Levensverhalen (pagina 1159)

Mijn moeder is overleden toen ik 8 was. Elke dag leef ik in pijn denkend aan haar. Op school gaat het slecht. Ik ben blijven zitten en het zit eraan te komen dat dat weer gebeurd. Ik vergooi mijn toekomst. Met mijn vader kan ik niet praten. Mijn stiefmoeder kan me ook niet helpen. Psychiaters ben ik al geweest, maar ik val terug in oude gewoontes. Alles wegstoppen en niemand lastigvallen. Ik heb steeds vaker ruzie met vriendinnen. Ik heb uiteindelijk een alcoholverslaving gekregen omdat ik elke avond een halve fles wijn achterover sla. Ik voel me niet meer fijn thuis omdat ik geslagen word. Ik kan met niemand praten. Ik ben volgens leraren en familie overal ongemotiveerd voor. Ik toon geen enkel respect meer naar iemand. Ik ben gewoon levensmoe lijkt het, ik heb zin om weg te lopen voor de problemen en cofrontaties en mezelf gewoon op te hangen. Net zoals dat ik me steeds afmeld op school, met de reden dat ik moe ben en geen zin meer heb. Ik meld me af van t leven, met de reden omdat ik er geen zin meer in heb.

Gelukkig is het nu wat beter maar om van alle zorgen af te zijn dat soms teveel word hoop ik op rust.

Begin vorige week ging ik m'n medicatie ophalen bij het ggz en toen ik weer naar buiten liep hoorde ik mijn naam roepen achter mij.
Het was m'n behandelaar/psygoloog en wilde weten hoe het met me ging en omdat hij een vrij uur had ben ik met hem gaan praten. Hij weet van mijn gedachtes om z.m te plegen maar wist niet hoever ik was op dat moment .
En het was moeilijk voor mij om daar woorden aan te geven want hij is iemand die ik nu ruim 6 jaar zie in het begin 2 x in de week toen 1x in de week en zo hebben we het afgebouwd naar 1x in de 2 weken maar het laatste jaar dat hetr weer zo slecht gaat ben ik er weinig geweest .
Het koste mij moeite om te zeggen waarom nu deze stap , waarom en daarop kon en kwam het niet uit m'n mond ook omdat ik wist dat het niet uitmaakte als ik het zou zeggen en dat het alleen maar meer gesprekstof zou geven waar ik geen zin in had.
Ik he hem wel verteld hoe ik het wil gaan doen en ongeveer waneer.
Het viel me op dat hij zij dat hij door mijn verhaal nu wel andere(?) stappen moest gaan ondernemen en vroeg mij ook of ik er volgende week nog was om m'n medicatie op te halen en ik zei ja.
Hij vroeg ook nog wat kan ik doen voor jou... en daar had ik natuurlijk al uren dagen weken over nagedacht en durvde het bijna niet te zeggen maar ja wat heb je te verliezen .
Ik zei van ik zou je graag als het zo ver is een brief willen geven en meer niet , hij keek een beetje afhoudend en zei toen maar dan moet ik wel stappen ondernemen en ik zei dat ik de brief in de bus gooi de avond van te voren dus dat er niemand is .
Toen hebben we afgesproken om dinsdag weer de medicatie op te halen en misschien elkaar nog te spreken.
Het is raar ik ben met een paar nieuwe dingen bezig in m'n leven die nog voor jaren door duren maar niemand weet waar ik mee bezig ben in m'n hoofd alleeen m'n behandelaar dan.
Ik heb er vrede mee en ben blij als die onrust in m'n hoofd over is.
Wel heb ik zitten denken om een bepaald soort drug te nemen dat het denken minder wordt maar dat werkt niet ik zit aan veel dingente denken maar er is geen weg die beter lijkt dan de doodlopende weg.
Het duurt nu al maanden dat ik bezig ben maar ik hoop dat het weer geen maanden duurt voor het zover is en ik heb er goede hoop bij........................................

hallo, ik ben 20 jaar...
en heb wel eens vaker gedachtes gehad om mezelf wat an te doen...maar nooit gedaan omdat ik t niet durfde...nu gaat t prive niet zo lekrr..steeds meer shizzll..en ben nu op een punt gekomen..dat ik me af vraag wrom..dit leven mij waard is..ik denk altyd dat t voor iedereen beter is als ik r niet meer zou zijn...vind t ook moelijk om r ovr te praten het doet me veel pijn en verdriet...omdat ik best kan genieten van t leven..en t gezzlig en leuk heb...maar t is alsof t drijfs me ontsluit ik voel me leeg en op...ik kan r niet meer tegen...t is een moelijke keuze..om t maken....mischien met hulp dat ik ervan afkom...

Hey lieve mensen, heb al een lange tijd niks meer geschreven hier. Maar luisterde net naar een liedje en moest ik weer denken aan alle ellende die ik de laatste 2 jaar heb gehad. Heb hier toen heel veel steun van gehad om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Het gaat nu alweer stukken beter met me.
Heb mijn leven weer op de rails kunnen krijgen. En ik weet zeker dat iedereen die hier iets schrijft dit ook kan!!!! Mij is het geluk en andere mensen kunnen dit ook.
Luister naar je hart, dit zegt niet dat je zelfmoord wilt plegen. Ik heb naar mijn hart geluisterd en mij heeft het geholpen. Neem de tijd voor jezelf en geniet van die kleine dingen in het leven. De mensen die hier elke keer met god komen, god helpt me hier niet bij en ik ben ook christenen maar die onzin van jullie sorry. Wees je zelf en respecteer jezef zoals je bent en dan komt alles weer goed.
Zal aan jullie allemaal denken en hopelijk denken jullie nu ook aan mij ;)

Groetjes Pascal

Ik ben niet meer gelukkig, voel me in de steek gelaten, ben dagen eenzaam, heb geen ouders meer..ze willen me niet, woon op men eigen.. heb wel een vriend maar pff.. heb ik niks aan, als ik tegen hem praat luistert hij niet, kwam ik onlangs nog een neef van me tegen die ik jaren niet meer heb gezien, alles ging goed,ma nu wil hij niet eens naar me luisteren.. geen tijd zegge ze dan.. pff, dan ik ook niet meer..dus zalt niemeer lang duren...

Ik ben 17 jaar, mijn afkomst is suri/hindoestaans. Ik ben enigskind. Ik ben Nederlands opgevoed. Maar mijn ouders waren wel altijd streng en ik mocht nooit wat. Ik was vroeger een rustig meisje. Ik ben sinds ik op school zat bijna altijd gepest. In groep 2 ben ik bijna vermoord door een Nederlandse jongen uit mijn klas. Hij greep me bij mijn keel en ik kon bijna geen adem halen. Toen ik in groep 3 zat duwde een meisje uit groep 5 mijn gezicht in het zandbbak zodat ik bijna stikte. Ik weet nog steeds niet waarom ze dat deden. Mijn hele basisschooltijd ben ik bijna altijd gepest. En ook vaak gediscrimineert. Ik was dik, droeg vaak jongenskleding( ik was geen standaard meisje, gedroeg me meer als een jongen) en werd vroeger volwassener dan de rest van mijn klasgenoten. In groep 7 kreeg ik ook heel veel puisten. Er was altijd wel een rede om me te pesten. Ik was heel onzeker. Omdat ik altijd werd gepest begon ik het zat te worden en aggressief gedrag te vertonen. Na schooltijd wachtten de jongens uit de klas me altijd op met een groep en stonden ze met een hele groep om me heen. Ze spuugten op me, maakte grapjes over me, vernederde me, lachte me uit en ze wouden me niet laten gaan. Vaak gooide ze ook over met spullen van me. Aan het gepest op de basisschool is nooit wat gedaan, thuis praatte ik er nooit over. Als school mijn ouders opbelde over dat ik iemand had geslagen, kreeg ik klappen thuis. En niet zo´n beetje ook.
Mijn vader is heel aggessief en ik haat hem. Ik hou ook wel van hem maar ik haat hem meer dan dat ik van hem hou. Hij heeft me zo vaak in elkaar geslagen zonder reden, mijn vader is er nooit voor me geweest, mijn moeder was mijn vader en moeder. Volgens mij is mijn vader ook een pedofiel. Als ik alleen met hem ben voel ik me vaak niet op mijn gemak. Dat komt omdat 2 nichten van me mij verhalen hadden vertelt over mijn vader wat me totaal niet beviel. Ik heb nooit een band gehad met mijn vader. Ik kreeg ook nooit aandacht van jongens, dat mij ook heel onzeker maakte. Op de middelbare school, op mijn 13de leeftijd begonnen de grote problemen. Ik zat op een Vmbo school met merendeels allochtonen.(criminelen). Er liepen echt tuig rond op die school. Op die school werd ik weer gepest. Er was een populaire meisje uit een andere klas die de hele school tegen me opstookte. Ik ben altijd een lief, aardig meisje geweest met een goede hart en karakther, toch begrijp ik niet waarom de mensen altijd mij moesten hebben. Ik wou gewoon rustig naar school gaan en mijn diploma behalen. Toch ging er van alles mis. In de eerste klas ben ik 3 keer geschorst. Wegens vechtpartijen, ik heb een meisje in elkaar geslagen die tegen mij zei: Je kankermoeder. Ze kende mij niet eens. Toen flipte ik hem. Ik ben altijd al gepest, en ik praat er dan ook met niemand over, ik kropte al mijn gevoelens altijd op, tot ik uiteindelijk uitbarste. Ik ben zo vernedert op die school, ik ben zelf ook geslagen door jongeren daar uit het niets. Ik durfde ook nooit naar school, ik was bang voor de pestkoppen en ook bang voor mezelf dat ik ze zou vermoorden als ze tever gingen. Op mijn 13de leeftijd begon ik te spijbelen van school. Ik durfde niet meer naar school, en ging het criminele pad op. Ik sloot me aan bij allerlei gangs, een van de gangs heette: Bloods. Ik begon eerst als kleine crimineel. Ik steelde in winkels kleding en siraden en verkocht dat door. Toen begon ik met drugs dealen, en later begon ik na te denken waar het grote geld lag. Ik werd verslaafd aan geld en macht. En liep ook weg van huis. Ik ben zo vaak gezocht door de politie. Over heel Nederland kennen politie´s mij wel, dat is niet echt iets om trots op te zijn. Ik leerde van mijn nicht chatten op een chatbox. En ik werd ook verslaafd aan chatten. Want daar kreeg ik aandacht van jongens. Ik was zoveel aandacht niet gewend. Ik was 13 en wist de negatieve gevolgen er niet van in. Ik dacht: Ja, hij vind me leuk dit dat.
Nou dus niet, die jongens dachten alleen maar aan seks. Ik leerde een marokkaanse jongen kennen op de chat waar ik verliefd op was. Ik zag hem een keer op cam en was helemaal weg van hem. Later bleek het een loverboy te zijn. Ik ben door hem en zijn vrienden seksueel misbruikt in het huis van zijn ouders. Hij had het huis alleen omdat zijn ouders op vakantie naar Marokko waren. Ik weet nog precies wat er die dag is gebeurd. Ik was 13, de jongen waar ik verliefd op was heette Simo. Dat was zijn bijnaam. Hij was 18/19 jaar. En zijn vrienden waren ook van die leeftijd. Ik zag er op mijn 13 jarige leeftijd ook veel ouder uit en ik gedroeg me ook wel wat volwassener dan mijn leeftijdsgenoten. Ik ging dan ook met mensen van 18 jaar en ouder om. Soms ook ver boven leeftijd. Op een dag spijbelde ik van school en ging ik naar Simo toe. Ik was weggelopen van huis. Als het altijd na 5 uur in de middag was durfde ik niet meer naar huis. Want dat was voor mijn ouders al laat. En als ik thuis zou komen zou ik klappen krijgen en/of gezeik!! Onderweg naar Simo ben ik beroofd door een marokkaanse jongen, Ik ging naar Simo toe en vroeg of ik bij hem kon blijven slapen. Hij zei dat dat wel kon op bepaalde voorwaarden en dat hij wist wie me had beroofd, en dat ik mijn spullen zou terugkrijgen op bepaalde voorwaarden......(.......)!!
Om 3 uur snacht ben ik op straat gegooit nadat ik was misbruikt door een groep marokkaanse jongens in de gevaarlijkste buurt van Rotterdam. Ik zwierf rond op straat en liep richting een andere wijk waar een goede vriend van me woonde.
Ik stond voor die huis en een paar stappen verder van mij stonden een groep turkse/marokkaanse mannen.
Ik ben door 2 mannen van 22 (1 turk, 1 marokkaan)verkracht/misbruikt in de auto in een donkere bos, ze dreigde me te vermoorden, en het waren grote drugsdealers. De daders zijn nooit opgepakt. In de derde klas van middelbare school ging het wat beter.
Ik had veel vrienden maar ook veel vijanden. Ik werd alsnog soms gepest maar minder, omdat ze wisten dat ik meer en meer macht kreeg door criminele activiteiten. Ik deed op mijn 14de leeftijd al zaken met grote mensen van de leeftijd 30 en ouder. Ik zat echt in een andere wereld. Voor mij was het gewoon normaal. Mijn ouders konden me niet meer aan. IK was echt een probleemjongere. Niemand begreep me.Ik had altijd zoveel problemen. Ik haatte mijn leven. En ik wilde gewoon dood. Ik ben wel 1000 keer beroofd en misbruikt. Op het gebied van jongens was ik zo beinvloedbaar, omdat ik zo onzeker was. Ik kon toendertijd geen nee zeggen. Ik begon met roken en blowen. En die nacht dat ik werd verkracht werd ik weer afgezet met de auto precies dezelfde plek waar ik was ingestapt. Het was ook mijn eigen schuld. Ik was zo dom om zo laat nog rond te hangen in zo een gevaarlijke buurt en bij vreemde mannen in de auto te stappen.
Ik was wel nooit bang om zo laat op straat rond te hangen. Voor mij was het een kick. Terug op de straten van Rotterdam werd ik de hele nacht achtervolgd door een vieze, ouwe donkere pedofiel. De hele nacht vluchtte ik voor hem. Toen het licht begon te worden ben ik uiteindelijk naar een politiebureau gegaan en heb aangifte gedaan. Mijn ouders kwamen me ophalen en geloofde me niet dat ik was verkracht.
Dat deed me echt pijn.
Toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste serieuze relatie met een afghaanse jongen. Ik deed nog steeds zaken. Waaronder drugszaken, en ik handelde gewoon in spullen en deed zaken met loverboys en pooiers. Ik heb slechte dingen gedaan waar ik spijt van heb. Ik regelde meisjes die wilden werken voor pooiers. En ik kreeg daar geld voor. Mijn werk was ook spioneren, pakketjes brengen, en acteren. Ik hield veel van mijn afghaanse vriend toendertijd en stopte merendeels met mijn criminele activiteiten. Ik deed nog wel drugszaken met een irakeze man van ong. 50 jaar.
Dit is ook weer een heel verhaal even ingekort: Die man was dronken, ik was bij zijn huis(flat) ik keek naar beneden en zag mijn vader opeens, hij was mij aan het zoeken. Ik kreeg een paniekaanval want ik was natuurlijk bang voor mijn vader. Ik belde mijn vriend en mijn moeder op dat ze mij moesten ophalen. Mijn moeder was er eerder. Mijn fiets liet ik voor die flat. Mijn vader zou dan die fiets ophalen met zijn busje. De dronken irakeze man stond ook beneden bij mijn fiets. Mijn moeder en ik reden richting mijn vriend die had een auto geregeld en kwam richting mij omdat ik hem opbelde dat ik problemen had. Even later belde mijn vriend mij en zei dat hij was opgpakt en dat ik naar het politiebureau moest komen. Mijn moeder en ik gingen naar het politiebureau. Ik mocht mijn vriend niet spreken, ik moest met een agent meelopen. Het eerste wat de agent vroeg was: Heb jij een oude man in elkaar geslagen. Toen kwam ik erachter dat mijn vader die irakeze man in elkaar had geslagen met een biljartkeu. Ik zei dat ik van niks wist en ik zei ook niet dat mijn vader dat had gedaan. Ik moest een dag overnachten in een cel. En mijn vriend ook. Ik werd beschuldigd van mishandeling en heb ook vaker poltieagenten bedreigd. De volgende dag heb ik mijn vriend niet meer gezien die was allang naar huis en ik ging ook naar huis en las later een verslag van de politie. Daarin stond dat ik die irakeze man dwong om sex met mij te hebben voor 30 euro. Dat klopte absoluut niet en dat had die man gewoon verzonnen omdat hij wist dat mijn vader hem in elkaar had geslagen. Paar dagen later werd ik gebracht naar een jeugdgevangenis. Mijn gezinsvoogd had gesloten dat het voor mijn eigen veiligheid was blablabka. Daar heb ik 3 maanden en 2 weken gezeten. Daarna ben ik overgeplaatst naar een besloten inrichting(jeugdgevangenis)het poortje in groningen. In totaal heb ik 14 maanden vastgezeten OTS. Onschuldig gewoon wegens thuisproblemen, ben nooit strafrechtelijk opgepakt. Ik belde mijn vriend vanuit de gevangenis en hij zei dat hij niks meer aan mij had omdat ik vast zat en maakte het op gruwelijke wijze na 7 maanden relatie uit. Hij liet me vallen en al mijn zogenaamde vrienden ook. Als je vast zit weet je wie je echte vrienden zijn.
Mijn ouders hebben me alleen al die tijd gesteund en zijn dan ook elke bezoekuur gekomen in de tijden dat ik onschuldig vast zat. Ik ben sinds kort vrijgekomen en heb nu een lieve, irakeze vriend. We hebben nu 7 maanden een relatie. Ik ben nu 17 jaar. Over 6 maanden ben ik 18. En ik heb nog steeds problemen. Ik heb nooit zelfmoordneigingen gehad maar sinds ik 17 ben krijg ik steeds meer van die gedachtes. Ik vind het raar dat ik zulke gedachtes krijg want ik ben eigenlijk bang voor de dood en wegens mijn geloof mag ik ook geen zelfmoord plegen. Dat is hoe wij dat zeggen haram. Dat mag gewoon niet. Want God heeft me geen leven gegeven om mezelf af te maken. Als je zelfmoord pleegt krijgt je geest/ziel geen rust. Wij hindoestanen geloven dan ook in reincarnatie(leven na de dood). Maar toch heb ik zulke gedachtes, dan denk ik ik wil dood maar niet op een pijnlijke manier. Maar het is niet goed dat ik zo denk. Nog steeds loopt alles niet zo lekker. En ik ben geobserdeerd door mijn vriend. Ik kan nog steeds niet veilig door mijn stad lopen, er zijn veel mensen die haten.
En die jaloers zijn op de relatie met mijn vriend. Mijn vriend is 2 weken spoorloos en heeft niks van zich laten horen. Ik maak me zorgen. Op mijn nieuwe school MBo zorg en welzijn gaat het redelijk. En thuis gaat het redelijk. Ik voel me wel eenzaam, en mijn echte vrienden zitten zelf vast, dus moet ik me alleen redden. Ik ben mijn hele jeugd al deppri en ongelukkig sinds ik kon praten, en eenzaam geweest sinds ik erachter kwam dat ik geen broers en zussen had, en anders was dan mijn ouders en familie. Ik dacht altijd ook dat ik was geadopteert. Ik gedroeg me nooit als een hindoestaan. Ik gedroeg me altijd als een marokkaan of een neger. Ik ben altijd een apart geval geweest. Ik probeer positief te blijven denken. En door te vechten na alles wat ik heb meegemaakt, wat ik heb geschreven is nog maar een kwart van wat ik heb meegemaakt. En ik snap wel dat mensen zelfmoord willen plegen omdat ze zich ongelukkig voelen maar je doet er andere mensen heel veel pijn mee. God heeft je geen leven gegeven om jezelf te vermoorden. Denk goed na voordat je wat doet. Ik heb zoveel ellende meegemaakt en nog steeds maak ik die problemen mee en ik blijf doorvechten voor een gelukkig bestaan en ik blijf vertrouwen en hoop hebben dat mijn vriend wat van zich laat horen, dat ik uit het criminele circuit kom, dat ik mijn verleden kan vergeten en gelukkig word, dat ik mezelf accepteer hoe ik ben. Het leven is hard maar je leert van je fouten en het levensproces. Jij bent de verteller van je eigen verhaal. Als je iets wilt ga er dan voor en geef het niet zo snel op.
Uit je gevoelens door middel van schrijven, rappen, zingen, muziek, dansen of toneel. Dat doe ik ook.
Ik hou van de mensen die van mij houden. En ik geef geen fuck om de mensen die mijn leven willen verzieken en die mij en mijn vriend uit elkaar willen drijven. God is Love. Love is PaiN. Life is hard bud just a dream. One Love..

Ben het helemaal zat, mijn ouders zijn helemaal tegen mij, ik mag niks meer, mijn ouders hebben me zelfs verboden om met mijn vrienden om te gaan, ik rook, blow en drink om geen zorgen meer te hebben, maar dat houdt ook al snel op als ik thuis kom, thuis, ik kan het niet eens thuis noemen, ik voel me niet meer fijn in mijn huis, wil hier het liefst weg, wil zelfmoord plegen, maar heb het lef niet, heb al zovaak eraan gedacht om gewoon hier van het dak af te springen maarja, uiteindelijk doe ik het dan niet omdat ik niet durf, aan de mensen op de voetbal heb ik ook geen reet, die zeggen alleen maar van ja spring lekker joh, je bent toch nergens goed voor, ze hebben gelijk, ben een nietsnut, kan helemaal niks, mijn ouders zien mij als een mislukkeling, mijn broertje is een tyfuskind en mijn ouders blijven hem maar veranderen, het gaat klote op school, haal alleen maar onvoldoendes, als ik dit jaar weer blijf zitten is het de derde keer, ik voel me echt niet thuis hier en ook niet in deze familie, heb me al 1000 keer afgevraagd of ik niet geadopteerd ben omdat ik anders ben dan de rest van de familie, heb andere style, luister andere muziek en doe andere dingen dan de rest van mijn familie, wil hier echt weg, zie het echt niet meer zitten, vraag af en toe om hulp bij vriendinnen maar vind het moeilijk om erover te praten en zij kunnen mij ook niet echt helpen, waarom is mijn leven niet aan iemand gegeven die er wel blij mee zou zijn, waarom moet ik dit leven vernaggelen....

IK heb levenslang, pijn ondragelijke pijn eeuwig durende pijn ...weet je ik ben een moeder heb een lieve zoontje van 8 jaar. nog 10 jaar dan mag ik gaan. Ik wil zo graag maar ik kan nog niet weg ik moet mijn straf uit zitten ...ik weet niet waarvoor waarschijnlijk was ik zo'n slecht mens in mijn vorige leven dat ik dit verdien. nu probeer ik alles maar ik kan het niet goed maken ....ik ben waardeloos en nutteloos ik ben niet intellegent, ik ben niet mooi ben niet interessant, niet aardig , ik ben niets ...maar andere zien dat niet ze zien wat ik wil dat ze zien ..... mensen vinden mij aardig hahaha weet je wanneer ik aardig ben als ik aan een touw bungel.... of genoeg pillen heb geslikt en mijn lijf koud is ....ik wil dood maar ik ben zo waardeloos dat zelfs de dood mij niet wilt ... ja ik heb 't vaker geprobeerd maar ....'t lukt maar niet . ik heb levenslang nog 10 jaar dan is hij 18 jaar dan kan ik weg heb ik mijn verantwoord gedragen en is hij volwasse hij raakt dan niet beschadigd want tegen die tijd weet hij dat ik waardeloos ben en is die onvoorwaardelijke liefde van een kind weg.....ik kom bij de dokter ze hebben weer een vergroeiing in mij ontdekt, alstublief laat het dit keer eidelijk kanker zijn ....ik ben te laf om voor een trein te springen of iets dat daarop lijkt ....als kind wist mijn moeder al dat ik waardeloos was ...als puber de rest van de wereld en als volwasse .... mannen vinden het leuk om mij te neuken en dan zeggen ze dat ze toch niet van me houden ... ik ze jullie zijn intellegent ik zou ook niet bij mij blijven ....waarom neukt er niet een keer een man met aids me ......... of word ik niet verkracht en dood gemaakt achter gelaten als oud vuil wat ik ben ... ik keek naar peter r de vries en wilde Natalie's plaats maar altegraag in nemen. niemand zou om mij huilen alleen m'n zoontje misschien omdat ik 'zijn moeder ben en hij moet huilen. ik HAAT mezelf Ik HAAT mezelf IK HAAT mezelf ik ben laf dom en ik wil niet dat iemand van me gaat houden alsof iemand ooit van me zou gaan houden niet eens mijn moeder houdt van me waar om moet ik nog 10 jaar wachten het is niet eerlijk ik kan geen kinderen meer krijgen ...ik ben een slappe excuus voor een vrouw ..ik heb pillen nodig veel en alcohol puur ik durf niets de dood is zo mooi maar ik moet wachten ik heb weer wat testen gedaan ik hoop dat het positief is mocht ik baarmoederhalskanker hebben dan laat ik niets doen dat mag ik het is mijn lijf en mijn waardeloze leven ......ik kan niet eens voor mijn kind zorgen .......ik wil niet uit bed ik wil graag aan de drugs maar ik wil niet dat mijn kindje een verslaafde moeder heeft ...soms denk ik even dat ik wil leven maar ik ben als mijn hele leven ongelukkig .....ik wil niet meer ...maar ik met mijn straf uit zitten levenslang

ik lig elke avond huilen in bed ik voel me dan ellendig en in de steek gelaten. er is niemand die ik kan vertrouwen en vaak wil wil dan dood.