Levensverhalen (pagina 1143)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Waarom..?

Ik ben verstoten toen ik 0 was. Mijn vader verliet me. Mijn broers en zus waren te jaloers. Mijn moeder wist het niet meer en heeft me gedropt. Ik ben met 7jarige leeftijd ergens geplaatst. Dat ging goed, totdat toen ik 11 was mijn pleegvader dood ging. Ik moest ervoor in therapie. Niet geholpen. Ondertussen zit ik ook al een half jaar aan de antidepressiva. Ik voel niks meer. Ik ben leeg. Ik ben klaar. Het enige wat me in leven hield was mijn hond en mijn vriendje. Mijn hond was aggressief.. Zogenaamd omdat kinderen hem vastbonden terwijl ze mij in elkaar sloegen.. En dan gek vinden dat de hond gek word.... Daarna erachter komen dat je vriendje iets met je hebt om een ander jaloers te maken...
Datum:
23-03-2008
Naam:
JuKa
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

ik heb er de kracht niet meer voor!!!

Hey hallo,
Mijn naam is paul en ben 20jr…
Door de jaren heen heb ik vele mee gemaakt…
Ruzie’s tussen mijn ouders, waarbij ik altijd aanwezig was…
Op school pesterije omdat ik anders was, niemand begreep me, en het ergste van alles is, ik begreep mezelf owk nooit…
Het feit dat ik homo ben en er zelf niet mee om kan gaan…
De verkrachting van me zus…
Dan owk nog eens een enorme fout van de dokters(uitleg)
Ik heb de ziekte van graves gehad(schildklier aandoening)
Opzich, is best mee te leven, maar ze kwamen er laat achter…
Ik had last van hyperactiviteit slaap had ik niet nodig en kon werk verzetten voor 100…
Na 5jr met dokters afspraken kwamen ze er dan eindelijk achter
Doordat ik pfeifer had…
Normaliteit is de hoogte van de schildklier 2.2…
Doordat ze er bij mij zo laat achter kwamen waren de mijne opgelopen naar de 9.7…
Ik kreeg zware hart tabletten, omdat iedere tik de laatste kon zijn…
Afijn wij naar het ziekenhuis, en daar hebbe ze de fout gemaakt…
Ze hadden het geleidelijk aan naar beneden moete halen, en in carentene(agter slot en grendel) maar hun hadde het in 1dag naar beneden gehaald… die nacht ben ik doodziek geworden, wij naar 1ste hulp… je moet je niet aanstellen zeide ze…
Ik heb in die tijd een zware strijd gehad tussen geest en lichaam…
2jaar het huis niet uit gedurfd doordat ik een enorme angst had ontwikkeld naar de buitenwereld toe… maar toch wilde ik het weer proberen, ik ben weer naar school gegaan en dut werd voor mij een slachtveld… maar omdat ik het niet wou opgeven ben ik maar gaan werken… maar geestelijk ging ik steeds achteruit en depressie sloeg toe… wij naar psygoloog…
komen we erachter dat ik adhd heb(nu snap ik ook wel waarom die strijd er was tussen geest en lichaam)
nu krijg ik wel goede begeleiding…
maar ik kan het allemaal niet meer aan…
me lichaam is op en me geest smacht naar rust…
ik probeer er alles van te maken, maar ik houd dit niet langer vol…
ik probeer elke dag de pijn weg te duwen, maar komt telkens harder terug…
ik ben hierdoor ook aan de drugs geraakt…
ik snuif nu de morfine van mijn moeder…
om toch wat rust te hebben, maar laterna word het alleen maar erger…
elke dag weer als ik ga slapen dan denk ik, neem me mee weg van de pijn…
het mes zelf pakken kan ik niet…
omdat ik geen pijn en verdriet wil zaaien…
ik kan het niemand aandoen om ertussen uit te knijpen…
maar het zou wel veel oplossen…
Datum:
23-03-2008
Naam:
Paultje
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

beter kijken

augustes 2007 heb me geprobeert optehangen aan de reling van een brug.
Heelaas en gelukkig is het niet gelukt.
ik heb twee kids 4jaar en 5 jaar.
in mijn jeugd vervelende dingen megemaakt echt vervelend tot moord aan toe.
ik ben er nu achter dat zelf moord niet help.
het enigste wat je doet is een amder nog meer pijn doen.
je kan denken dat dit een uitweg is maar heellaas dat is dit niet.
je maakt het alleen zwaarder .
heb zelf een paar maal in de psiciaterie gezeten(let niet op mijn taal fouten kan er niks aan doe) het heeft tot nu niks geholpen,maar ik weet ik heb gezien dat het alleen beter kan slechter niet.
zolang als jij zelf het lichtje laat branden ook al nog zo zwak dan is er nog altijd toekomst zowel voor jou als voor een hoop andere.
Ik wil mijn kinderen geen schuld gevoel geven omdat ik zelf moord pleeg ze zijn mij te kostbaar om hun dit aan te doen en niet alleen hun als je goed kijk met open ogen dan zie hoeveel mensen van je houden het is nit gemakkelijk om het te zien maar kijk als je blief verder kijk en meer kan ik niet zeggen ondanks ik ook weleens de brug wil opzoeken
Datum:
23-03-2008
Naam:
willem
Leeftijd:
50
Provincie:
Flevoland

het is om

Ik kan er niet meer tegen. Te lang gehoopt ooit gelukkig te worden, zal nooit zo zijn waarschijnlijk. zo veel pijn van binnen. zoveel tranen, zoveel verdriet, zo'n leegte. Er valt niet meer mee te leven. Het mag om zijn. Ben te laf nog om mezelf te doden, als het zo doorgaat zal ik snel het lef verzameld hebbe. Bah, kloteleven!!!!!!
Datum:
23-03-2008
Naam:
ongelukkig
Leeftijd:
24
Provincie:
Limburg

moe

dag allemaal.ik ben altijd erg dik geweest .een paar jaar terug viel ik plots 35 kilo af ik was helemaal gelukkig voor het eerst in mijn leven.nu zit er al weer 18 kilo aan .en ik wil weg lopen uit mijn lichaam ik vind mezelf nu een nog stommer dan voor heen .ook zit ik in de schuldsannering.ik heb wel hulp bij het mediant en daar ben ik heel blij om anders had ik het niet gered.al van af kinds heb ik zelfmoord gedachtes.ik wou dat het eens op hield ben altijd moe door het gevecht wat in mijzelf aan de gang is .
zal er ooit genezing komen of wint het duisteren.ben niet bang voor de dood
ben wel bang om te valen en dat is wat ik iedere dag doe valen en andere teleurstellen.mensen zeggen nu als ze me zien meid wat zonde dat je weer zoveel ben aangekomen heb je nu nog geen kinderen enz enz.
Datum:
22-03-2008
Naam:
corlinda
Leeftijd:
37
Provincie:
Overijssel

zelfmoord

De gedachte van zelfmoord he ik 2 jaar terug heel erg gehad en ik krijg dit gevoel terug. Ik heb altijd vriendjes gehad waar ik smoorverliefd op word en hun zien mij alleen maar voor de seks! ik word dan uiteindelijk in de steek gelaten door hen waarop ik hen bein te stalken. Hiervoor heb ik al eens vast gezeten bij mijn exen (2x) nu heb ik weer het gevoel van stalken bij iemand omdat ie me gedumpt heeft ik wil dit niet doen maar het zit in mijn patroon om het wel te doen ik ben al in therapie gegaan maar niks helpt!
de zelfmoord gedachtes heb ik eigenlijk doordat ik onzeker ben in het leven, mijn lichaam ik heb een borst vergroting gedaan en ben nog niet tevreden!
die jongens maken me zo onzeker ik wil dit gevoel niet hebben maar dat onzekere en dat stalken maakt me letterlik gek!

de enige manier is dus zelfmoord zo heeft hij geen last van mij en ik kan dan niet gestraft worden.
Datum:
22-03-2008
Naam:
Annoesjka
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-holland

?????????????

Ik wil gewoon uit het leven stappen. Ik ben kapot! Ik ben zo verschrikkelijk moe! Ik heb 2 kinderen waar ik zo verschrikkelijk veel van hou. Maar mijn man is een tiran! Hij wordt overal boos, agressief en negatief over. Hij doet nooit wat voor mij. Mijn man doet nooit wat voor mij. Hij haat mij! Hij heeft ook andere vrouwen, dat weet ik zeker!
Datum:
22-03-2008
Naam:
anneke
Leeftijd:
50
Provincie:
Zuid-holland

Eenzame bouwvakker

Wij zijn alleen maar bezig met onszelf dat wij voor nieuwe dingen moeilijk kunnen openstaan.
Ons gedrag moet veranderen en niet onze persoonlijkheid want ik weet dat ik van binnen goed inmekaar zit.
Zoveel complimenten de laatste tijd en toch jezelf rot voelen omdat die angst er is
Te weinig zelfvertrouwen
Hoe we daar mee om moeten gaan dat weten wij maar voor de helft
Ik heb het oude afgesloten maar in mijn hoofd zal dat voorlopig nog wel nazeuren
ik heb voor 70% opgegeven maar die 30% wat nog over is die moeten 70 worden
het liefst 100 maar of dat haalbaar is dat zal vadertje tijd wel beantwoorden
De dagen kruipen voorbij en toch ben ik iedere week weer verbaasd als ik weer op het werk ben en er weer een week voorbij is
Dan lijkt die week wel omgevlogen ondanks dat je een verlammend gevoel hebt gehad
Kwaliteit in je leven dat moet jezelf creeren en hoe dat moet?
Tja, dat is voor iedereen anders
We hobbelen voorlopig nog maar door en tot later

Datum:
22-03-2008
Naam:
Rolf
Leeftijd:
37
Provincie:
Limburg

school

Ik wil dood door school, ik vindt het zo saai en het verpest mijn leven! maar niemand begrijpt, niemand gelooft me. Maar het is wel waar
Datum:
22-03-2008
Naam:
geheim
Leeftijd:
10
Provincie:
Zuid-holland

Geen uitweg.

Hallo allemaal,

Ik weet dat mijn verhaal bij sommige verhalen hier niks voorstelt, maar toch wil ik het graag kwijt.

Vroeger werd vaak geslagen door mijn moeder, ik geloof zelf dat ze niet zo bewust van is hoe snel ze driftig wordt (om de kleinste dingen) maar heb er nare ervaringen en herineringen aan over gehouden, nachtmerries en vaak in me bed plassen :$. Ook werd ik vaak gepest op school, sinds me 10e tot me 15e.
Waarom ze het deden? weet ik niet, maar mentaal heeft het mij wel erg kapot gemaakt.
Sinds me 16e ben ik veranderd, ik ging steeds meer met mensen om waarmee ik niet om hoorde te gaan, raakte verslaafd aan alcohol en gebruikte af en toe ook drugs. Ik ben heel dom geweest, maar dat was de enige uitweg voor mij toen. Thuis geven en gaven ze niet veel om me, mijn vader is een druke zakenman en is vaak op reis en als hij er wel is zit hij op kantoor, ik zie hem eigenlijk nooit en heb geen band mee, als we contact hebben is het net alsof ik zaken met hem doe. Mijn moeder is gewoon druk met andere dingen bezig. Verder heb ik nog broers ens zusjes maar die zijn ook ieder met zijn eigen ding bezig, het is alsof ik binnen in een glazen box zit en schreeuw om hulp maar niemand hoort, niemand kijkt om. Toen ik met zelfmoordgedachten begon was pas ongeveer 2 maand terug.
Het begon ermee dat mijn ex waarmee 2 en half jaar het heeft uitgemaakt, hij had er nooit echt een goede reden voor. Na dat het uitging bleven we met elkaar omgaan en ik raakte zwanger.
Na dat ik het me ouders heb verteld dat ik het wilde houden (puur omdat ik tegen abortus ben) waren ze heel teleurgesteld, ik mocht thuis blijven en zal gesteund worden maar ik werd letterlijk genegeerd, mijn vader was boos en mijn moeder gaf me het gevoel dat ik niet meer haar dochter was, ik stond er alleen voor. Ook heeft mijn ex en zijn familie laten weten dat ze er niks mee te maken wilde hebben, ik werd eerst bedreigt en gemanipuleert, het was verschrikkelijk. Iemand die zolang heeft gezegd dat hij van je houdt laat je dan in 1 keer vallen, juist wanneer je hulp nodig hebt. Na een maand van vechten voor mijn kindje kon ik eindelijk rustig ademen, hij en zijn familie lieten niks meer van zich horen. Ik begon wat dingen te regelen en heb school afgezegd. Maar na een aantal week kreeg ik een miskraam. Mijn wereld storte in!
Ik wilde geen kind maar toen ik 1 maal zwanger was en het gevoel heb ervaren hoe het is wilde ik niks liever dan het kindje houden. Ik raakte nog depressiever. Mijn ouders waren natuurlijk opgelucht, ze zagen -zoals gewoonlijk- mijn pijn niet. Het was verschrikkelijk!! Het voelde alsof ik nergens meer voor hoefde te leven.. Ik wilde mijn kindje terug!! Alles moest weer geregeld worden en ik moet weeer aan gewend raken dat er geen wondertje in me meer groeide en dat ik gewoon verder moet met mijn leven.
Toen ik er een beetje overheen kwam, besloot ik terug naar school te gaan. Daar wilde ze me niet meer hebben, ze vonden me ineens niet meer geschikt :S.. Ik zat des tijds op de dansacademie in A'dam.
Ik had nergens meer zin in, dat was het enige wat ik wilde, DANSEN! en dat kon niet meer. Ik wilde geen andere opleiding gaan volgen en deed niks meer. Alles deed pijn, mijn hart mijn lichaam was uitgeput. Geestelijk ben ik door de war, niks is meer waard, daarbij heb ik 2500 euro schuld bij de IBgroep. Ik weet dat ik mijn schulden moet aflose en dan wil ik naar het buitenland, ik wil en moet hier weg en dat is mijn enige uitweg (maar daarvoor moet ik aan veel geld zien te komen, dat lukt me nooit, niet met me depressie, het is alsof ik stik), een andere optie is zelfmoord. Ik ben gestopt met drinken sinds mijn relatie met me ex begon maar ben begonnen me lichaam te beschadigen wanneer ik me 'down' voel. Ik wil er echt mee ophouden maar het lukt me gewoon niet.. Ook kan ik met niemand erover praten, me vriendinnen begrijpen me niet. en die wil ik ook niet lastig vallen die hebben hun eigen problemen wel. Mijn ouders vinden dat ik me aanstel bovendien heb ik wel meerdere keren ruzie met ze op een dag ondanks dat ik me uitsloof en hartstikke me best doe in het huishouden. Ik heb echt iemand nodig die me begrijpt, die me kan helpen..
Er is geen uitweg...
Datum:
22-03-2008
Naam:
Sarai
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.