Levensverhalen (pagina 1142)

Ik voel me eenzaam...

toen ik een jaar of 7 was zijn mijn ouders uit elkaar gegaan.. ik heb toen 5 jaar in groningen gewoont met mijn moeder en broer, dit was de gelukkigste tijd van mijn leven. Ik had veel vrienden en op school liep alles ook goed. tot toen in het vierde jaar mijn ouders weer bij elkaar kwamen, misschien lijkt dit voor de meesten van jullie met gescheiden ouders een sprookje ofzo maar voor mij niet, mijn vader kwam alles veranderen. We zijn toen na een jaar (ik moest eers mijn basisschool afmaken op deze school) weer verhuist naar mijn oude woonplaats en toen moest ik naar de eerste klas van de middelbare school. Ik wist niet precies hoe ik me moest opstellen, was dus heel verlegen en wist nooit precies wat ik moest zeggen. Als ik met mensen van mijn basisschool praat, zeggen ze allemaal dat ik erg verandert ben. Ik kon wel aanvoelen dat dit niet in de positieve manier was. De vier jaar op de nieuwe middelbare school verliepen opzich wel goed maar ik was verre van gelukkig. in de eerste 2 jaar veel problemen thuis, vooral tussen mij en mijn vader, maar ik had nog wel goede vrienden op school dus dat maakte niet eens zoveel uit en mijn cijfers enzo waren ook gewoon gemiddeld tot hoog. toen kwam ik in de derde klas en mijn vriendengroep splitste op, eigenlijk ging iedereen van deze school af en het contact verwaterde.. ik had nu nog wel kennissen en ben daar uiteidelijk een soort van bevriend mee geworden. Het klikte nooit heel erg goed ofzo en er waren altijd wel problemen, thuis waren er nog nauwelijks of geen problemen maar vrienden geven je toch altijd iets extra's, wat deze vrienden mij niet bepaald gaven. in het laatste jaar ging het met mij persoonlijk wel wat beter ondanks dat ik geen echte vrienden had, ik had een goed vooruitzicht want dit was het laatste jaar op deze school en zou het jaar daarop dus naar een andere school gaan. heb het jaar uiteindelijk zeer goed afgerond en nu zit ik dus op een andere school, mijn vijfde school al. Dit is de school waar mijn broer op had gezeten en mijn broer was behoorlijk, hoe ik dat vroeger zei: 'populair'. ik heb hier ook een nicht zitten waar ik wel goed mee op kan schieten. in het begin van het jaar waren er heel veel mensen in geïnteresseerd mij te leren kennen, maar ik weet nogsteeds niet goed hoe ik mij op moet stellen als mensen iets tegen mij zeggen. Ik ken nu opzich wel heel veel mensen op deze school maar ik vind het heel moeilijk om iemand een vriend/vriendin te noemen. Als ik iets vertel, lijkt het wel of niemand naar me luisterd, of zin heeft om te luisteren. er is dus nogsteeds niet iemand waar ik echt op kan bouwen of kan vertrouwen. ik durf nooit met iemand af te spreken, want ik denk dat ze toch wel wat beters te doen hebben, met iemand anders. ik vind mezelf ook helemaal niet interessant, aantrekkelijk of grappig dus waarom zou ik ook de moeite doen iemand anders dat wel te laten vinden.

ik ben niet depressief en heb ook geen zelfmoordneigingen ofzo maar ik ben bang dat als dit gevoel van eenzaamheid door het hebben van extreme onzekerheid en het niet hebben van een beste vriend/vriendin, het wel tot zo'n punt kan komen.

Dit was mijn verhaal, bedankt voor het lezen. JT

Sorry mensen, het leven is moeilijk maar je hebt zoveel mensen die je gewoon niet in de steek kunt laten. misschein denk je wel dat de hele wereld je haat.. maar dat is omdt je uit een negatieve kant kijkt. ik heb ook wel eens moment dat ik het ff niet zie zitten ma weetje hoe k dan denk.. ik denk dan aan de mensen bijvoorbeeld in afrika die geen eens eten hebben die geen eens onderdak hebben en dan maken wij problemen om onse ruzietje? onze vrienden die ons niet accpt?

denk goed na ..

kon nooit echt mezelf zijn,ben met 17 het huis uit gezet omdat ze me nooit geaccepteerd hebben, ben geslagen bespuugd, hebben sigaretten op me uitgedrukt,aan mijn haar getrokken om te kijken of het wel echt was,, uitgelachen, nagestaard en behandelt alsof ik onzichtbaar was,mensen zijn echt in en in slecht!! ik wordt niet begrepen en al helemaal niet serieus genomen, iedere dag is even saai en uitzichtsloos en het idee dat ik nog 30jaar door dit ellendige leven moet, dan zeg ik kom me maar halen als er zo iets bestaat als een hiernamaals, ik ben klaar met de dommigheid op deze aarde, ik voel me slachtoffer van deze tijd en omgeving maar heb niet eens het lef om er een einde aan te maken, het is allemaal nutteloos!!!!!!!!

Ik vind het leven maar zwaar.Ik heb al sinds mijn jeugd de ziekte van scheurman inmiddels heb ik 14 wervels vastzitten en de rest wat overblijft is ook al versleten. ben best wel beperkt zit in wao 80/100%.Daarnaast heb ik een vervelende jeugd gehad vaak misbruikt en sinds een jaar of 10 geleden in de pyschieatrie terecht gekomen. Sindsdien gaat het met pieken en dalen en ik kom er maar niet uit. heb totaal géén zelfvertrouwen en voel me helemaal niet meegeteld in deze maatschappei. Het eenigste wat ik verlang is rust in mijn hoofd dat ik niet meer hoef te denken en rust vind. ik meen ook dat ik maar voor iedereen een last ben vooral naar mijn vrouw ik weet het ook niet heb zoveel geprobeerd zodat ik ook nog chronich depressief ben ik wil zo graag hulp maar dat krijg ik nog niet opgebracht meer. sorry maar weet het ook niet meer vind al knap dat ik het durf op te schrijven.

Hai,
Ik ben een vrouw van inmiddels 41, ben 4 jaar gelukkig gescheiden. maar nog steeds geen rust.
heb 2 zoons die ook altijd geslagen zijn door mijn ex hun vader, de oudtse smeekte me weg tegaan thuis , dat was voor mij de druppel om door te zetten voor mij zelf durfde ik die keus niet temaken.ik denk wat heb ik de kids te bieden want een opleiding volgen of werken mocht ik niet van mijn ex man.
een vrouw hoord achter het aan recht en de kinderen opvoeden, dat bleek wel hij keek nooit naar de kinderen om, geen schone luier , niks deed hij alleen werken eten en werken. maar geld maakt niet gelukkig heb hem vaak gevraagt om te veranderen, nooit gebeurd.
dus na 16 jaar huwelijk gescheiden, de rust kwam dus niet. oudste zoon er agresief tegen me , ook door Zijn verleden natuurlijk, mijn ex die nog steeds niet naar de kids om keek,
me overal alleen voor liet staan, ik ben het huis uit gegaan hij wou niet weg, heb een jaar op een camping moeten wonen toren hoge huur, vochtig , zo erg dat mijn zoon long ontsteking kreeg.
na een jaar een huisje, maar mijn oudtste zoon bedreigde mij en zijn broertje dus na veel over leg en proberen steeds paar keer bij zijn vader geweest , maar telkens kwam hij met hangende pootjes terug.
dus wat doe je als moeder , kom maar schat
tot het uit de hand liep en hij steeds dreigde zijn broertje een mes in zijn hoofd testeken. toen was de maat vol voor mij, dus heb ik hem naar zijn vader gebracht, Daar was hij altijd alleen maar dat was voor hem fijn, tot dat zijn vader een vriendin kreeg, een behoorlijke kak madam altijd kids in creche en zelf werken, ,mijn ex heeft altijd tegen mijn zoon gezegt je moeder moet in een gekkenhuis ze heeft je op straat gegooit,
niet vertellend dat ik altijd de klappen op ving die zijn vader hem gaf.
mijn ex woont samen met zijn vriendin, geen probleem maar hij heeft nog steeds de financiele kant van de scheiding niet geregeld, en wel ond huis met dikke winst verkocht, en nu een huis met sauna enz. toen hij bij mij was vondt hij een broek voor de kids van 10 euro nog teveel, en nu is alles merk artikelen , en loopt hij in een pak , buunhaast niet meer, 200 % veranderd en dat doet pijn waarom waren zijn eigen kinderen en vrouw dit niet waard. terwijl hij heel veel van me hield en niet wou scheiden, ik had gehoopt dit opend zijn ogen wel, want ondanks alles hield ik wel van hem, maar het heeft niet zo mogen zijn,
Na 4 jaar vald hij mij en mijn zoontje nog steeds lastig, waarom , wanneer stopt dit.
ik ben dus nog steeds single, ik wil dat het stopt.
ik verdien ook een nieuw leven, maar komt dat nog.
mijn zoontje heeft me nodig anders wist ik het wel, ik wil mijn zoontje niet aan doen dat hij naar zijn vader moet, want dat is wat hij beslist niet wil.
het leven is elke minuut overleven. zwaar.

Ik weet het niet meer. Ik heb van alles geprobeerd om niet meer aan te denken maar iedere keer gebeurd iets in mijn leven waardoor het gevoel om zelfmoord te plegen groter wordt. Toen ik 15 was heb ik zelfmoord gepleegd maar ben op tijd naar het ziekenhuis gebracht. Later toen ik 23 jaar oud was heb ik het weer gedaan en toen is het mij ook niet gelukt.
ik ben zoveer dat ik niemand meer kan vertrouwen.wat is dat?waarom heb ik zo een grote verlangen om dood te zijn? ben ik echt ziek of zijn het die mensen die dat met mij hebben gedaan? ik ben bang dat ik geen oplossing zal vinden. Misschien wil ik dit ook helemaal niet meer.Mijn vriend zegt mij te willen helpen en dat hij van mij houdt maar ik geloof niets ervan.ik neem nu al 4 jaar medicijnen zodat ik niet aan ga denken. Op de brug of op het station wanneer de trein binnen rijdt lijkt als of iemand in mij zit die tegen mij zegt: sprink! het is beter voor jou. Ben ik dan van alles af? kan ik dan gelukkig worden daar boven? ik weet het niet meer. vandaag voel ik mij zo slecht en het gevoel is zo sterk aanwezig.Dit is niet juist ik weet het. Mensen die hetzelfde meemaken als ik weten waarover ik praat.
Misschien komt het goed met mij maar ook niet. Ik hoop dat ik door de duivel met rust word gelaten.

groet maria

HALLO BESTE MENSEN.
rond de kestdagen heb ik zelfmoord gepleegt,gelukig was me vrouw er optijd bij.Ben van de hel terug in de hel en er komt geen einden aan.
Ik ben stapel gek op mijn vrouw en kinderen,maar zij maakt me het leven onmogelijk.van alles neemt ze te veel druks,drank,pillen,enz.
Toch ik wil haar niet verliezen maar de rusie maakt me leven tot een hel door alles.Er is niemand die haar kan helpen alleen zij zelf kan het stopen.En daar zit het probleem nou just.Door dit alles wou ik het leven uit om dat ik het niet vol kan houden na 4 jaar bedrijgen en misbruiken.Onze kinderen komen hier ook door in de knop met alles.Dit wil en kan ze ook niet inzien,het is een ramp.
Ik wil ze niet verliezen maar dit maakt mij kapot.Deze keer ben ik het een man ja geen vrouw zo als in veel gevallen.
Mijn honden en paarden hebben een beter leven dan wij.

mfg ton

mijn moeder is heel streng en me vader ook ze hebben mij bijna dood geslagen daarom laat ik me naam niet zien

Toen ze erachter kwamen dat ik een borderline persoonlijkheid heb was dat een klap in mijn gezicht, maar het was goed om te weten dat mijn depressieve gevoelens en afwezige gedrag een oorzaak hadden.
Het automutileren als kind, de onverklaarbare angsten en de bijna psychotische waanbeelden die ik en mijn eindeloze fantasie zagen in het donker, knotswilgen werden grote mannen die me op stonden te wachten, molshopen werden geamputeerde lichaamsdelen op de grond, mijn eigen fantasie sloeg op hol.
Toen ik een keer in de spiegel keek zag ik een monsterlijk dik en lelijk wezen dus probeerde ik te stoppen met eten, kotsen lukte me ook niet en daardoor voelde ik me een mislukkeling, ik dacht 'jezus, ben ik dan te stom om anorexia te hebben?'
Het was een succesnummer bij een vriendin geweest, die past nu in maatje 34, maar waarom kon dat bij mij niet?
Toen kwamen de drugs in mijn leven, het begon met een grammetje speed in een week, ik had geen honger dus dat was mooi meegenomen.
Van 1 grammetje per week liep het op naar een grammetje per nacht, soms een week lang iedere nacht, slaap was overrated en nergens voor nodig, amfetamine was mijn nieuwe beste vriend.
Maar pep (speed, amfetamine, snelle, snel) gaat vervelen.
al snel had ik vanalles geprobeert, de smerigste teringzooi werkte ik naar binnen alsof het niets deed met mijn gezondheid, ketamine, xtc, MDMA, ritalin, Cocaine, Lachgas etc. de hele ritsrats.
Niet wetende dat er geen weg meer terug was, en die kan ik nog altijd niet vinden.
Op een dag, na een aantal nachten wakker geweest te zijn merkte ik op dat ik een grote grijze vlek had in mijn linkeroog, bleek een onschuldige ontstoken oogzenuw, neuritis retrobulbaris noemde de neuroloog het, Ik vond het prima, na een opname van 5 dagen en 50 mg prednisolon iedere dag trok de grijze vlek weg en werd mijn zicht weer wat het was.
Het internet vertelde mij dat het mogelijk zou kunnen betekenen dat ik MS had, ik dacht 'ik? MS?! welnee" en ging rustig door met mijn 24/7 levensstijl, sterker nog, ik heb geen seconde overwogen te stoppen met drugs, want het kon me niets meer schelen.
Mijn rechteroog ging nu ook, weer naar het ziekenhuis, weer aan de prednisolon
En zoals het internet zei, Ik heb MS, iedereen gedroeg zich tegen mij alsof mijn wereld net was ingestort, ik was onverschillig, wat kon mij dat nou schelen!? ________// *sniff*
Ik liet me niet tegenhouden door een of andere stomme ziekte! rock&roll!
En om het allemaal nog even een tikkie makkelijker te maken heb ik ook nog eens slaande ruzie met mijn beste vriendin, verdomme.
bijna automatisch steek ik mijn hand in mijn decolleté om mijn sealtje er uit te vissen, ik draag een pepschep om mijn nek met keltisch motiefje, niemand heeft het door, stelletje mongolen..
Cindy bellen, die zou langskomen met rick, dat betekent seks en drugs "yo, waar ben je?"
"Es, we komen niet, nouja we 'kómen' wel, straks, maar niet bij jou, ik heb veel te veel keta op! hooooi!"
nou, dat is mooi zuur, keta...lekker!!!
Ik schep een bergje poedersneeuw naar binnen, sta op en pak de sleutels van mijn stiefvader’s auto
De drugs en de MS zijn nu in mijn leven sinds half november en een paar uur geleden kwam de klap pas, en deze klap viel niet mee, een bodybuilder met een moker.
2,5 uur later…
Na alle sneeuw van de voorruit te hebben gekrabt stap ik achter het stuur, en denk bij mezelf "het besturen van die auto is geen probleem, pas gewoon goed op of er andere mensen op de weg zijn..."
Ik rijd eerst een rondje om te kijken of ik het nog kan, ik heb 20 rijlessen gehad, dus dat komt wel goed, alles gaat prima, ik stop hatebreed in de CD speler en zet het volume belachelijk hoog.
Ik rijd en probeer een flink eind snelweg te vinden, eenmaal gevonden rijd ik de snelweg op en trek ik op de linkerbaan op 120.... 145..SHIT! GEFLITST!......ah what the hell, who cares?..... 160.... zou ik harder kunnen? ik probeer mijn videospelervaring te gebruiken door zo min mogelijk te slingeren/sturen, daar verlies je snelheid mee. 170.... mijn voet blijft met al zijn kracht op het gaspedaal drukken, 185... met een hoop lawaai.
man wat is dit lekker.
Ik denk dat het de spanning is die het hem doet, ik heb geen rijbewijs en ik rijd met de auto van mijn stiefvader( waar ik niet erg goed mee klik) met 185 over een verlaten snelweg op een besneeuwde paasochtend, en word nog geflitst ook, hoe speciaal kan je het maken.
Als ik bordjes 'amersfoort' tegenkom besef ik dat ik bijna 100 km heb afgelegd, ik stop op het parkeerterrein van het eerste de beste tankstation, ik koop een flesje water en ga naar de WC voor een snuif.
Ik herhaal het hele dansje nog een keer alleen nu in de tegenovergestelde richting, als ik het de sleutel thuis weer uit het contact draai begin ik bijna manisch te lachen, gillend stap ik uit de auto, ik druk op de knop die op de sleutel zit, klikklak, auto dicht!
als ik mezelf op de bank achter mijn laptop laat vallen en lees wat ik allemaal schreef op zelfmoord.nl (boven de streep)ik barst in een oncontroleerbaar snikken uit, ik zei altijd dat je iets pas kan repareren als het kapot is, ik neem het laatste beetje speed uit mijn sealtje, kut.
Ik begin een zoektocht door het huis naar geld, 6 euro later bel ik K op, S neemt op
“heee junkie!” “hey, heeft K nog ?” “kweenie, wacht ff!” “okee”
“hey, lekkere slet vanme! Lekker geslapen vannacht?” “niet echt, heb je nog ?”
“ik kom er aan! Mag S ook komen?” “sure, tot zo”
K en S zijn onderweg, het is hier een ravage, dus ik vind het tijd om te stoppen met schrijven, om even op mijn punt te komen ben ik nu dus een gevaar voor mezelf en de rest van de wereld aan het worden door troost te zoeken in adrenalinekicks, fucking invloed van films ook altijd.
En als ik geen troost heb van drugs, adrenaline of wat dan ook ben ik diep depressief en kan ik alleen maar denken aan hoe lelijk ik ben, hoe weinig ik kan, hoe dom ik ben, hoe eenzaam ik ben en alle andere negatieve dingen die mensen zichzelf aanpraten, dan wil ik alleen maar dood of drugs.
Het is zover, ik ben kapot, repareer mij, iemand, ik smeek het! Want zelf kan ik dit niet veel langer volhouden!

ik ben thijs 13 jaar weeg rond de 80 kilo , en heb vrienden die het leuk vinden me daar me e te persten ik vind het enorm klote , ze slaan me schelde me uit pesten me , ik weet gewoon niet meer wat ik meot doen

vanmiddag 23 maart 2008

we waren buiten gewoon normaal alles ging goed geen negatief woord of klap gehad , en dan op eens komt er een met een grapje thijs , lucky strike of calmbridge
ik zei lucky strike wist niet wat er ging gebeuren , stormt die gene op me af ik viel op de grond en en ging hij me voor de lol trapen , dit gebeurt dis vaker en vaker . ik heb al duizend keer geszegt dat ze moeten kappe en zelfs iemand in elkaar geslagen maar ze stoppen niet aangezien ik niet egt populair zijn en dit mijn enige vrienden kan ik niet egt opzoek naar een ander groepje

heb 1 x geprobeert er een eind aan te maken met asperines en andere pille , maar ik was niet daper genoeg ben gewoon een scheit luis .

ik vond het fijn om even me verhaal te vertellen dat lucht egt op , en adviesen zijn van harte welkom