga ik da eindelijk eens dod. Godverdomme wat wil k graag dood. Ik heb wel een aantl slaappillen maar he zijn er te weinig voor een dodelijke dosis. Misschien als ik ze inneem en met mijn kop in een emmer water hang dat ik dan verdrink. Is je vingers in een stopcontact steken dodelijk? Ik wil vandaag nog dood. Vandaag nog. Afscheidsbrief schrijven heb ik ook geen zin in. Wat moet ik er in zetten? Dat ik iedereen zal missen? Dat is niet eens zo
Datum:
14-04-2007
Naam:
Jasper
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Ik wil dood

Ik wil gewoon dood, moet ik voor een trein, of van de Martinie toren springen of pado´s nemen. Tableten helpen niet, ze halen je weer bij en dan krijg je het Hollandse vingertje.
Datum:
14-04-2007
Naam:
J IJntema
Leeftijd:
57
Provincie:
Drenthe

Alleen maar ellende!

Het leven is alleen maar ellende! Ik ben een meisje van 20 jaar, en ik zie het allemaal echt niet meer zitten, ik voel me erg rot, niemand ziet me staan,en sommige mensen mogen me niet,waarom weet ik niet! Ik baal er ontzettend van want het enige wat ik ben is alleen maar een aardig,vriendelijk,respectvol,betrouwebaar persoon ik ben een goed mens, ik ben altijd behulpzaam geweest tegen anderen, maar mensen zijn t gemeen in dit wereld, soms vraag ik me echt af waar heb ik dit aan te danken of wat heb ik in vredesnaam misdaan?Ik heb al te vaak een stuk of 25 gehoord dat ik lelijk ben! en laat hoeveel mensen dat vinden,zonder t zeggen! Ik vind gwn dat die mensen ziek in hun hoofd zijn,ik kan er ook niets aan doen of wel soms? Ik denk dat mij probleem is dat mensen me op mijn uiterlijk beoordelen, en niet om wie ik ben,mijn innerlijk!! daar hebik een erge baat bij.want ik vind nietdat dat zo mot zijn!verder heb ik ook schoolproblemen.Ik loop een grote leerachterstand en haal alleen maar slechte cijfers! hoe keihard ik ook leer het gaat altijd mis, wat is er toch mis met mijn hersenen? mij?en laatstaan wat ik allemaal voor nare, verschrikkelijke in het verleden heb meegemaakt! het leven is een nachtmerrie.Je geeft liefde, en je krijgt er niets voor terug! niemand die om je geeft, met je mee-voelt en troost! soms vraag ik me af a heeft het leven voor nut! ik heb het moelijk ,maar het komt gwn niet in me op om zelfmoord t plegen,ik moet er niet ensaan denken? wat moet ik toch? het toekomst zie ik ook nie eer zitten,waarom i het leven zo moeilijk?dit is maar een voorbeeld, daadwerkelijk moet ik veel lijden!
Datum:
13-04-2007
Naam:
Carina
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Geen zin meer

Ik ben Mayke 21 jaar. Ik heb een kloteleven gehad. Ik heb drugs gebruikt, en mijn ouders hebben mij helemaal laten gaan vanaf mijn 12e. Ik heb op mijn 18e een psychose gekregen waar k toch uit ben geklommen. Alles ging goed. Heb zelfs een tijd in Spanje gewoond en gewerkt waar ik zowaar gelukkig was!
Toen ik terug kwam leerde ik een jongen kennen Mark. Hij was gelijk al mijn alles. Ik weet ook nu dat ik echt ziekelijk geobsedeerd ben. Ik loop hem niet na of ben niet echt jaloers. Maar ben ALTIJD bang hem kwijt te raken. en denk 24 uur per dag aan hem totdat het pijn doet. Ik word gek van mezelf. Ik denk al een paar weken om gewoon weg te gaan van hier. Ik heb geen zin meer in niks. De kleine dingetjes. Ik wil niet meer werken, de rekeningen boodschappen doen. die stomme dingetjes ik heb er gewoon geen zin meer in. en het meest is dat ik gewoon niet wil dat mijn vriend bij me weggaat. en dan kan ik hem zo voor zijn. Hij heeft het al 3x uitgemaakt en hij doet af en toe ontzettend afstandelijk. Geen kus willen geven of me vast willen houden in bed. Hij wilt wat minder vaak komen.
Nu heb ik hem verteld dat het niet goed met me gaat en heel onzeker ben. en vaak denk om dood te gaan. En hij zegt doodleuk "misschien is het beter om afstand te nemen, ik met me vrienden en jij met je vriendinnen". Nu is het zo ik heb geen vrienden of vriendinnen, en sinds januari heb ik mijn eigen huis en ziot altijd alleen thuis! en daar word k ziek van. als hij er is dan voel ik me wel goed. K heb waarschijnlijk mezelf teveel aan hem gegeven en ben mezelf helemaal kwijt. ik ben ontzettend afhankelijk geworden. en zonder hem voel ik me rot. wil ik dood. en met hem voel k me redelijk goed. Af en toe niet hoor. Ik ben gewoon radeloos. Ik wil heel graag dood. een overdodis nemen ofzo. maar ik heb er gewoon het lef niet voor..
Datum:
13-04-2007
Naam:
Mayke
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.