Levensverhalen (pagina 1160)

Al 15 jaar ben ik in leven, maar niemand heeft me ooit gevraagd of ik dat zelf wel wou. Moesten ze het mij ooit vragen, dan antwoord ik nee. Tot mijn 12 jaar, had ik ongeveer een gelukkig leven, geen ruzie's, geen problemen.. maar toen kwam het middelbaar. Ik moest en zou naar een 'goeie' school gaan. Maar of er ooit iemand gedacht heeft aan het feit of ik wel zelf naar die school wilde gaan? Nee...
Het leek allemaal heel spannend, iedereen vond het fantastisch om mensen te leren kennen, om plezier te hebben, om te studeren. Ik deed mee, voor de schein. De mensen moesten niet weten dat ik in werkelijkheid een stil en onzeker meisje was. De jaren vlogen voorbij, ik had enkele vriendinnen, maar niemand deed wat ik verlangde : luisteren. Ik wilde een luisterend oor. Iemand die ik kon vertrouwen, maar die person kwam maar niet. Nooit zal die persoon komen. In één iemand dacht ik dat ik hem gevonden had. Mijn jongen, een jongen aan wie ik mezelf gegeven had. Iemand die naar me luisterde, iemand die ik vertrouwde, iemand die achteraf mijn hart zou breken. Gelijk een oud stuk speelgoed heeft hij me laten vallen. En nooit heb ik nog iets van hem gehoord.
Sinds die dag, ben ik een wrak. Een wrak waar niets mee aan te vangen valt. Ik leef voor niemand. De ruzie's komen mijn oren uit. De vernederingen maken mij kapot, en de tranen... die blijven uit mijn ogen komen
De dag dat ik er niet meer zal zijn.. die komt steeds dichter bij!

Hoe moet ik begginen!
Ik ben 16 jaar en de laatste tijd ben ik niet meer blij zoals ik vroeger was ik ben steeds meer verdrietig en zit nog altijd te wachten op de tijd dat ik weer vrolijk word.vrienden ECHTE vrienden heb ik niet als ik de verhalen van andere mensen in mijn buurt hoor ben ik diep triest over hoe leuk ze het wel niet hebben.
mezelf snijden helpt de laatste tijd ook niet meer.
ik gebruik humor om mensen mij niet te laten kwetsen hoe triest is dat!ik zit hier op een focking vrijdag avond helemaal alleen afspraken maken doe ik en dan toch op het laatste moment afzeggen vrienden noemen ze dat.
ach weet je ik voel me ook vaak een aansteller er zijn mensen hier die echte redenen hebben hier.ik koop wiet om mijn problemen te proberenvergeten maar de laatste tijd lukt dat ook niet.

ik ben charlotte dus meisje van 13 en denk momenteel vaak aan zelfmoord. ik woon bij mijn vader en daar heb ik niet zo goed contact meer mee hij zegt dat ik later niks ga worden in mijn leven dat ik een slet ben enz. alle woorden di me vanbinnen kunne pijn doen. Hij slaag me ook af en toe! en niet zomaar een klets! De woensdag was hij op mij en begon me te slagen we waren toen in de keuken toen zei hij dat hij me wou doodsteken! dat was dan ook de angst van mijn leven! mijn moeder is me dan komen ophalen woensdag namiddag. Nu ja ik mag bij mijn moeder wonen maar mijn vader wil niet dat ik daar ga wonen en wil dat ik thuis blijf. maar als ik bij hem moet blijven wonen ga ik echt zelfmoordplegen! Ik wil nooit meer bij hem wonen ik wil bij mijn moeder blijven. natuurlijk is dat geen makkelijke zaak want dan moeten wij langs een rechter ofzo enja tis niet altijd dat ze accepteren om mij ineens trug bij mijn moeder laten wonen! Maar de enige oplossing dat ik geen zelfmoord pleeg is bij mijn moeder blijven wonen! maar spijtig genoeg denk ik dat het niet ga lukken! Ik wil echt niet trug keren naar mij vader ik ben bang en ben mijn zelfvertrouwe helemaal kwijt door hem! ik wil dood! ik wil niet bij hem! als ik er naar toe moet ga ik me zo zelfmoorden ik weet het zeker!

ik denk elke dag aan zelfmoord
en ben al honderden keren van plan geweest het te doen
mijn ouders maken altyd ruzie en slagen elkaar, op school is het kei stom en ik mag nooit weg
mijn moeder schelt me ook altijd uit
tis echt genoeg

Het is gewoon elke dag hetzelfde gevoel. Ik ken mezelf heel goed en denk goed na over gevoelens die ik heb. Ik kan er gewoon niks aan doen dat het gevoel mij elke dag weer bekruipt. Gisteravond heb ik liggen huilen in mijn bed als een baby. Normaal huil ik niet, niet bij andere mensen in ieder geval. Soms huil ik wel in mijn eentje maar dat ziet of hoort niemand. Ik heb absoluut geen medelijden nodig dat is het niet en mijn gevoels veranderen ook vaak. Gisteravond moest het er gewoon uit en heb ik ook hardop gehuild tot ik in slaap viel. Nu ik dit schrijf voel ik mezelf een beetje belachelijk omdat ik mijn gevoelns zo toon. Overdag ben ik gewoon normaal en zie je niks aan mij. Nadat ik mezelf in slaap had gehuild heb ik gedroomd dat ik constant zo een pijn van binnen had en dat ik met een groepje mensen buiten was, die ik ook in het echt ken. Ik kon het niet meer binnenhouden en heb toen gehuild bij andere mensen. Zij hebben mij toen wel geholpen. Maar dat is ook het enige wat ik wil. Ik wil gewoon dat iemand mij helpt mijn gedachten en gevoelns op een rij te zetten en onzekerheden wegneemt. Het klinkt misschien wel kinderachtig maar vaker spelen de negatieve kanten van mijn leven door mijn hoofd, dan de positieve. Ik probeer dan wel 'powerful thinking', alles op een zo positief mogelijke manier te zien en wanneer dat niet lukt te denken aan moment wat jou gelukkig maakte, maar soms lijkt dat zo ver weg.
Ik weet deels wel wat hetgeen is wat mij dwarszit. Het probleem is dat ik te veel mensen in mijn leven verlies. Op mijn 14e kreeg ik mijn eerste relatie, overigens niet de eerste waarmee ik intiem was geweest. Deze relatie heeft een jaar geduurd, vast dan. Ik vertelde hem dat ik misschien niet zo verliefd meer op hem was en hij kreeg daardoor contact met een ander meisje. Dat kon ik niet aan en probeerder hem terug te winnen, vooral omdat wij een onvolwassen relatie hadden en wel vaker zeiden dat het uit was. Ook zag ik hem nog elke dag en kusten wij gewoon. Hij wilde mij niet meer en toen leerde ik ook iemand kennen waar ik echt verliefd op was (achteraf kwam ik erachter dat deze jongen gewoon werd gebruikt door mij) en toen wilde mij ex mij wel terug. Laten we hem voor het gemak maar even Jordan noemen. Op dat moment wilde ik weer niet en hij belde me huilend op dat hij het niet aan kon. Hierna begon de stroom van vriendjes en ik werd heel depressief toen ik erachter kwam dat ik die jongen helemaal niet leuk vond en terug wilde naar Jordan omdat wij gewoon maatjes waren. Jordan was intussen al met dat nieuwe meisje maar sprak nog regelmatig met mij af. Domme ik, dat ik niet door had dat hij gewoon vies bezig was. Aan de andere kant had ik ook een macht op hem, het was heel raar. Hij kon er niet tegen als ik hem haatte of uitscheldde dat hij niks waard was, dan veranderde hij in een kleine jongen maar ondertussen zat hij wel van 2 walletjes te eten. Dit bleef maar doorgaan en ik raakte hem steeds meer kwijt. Hij trok steeds meer naar dat andere meisje toe maar ik had nog regelmatig seks met hem, meer omdat ik wist dat het gevoel niet zo snel wegging. Hij zei altijd nog dat hij van me hield enzo maar dat hij nu met haar is. Dat klinkt alsof ik heel dom was, maar op het moment dat wij met elkaar gingen waren we behalve verliefd ook echte maatjes. Ik begrijp dat mensen denken, dat zeggen ze allemaal, maar goed dit valt ook niet goed uit te leggen'. Op een gegeven moment had ik weer ene nieuw vriendje, maar ik gebruikte ze alleen maar omdat ik een rot gevoel in mijn hart kreeg als ik wist dat Jordan bij haar was. Het werd zo erg dat ik hem begon te smeken. Ik begon te janken ,te schreeuwen, te slaan, te schoppen. Niets hielp. Ik ging vaker hem achtervolgen en ik heb een keer 3 uur lang op hem gewacht omdat ik wist dat hij met haar was in een huis. Ik was echt van plan hem te vermoorden. Ik verandere helemaal en werd helemaal gek in mijn hoofd. Ik kon helemaal niet goed nadenken en was mezelf niet meer. Ik wist dondersgoed dat hij een spelletje speelde en dat ik mezelf erin verloor. Ik begon in 2006 een dagboek die ik nog steeds bezit. Elke nacht huilde ik. Ik dacht dit gaat wel over, ik ben nog een jong naief meisje. In 2007 verwaterde het contact tussen ons een beetje en ik kreeg een hele leuke vriend. Toch nam hij altijd nog contact met me op. In de tussentijd was hij ook samen gaan wonen met haar maar dat was al in 2006. Dat kon ik niet verdragen. Alle gevoelens kwamen weer naar boven en het heeft echt een tijd geduurd voordat ik dat kon accepteren. In juni van 2007 is het uitgegaan met mijn nieuwe vriend. Ik dacht bij mezelf: hoe kan dit nou, elke relatie die ik aanga, ik eis veel van ze en ik raak snel uitgekeken op iemand. Ik weet dat dat aan mij ligt. Ik maak impulsieve beslissingen en pas later zie ik dat ik er beter over had kunnen nadenken. Nog steeds zag ik Jordan maar wel minder. Ik had niet het gevoel dat ik nog verliefd op hem was, maar hij kende me zo goed. Ik had al heel lang ook geen seks meer met hem gehad. In augustus begon ik te smsen met een jongen die ik vanaf maart kende. Het begon vriendschappelijk. Hij was qua uiterlijk absoluut niet mijn type dus ik wist niet z goed wat ik ermee moest. Heel af en toe zagen we elkaar wel, hij woont wel in Amsterdam. We deden altijd wel leuke dingen, we hebben gezamenlijke vrienden, en na een tijd begon hij meer met mij te flirten. Ik durfde er niet op in te gaan want na verloop van tijd begon ik hem wel leuk te vinden, hij heeft echt een leuk innerlijk. Ik was bang, bang dat ik weer een relatie zou aangaan en dat ik niet kieskeurig genoeg ben. Ik ben heel kieskeurig maar dat doe ik tijdens de relatie. Er gingen maanden voorbij en ik dacht dat ik het misschien toch een kans moest geven. Ik had veel minder contact met Jordan en wanneer ik wel contact had, zei ik dat ik een vriend had en dat wij allerlei plannen hadden en dat het goed ging. Het was zo oneerlijk snap je, hij heeft het mij allemaal aangedaan maar hij heeft wel een leuke vriendin en een goede relatie en hij woont samen. Ik heb niks, kan geen relatie aangaan omdat ik niet baas ben over mijn eigen gevoelens, omdatik vaker mijzelf voor de gek hou. Maar op een gegeven moment ben ik dus wat vaster met die jongen gegaan. Ik heb hem eerlijk verteld dat ik niet zo snel een vaste relatie wil omdat ik impulsief met beslissingen ben en snel op iemand raak uitgekeken. Toch werden onze gevoelens sterker voor elkaar. Ik dacht weer bij mezelf :'Dit gaat eindelijk eens een keer wat worden'. Voorheen was ik oppervlakkig en keek ik alleen naar uiterlijk om er vervolgens achter te komen dat qua innerlijk wij helemaal niet matchen. Maar bij deze jongen (Jason), voelde het dan toch wel goed, vooral omdat we hebben gewacht en omdat de gevoelens moesten groeien. Om deze redenen dacht ik dat het deze keer oprechter was. Op een dag , ik denk nu 2 weken geleden, kwam Jordan weer online. Hij zei tegen me:'Ik moet je wat vertellen'. Ik voelde een raar gevoel in mijn lichaam en ik wist wat hij ging zeggen. Hij zei het ook. Precies de woorden die op dat moment door me hoofd gingen. Ík word vader'.Ik was kapot. Ik kon het niet geloven en ik kan het nog niet accepteren. Waarom kan ik het niet accepteren? Ik moest erom huilen en nog steeds moet ik erom huilen. Per dag denk ik er wel tien keer aan. Ik zie hun samen en dat doet mij pijn. Dus okee, ik kan best met dat verdriet omgaan dat doe ik al de hele tijd. Maar dan denk ik aan Jason, ik ben zo erg! Ik kan hem dit niet aandoen. Ik realiseerde me gister, van alle jongens die ik na Jordan heb gehad ben ik van geeneen gaan houden. Ik kan dat niet. Omdat ik alleen aan Jordan denk. Ik word er gek van. Ik kan het niet meer aan, ik kan niemand vertrouwen niet eens mezelf. Dit is oneerlijk tegenover Jason. Als ik er nu al aan denk dat ik Jordan met zijn meisje tegenkom en hun kleine , ik kan dat niet zien. Ik moet hier weg. Ik kan dat niet meer aan. Het doet mij gewoon pijn. Elke dag ga ik toch door? Ik zeg elke keer het gaat wel over maar het duurt nu al zo lang!! Wanneer houdt het op? Niemand weet dat ik nog aan hem denk en dat ik er niet mee kan omgaan. Ik heb overwogen om naar een psycholoog te gaan maar dat kan ik helaas niet betalen. Ik doe mijn best echt waar maar zoveel dingen gaan mis. Ik wil gelukkig zijn maar ik kan dat hier niet zijn. Ik moet hem vergeten en niet met de kans dat ik hem elke moment kan tegenkomen. Dat ik hun vrienden zie. Nog 2 jaar nadat het uit was tussen ons kwamen naar me toe: hoe gaat het tussen jou en jordan?. Ik wil hem niet terug, we zijn veranderd. We passen niet meer bij elkaar. De Jordan waar ik van hou is dood, maar de persoon die van die Jordan houdt niet. Ik ben er nog en ik sta met lege handen. Ik doe zo mijn best om ook gelukkig te zijn. Ik werk veel, en ik doe een studie die veel tijd in beslag neemt en ondertussen neem ik rijlessen. Ik kan het niet meer aan. Ik heb ook ene schuld van 5000 euro waar ik mee zit. Ik kan het makkelijk af betalen want ik werk veel. Instead maak ik gewoon me geld op en laat ik de schuld staan. Ik zou graag iemand willen hebben die me geld zou kunnen beheren totdat de schuld afbetaald is, maar ik schaam me. Ik schaam me voor mijn gevoelens, ik schaam me voor mijn schuld, ik schaam me voor de persoon dat ik ben en wie ik ben geweest. Doordat ik veel werk (veel zitten) en studeer ben ik 10 kilo aangekomen. Elke dag ben ik erg bezig met mijn uiterlijk en mijn gewicht. Een maatje 36 zal ik nooit krijgen maar mijn normale maat is 38 terwijl ik nu op 40/42 zit. Ik voel me gewoon niet goed. Elke dag probeer ik dingen te doen die het beter voor me maken. Ik ben bijvoorbeeld lid geworden van een online fitnessschool. Ik zat op kickboksen en vind dat nog steeds een leuke sport maar ik heb er gewoon geen tijd voor.
Na gisteravond en de droom en het besef dat ik niet weet of ik van een man kan houden zonder kind, heb ik Jason een sms gestuurd: Misschien is het beter als wij elkaar niet meer zien, zoek er niet te veel achter.
Het is onduidelijk en voor hem een raadsel waar het opeens vandaan kont maar ik kan het niet uitleggen! Moet ik zeggen dat ik pijn heb omdat mijn ex van 5 jaar geleden een kind krijgt.
Ik hou van kinderen en ik wil er later 7. Financieel moet ik eerst wat sterker staan. Maar als ik er zo over nadenk dan zou ik nooit bij een man kunnen blijven die mij geen kinderen kan/wil geven. Ik zou dan niet een reden hebben om bij hem te zijn. Zo voel ik dat. Ik ben niet met liefde opgevoed of huilen omdat je verdrietig bent. Daarom kan ik het niet. Ik heb geen gevoelens als ik eenmaal gekwetst bent. Ik hoop niet dat u dit verhaal leest als van een naief jong meisje. Ik heb in de loop der jaren altijd zelf mijn problemen moeten oplossen van binnen. Ik ken mezelf heel goed en ik weet ook wat ik wil en kan. Alleen nu zit ik in de knoop en ik kan niet in deze stad meer blijven. Op kamers is geen optie. Dat is te duur. Er is geen oplossing voor mij. Niemand snap hoe het voelt dat is zo. Ik probeer er wel eens met mensen over te praten maar niemand interesseert zich ervoor. Ik kan geen zwakheden tonen en ik ben verdwaald. Ik heb hulp nodig maar ik kan dat niet krijgen. Ik durf niet eens zelfmoord te plegen, ik ben bang voor de dood. Ook ben ik gelovig, dus ik mag niet eens aan zelfmoord denken. Maar ik bid elke dag aan God of hij mij wilt helpen. Er gebeurd niks. Ik kan niet gewoon niet meer. Ik denk er met de dag meer aan. Anders was ik ook niet op deze site gekomen. Ik had altijd zoiets van: mensen die zelfmoord willen plegen die zijn dom. Maar nu snap ik het. Of ik depressief ben weet ik niet. Overdag kan ik wel normaal doen, maar soms onder de douche dan denk ik aan de manieren waarop en wanneer en steeds vaker het stemmetje dat dat de enige oplossing is en dat dat hetgeen is wat ik verdien. Later denk ik dan echt dat ik gek wordt. Zo ben ik absoluut niet, ik ben heel nuchter.
Dus ja, er zijn vele dingen die mij tegenhouden: geloof, hoop, sterkte, familie en nuchterheid. Maar ik weet niet hoe lang deze nog een belemmering blijven.

de reden waarom ik een eind aan mijn leven zou willen maken(al 15 jaar lang)is puur dat mijn goedheid zwaar misbruikt word.ik weinig reden zie waarom ik hier op dit wereldje zou moeten blijven.ik heb soms ook het idee dat ik tevroeg geboren ben.ik had geboren moeten worden in het tijdperk dat geld en geloof niet meer bestaan en iedereen er voor elkaar is.ik krijg nu voor de oveelste keer weer hulp wat ik zelf heb aan gegeven nodig te zijn aangezien ik nu weer diep weg zak.dit puur omdat ik door mijn vorige werk gever ook weer misbruik heeft gemaakt van mijn goedheid,en ik daar pas na een jaar ben achter gekomen omdat ik zo goed gelovig ben en vertrouwen heb in de mens.alsof ik het nooit leer.ik zit nu ook financieel aan de grond en weet niet hoe ik dingen moet gaan betalen,mijn schulden lopen nu toren hoog op.dit is niet echt bevordelijk maar mijn eigen schuld denk ik dan maar.je probeerd zo goed mogelijk te leven het iedereen naar zijn zin te maken en onder tussen word er gewoon misbruik gemaakt van je goedheid,en dat doet pijn.ik heb het 13 jaar lang verborgen weten te houden oor de buiten wereld maar dat trek ik nu niet meer.en of het verstandig was omdat te doen ......maar het is lastig om er met mensen over te praten die je na aan het hart staan.het is ook 1 van de redenen waarom relaties bij mij niet lang duren.ik ben erg gesloten en is moeilijk om tot mij door te komen.ook hier vertel ik lang niet alles wat mij bezig houd.maar het doet wel goed je verhaal iets wat kwijt te kunnen.in vergelijking met de verhalen die ik hier heb gelezen steld mijn probleem niks voor.maar tis voor mij erg genoeg om met de gedachten te spelen om maar te stoppen met leven.het liefst zou ik iedereen willen helpen maar dat gaat helaas niet.ik dank jullie voor het luisterend oor.ik hoop voor jullie voor mezelf dat het niet zover komt.

mijn dank Patje

Mijn leven is niet leefbaar. Mijn man is vreemdgegaan, mijn dochter is in handen van een mogelijke loverboy gevallen en mijn collega's vinden mij maar een gekke tuttebol zonder enige gevoel voor humor.
Kortom: mijn leven is een hel. Dan kan ik net zo goed direct naar de hel gaan. Ik ben een nuchtere, Hollandse vrouw met gevoel voor humor integenstelling tot andere landgenoten.. Niemand waardeert mijn gevoel voor humor. En mijn man een een ouwe graftak die zn pootjes niet thuis kon houden. Ik hou gewoon niet van sex. Ik ga waarschijnlijk zelfmoord plegen oftewel weglopen voor de aankomende problemen en frustraties.

Ik heb niets aan de verhalen van een ander. Niemand heefd ook belangstelling aan mijn vehaal. Ik vindt het leven , oneerlijk, wreed. Mag ik op een menswaardige manier sterven, of moet ik als zoveel anderen een onmenslijke beslissing nemen.

ik ben meisje van 15 en wil echt dood wil niet leven iksnij elke dag in me arm maar dat help aleen voor uren.iikvoel me echt so erg.ik heb ook nog anorexia naja dat denk ik want ben zo mager je ziet aleen botten.geen een jongen vind me leuk omdat ik so dun en lelijk ben.en me ouders schelde en slaan .elke keer sluit ik me op in de badkamer dan wil ik maar pillen nemen maar denk tog mischien verandert me leven wel.tog weer niet.waarom moet hetnnou zo gaan met mij ik wil gewoon een leuk leven net als al mijn vrienden die ik bijna niet heb .ik weet echt niet wat ik moet doen heb te veel problemen
-xx HELP MIJ!

iCk voel me eenzaam ik heb vriendinnen maar die vriendinnen zijn nep denk ik ik heb een een pony die is ziek heeft atroze mijn zusje gaat erop ryden ik voel me kut ik zie dalyk mijn pony waar mijn zusje op ryd waar ik zO veel van hou! snap je hoe er dat is! en dat is neijt alles mijn lievdes leven is echt erg
ik had 3 maande geleden gezoend met een pim en nou vind ik een WIM leuk! en nou zitten ze steeds te treitere met op de site van de manege te zetten jhaa wie is het nou wim of pim eerst ga je met pim zoenen en nou met wim wie is het nou! en dan zetten ze hun naam er niet een bij neej ze zetten er neer verward persoon
stik erin zeg ik dan! en da vinden ze dan grappig ze spelen dubbel spel
whaha dit helpt weet je! iCk kan hier mijn ei kwyt! ik ga dalyk toCh dood dan hebbe jullie geen last meer van mij en kan de rest van de wereld stikkee!