Ik heb verschillende verhalen op deze site gelezen. Sommige reacties zijn van mensen die anderen willen overtuigen dat het leven zin heeft. Ook zijn er lieden die hun ziel aan god hebben verkocht en met de bijbel in de hand zijn woord verkondigen. Persoonlijk vind ik alle mensen met een geloof een beetje eng. Vooral wanneer ze uit hun gebedshuis komen met een lege blik, alsof ze hun wekelijkse hersenspoeling weer gehad hebben.
Mijn mening is dat het geloof een valse zin aan het leven geeft. Geloof is voor mensen die niet in zichzelf geloven en in naam hiervan zelfs tot moord in staat zijn.
Dit heeft niet met zelfdoding te maken, maar ik wilde het toch even vertellen omdat ik me dood (hmmm) irriteer aan hun oproepen.
Ik ben van mening dat het leven totaal geen zin heeft! Het is denk ik ontstaan door een samenloop van omstandigheden. Puur toeval eigenlijk en kompleet zinloos.
Zo ervaar ik het teminste...
Ik heb eigenlijk een vreemd leven gehad,
op school had ik geen vrienden, ik was altijd alleen. Mijn ouders gingen scheiden en leefden toch nog in het zelfde huis.
Mijn moeder was erg labiel, dit werd steeds erger. Het bleek dat ze aan schizofrenie leed. Ik heb na de scheiding van mijn ouders ervoor gekozen bij haar te blijven wonen, eigenlijk op de bovenverdieping, mijn vader woonde op de benedenverdieping.
Mijn moeder leefde totaal geisoleerd met mij en in haar eigen belevingswereld. Haar realiteit was heel anders dan die van anderen. Ze vertelde mij dat ze een heks was en over bijzondere gaven beschikte. Soms dacht ze dat ik dood onder het bad lag of gooide ze huisraad naar beneden omdat deze bezeten zouden zijn door mijn vader.
Op een dag had ze mijn vader zo hard geslagen dat zijn arm uit de kom was. Ze werd gedwongen opgenomen in een kliniek. Ik werd ondergebracht bij een vriendin van mijn vader, mijn zusje elders.
Na een paar maanden was ze weer thuis. Aangezien ze weigerde medicijnen in te nemen en tegen doktersadvies naar huis was gekomen ging het al snel weer mis.
Mijn vader was in die tijd langdurig in het ziekenhuis wegens een medische fout. Zijn hart was doorboort door een stuk operatiedraad van metaal die niet was verwijdert na een niersteenoperatie.
Na een tijd kwam hij ook weer thuis. Ik weet niet erg veel meer van die tijd. Op een dag echter liep het weer uit de hand en werd mijn moeder weer opgenomen. Ik zal nooit vergeten hoe mijn moeder al vechtend met een aantal ambalancebroeders werd meegenomen. Ik zou haar nooit meer terugzien...
Het laatste wat ik van haar hoorde was: \\\"Ik kom terug, hoor je! Ik kom terug!\\\" Later besefte ik dat ze nooit meer terug zou komen. Ze was twee dagen later met het bezoek mee naar buiten gelopen uit de kliniek. Ze was naar huis gelopen en had aangebeld. Mijn vaders nieuwe vriendin deed open en schrok zo erg dat ze de deur weer dichtsloeg. Mijn moeder is daarna van een flatgebouw gesprongen. Mijn vader had mij verteld dat ze was aangereden, zodat ik het beter zou kunnen verwerken. Van de huisarts hoorde ik later het ware verhaal.
Ik was in complete verwarring en leefde in een roes. Ik vluchtte van huis en reisde af naar IJsland. Het was nog een heel gedoe om als vijftienjarige een vlucht naar IJsland te boeken, maar het lukte. Vandaag de dag weet ik nog niet waarom ik daarheen ben gegaan. Ik weet wel er in IJsland veel ijs te vinden is en dat trof ik daar ook aan. Niet de prachtige bossen en weilanden met een heerlijk zonnetje die ik me voor ogen had gehouden. Er was een vliegveld en verder niets, alleen ijs. Ik liep die vlakte op en weet nog goed dat ik vervaarlijk gekraak onder mijn schoenen hoorde. Snel sprong ik naar achteren en heb later een bus naar het centrum genomen. Ik boekte een Hotel en leefde als een toerist. Ik maakte me geen zorgen over geld, totdat het op was. Niet lang daarna zat ik in de hotelkamer en de telefoon ging.... Het was mijn vader, hij vroeg als eerste waarom ik het niet gevraagd had als ik zo graag met vakantie had gewild. Ik kon geen antwoord geven. Hij had via de bank duizend gulden overgemaakt voor het hotel. Ik werd meegenomen door de politie en overgedragen aan de Nederlandse autoriteiten.
Mijn vader had besloten dat ik naar een ZMLK-school moest (zeer moeilijk opvoedbare kinderen). Ik liep nog wel eens weg, verder leefde ik maar dat was het dan ook wel.
Ik zat later twee weken op het voortgezet onderwijs. Ik had nog steeds geen vrienden en dacht dat er nu verandering in zou komen.
Ik heb het geprobeerd, ik was echter na twee weken nog steeds alleen. Ik ben nooit echt gepest, dan zou ik in ieder geval nog bestaan. Ik was lucht, liep alleen door de gangen van dat gebouw, fietste alleen naar school en liep op vrije dagen uren rond zonder doel en gedachte.
Het was genoeg, ik nam op een avond al mijn vaders harttabletten met een fles sterke drank en dacht dat dat het dan wel was.
Ik werd wakker in een ziekenhuisbed, ik wist niet welk ziekenhuis, daar kwam ik later pas achter. Ik lag als 17- jarige tussen de vijftigers aan de hartmonitor. Ik leefde nog maar het had niet veel gescheeld hoorde ik later.
Ik werd bezocht door een arts die vroeg, waarom ik het gedaan had, waarop ik antwoorde dat weet ik niet. Vervolgens trok hij hard aan mijn oor en riep vervolgen hard: \\\"SLAAP\\\", daarna vertrok hij. Later vernam ik dat dit de psychiater en tevens hoofd van de afdeling was waar ik later naartoe werd gebracht.
Ik had geen kleding, alleen een onderbroek en een badjas. Ik werd door een verpleger in een rolstoel naar een afdeling gereden. Vervolgens zette hij de stoel op de rem en liet mij achter zonder een woord gewisseld te hebben.
De deur ging achter me op slot, ik keek om me heen en dacht \\\"Dit moet het gekkenhuis zijn\\\" Ik was verder niet op de hoogte van dit soort instellingen.
Het was een wonderlijke wereld, ik waande me als Alice in Wonderland die daar al hun vreemde bewoners ontmoet.
Later toen de medicijnen waren uitgewerkt bleken het normale mensen te zijn die om wat voor reden dan ook hier terecht waren gekomen.
Na tien weken kleuren, spatten en kleien mocht ik naar huis. Aangezien ik daar niet meer welkom was, door hetgeen ik gedaan had. Ik had geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. De mensen spraken er schande van, ik was een egoist, een slappeling. Had ik wel aan al die mensen gedacht die ik enorm had gekwetst en pijn gedaan. Al die mensen die nu de slaap niet meer konden vatten door de verschrikkingen die ik hen had opgelegd. Al die mensen waarvan ik het bestaan op hun grondvesten had doen laten schudden. Al die mensen die vroegen: waarom? Waarom, heb je niets verteld, waarom heb je niet gepraat.
Al die mensen heb ik niet gezien, maar ze waren er wel, wijzend met dat vingertje, sommige met de bijbel in de hand, jij bent het leven niet waard.
Aangezien het leven ook niets waard is vond ik dat niet zo erg.
Ik ben nog steeds alleen, misschien als ik niet altijd alleen was geweest en ben dat ik een ander mens was geweest. Misschien ging ik dan wel iedere zondag naar de kerk om me te laten hersenspoelen en vervolgens in pure extase van geluk de kerk uit te dartelen om het woord van god te verspreiden.
Maar ik ben alleen, ik troost me met de gedachte dat je doodgaan ook alleen doet, dus dat moet lukken.
Als ik nu dood zou gaan zou ik dat niet erg vinden. Maakt het uit of je 32 jaar bent geworden of 80? Is dat zo'n groot verschil in een onmetelijk universum, waarin zelfs de tijd moet reizen? Denk daar maar eens over na, niet teveel natuurlijk, anders word je misschien wel net zo gek (of alleen) als ik!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.