Levensverhalen (pagina 1379)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

' het gaat niet meer'

Weetje, waarom leef ik nog? Echt, het is zo nutteloos, ik plaatste hier al eerder mijn verhaal. Over mijn vader die depressief is enzo.

Weetje, eigenlijk moet ik niet zo laf zijn, en het gewoon doen. Maar ik zou nooit van een flat af of voor de trein springen! peinig je zelf niet meer. je leven is al verrot. Een over dosis is genoeg. Dan waarschuw je ook gelijk de mensen, dat je het niet meer ziet zitten als je er niet aan overlijd. Zoals ik. Ik kan het niet meer. Mijn kracht is op. Mijn leven is eenmislukte puinhoop. Ik vind geen geluk, en als ik denk het gevonden te hebben, veranderd binnen een minuut mijn zon in een onweers bui. Ik wil niet meer leven, ik kan het niet meer. Waarom is het allemaal zo moeilijk? waarom zijn er zoveel mensen depressief. Weetje eigenlijk ': de gemenen mensen,blijven leven, de lieve, willen zelfmoord. Maar de gemenen krijgen later hun trekken nog wel. Ik heb bijvoorbeeld ook 2 meisjes in mijn klas, onder wie Angela, die ik al in mijn vorige verhaal noemde. Maar iemand anders. ik druf niet eens haar naam te noemen, omdat ik bang ben dat ze me anders dood maakt. Ookal vind ik dat niet erg, maar ik wil een pijnloose dood. heb al genoeg pijn en gun haar het geluk niet om mij te doden. Ik zal haar maar ** noemen. Kijk die Angela uit mijn klas, doet eerst heel aardig alsof we vriendinnen zijn, en ik altijd bij haar terecht kan. Maar later naait ze me. ze bedijgt me, maakt me bang, doet gemeen zodat ik me echt onwys klote voel. Die ** voert haar opdrachten uit, zoals mij slaan, spuugen, bedrijgen enzo. weetje ik haat het leven. Wil er uitstappen maar ben te laf. waarom geeft niemand wat om mij?
enkelt 3 vriendinnen. of is dat ook schijn? ik wil troost nij iemand. iemand met wie ik kan praten. Maar waarschijnlijk vind ik die niet meer, en is het telaat. ik wil zo graag een gelukkig leven, me blij voelen. waarom voel ik dat niet. Ik heb bijna geen kracht meer. en geen zin meer om te leven. Ik ben er gewoon lichaamelijk ziek van. Ik kan niet meer.

help help

Datum:
14-06-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

'dood en leven'

Op de basischool ben ik tot groep 6 gepest. Ik was altijd het type dat nooit zijn mond open deed. Ik dacht altijd dat ze er wel een rede voor zouden hebben. Ik ben heel vaak aan mijn zelf gaan twijfelen, en heb uiteindelijk de stap genomen om naar een andere klas te gaan. eenmaal en een andere klas heb ik de laatste 2 jaar echt een onwijs leuke tijd gehad. Heel prettig. Ik had toen wel veel vrienden en ben daardoor ook fijn naar de middelbareschool gegaan. Je blijft natuurlijk wel altijd de klap voelen. In groep 8 werd mijn vader heel erg depressief, en heeft op een flat gestaan. Toen ik thuis was, sloeg ik een van zijn favoriete boeken open om er in te gaan lezen. Toen ik die open sloeg kwam er een afscheidsbrief uit. Mijn vader bedankte daar mee zijn ouders,mijn moeder, zijn zussen en zijn lieve vrienden, maar ik ontbrak. hij vertelde niets over mij. Vroeger sloeg hij me ook wel eens. Ik kreeg toen echt het idee dat hij niet van me hield. Eenmaal op de middelbareschool ging het wat beter met mijn vader. Hij is uiteindelijk geret, en was weer thuis. Echter had ik nogsteeds die klap. Ik zat in de brugklas, en probeerde een nieuwe start te maken. Maar dat werd fataal. Weer werd ik gepest aan het begin. Omdat ik gepest werd, leerde ik me zelf te verweren. Zei iemand dan ook maar iets tegen mij, kon die een hele gemene meid terug verwachten. Ik heb ook heel vaak steraf gekregen opschool. Toen ik eenmaal in de 2de zat, probeerde ik het anders te doen. Ik was liever het ' niets zeggende' meisje, dan de gemenerik. We hebben dit jaar een hele drukke klas. Het ene hele vervelende incident na het andere. Ik ben er vrijwel altijd bij betrokken. Ze moeten mij altijd hebben. Ben best vaak in elkaar geslagen. Dit jaar werd mijn vader voor de 2de keer depressief. Hij wou weer zelfmoord plegen en probeerde het voor mijn ogen. Net alsof hij dacht dat het mij niets kon schelen & alsof het hem niets kon schelen dat ik zijn dochter was. Als ik er met mijn moeder over wilde praten, schonk ze er geen aandacht aan. Ik heb geen broers of zussen, dus ik had niemand. Ik moes het echter ook nog stil houden, omdat mijn vader teamleider(coördinator) was van de zelfde school is van waar ik op zit. Ik had helemaal niemand waar ik wat mee kon. Ik dacht vaak dat het geen zin meer had,en dacht aan zelfmoord. Nu aan het einde van de 2de klas word het er alleen maar erger op. Ik weet niet meer wat ik moet. Echt iedereen haat mij. Ik zou zo graag willen dat dat anders was. Ik probeer altijd uit mijn hart het goede voor mensen te doen, maar niets helpt. Ik heb wel een paar hele lieve een goede vriendinnen. Dat zijn pas echte kanjers. Ik dacht ook dat ik een goede vriendin had, het meisje hete Angela. Uiteindelijk probeerde ze mij altijd in een vervelende situatie te krijgen. Hoe meer pijn ik had, hoe meer zij genoot. Ik ben echt totaal kapot. Konstant word ik geslagen. Als of ik grof vuil ben. Dan vraag ik me vaak af waarom ik nog leef! Want ja, waarom leef ik? Ik heb ouders die net doen alsof ze om me geven, maar het niet doen. Ik heb geen broers of zussen waar ik iets aan kwijt kan. Ik heb geen familie. Het lijkt alsof ik leef voor de pijn, alsof dat mijn lot is. Ik zie het nu echt niet meer zitten. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik hoop dat god het goed met me voor heeft.

het spijt me dat ik leef,

Datum:
14-06-2007
Naam:
Anomien
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

When will you hurt me again to tell me I've told you so?

Waar moet ik beginnen? Niemand, zelfs ik niet weet waarom ik dit doe. Is het omdat mijn ouders nooit naar me omkeken? Is het omdat daardoor mijn oom vrij spel met me had? Want een kind van 4 weet niet beter. Is het omdat in al die jaren van misbruik nooit iemand een idee heeft gehad van wat er zich afspeelde op zijn zolderkamer? En de tekens waren zo duidelijk..zeggen ze. Nu het allang te laat is voor me, zien ze het eindelijk. Te laat, weeral. Nog steeds beïnvloed het mijn leven en nog steeds kan ik geen normale sociale relaties aangaan. Enkel haat en liefde, niets er tussenin. Geen grijs voor mij, alleen zwart met af en toe een streepje wit. Eindelijk vond ik iemand die ik niet haatte, houden van, met heel je hart en zodanig veel dat je er alles voor zou opgeven. Ken je dat? Ik nu wel. En toch zal hij me nooit zien. Niet omdat hij me niet tof vindt(want we lachen altijd) en niet omdat hij me lelijk vindt(want dat ben ik niet)maar om het enigste wat ik nooit zal kunnen veranderen. Mijn leeftijd. 16,61,6*1,1+6..allemaal getallen toch? Nee, voor hem niet. Alsof 5 jaar verschil onoverkommelijk is? Hij is mijn enigste kans te overleven, maar hij weigert te geloven dat WIJ zou kunnen werken. Mijn hele leven draait rond hem en elke stap die ik zet is er één om dichter bij hem te komen. Hoe hard ik ook probeer, hij blijft me wegduwen.. Maar ik lieg, niet alleen mijn leeftijd, maar ook mijn verleden en mijn visie op de toekomst houden hem tegen, omdat hij net als ik maar al te goed beseft dat er een dag komt dat ik beslis dat het genoeg is geweest. Ik bereid me voor, ik heb al allerlei instructies voor de nabestaanden klaar gelegd en ik ben ook klaar. Misschien wacht ik er nog jaren mee, maar dat betwijfel ik. En dankzij het feit dat ik aan posttraumatische stressinsomnia leid(Hell Yeah!!) heb ik genoeg slaappillen om een gezin voor eeuwig te doen slapen. Drugs en alcohol, de enigste twee dingen die me nu nog een beetje doen leven, zullen ervoor zorgen dat ik zal sterven. Met een gelukzalige glimlach op m'n lippen.

WAVE

Have you ever felt the way I'm feeling now?
No, you would be dead by now
The pain you can not burry
The anger you can not stand
My life is over, no need to hurry
Just carved your fucking name in my hand
Wish I was you and not the
Fucked up person I am
No, that's not what I want
'cause you're just half a man
Want to escape from this fucked up life
Maybe I'll laugh with it
later with my wife
NO!
I don't want to marry
I don't want to make plans
Just want to say goodbye
And wave from above to all
My friends

TIME FADES

Don't, don't let time
pass you by
Don't, don't leave me
it's allready to late

LOVE AND LET GO

When did you choose to end my life?
That I had to walk your path of betrail
You handed me my suicide knife
And it's your crack that I inhale
Is it because I still love you
that you refuse to let me in your heart
Is it because I never knew you
You never knew from the start
Your eyes so bright, always
Sharp as a razor
I always know when I'm right
and in the end you'll be my savior
You never see me and you pretend like I'm not there
But sometimes, I know it, I feel it,
it's your life with me that you want to share
I love you and I miss you
Blame me for all I care
I'm affraid of what's behind me
'cause I don't know what it is
And who'll be my savior
'cause again it's you I miss

The gun was still warm on the night that she died
I love you, I miss you
I'll wave to you 'till you're out of sight
Datum:
14-06-2007
Naam:
Sabbe
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

zelfmoord

hey,,
2jaar geleden,,
is me hond gestorven sindsdien wil ik bij hem zijn in de hell.
en heb altijd ruzie enzo
ik doe niets goed enzo
kwil dood
Datum:
14-06-2007
Naam:
Melissa
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

Ik weet het allemaal niet meer..

Ik ben een meisje van 16 jaar. En heb volgens mij al veel dingen meegemaakt in mijn leven, meer dan andere mensen van mijn leeftijd.
Toen ik 1 jaar oud was, overleed mijn broer die toen 13 jaar oud was aan de ziekte van Hunter. Mijn ouders waren er kapot van, waardoor ze knallende ruzie's kregen enz. Daardoor gingen ze op mijn 2e scheiden. Mijn zus (die 10 jaar ouder is dan ik) liep toen weg. Ze ging -geloof ik- bij mijn oma wonen voor een tijdje, en daarna op kamers. Ik ben dus niets anders gewend dan dat mijn ouders gescheiden zijn en nog steeds niet elkaar kunnen accepteren en nog altijd knallende ruzie hebben als ze elkaar zien, dat ik geen oudere broer meer heb, en dat mijn zus ergens anders woont dan ik.
Niet zo heel ernstig op zich toch? Maar schijn bedriegt. Door al die 3 gebeurtenissen achter elkaar is mijn hele leven naar de klote. Al die 3 dingen zijn één grote oorzaak dat er bij mijn moeder in haar hoofd toen iets is geknapt. Ik heb zóvaak ruzie met haar wat echt niet normaal is. Ze scheld me uit voor dingen, ze zegt zo vaak als we ruzie hebben dat ze mij niet als dochter wilde hebben, dat ik een foutje was. Ze zeikt al over echt hele kleine dingetjes, en daar kan ze ook heel erg lang over doorzeiken. Ze heeft ook iets tegen mijn vriendje, waardoor ik daar ook onzeker over word. Ik kan ook nooit iets goed bij haar doen lijkt het wel. Als we ruzie hebben word ik ook vaak tegen dingen aangesmeten of geduwd. Ik ben zo vaak ontiegelijk moe van dat gedoe dat ik gewoon een xtje rust wil.
Maar dat is nog niet alles.
Mijn vader is getrouwd met een nieuwe vrouw. Mijn stiefmoeder dus. En ik kan dat mens niet uitstaan. Ik heb ook heel erg vaak dikke ruzie met haar (maar zij is ook geen kinderen gewend). Mijn vader zelf doet daar niet veel aan, en het heeft ook geen zin om het daar met hem over te hebben. Bij mijn vader kan ik ook nooit wat goeds doen. Het moet altijd beter. Hij wilde ook persé dat ik vwo of gymnasium zou gaan doen, maar dat red ik gewoon niet. Ik heb net mijn vmbo diploma gehaald en dat geloofde hij zelfs niet. Hij zei aan de telefoon zelfs dat ie dacht dat ik zou zakken.
Ik heb dus ook een vriendje. Hij heet Ricardo. En ik ben al bijna 2 jaar samen met hem. Dat is het enige nog waar ik voor leef. Voor die relatie die ik heb. Alleen het probleem is, dat mijn vriendje zelf ook heel erg veel problemen heeft. Veel te veel om op te noemen. Hij wilde net voordat ik hem leerde kennen zelfmoord plegen, maar ik heb hem daarvan weerhouden. Laatst wilde hij het ook weer doen, maar ik hield hem weer tegen. Maar wie houd mij tegen?
Mijn vriendje is echt heel erg lief en, naja je kent het allemaal wel. Maar doordat hij veel problemen heeft (en hij moet dat natuurlijk ook afreageren) reageert ie dat op meestal op mij af. We hebben dan ook best vaak ruzie, om de abnormaalste dingen. En daardoor voel ik me ook zwaar klote. Hij is jaloers, waardoor ik niet met mensen om mag gaan die hij niet mag.
Hij mag mijn vriendinnen namelijk niet.
De reden is ook één groot fiasco. Ik ben namelijk ( ja ik geef toe ik ben echt héél erg dom geweest :( !!!) vreemd gegaan. Ik miste hem toen zo erg (hij woont ongeveer 50 km van mij vandaan) dat ik -toen er een andere jongen mij leuk vond en mij opeens ging zoenen- terugzoende. Mijn vriendinnen hadden dat door/gezien en hebben meteen het aan Ricardo laten weten. Ik wilde hem helemaal niet kwijt dus heb ik 1 groot lulverhaal opgehangen dat hun dat verzonnen hadden om mij te pesten en dat ze oorlog zochten enz.
En Ricardo geloofde dat uiteindelijk.
Nu heeft ie natuurlijk dus iets tegen hun, en moet ik doen alsof ik ook iets tegen hun heb. Dus ik moet 2 werelden gescheiden houden. En dat klinkt veel makkelijker dan het is. Ik lijd er erg onder. Maar het is natuurlijk uiteindelijk mijn eigen schuld. Maar Ricardo heeft vaak nog zijn twijfels over dat verhaal, waardoor hij mij niet 100% kan vertrouwen en dat voelt nog kuttiger.
Mijn vriendinnen zelf vinden het allemaal wel best. Zolang hun er maar geen last van hebben. Sja.. zulke goede vriendinnen zijn het ook niet. Zo goed helpen ze mij ook niet. Ik ben zo vaak depressief geweest en dat ik last had van mijn hart daardoor. Maar waren ze dan bezorgt? Nou nee. Hun vonden dan dat ik me aanstelde. En deden er dus niets aan.
En nog steeds doen ze niets. Ze doen maar alsof er niets aan de hand is en ik altijd nog blijf leven.
Nou..
Ik weet het niet meer..
Datum:
14-06-2007
Naam:
Diana
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Mijn leven

Ik heb een leven die ik zelfs mijn vijand niet toewens. Mijn moeder werdt mishandeld door me vader. En als ik voor me moeder sprong kreeg ik ook klappen. Me vader die toen weer een ander vrouw had en trots die foto van dat mens liet zien en der bij ook nog zei van dochter 'dit is zij'. Me moeder daar zat ik mee ik zag der elke keer huilen en toen ik vroeg ma wat is er ontkende ze dat ze aan het huilen was. Maar diep van binnen wist ik gewoon waar aan het lag. Me broertje die is nu ook niet goed door al dat problemen hij gaat nu al 2 jaar niet naar buiten. Ik ben heel vaak in de steek gelaten door me vriendinnen en elke keer in plaats van tip geven. Zeiden Ze vaak van ja als ik jou was dan was ik allang al weg uit dat huis. Ik heb wel is aan zelfmoord gedacht, ik stond een keer op het punt om me pols door te snijden met een stuk van de spiegel waarop ik een vuist gaf en kapot ging. Was zo deprie geworden. Ik zag het niet meer. Me moeder kwam door me hoofd heen. Ookal heb ik het ook niet goed met haar kunnen hebben, maar toch dacht ik bij zelf stel als ik weg ben en dan?? Me moeder die dan volgens mijn gek zou worden want ben tenslotte de gene die haar helpt met van alles. Mijn familie daar hebben we ook geen contact. MAar als ik nu terug kijk dan zie ik dat alles wel een beetje goed is gekomen. Je moet geduld hebben ze zeggen het niet voor niets dat geduld een schoone zaak is. Ik heb nu nog steeds wel probleempjes daar niet van. Heel soms denk ik ook weer aan zelfmoord maar dan ZIE IK MIJN MOEDER VOOR ME.

Datum:
13-06-2007
Naam:
schorpioen
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

Hoe fokt op het nu weer loopt

ik wil het gwn niet meer ik word het egt zo zat met deze wereld alles wat ik doe gaat fout wat moet ik dan nog indze tering wereld er is niks dat mij nog hier houd ja me vrienden en me ouders en me broer maar tog sgool is een hel ik word bijna geschorst alleen maar omdat ik niet na ga blijven,,een jonge die ik leuk ivnd heb ik dinge mee gedaan waar ik spijt van heb en ik heb het ze vriendin vertelt en die gelooft me gwn niet.
ook we logies het is haar vriend maar dan nog wrmzou ik liegen ik haat liegen en als hun denken dat ik zo hem als mijn vriend kan krijgen dan hebbe ze het goed mis wnat hij is kk boos op mij .
ik heb onlangs weer contact met me vader via me terapaute en ik ben het nu al zat om daar weer heen te gaan en me vader weer te zien.
het enige wat ik wil dat die fucking sgool me met rust laat en ik de dingen op me eigen manier kan doen.
majah blijkbaar kan dat niet in deze wereld ,, ik heb al een jaar ofzo in me pols gesneden ik heb twee keer op flat gestaan maar niet gesprongen omdat ik me vrienden niet kon achter laten
me handen trillen nu gwn om der egt een eind aan te maken maar ik weet dat me twee beste vrienden me achterna gaan en waarschinelijk me broer en me moeder ook en dat wil ik zeker niet!!!!.
maar ik wil dit gwn niet meer ikw ord het egt zo fucking zat dat alles maar fout moetgaan en ook altijd bij mij ,, tuurlijk zitten er wel positive kanten aan meleven maar meer negative kanten en er komen er steeds meerbij.
Datum:
13-06-2007
Naam:
franka
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

...

het niet zo dat ik niet dood wil... ik heb der al zo vaak aan gdagt... maar waarom ? je an altijd vriende maken...er is tog altijd wel een manier om eruit te komen..... je hebt gwoon iemand nodig om mee te praten ...... ik wil zon iemand zijn...gedeelde smart is halve smart... please doe t niet... je doeet alleen maa mensen pijn..en je untn iet voor je probelem wegrennen ook niet als je dood bent........ je maakt jehele leven gwoon overnieuw mee.... probeer t gwoon op te losse...en niet opdie manier......
Datum:
13-06-2007
Naam:
deborah
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Hoe heeft het zover kunnen komen?

Hallo,

Ik ben een meid van 25 en heel mijn leven gaat het al niet lekker. Vroeger ben ik altijd gepest omdat ik een litteken in mijn gezicht heb dit gebeurde op 7 jarige leeftijd toen ik ben gevallen.Toen is alles al stiekem veranderd. Ik heb hier altijd mijn mond over gehouden en niemand laten blijken dat is hiermee zat. Maar nu, nu komt er zoveel op mij af dat ik het niet meer aan kan. Huil ieder dag als ik alleen ben. Het valt me op dat ik het voor de buitenwereld doe alsof er niets aan de hand is ALLES PRIMA MET ME. Ik wil niet dat iemand het weet ik schaam me er ontzettend voor bang dat ze denken dat ik het voor de aandacht zou doen. Mijn ouders zouden er kapot aan gaan. Woon sinds 1,5 jaar op mezelf door een relatie die ik zelf heb beèindigd omdat ik iemand tegen kwam waar ik mijn verder leven mee wilde delen dit wist ik zo zeker. Maar na een half jaar was dit ook weer voorbij aan zijn kant. Nu na 1.5 jaar alleen red ik het financieel ook haast niet meer. Mijn werk bevalt me niet meer. En VRIENDEN nou ja vrienden? Echte vrienden heb je niet als het even moeilijk wordt laten ze je ook vallen als een baksteen en hebben hun eigen leven. Voel me zo eenzaam en gekwetst in heel mijn leven dat ik ook nergens geen zin in heb ook niet om nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb een (vriendin) waarbij het ook niet helemaal lekker loopt dus steun en/of afleiding krijg ik niet daar is het ook èèn en al ellende. Ik weet het niet meer ik loop al een tijdje met de neiging om actie te ondernemen maar kan niets vinden over een snel pijnloos einde. Ik wil echt stoppen. Wat heb je hier nu nog waar kun je tegenwoordig nog eens na uit kijken of van genieten. En aan de andere kant durf ik de stap niet te nemen voor mijn ouders die kunnen het niet aan en denken dat ik het prima heb en lekker in mijn vel zit terwijl dit ECHT NIET het geval is. Ik wil wel maar durf niet soms denk ik schijterd kom op wat wil je nu!!! Zeik niet zo en doe normaal of maak er een einde aan. Ik wil wel maar kan het om de èèn of andere reden niet. Is dit omdat je er nog niet klaar voor bent moet je nog verder in de shit komen om er een echt PUNT achter te zetten of ???????? Ben in ieder geval blij dat ik het even van me af heb kunnen schrijven..

Kunt u/iemand mij vertellen waarom het zo moeilijk is om iets te doen waarvan je weet dat het het beste is en alle ellende en pijn voorbij zal zijn...

een eenzame meid van 25

Deborah
Datum:
13-06-2007
Naam:
Deborah
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

zinloos

alles is zinloos mijn leven alles wat ik doe is zinloos.ik haat mezelf ik word gehaat door anderen.alles wat ik doe is toch fout. er kan nooit een bedankje af maar als ik iets fout doe mogen ze je wel de grond in trappen. ik doe toch alles fout. er is geen uitweg meer voor mij in de wereld. ik hoop deze klote wereld snel te verlaten en ergens te komen waar het beter is dan hier. vaarwel klote wereld...
Datum:
13-06-2007
Naam:
Jan
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.