Levensverhalen (pagina 1161)

mijn naam is tamara ik ben 26 en heb bordeline ik weet niet wat ik er zelf mee aan moet en ik denk soms bij mezelf het is beter als ik dood ben dan ben ikm vrolijk dan weer somber dan wil ik een eind eraan maken waarom kan het niet gewoon lopen al bij elk ander mens gelukkig kindjes een man die van je houdt ik ben sexueel geintimideerd geweest door stiefvader mijn moeder werdt geslagen en mijn stiefvader ging gw vreemd waar de kinderen bij waren me zusje en ik waren altijd de kut kinderen en nu loop ik met de klachten die een andre veroorzaakt hebben en je hebt zo veel onbegrip van mensen want ik spoor niet ik doe alles verkeerd en mensen worden boos als ik daar op in ga en zelf vectpartijen veroorzaak ik word behandeld bij het ggz mensen kijken niet verder dan hun neus lang is en weten altijd alees beter ik weet wie ik ben en il worden maar soms heb ik er gn energie meer voor vdaaar is zelfmoord de oplossing

je zou denken he een meisje vn 13???maar op school bn ik gepest alles loopt fout drm spring ik onder een trein vandaag of morgen ben et egt zat help!!!!!!!!!

Pff .. Al zoveel geprobeerd maar het lijkt wel of niets helpt.de drang om te snijden is er al een lange tijd ! daarom ben ik er ook mee begonnen.Natuurlijk is mijn moeder er achter gekomen.Dan hebben wij een psygiater gezocht maar daar klikte het niet mee.Dan zijn we opzoek gegaan naar een andere dat ging al wat beter maar toch niet echt goed.Toen zijn we bij een psigioloog aan gekomen,daar kon ik echt goed mee praten.daar tussen in heb ik nog een maand of 2in een instelling gezeten omdat ik een over dozis anti-derpessieve had ingenomen.Daar hebben ze mij goed geholpen tot ik naar huis mogt.dan ben ik een paar maanden gesopt met snijden en krassen.maar ik ben weer hervallen.nu gaat het nog slechter dan ervoor..ik denk er zelfs aan om mij ook op te hangen!het gaat nu toch in de media dus zo erg zal het nu ook niet zijn op dit moment!ik weet het allemaal nii meer .. ik wordt er gek van !

een verschrikkelijk huwelijk gehad,20j gevochten om mijn zoon,dat ze uiteindelijk de oorzaak gevonden hebben dat hij het spectrum van autisme heeft,is een lijdensweg voor mij geweest stond overal alleen,niemand kon hem begrijpen.september blij nieuws gekregen een instelling gevonden voor mijn zoon.die zelfde maand pleegt mijn echtgenoot zelfmoord en de schulden die hij gemaakt heeft,maakt het mij verschrikkelijk moeilijk zekers dat ik daar geen schuld tref,en nu weer vechten.is gewoon te zwaar geworden,moe en verslagen.hoe lang ik het nog kan uit houden op deze wereld?pijn word ondraaglijk

Door mijn ziekte, ik ben manisch-depressief, kan ik in diepe depressies wegzinken. Ja, ik kan ook manisch zijn: heel gelukkig, sterk en vrolijk. Maar de depressies overleef ik bijna niet. Ik heb al drie zelfmoordpogingen gedaan, en er wel duizend keer aanstalten toe gemaakt.
Ik weet niet hoe ik het een volgende keer moet redden.
Er zijn veel lieve mensen die van mij houden, daar ligt het niet aan. Maar als ik zo erg depressief ben, voel ik geen contact. Dat ligt niet aan hen, maar aan mij, ik ben er dan niet toe in staat.
Donker en licht, dat is mijn leven. Het donker overleef ik bijna niet, en het licht is weer te fel, te overdadig. Dan vervreemd ik ook weer mensen van mij.
Dit was mijn verhaaltje over mezelf. Bedankt voor jullie aandacht.

Saskia

Mijn ouder waren getrouwd met uit dwang van de familie.. Dit was een uitvlucht voor mijn moeder... daardoor heeft ze nooit de man getrouwd waar ze eigenlijke mee wilde.. Hieruit ontstond een krom huwlijk...

Lieve Allemaal,

Nog nooit heb ik het gevoel gehad ergens bij te horen. En als ik dat gevoel leek te krijgen van iemand, bleek die persoon mij alleen maar te gebruiken om er zelf beter van te worden. Ik heb altijd geprobeerd iedereen die me lief is te steunen, maar ze willen altijd geld van me. Zelf heb ik daardoor enorme schulden opgelopen. Iedere maand hik ik weer tegen alle kostten op. Mijn salaris word gestort en het is de volgende dag weer op. Ik was vroeger een mooie meid, ging elke dag naar de sportschool en elke donderdag avond was het mijn koop avond. Nu loop ik haast iedere dag in de zelfde kleding, omdat ik gewoon niks anders heb. Ik heb al eeuwen de kapper niet gezien. Maar ik troost me dat ik wel iedere dag te eten heb en mijn zoontje kan onderhouden. Hij heeft alles en dat doet me goed. Ik heb een eigen huisje, maar heb geen meubels omdat ik die gewoon niet betalen kan. Ik heb al zo vaak medicijnen gebruikt tegen depressie en zoveel psychologen gezien...Maar niets helpt! Ik voel mij altijd verdrietig, alleen en eenzaam. Ik voel mij minder dan een hoop str... en kijk altijd naar andere mensen op. Ik probeer nooit te huilen waar mijn kleintje bij is. Helaas vanavond kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ik ben zwanger op dit moment en mag dus ook geen anti depressieva slikken. Had ik maar het lef om mijzelf wat aan te doen. Maar zelfs daar ben ik te laf voor. Ik blijf maar gaan en gaan voor mijn kindjes. Maar ik ben al zo moe....Ik blijf leven, voor het moment dat mijn kindjes straks de deur uit zijn. Misschien dat ik dan eindelijk mijzelf rust durf te gunnen....Maar of ik dat vol kan houden??? Ik ben niet gek in mijn hoofd, ik ga alleen kapot van verdriet.....

ik ben niet voor dit leven gemaakt, en kan misschien beter dood zijn. wie zal mij nou missen. mensen kunnen alleen maar zeiken en niks is goed. waar leef je dan voor, om dood te gaan presies. en als het is versnelt kon gaan heb ik rust. geef mij maar een spuitje dan heb ik teminste rust. en geen gezeik, en dan kan je niks fout doen. lekker rustig. dit is een verkeerde tijd voor mij. ik wil eruit stappen maar weet niet hoe. ik wil niet verder. 40 uur per werken de rest van de tijd thuis zitten bij een zeikende rotvent waarbij ik niet weg durf of kan. want als het eenmaal zover is zet meneer het op het janken en dan pak ik weer me spullen uit. echt ziek zijn bestaan voor werkgevers niet meer zij denken dat het nep. ik word hier gek van en er komt een keer dat ik het licht gaat zien...

waar zal ik beginnen ,
ik ben geboren met astma.. bijna met me moeder samen het loodje gelegd. ik was 8 maands en me moeder bloede half dood .. zo kwam ik terwereld.

me jeugd was alleen maar ziekenhuis en ziek zijn en tegen de verpleegsters zij ik mama..hoe erg is dit geweest voor me moeder..
in me baby tijd heb ik in coma gelegen .omdat ik geen lucht had door me astma dus ik moest toen al strijden voor een bestaan..

je word ouder en je gaat op 4 jarige leeftijd al naar een astma centrum .tot je 6 de jaar..ik was een blonde jongen met fel blauwe ogen...in me school tijd werd ik alleen maar gepest en getreiterd ..omdat je niet me kon komen met de rest want jij had het benauwd en was soms dagjes thuis omdat je het dan te benauwd had..

thuis werd ik door me vader geeestlijk mis handeld en fysiek met de woorden je bent niks je kan niks ..je bent een knuppel en een rot joch.. een stoet haspel.

hoe oud was ik tussen me 6 de en 10 jaar.
in die tijd ben ik ook sexueel aangeraakt door een oudere groeps leider want ik was zo behulp zaam en zo lief.. ja voor hem schijnbaar ook ..ik had een hekel aan me zelf .. ik ben op weg naar de fysio in de bosjes getroken door een jongen en bedreigd met een mes .vanwege wat snoep en 5 gulden.. ik was 10 jaar.

toen moest ik naar zwitserland en daar me gezondheid opgekrikt daar werd ik ook gepest maar niet zo erg..ik werd een jongen die kon vechten en voor zich zelf kon opkomen.. maar ik wou niet naar huis vanwege mijn papa..daar was ik bang voor ..met veel begeleiding ging ik terug naar nederland..

na 3 weken thuis te zijn gekomen begon me vader weer en me ma is toen van hem gescheiden ..ik was bang voor mannen al een hekel aan me vader ..in de vorige stad waar ik woonde toen ik 9 was toen zag ik dat hij me moeder sloeg..een keer maar ..ik wou een mes in zijn ribben zetten in der tijd zo bang en kwaad was ik.
en nu ik terug was had ik helemaal zoiets van ik ben bang en vooal voor autorieteiten zoals politie en leraren .

ik kreeg in mijn stad waar ik tegenwoordig woon een paar vrienden en op school begon het treiteren weer van voor af aan..maar dan ben je 14 jaar jeugd is zo erg ik stotterde ook nog ..heel erg..
hoe makelijk was je als prooi.
tot me laast school jaar in 1990 aan toe was ik gepest..
ik heb wat aan me stotteren gedaan via del ferro(amsterdam) en heb wat vrouwen gehad ..ik was wel en aardige gast..maar bleef bang voor mannen .

ik ben toen op me werk ook vernederd ..ik ben geen mietje ik ben een vent die dood goed is..en dat voor een ander altijd is..

nu was ik getrouwd met een buitenlandse vrouw.. ik was in het begin zo gelukkig.. ik had werk ander werk ..en en vaste baan.ik werd zieker en me huwlijk ging ook niet van je van het we kregen een moie zoon mijn oog appel..me huwliojk werd iets beter..ik kreeg vaak bonje met de chef van me nieuwe werk gever want ik had een buitelandse vrouw..werd gediscrimeneerd door me eigen volk ja de nederlanders..
me werk ging slechter en me huwlijk was klote toen wilde ik op me werk zelfmoord plegen..alles werd stil zelf rustig ik voelde me vrij.ik zat alles goed te praten zo van me zoon begrijpt het wel later.., ik werkte op de 4 de verdieping en was alleen op die afdeling onder mij waren betonnen platen het interseerde me niet niemand wist het, de zon scheen ik huilde licht en ik wou net de stap zetten toen ik wakker werd in de realitijd ik dacht dat ik me zoon hoorde roepen ..(papa ,papa
) ik nam een stap terug en heb 10 minuten gehuild ben de volgende dag naar me huis arts gestapt en heb alles verteld en heb me ziek gemeld ..

die heeft me naar een psycoloog gestuurd en aan de efexor gezet ik was ver heen..
later in me leven is me astma zo slecht geworden dat ik weer in 2005 naar zwitserland moest voor 3 maanden maar
ik heb het 14 jaar uitgehouden.wel met medicatie .maar toch..

toen ik terug kwam dacht ik weer aan het werk te kunnen ik was en werd afgekeurd ..ik werd weer ziek en moest in 2006 eind weer naar zwitserland . me huwlijk was toen al meer klote ..aan de buiten kand zag je niks zo mooie gezin maar ik kwam geestelijk te kort daar zeg je u tegen ..
ik heb toen in zwiterland ook een poging gedaan voor zelf moord. ze betrapte me me pillen en al..ik kreeg een waarschuwing.
beetje lachertje want als ze later kwamen dan was het gewoon gebeurt..
toen ikm later in nederland terug kwam .ben ik gescheiden .. ik ga niet te veel op details in.want dat doet zeer.
maar ik loop bij het ggz en me kinderen missem me heel erg .ik ben me werk kwijt ik ben 37 en 80 tot 100 % afgekeurt .
ik heb 3 maanden geen huis gehad .leer dan de maatschapij kennen .je bent afgekeurd ziek en je bent gescheiden ..de enne instantie gooit het op de scheiding en de ander op je ziek zijn maar wie trekt er aan het korste eind ..juist ik? heb het de laaste tijd jaar niet makelijk gehad..doe altijd me best in me relatie en ben niet lui maar als ik kijk wat mijn leven is geweest dan vraag ik me af wat doe ik hier ..ik wil graag mensen helpen met problemen en een luisterd oor zijn en ik moet er nu zijn voor me kids die hebben mij nodig maar ik loop nog steeds bij het ggz..ik heb borderlijn pas gehoord ..raar he? wat ik hier vertel is in grote lijnen anders kom ik space te kort.

nu heb ik en huisje en moet totaal op me 37 ste opnieuw beginnen ...
me gezondheid is klote hou vocht vast en ben benauwd.. ik ben een sport mens maar dat gaat nu niet . zoveel pijn en kortademing. ik word ziek van me eigen.
nu 2008 hoop ik met me nieuwe vriendin een beetje op een goede start maar dat is ook in prille schoenen.. me kinderen mis ik zo erg dat doet pijn .

waarneer stopt de pijn ik zoek het niet op maar ben zo geestelijk moe en verot.wat een klote werld ik vertrouw weinig mensen maar dat zie je niet aan me af..
altijd een masker opzetten en lachen voor tien.. als ik het zou door zetten dan snappen veel mensen het wel maar echt snappen doen ze het niet.


ze moesten is weten ???

wel jullie zullen denken denkt die nu aan zelfmoord ? er zijn ergere dingen drama queen!
maar toch wou ik eens vertellen waar ik de laatste jaren mee zit.

vanaf ik in het middelbaar zit heb ik altijd al het gevoel gehad dat ik geen vrienden heb ik heb altijd wel een vriendin die ik dan beschouw als beste vriendin maar zij beschouwd dan iemand anders als beste vriendin. ik heb me altijd al een meeloper gevoeld ik kan niet opkome voor mezelf tegen diegene want zonder diegene heb ik dan nooit iemand.
nu ik 1 jaar geleden nieuwe vrienden heb gemaakt ging alles goed, maar de laatste maanden gaat het slecht, zij kijkt namelijk altijd bij mij af en voor dank krijg ik altijd verwijten naar mijn hoofd gesmeten van seut en kiek en dergelijke dingen ipv een beetje respect te tonen want zonder mij zou ze helemaal nergens geraken ! ook word ik beschuldigd van dingen die ik helemaal niet doe. haar vrienden doen natuurlijk mee. maar als we dan een samen kunnen lachen is het echt wel fijn!
eigenlijk vind ik haar een slet want zij is altijd bezig met honderden jongens terwijl ze al iemand heeft en ik niet ze zegt ook dat ik lelijk ben en dat ik niemand kan vastkrijgen en als ik sms dat ze haar afvraagt naar wie ik stuur want ik heb toch geen vrienden, ik ben eigenlijk totaal niet lelijk en dat weet ik anders zou ik niet voor verscheidene merken model zijn.
ik wil wel van school veranderen, maar dan ben ik daar weer een eenzaad. maar op mijn school wil ik nu ook weer niet blijven ofwel zijn het de vrienden waar ik nu mee omga ofwel zijn het zo van die domme kinderachtige sukkels. wat ik écht haat.
ik voel me echt super ongelukkig de laatste tijd maar dan ook echt ongelukkig ik zie niet hoe ik nog gelukkig zal zijn in mijn verdere middelbare jaren... ik ben een slim meisje dat het ver kan brengen maar mijn ''vrienden'' duwen me altijd de put in. ik kan niet voor mezelf opkomen anders kan ik het wel vergete.
soms denk ik als ik nu gwn korte pijn me zou ophange dan is alles voorbij en dan kunne zij maar goed weten dat het hun schuld is.
is er iemand die hetzelfde verhaal deelt of mij advies kan geven ofzo ? ik voel me echt ongelukkig met mijn leven zo.