Levensverhalen (pagina 1163)

nou ik had met een turksejongen gehad en het was daar uit mee , maar ik ging er nog wel redelijk mee om , maar een maand later had ik met iemand die ik al 2 jaar ken en vond hij niet goed . en hij zit hele tijd te zegge nu da ik een kk hoer enzo ben en dat hij hem in het ziekenhuis ga slagen en mij ook
zit me hele dagen te bedreigen ,
op school gaat het ook niet goed en krijg alsmar op me kop voorniks thuis ook en weet niet meer wat ik moet doen .
ik snij me zelf ook soms als ik er echt nie meer tegen kan maar zit steeds met zelfmoord in me hoofd
wat moet ik doen ?
x

ik ben een meisje van 14 jaar... ik ben nogal dik en daar word ik erg mee gepest. ik vind dat nu echt niet meer leuk want, overal waar ik eigenlijk ben gebeurt het, op school op straat in winkels. maar niemand kan er wat aan doen. alleen ik maar bij mij is afvallen nogal lastig want mijn ouders en zus zijn oowk dik... maar dii steunen me niet als ik wil afvallen en daar heb ik het moeilijk mee... ik kan oowk bij niemand echt mijn gevoelens kwijt en dat wi ik wel graag kunnen want, tegen over mijn beste vriendin probeer ik me groot te houden. en ieder avond huil ik mezelf weer in slaap.. heeft iemand tips voor mij?

tienerjaren in kinderhuis
daar misbruikt door verzorger
pleeggezin bij oud en gefrustreerd echtbaar
met aversie tegen staat (ex NSBers en
para normale belevingen
2 echtscheidingen 3e huwelijk
alcoholist
bijreorganisatie achmea op straat
herseninfarct waardoor invalide
woning onbruikbaar verkopen
thuis w onen onhaalbaar
echtgenote diabeet en 1 oog blind
nu in verpleeghuis tussen
licht dementerenden

Ik snap veel van de emoties die ik op deze site lees. Zelf heb ik ook een zelfmoordpoging ondernomen, inmiddels al bijna 10 jaar geleden. In bad heb ik mijn pols doorgesneden en aanvaard dat ik zou sterven. Geen brief, geen aandacht trekken, gewoon dood willen. Ik ben er nog iedere dag blij mee dat ik destijds op tijd "wakker" schrok en het bloeden gestopt heb. Ik wil ook jullie behoeden om zelfmoord te plegen, en dan met name iedereen die nog in de puberteit zit. Geloof me, dingen gaan de komende jaren compleet veranderen. De meeste problemen van nu stellen dan niets meer voor en je kunt er wellicht zelfs om lachen. Bedenk maar eens hoeveel problemen je in je leven al gehad hebt, en je zal tot de conclusie komen dat de meeste problemen nu geen rol meer spelen. Precies hetzelfde geldt voor je huidige problemen.

Zeker als het gaat om financiele problemen, als je wat ouder wordt is een paar honderd euro heel makkelijk te overzien. Ook school, dat je enorme stress kan geven, til er niet te zwaar aan. Als je merkt dat leren echt totaal niets voor je is, en het ook niet lukt, dan zijn er genoeg andere alternatieven. Ja, je verdient wat minder, maar nog steeds genoeg om die paar honderd af te betalen.

Ook als je ouders je mishandelen, reken er maar op dat je over een paar jaar veel en veel sterker in je schoenen zult staan. Je zal sterker zijn dan hen, ze worden sneller oud dan je denkt. Ook dat probleem zal zich oplossen.

Zit je in over een liefde of kun je helemaal niemand vinden, ook dat lost zich vanzelf op. Naarmate je ouder wordt zal uiterlijk minder belangrijk worden en karakter een grotere rol spelen. De wereld is totaal anders dan het schoolplein.

Gun het jezelf in elk geval om oud genoeg te worden om als volwassene in het leven te staan, en je zult zien dat het werkt. Ben je onzeker? Ga op een vechtsport, en het krikt je vanzelf op.

Echt waar, als je eenmaal wat ouder bent wordt het leven een stuk leuker. Er zullen altijd problemen blijven bestaan, maar je zult ze beter kunnen relativeren en er makkelijker mee om kunnen gaan.

Succes in ieder geval.

Als je mijn leeftijd ziet zul je misschien denken, wat doet die hier.
Ik ben hier om jullie een gedeelte van mijn dagboek te laten lezen.
Ook ik heb vaak op het punt gestaan om uit het leven te stappen, vooral na mijn straatleven.
Ik ben heel veel verloren lichamelijk, geestelijk , ben vaak verhuist en heb zelfs uiteindelijk typhus opgelopen.
Ik schrijf vanuit mijn eenzaamheid, mijn doodsstrijd maar vooral vanuit mijn hart zoals ik nu leef.
Het leven is wat jij het wilt schenken.
En dit kan uit eenvoudige dingen bestaan.
Daarom mijn dagboek fragment.....

Straat-eten.

Nu mijn mannetje in het zuiden werkt moet ik het huishouden alleen draaien en met drie meiden is dat niet altijd even makkelijk.
Afspraak is, buitenspelen tot zes uur, dan naar binnen.
Aangezien ik ze niet altijd in zicht heb komen zij ook later binnen.
Geen probleem maar zij weten dat ik dan niet meer een hele maaltijd ga staan koken.
Gisterenavond was het weer zover.
En dus overleg wat wij eten wat snel gemaakt is.
Tosti's roepen de dames, uit de pan.
En terwijl de meiden elkaar bezighouden begin ik aan het smeren van de boterhammen.
Tweezijdig, kaas, pan op het vuur en beginnen maar.
Terwijl ik de boterham in de pan leg gaat mijn gedachte naar vroeger.
Zij moesten eens weten waarom ik dit zo doe.
Toen ik straat leefde had ik vrijwel geen eten, elke dag was vechten voor wat eten en een slaapplaats.
De politie Utrecht kwam uiteindelijk met een slooppand waar ik tijdelijk in kon wonen.
Tevens mocht ik een groepje mensen in huis halen.
De keuze was snel gemaakt, op straat liep ik altijd met een aantal jongens die net als ik geen harddrugs gebruikten.
En dus trokken wij met een groep van vijf man in het huis en konden wij eindelijk na twee jaar een eigen huis betreden.
Dit betekende ook dat wij een uitkering konden aanvragen.
Dit was bar weinig en wij moesten wel gewoon huur, gas en licht, belastingen betalen.
Wij leefde van ongeveer 25 gulden per week.
En hoewel wij dan een dak boven ons hoofd hadden was de honger nog niet voorbij.
Eten konden wij krijgen van de politie.
En dus liepen wij elke week naar het buro voor een plastic zak vol voorverpakt brood.
Twee sneetjes brood met een plakje kaas.
Niet bepaald smakelijk maar als je honger hebt......
De enige manier waarop wij nog echt redelijk een smaak konden krijgen was door het brood in een pan te bakken.
Ee pot pindakaas, een pakje boter, aardappels, uien, mayo en drinken, het wekkelijkse boodschappenlijstje.
Want van een brood haalde wij de kaas af en deden die op een andere boterham zodat er dubbele kaas opzat.
Beetje mayo en eten maar.
Een ander vast gegeven was aardappels met uien.
Schillen, snijden en in de oven.
Mayo erbij en eten maar.
Nog steeds heb ik van die kleine dingetjes die ik door mijn straatleven heb overgehouden.

Langzaam hoor ik de meiden binnen weer in mijn hoofd terugkeren.
De geluiden klinken zo vertrouw maar tevens zo beangstigend.
Wat staat hun nog te wachten ?
Ik kan hun niet beschermen tegen wat het leven gaat geven, ik heb ze op een wereld gezet waar ik hun gelijk in los moet laten.
Als ik Laura de fles geef en zij kijkt mij aan met haar prachtige babyoogjes dan huilt mijn hart nu al om haar verdriet, om wat ik niet kan voorkomen, over het verdriet wat ik niet kan weghalen.
En hoewel ik niet in God geloof bid ik bijna dat het verdriet uit kleine dingen zal bestaan.
Mijn drie meiden zijn een groot wonder, een onbegrijpelijk liefde die ik niet kan plaatsen, waar ik elke dag weer door overweldigd word.
En wat zij ook doen, mijn liefde kan nooit groot genoeg zijn.
Die eenzame dagen, de honger, de koude, het verdriet, de angst, laat het hun bespaard blijven.
Maar er is nog een angst die mij bekruipt, dat ik hun zal verliezen, dat ik een van mijn meiden zal verliezen door ziekte en dood.
Want wat heb ik gedaan om hun te verdienen, wie ben ik dat ik drie prachtige meiden mag bezitten.
Dat ik onvoorwaardelijke liefde mag ontvangen nadat ikzelf heb gezien hoe het leven kan zijn.
Steeds denk ik aan de dagen dat ik bijna uit het leven ben gestapt, dat ik bijna deze liefde niet had kunnen voelen.

Het straatleven is niet slecht voor mij geweest, tuurlijk ben ondervoed geweest, heb typhus opgelopen en heb veel dingen gezien die nooit meer van mijn netvlies afgaan.
Maar tevens heeft het mij nog sterker gemaakt in wat ik geloof, in wat ik zou willen voor de mensheid, wat ik niet kan begrijpen als ik naar de mensen onderling kijk.

Een lach van mijn dochter vervuld mij met het gevoel van nederigheid.
Hoe is het mogelijk dat ik achter mijn fornuis sta en pantosti's maak voor mijn meiden, mijn kinderen, mijn gezin.
Wie had dat toen kunnen denken, ik niet.
En wat kan ik als moeder bieden, een verleden die bestaat uit praktijkervaringen die je niemand toewenst.
Mijn angst, dat zij mijn levensweg zullen nadoen, dat zij in mijn voetstappen zullen volgen en de wereld zullen zien zoals zij is, stervende en vaak liefdeloos.
Nemen mensen kinderen om een verkeerde reden ?
Want wees eerlijk, de oerreden is niet meer van toepassing, wij zijn allang vervreemd van onze oorsprong, van onze oerouders.

Ik hoor mijn meiden ruzie maken om een balloon, hoor Laura de boel bij elkaar gillen omdat zij een fles wil en ik glimlach, de wereld dringt weer tot mij door, de geluiden van mijn gezin, van mijn meiden, van mijn toekomst, van mijn redding.
En terwijl ik roep, wie wil mayo, denk ik aan die tijd van toen, toen ik tegen de jongens riep, wie wil er mayo en naar mijn warme huiskamer liep, in plaats van buiten in de kou te lopen, en wij ons straat-eten samen opaten.
Als ik de tosti's aan mijn meiden geef en ik zie hoe zij deze aanvallen denk ik, het ging dus niet om de honger, ik kan gewoon lekkere tosti's maken

Nicky

Als ik veel verhalen van anderen bekijk voel ik me vaak een aansteller, omdat het vergeleken met hun wel meevalt vind ik..Naja, here it comes..Mijn leventje is altijd al een puinhoop geweest, ik heb vele stoornissen gehad en ik heb er nog steeds een paar die ik eerst al had of die er bij zijn gekomen.

Ik ben vroeger aangerand door een jongen uit mijn omgeving en ik wist eigenlijk niet echt dat het raar was, maar ik vond het echt niet fijn. Maar ik heb het nooit iemand durven te vertellen, wel vriendinnen enzo en ik praat er ook gewoon over, maar mijn ouders nooit. De jongen betaste me altijd van onderen, hij heeft nooit iets meer of anders gedaan, maar voor mij voelde 't echt supervies..Ik had er nooit meer echt last van totdat ik nu begin te merken dat ik het eng vind om alleen met een onbekende te zijn enzovoort..ik ben als de dood voor onbekende jongens enzo..en het is echt niet leuk!

Ik ben vroeger ook vaak bedreigd en één keer bijna verkracht, ik ben keihard weggerend en had de jongen uitgescholden en geschopt..ik dacht dat hij een vriend was.
Er zijn nog veel meer dingen gebeurd, maar dat zijn er teveel.

Ik verhuisde uiteindelijk naar een andere stad, want we hadden een groter huis nodig en ik werd hier aardig gepest..mijn ouders wreven er altijd in dat het mijn eigen schuld was en deden er nooit wat aan. Het was altijd mijn schuld, ik had vast wat verkeerds gedaan met mijn vervelende gedrag volgens hen.

In de 1e sneed ik mezelf als een soort roep om aandacht, want mijn geest was echt kapot toen. Ik dacht niet meer goed en stak wegen over zonder te kijken. Ik wou dood, maar had aan de ene kant durfde ik 't niet, maar de gedachten zeggen natuurlijk genoeg.

In de 2e kreeg ik meer vrienden, maar ik voelde me dik en zo kreeg ik uiteindelijk Anorexia..ik kwam er gelukkig op tijd achter en stopte er uit mezelf mee. Ik kreeg een vriend enzovoort, maar hij bleek vreemdgegaan te zijn. Mijn vertrouwen in jongens is totaal weg, in iedereen zelfs..ik vertrouw níemand meer. Heb nu een nieuwe vriend, maar ik vertrouw gewoon niemand meer!

Ik heb één keer geprobeerd m'n polsen door te snijden, maar het was niet diep genoeg..aan de ene kant was ik blij dat ik er nog was, maar sinds kort heb ik amper vrienden meer en ik zit vaak in de klas naar 't raam te staren en me voor te stellen om er uit te springen.
Ik steek wegen weer over zonder uit te kijken, ik ben het gewoon helemaal zat hier..ik wou dat ik weg kon uit alle problemen in deze wereld. Ik wou dat mijn leven altijd normaal was geweest. Maar dat is 't niet. Ik ben sinds de zomervakantie weer een Pro-ana..en 't gaat gewoon helemaal niet goed, maar iedereen denkt dat 'k happy ben.

xx.

Me!

Ik ben een meisje van 13 jaar. Mijn hele leven wil maar geen zin hebben, ik alles wat ik doe faal ik. Mijn gezin is ook niet bepaald om vrolijk van te worden, mijn moeder valt telkens tegen me uit en ziet alles in haar ogen wat ik doe als slecht of verkeerd. Op school gaat het ook flink achteruit, ik krijg alleen maar onvoldoendes. Ik heb heel weinig zelfvertrouwen en ze ook geen mogelijkheid hoe ik die kan krijgen.
Het zijn altijd de mooie meisjes met zelfvertouwen die aandaht krijgen, ik ben maar een meisje op de achtegrond die zich het liefst afsluit van de wereld.
De vragen zoals: "waarom leef ik?" "wat is het nut van me leven?" begon ik me steeds vaker af te vragen, en kon geen elke reden bedenken. Weken gingen voorbij en op een dag besloot ik de dood wat te helpen, ik ging naar me kamer en deed de deur op slot. Ik had mijn vaders pillen gehad voor een ziekte die hij had.
En vlijmscherpen mesjes waar ik mijn polsen mee wou doorsnijden.
Ik nam eerst een stuk of 5 asperientjes omdat ik met heel slecht voelde. Daarna zette ik het mesje op mijn pols en probeerde het door te snijden, de pijn was onverdraagzaam. Ik huilde en schreeuwde, maar ik bleef maar doorgaan. Het deed zelfs zo pijn, dat het zelfs mij stopte om er verder mee te gaan. Toen dacht ik eraan dat ik nog een optie had, die pillen van me vader. Ik las wat er op de verpakking stond, verschillende dingen over niet voor kinderen, alleen te gebruiken bij suikerziekte. Ik zag het nut er niet van in, en heb ze niet ingenomen.

Nu een tijdje later denk ik nog steeds na over me leven, wat voor nut het heeft.
Maar een antwoord heb ik al die tijd nog niet.

ik heb op jonge leeftijd mijn moeder verloren
mijn zus is misbuikt geweest en voel me alleen en in de steek gelaten. ik ben dakloos geweest en ben dat binnen een maand weer. ik wil niet op straat leven. ik heb al veel aan zelfmoord gedacht. ik wil het liefst gewoon niet meer bestaan. geen schulden. geen problemen

kweet niet waar ik beginnen moet
ik ben de jongste v. e. 2ling
altyd aardig verwend door me moeder
by me vader kon kan ik weinig goed doen
hy sloeg me welles
ik ben de horeca ingegaan om die rottige zondag door te komen en een excuus had om niet naar de kerk te hoeven
dr stond altyd zon zwartjas
die vertelde hoe slegt we wel niet waren
ben gaan roken drinken gokken om me vande wereld af te houden
is niet gelukt
in me relaties ging ik steeds meer op me vader lijken
ik ging slaan en mishandelen
ook mezelf
ik heb een hekel an me zelf
ik weet dat wat ik gedaan heb niet terug kan draaien
ik kan het mezelf ook niet vergeven
laat staan vergeten
ik zie kritiek altyd as afzeiken
ik heb een hekel an alleen zyn
tog kies ik hiervoor
met veel pyn
omdat ik niet meer wil dat ik iemand mishandel en of sla
maar dat geeft me dan weer een nutteloos gevoel
want ik ben hier niet om me tyd uit te zitten
en wil niet alleen blyven
en steeds weer de angst dat ik weer de fout in zou kunnen gaan
ik ben dit nu behoorlijk zat en weet geen uitweg die afdoende is
ik weet dat veel mensen denken dat zelmoord laf is
maar voor mij ist het laatste "red"middel
al dat ge zeur van het komt wel goed hoor ik nu al zon 25 jaar

Ik Ben een meisje van 16 en ik heb een gruwelijke periode doorstaan! Ik ben altijd iemand geweest die nooit bezig was met relaties tot ik mijn eerste grote liefde leerde kenne, het was de jongen waar ik mijn eerste kus meedeelde , de jongen die mijn hoofd op hol bracht .. Hij was die prins op het witte paard dat je alleen maar in sprookjes tegen komt. Ik was zo gelukkig telkens als ik in zijn armen lag was ik veilig! Hij vertelde me vanaf het begin al dat hij 2 zelfmoordpogingen achter de rug had en ik heb toen ook afscheidsbrieven gelezen die in zijn portefouille zaten echt hartverscheurend om die te lezen maar hij zei ik ben nu gelukkig met jou mijn schatje dit is allemaal verleden tijd! 5 november 2007 is hij 19 geworden mijn lieve schat we zijn samen op welnessweekend geweest en twas zo zalig en 7 november 2007 was ik op mijn werk met mijn hoofdje nog in de wolken toen ik het telefoontje kreeg dat mijn schatje voor een trein was gesprongen! :'( geloof me mijn wereld stond stil ik was echt in shock , mijn wereld is gebroken en mijn hart ook ! Dus alsjeblieft voor degene die deze gedachten hebbe alsjeblieft alsjeblieft denk ook eens aan je omgeving ! Ik huil elke avond en ik sta op en begin te huilen om dat miijn leven zelf geen zin meer heeft ,, ik weet heel goed wat verdriet is , u geliefde afgeven zou ik niemand toewensen want het is echt een ondragelijke pijn! wetend dat myn leven verder moet maar er is maar een jongen in mijn leven en dat is hij! Mijn liefde is nog even groot als vanaf de eerste dag dat we elkaar leerden kennen! alsjeblieft lieve mensen denk eens na alsjeblieft ik ben aant huile nu ik dit schryf maar denk na ... ik weet dat het leven soms moeilijk is en ik zit ook diep in de put maar denk aan je geliefde die je achterlaat en ook al denk je dat er niemand je zal missen elke persoon op deze wereld is uniek en iedereen houdt van je op een wel hele speciale manier dus er is alijd iemand die om je geeft! alsjeblieft lieve mense .. ik wil niet dat iemand anders dezelfde pijn als mij voelt want ik ga er zelf kapot aan!!