Levensverhalen (pagina 984)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

jedina

waarom ik er zat van ben...tja het heeft lang genoeg voor mij geduurt en nu wil ik et gewoon weer proberen maar deze keer wil ik dat het me lukt.
ik ben 17 en heb totaal geen plek om te wonen ik heb mijn plekje niet waar ik mijn rust krijg mijn moeder heeft haar best voor mij gedaan maar ik wil der ook niet meer langer tot last zijn.
ik heb niet veel te verliezen maar dat laatste beetje is mij togh heel veel waard en dat is de liefde van mijn kleine broertje, zusje en mijn moeder.
blijkbaar mag ik niet bij hun in de buurt zijn , en als dat niet kan vind ik et nogal logisch dat ik er een eid aan wil maken !
Datum:
31-12-2008
Naam:
malli
Leeftijd:
17
Provincie:
Groningen

Eenzaam

Alles is in mijn zicht ooit begonnen toen mijn 2,5 jaar oudere broer, met adhd, mij vroeger vaak vertelde dat ik nooit iemand zou krijgen en dat niemand mij wilde en ik lelijk was blablabla... in die tijd zag ik er nix in en liet ik hem maar praten.
Nu, (20 jaar) zo'n 8 jaar later heb ik het idee dat zijn praatjes wel degelijk invloed hebben gehad op mijn leven.
Ondanks dat er heus niet raar of vreemd uit zie, en gewoon met de tijd mee ga heb ik tot nu toe nog nooit een vriendin gehad en denk ik aan de dingen die hij toen zei.
Ik denk vaak aan het idee dat ik al 20 jaren leef en nog geen eens 1 vriendin heb gehad, altijd was het van beetje met elkaar omgaan maar verder kwam het niet.
Rond de leeftijd van 16/17 jaar heb ik 1 iemand heel lang heel leuk gevonden, ik was nog niet so oud en dacht er nog niet soveel over na, maar vanaf het moment dat het duidelijk werd dat het nooit wat zou worden kreeg ik vele malen gedachtes om er een einde aan te maken.
Niet dat ik het ooit zou doen, daar heb ik het lef niet voor en ik durf het mun familie niet aan te doen, wel denk ik vaak, tot op dit moment, hoe het zou zijn als ik nooit geboren zou zijn, er zowiezo nooit geweest zou zijn, dan had ik ook nooit deze zorgen en al dit gezeik aan m'n hoofd gehad.
Niet alleen op het gebied van liefde/vrienden/vriendinnen, ook op het gebied van werk ben ik vaak bang dat ik iets niet goed doe of als er iets mis ga dat ik niet meer welkom ben terwijl als er iets niet naar mun zin gaat ik mun mond wel open trek.
Alle onzekerheid heb ik van tevoren, wat als er dit gebeurt, wat als er dat gebeurt...
Altijd dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan, de laatste tijd werden de tussenposen steeds langen maar als ik dan weer een moment heb dat ik veel mensen gelukkig samenzie of dieper nadenk over de toekomst dan zie ik het leven somber in.
Het lef om zelfmoord te plegen heb ik niet en dus zal ik mun hele leven lang door moeten zien te komen.
Tog wilde ik dit verhaal hier kwijt omdat het anders alleen maar in mijn hoofd blijft dwalen en ik me er beter door voel als ik het kwijt kan.
Datum:
31-12-2008
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Hoe ben ik zo diep kunnen zinken!!

Ik heb in mijn verleden wel eens gegokt.
Maar wat er mij allemaal in de afgelopen tijd is overkomen daar wil ik het met mijn leven een einde aanmaken. Ik zit diep in de schulden ik wil er van af en de enigste optie is om het met me leven van af te kopen. Alles wat me dierbaar is moet ik verlaten want de druk van mijn schulden kan ik niet meer verdragen, ik zal en moet er van af moeten komen. Ik sleur me zelf er steeds dieper in. Ik straf me elke keer door te gaan gokken ik wil er van af!!!!!!
Datum:
31-12-2008
Naam:
M.
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

ik weet het niet meer

ik ben als sinds in het midden van men 1e jaar van het middelbaar depressief
maar vorig jaar was ik het echt beu
ruzies thuis vrienden die achter men rug babbelden 2 van men vrienden die heel hun leven bij elkaar logen men klas die me maar nie moest hebben ik was hey echt beu ik heb me 2 keer proberen op te hangen 5 keer onder de trein te springen 1 keer met een mes tegen men arm en men hals maar elke keer hield men neef me tegen elke keer wist hij me te doen stoppen maar tg bleef ik 1 ding doen krassen krassen en ng eens krassn van diep naar dieper en het diepst het kwam van 2 naar 5 krassen en van 5 naar 10 en van 10 naar heel mijn arm vol men ouders kwamen er soms achter men pa zei als ik je arm nog eens vol zie dan ga je naar ee psyhiater elke keer zei hij dat maar deed het nooit hij beseft nit dat ik echt hulp nodig had het ging van kwaad naar erger en omdat men pa het niet zou zien deet ik het op men been en tot nu toe zagen ze nix maar toch nu nog het moment dat ik kwaad word grijp ik een naald of breekmes maar iedereen en zelfs ik weet dat het alleen maar erger maakt
toch blijft het een obsessie ....
nu zoek ik hulp bij vriendinne die het zelf ook deden en nu nog doen om erover te praten en het doet goed maar het houd me niet tegen .............................................
Vele groetjes amelie
Datum:
30-12-2008
Naam:
amelie
Leeftijd:
15
Provincie:
België

waarom nog leven?

Ofdat ik leef of dood ben, het maakt toch niet uit.
niemand houd van me.

ook mijn familie niet,mijn zus (16)krijgt alle aandacht en ik... mij zien ze niet staan

ik HAAt MIJ LEVEN
Datum:
30-12-2008
Naam:
linde
Leeftijd:
12
Provincie:
België

My life

Nou daar zit je dan op site´s als zelfmoord.nl of ik-wil-dood.nl. Ik weet het niet meer, wat ik niet meer weet is waarom ik er nog ben. Op deze aarde verlangend naar boven en weg te zijn van deze aarde. Toch kan ik het niet voor me ouders, alsnog wordt het gevoel alsmaar sterker en ik weet niet goed wat ik ermee aanmoet. Moet ik toch voor de eerste beste trein springen, of hulp zoeken. Ik weet het niet. Dan bedenkend dat je mensen met een schuldgevoel achterlaat omdat ze het niet hebben zien aankomen. Een masker die ik altijd op heb niemand weet wat er precies in me omgaat, mijn ouders denken dat het goed gaat. Maar dat is allemaal schijn , want het gaat helemaal niet goed. Toch verberg ik alles voor mijn ouders en iedereen ik wil ze niet pijn doen. Als ze erachter komen dan verklaren ze me voor gek. Ja, maar dat ben ik natuurlijk ook. Hoe noem je anders iemand met dit soort gedachten? Erg gaat geen dag overheen zonder dat ik eraan gedacht heb. Soms dan pak ik een schaar, soms gebeurt er niks en andere keren kras ik op mijn buik. Hoe kan je dat nou weer aan iemand vertellen. Ik denk dat ik gewoon een einde er aan moet maken, dan hoef ik ze het nooit te vertellen. Als je op zo site zit dan, begin ik toch een beetje te twijfelen, alle nadelen worden achter elkaar opgesomd. Terwijl er ook voordelen zijn, Maarja dat zien de mensen nooit.
Datum:
30-12-2008
Naam:
m.
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Bi-culturaliteit

Ik ben 15 jaar geleden naar Belgie gekomen uit één van de Oost-Blok landen. Ik had een kind van 1 jaar oud en ben gaan samenwonen met een wat ouder man van wie ik dacht te houden. Veel miserie heeft mij dat gekost toen hij met zijn exvrouw vandoor ging. Ik heb het uiteindelijk gemaakt: mooi diploma gehaald, goed job, veel lieve vrienden, en enkele relaties na relatie. Eerst was ik 7 jaar met een goede jongen die ik heb laten zitten voor iemand anders. Zo makkelijk ging het mij nu ook weer niet omdat ik nu nog die jongen heel veel mis. Het is bizar en raar. Ik ben nu enkele jaren met iemand anders en ik kan mijzelf maar niet vinden in die relatie. Ik heb echter geen uitweg: ik kan niet alleen gaan wonen omdat het te veel kost en ik kwijl weg bij hem. Ik heb dan ook laag zelfwaardegevoel omdat ik niet eerlijk bezig ben en de enige wat ik wil is alleen zijn. Ik wil geen vrienden meer of afspraken, ik heb geen nood aan plezier. Ik zou het liefst alleen zitten of rondlopen ergens in een grote stad, ik zou in stilte gedichten willen lezen en mij in hun romantiek laten gaan.
Mijn kind is geen kind meer. Geen puber meer maar een adolescent, hij is mij niet, hij voelt als Belg aan, niet als familie. Ik denk dat het moeilijk te zeggen of te uitleggen is hoe ik het aanvoel. Ik voel mij als vogel in 2 stukken verscheurd: twee culturen en 2 identiteiten. Ik vind geen rust. Ik ben moe gestreden. Ik ben maatschappelijk assistente en ik weet hoe ik denk, waarom en in welke staduim van de suicide ik zit. Ik weet dat ik volgens de psychopathologie een probleem heb. Ja, ik kan mijzelf een diagnose schrijven.
Ik ben bicultureel en ik kan mijzelf niet meer vinden. Ik heb geen rust en ik zou het liefst er niet meer zijn. Soms vraag ik mij af of er nog mensen zijn die zich zo voelen: ergens bijhoren en nergens zijn...
het zal niet lang meer duren...
Datum:
30-12-2008
Naam:
Maite
Leeftijd:
30
Provincie:
België

stronger

heb hier me verhaal geschreven over me ex, en nu denk ik ik ben wel gek!
ik wil helemal niet dood, ben net een goede vriend verloren 36 was ie hersenbloeding. nou dan besef je wel hoe kort het leven is.
ondanks de pijn en het verdriet gaa ik door met het leven.
ik heb nu gewoon vriendschap, en nee het is en blijft moeilijk maar soms moet je gewoon de dingen nemen en acepteren zoals het is.
ik heb nog zoveel mensen die om me geven en van me houden en daar heb ik heeel veel steun van.
kim is mijn beste vriendin staat altijd voor me klaar schat je bent een lieverd!
ik gaa er voor!!
en er komt een tijd dat voor mij ook weer de zon zal schijnen!
en voor alle mensen die een doodwens hebben doe het ajb niet! ik weet ik heb makkelijk praten vooral als je je zwaar kut voelt. ik wou dat ik jullie kon steunen en helpen want zou dat zoo doen om jullie huit deze shit te halen zoo ben ik een helpster.
lieverds van me geef de strijd niet op!
alle liefs van mij.
Datum:
30-12-2008
Naam:
caroline
Leeftijd:
33
Provincie:
Limburg

alleen

waarom is er niemand die om mij geeft, iemand die mij tegenhoudt, iemand die echt van me houdt , iemand die niet wil dat ik wegga, waarom wilt niemand van mij weten
Datum:
30-12-2008
Naam:
d
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

te veel te lang

hallo,
ik heb al een keer eerder een poging gedaan en deze is mislukt omdat mijn vriend me op tijd heeft gevonden helaas
ik wil gewoon niet meer ik ben op kan niet meer ik kom uit een relatie waar ik 6 jaar lang alle hoeken van de kamer gezien heb eindelijk rust dacht ik toen die relatie voorbij was nou helaas mijn ex maakt mijn leven tot een hel hij heeft ervoor gezorgd dat ik mijn kids kwijt ben nu en deze zitten nu in een pleeggezin ik kan het gemis het vrdrit en de pijn nit meer aan ik heb het gevoel datniemand me begrijpt niemand van me houd zelfs mijn eigen vriend niet hoe goed ik ook weet dat hij dat wel doet de pijn en het verdriet duren nu al 8 jaar en het stopt gewoon niet dus mischien dat als ik weg ben ik wel eens een keer in mijn leven gelukkig mag zijn en de rust kan vinden die ik zo graag wil het enige waar ik nog voor zou willen leven zijn mijn engeltjes maar ja die hebben ze me toch afgenomen dus wat maakt het dan nog uit ik wil gewoon geen pijn en verdriet meer en dat kan alleen als ik van hier weg ga
Datum:
30-12-2008
Naam:
kan niet meer
Leeftijd:
27
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.