Levensverhalen (pagina 980)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Kut buren.

Dag lieve mensen, heb zelf ook zo vaak aan zelfmoord gedacht. Mijn oude buren hebben mijn leven tot een hel gemaakt, het geluidsoverlast was zo verschrikkelijk, heb nog steeds paniekaanvallen. We zijn nu wel verhuisd, ben nog altijd zo bang om terug te gaan naar mijn oude huis, terwijl dat niet nodig is. Ze hebben mij echt verziekt. Ik heb mijn ouders ook uit dat huis gehaald, ben wel een stuk opgeluchter.
Datum:
07-01-2009
Naam:
depri.
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Voor jullie allemaal met liefde

Ik leef zo met je mee ook al ken ik je niet persoonlijk. Al van kinds af aan heb ik depressieve gevoelens, alsof ik niet op deze wereld hoor. In de pubertijd werd het erger, ook een poging ondernomen eruit te stappen..blij dat het niet gelukt is. Je leeft echt maar een keer en de tijd vliegt. Mijn advies aan jou (die dit leest) als je in de pubertijd zit is de balans in je hersens wat verstoord en de hormonen kunnen je depri maken probeer jezelf alsjeblieft zoveel mogelijk te omringen met positieve en lieve, begripvolle mensen, dankzij internet kan je contact leggen met mensen die je gevoel delen. Ga sporten, zoek een hobby, praat met je arts desnoods voor medicijnen maar blijf niet met je gevoel zitten, de last is te zwaar om alleen te dragen. Ik zelf gebruikte wel eens drugs om me "goed" te voelen, bullshit natuurlijk want ik viel daardoor verder in een gat. ben verslaafd geweest aan liefde, mislukte relaties die stuk liepen en weer het gat in. Inmiddels ben ik tot de ontdekking gekomen dat niks buiten mij zelf mij gelukkig kan maken. Alleen ik. Door te leren van mezelf te houden heb ik weer zin in het leven en in dit besef probeer ik anderen te helpen. Met oefeningen, advies, een luisterend oor. Hou vol en blijf geloven in licht aan het einde vd tunnel.
Datum:
06-01-2009
Naam:
katje
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

dood warom is het mooilek

warrom kan dood gaan niet makelek zijn
het is me schien wel een rede voor miscien moet dood moet mij neemen ik moet de dood niet nemen gedult heben dus leven kan nog veranderen jaja zalwijl zijn dood schiet op
Datum:
06-01-2009
Naam:
alisson
Leeftijd:
16
Provincie:
België

ik weet het niet meer...

Ik denk niet dat ik ooit echt zelfmoord zou plegen.
Dus sorry voor de mensen die dat wel willen en vinden dat ik hier niet thuishoor.
Ik ben al een tijdje heel erg ongelukkig.
Twee jaar geleden verliet ik mijn man. We hadden twee kindjes. Mijn ouders waren gescheiden en sindsdan voelde ik me ook niet meer goed in mijn huwelijk.
Ik leerde iemand anders kennen en trok daar in. Ik kom gelukkig nog goed overeen met mijn ex en hij ziet ook elke week onze 2 schatten.
De man die ik leerde kennen was in het begin super lief. We hadden de beste seks en ik wist dat ie me doodgraag zag.
Hij had veel geld geërfd al tijdje daarvoor, maar toen zijn ex hem verliet heeft hij zeer veel geld verbrast aan oa gokken.
In het begin gingen we ook al eens spelen. Hoewel ik vroeger nooit zoiets gedaan had en eigenlijk tegen gokken was, ging ik uit liefde toch met hem mee. (als de kinderen er niet waren natuurlijk).
Hij had een eigen zaak, maar al snel ging die failliet.
Gelukkig zijn we daarmee goed vanaf gekomen en hebben we alles op mijn naam gezet. Ik verdien redelijk goed en alles ging ok tot hij geen werk meer had. Hij zit nu al bijna een jaar thuis en doet weinig moeite om werk te vinden.
We hebben steeds vaker ruzie. Hij heeft zelden zin in seks en het voelt alsof hij me wil afschepenen.
Toch denk ik niet dat er iemand anders int spel is.
Hij is door zijn grootmoeder opgevoed en was enig kind. Hij kreeg alles wat hij wou en dat merk ik nog steeds in zijn houding.
Ik ga alle dagen werken, breng geld binnen en zorg voor mijn kinderen. En als ik thuiskom heeft hij een ganse dag in de zetel gelegen, spelletje gespeeld enz...
In het huishouden doet ie niets en een goede 'stiefvader' vind ik hem ook niet.
Al die frustraties stapelen zich op en ik kan mijn woede moeilijk onder controle houden. We hebben steeds vaker ruzie en schelden dan luid.
Steeds vaker komt er ook geweld aan te pas en dan schop en sla ik hem.
Vandaag was weer zoiets... hij is ziekelijk jaloers en verbiedt me vanalles. Daarover maakte hij ruzie en ik was zo razend dat ik hem vroeg (tierde) te vertrekken. Dat deed hij natuurlijk niet.
We duwden en trekten wat en toen hij met zijn hoofd dicht kwam heb ik hem een kopstoot gegeven. Gevolg: bloedneus tot en met.
Nu is hij zonder iets te zeggen vertrokken...


Ik weet dat ik in fout ben en ik kan dat ook toegeven, maar hij wil nooit toegeven dat zijn gedrag de oorzaak is van die ruzies...
Datum:
06-01-2009
Naam:
e
Leeftijd:
28
Provincie:
België

Geen hoop?

Ik ben een meisje van dertien jaar..
Ik heb niet zo heel veel vrienden, omdat ze me raar vinden, omdat ik zo agressief ben, en ik niet echt uitbundig ben enzovoort..
maar dat komt door mijn verleden,
2jaar geleden leerden mijn moeder iemand kennen, waardoor ze mijn vader die nacht zelf nog uit het huis gooide, waar ik bij was. toen ze met die vent thuiskwam, deed hij zich voor als een hele rijke man enzovoort, hy heeft ook lang wel goed voor ons geweest, maar achteraf bleek alles gelogen, en toen begon het spelletje, hij sloeg ons.. misbruikte ons.. Hij maakte mijn moeder kapot, en zonder het te beseffen ook mij.
Ik wist dat mijn moeder pillen slikte, dat ze een doodsbrief had geschreven voor mij.. wat het niet echt simpel maakt.
we kregen hem niet weg, we durfden niet.. hij bleef ons kapot maken.
Op een gegeven moment heb ik mezelf opgesloten in mijn kamer. uit angst,
ik had alleen mijn computer nog.
waardoor ik verlangde naar liefde, die ik verkeerd opzocht.
Ik leerde een jongen kennen, een lieve jongen. dacht ik..
We hadden een aardig leuke tijd, hij wist niets over wat er thuis allemaal gebeurde. maar dat vertel je dan ook niet zomaar.
Ik werd verliefd op hem, of tenminste..
ik voelde me goed bij hem.
op een dag vroeg hij of ik wat wou laten zien;;; je weet wel.
en uit angst om hem te verliezen, deed ik da maar.
Steeds vaker begon ik het te doen; omdat hij daardoor lieve dingen vertelde tegen me..
maar opeens praatte hij nooit meer tegen me op msn, en begon hij ineens allemaal rare e-mails te sturen,
tot ik een e-mail kreeg waarin
foto's.. van mij naakt.. zaten
en daaronder geschreven ''Vanaf nu ben ik je ergste nachtmerrie!!''
Vanaf dat moment ben ik mijn leven echt zat geworden.
Ik begon in mijn armen te snijden, steeds vaker en dieper..
Achteraf vond ik het zelfs leuk.
Die foto's werden doorgestuurd, en alles werd erger en erger, ik had niemand meer, niemand die mij steunde..
Ik heb een paar keer zelfmoord proberen te plegen, allemaal mislukt.
en toen heb ik alles aan mijn moeder moeten vertellen,
ze weet dat ik sneed, niet dat ik het nog steeds doe.
't is een verslaving..
ik heb een hele goede vriend die mij zoveel helpt, maar ik kan gewoon niet stoppen..
Nu is die vent weg uit ons leven, hoewel ik nog vaak nachtmerries over hem heb, dat ik hem tegenkom enzo..
nog steeds worden er foto's doorgestuurd..
en die brengen mij weer helemaal in de put, ik zie het echt niet meer zitten he,
er komen alleen maar tegenslagen in mijn leven.. waardoor ik weer volop snijd, huil, en zelfmoord gedachtes heb..
houd het dan nooit op?
Datum:
06-01-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

zelfmoordgedachten

Ik ben een meisje van 17 jaar en ik voel me al een paar maanden ongelukkig. Het begon een jaar geleden toen ik mijn vriend leerde kennen. Ik was echt verliefd op hem ik wou elke dag bij hem zijn maar er was 1 probleem voor mijn ouders dan toch hij is 2 jaar jonger en vanaf de dag dat ze dit wisten is alles veranderd ze moesten van hem niet meer weten vroegen niet meer naar hem en ze maakte hem bijna elke dag uit dat het een kind is en dat het nog maar juist kan stappen en nog zo van die dingen dit bleef weken zo duren elke dag. Maar opeens mocht ik hem niets meer zien en niet meer horen ze hebben dan mijn gsm afgenomen en mijn pc ik mocht niet meer buiten en mijn mama voerde mij elke dag naar school zodat ik hem voor of na school niet kon zien. Deze periode is echt moeilijk geweest voor mij ik ben me dan ook beginnen te snijden en zat met de gedachte hoe zou et zijn als ik hier niet meer was zou dan alles beter zijn zou dan mijn ouders eindelijk begrijpen dat ik hem echt graag zie. Ik zat met veel in mijn hoofd maar mijn ouders konden zo op mij inspelen dat ik uiteindelijk na een half jaar dit vol te houden het heb gedaan gemaakt met mijn vriend. Ik heb het de eerste weken zeer moeilijk gehad en die moment ben ik echt gaan beginnen te denken voor wie moet ik hier nog leven,voor wat moet ik hier nog zijn mijn vriend was eigenlijk de persoon die mij recht houde in die periode maar nu ik hem niet meer had zag ik niets meer zitten. Ik wou niet meer naar school gaan weende elke dag en voelde mij echt slecht. Ik heb dit 3 maand volgehouden en heb dan beseft dat ik niet zonder mijn lief kon en heb het dan terug geprobeerd met de hoop dat mijn ouders misschien nu gingen in zien dat ik hem echt wel graag zie. Dit is dan ook de eerste paar weken goed geweest ze waren er niet meer tegen maar nu de laatste weken is het hier thuis elke dag terug ruzie en het onderwerp is terug mijn vriend. Ze vinden dat hij echt te jong is voor mij en dat ik niet samen pas met hem. En dan zeg ik veel dat zij niet begrijpen wat ik voel voor hem maar dan beginnen ze te lachen. Als ik dan zeg dat ik hier thuis echt weg wil dan zitten ze bezig dat ze naar de politie gaan gaan omdat hij jonger is en dat ik hem nu dus terug niet meer mag zien. Ik zit al dagen in mijn hoofd om hier thuis weg te lopen of gewoon zelfmoord te plegen omdat ik weet als ik het terug gedaan maak de wereld voor mij terug instort en ook ben ik dit jaar veranderd van school en kan ik niet mee met deze school waardoor ik buizen had op examen en waarschijnlijk op het eind van het jaar mijn a- attest niet zal hallen waardoor ik me dus nog slechter voel. Ik heb het gevoel dat ik gewoon niemand ben een persoon die op deze wereld niet past. Iemand die nooit het geluk zal vinden want ik weet zonder mijn lief maak ik mijn eigen nog meer kapot dan dat ik al ben en thuis kan ik niet terecht en op school lukt het mij ook al niet zo goed. daarom dat ik gewoon denk misschien is het best dat ik gewoon stop met mijn leven zodat ik voorgoed van al mijn verdriet en pijn verlost geraak.
Datum:
06-01-2009
Naam:
ine
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Geen weg meer

Ik ben 40 jaar en mijn leven is totaal verwoest door mijn gokverslaving. Mijn man heeft me nooit gesteund om hier van af te komen. Nu zijn we in scheiding, ik heb geen cent meer. Ik woon nu in een klein appartement van mijn ouders. Dik 170000 euro schuld, geen werk en een dochter van drie jaar. Steeds vaker komt de gedachte om maar een eind te maken aan alles, Dit is de tweede keer dat ik ga scheiden. Ik heb in mijn leven al veel te verduren gehad en mijn gokverslaving heeft daar natuurlijk ook mee te maken. Iemand die gelukkig is, vlucht niet weg in dit gedrag. Toen ik twintig was, overleed mijn zus plotseling. Dit heeft enorm mijn weg bepaald en ik heb gestreden tegen diverse fobieen. Maar nu ben ik alleen nog maar moe en wil ik voor altijd slapen.
Datum:
05-01-2009
Naam:
Lili
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

twijfel soms te veel

heb op zich een goed leven,
maar soms twijfel ik te veel in me leven
en heb ook al een tijdje een vriendin
waar ik van hou maar
ik heb ook weer gevoelens voor me ex
en dat zit me al een tijdje dwars
dus denk ik soms heb ik er wel zin in
het leven? en denk ik wel eens aan zelfmoord ja
al durf ik het ook weer nie

pim
Datum:
05-01-2009
Naam:
pim
Leeftijd:
24
Provincie:
Gelderland

achja

ik ben al lang deperesief, ben opgegroeid in een huis waar mijn vader me moeder mishandelde ben en self ook tussen gesprongen en ving de klappen op,met me 9 gingen ze scheiden,met me 12 verhuiste ik naar me vader waarom?geen idee, met me 13 ben ik verkr8 door 5 turken en toen raakte ik zwaar deperesief, me vader die mij vervolgens zwaar mishandelt heeft van me 12 tot me 17 en rond die tijd probeerde ik zelfmoord te pleegen, me beste vriedin hing zich zelf op aan een boom de dag voor valentijnsdag ,deze valentijnsdag 2 jaar gelden en sinds dien kreeg ik een drankprobleem waar ik nu uit ben maar nog steeds het leven nu wel zat ben en niet meer weet wat ik moet doen.
Datum:
05-01-2009
Naam:
i hate life
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

Uitzichtloos

Hallo, ik ben nu 16 jaar en alles is nog steeds uitzichtloos. Heb een aangeboren chronische en een post-disthyme depressie. Waarom alles zo uitzichtloos lijkt (is?) :
Doordat de depressie aangeboren is zijn ze er pas op m'n 7e achtergekomen. Ik heb een verleden met ADHD maar daar ben ik overheen gegroeid. Ik vergelijk het altijd met blind geboren worden; doordat de depressie aangeboren is weet ik simpelweg niet hoe het is om vrolijk te zijn en zal er dus ook nooit achter komen. Heb verscheidene zelfmoordpogingen op m'n naam staan maar die zijn of mislukt of ik werd betrapt. De laatste jaren ben ik een tikkende tijdbom, ik kan goed rationaliseren en dat scheelt veel pogingen. Maar als de spanning te hoog oploopt sta ik niet meer voor mezelf in. Heb niet meer het gevoel dat ik depressies heb, maar ik ben de depressie. En depressie is mij. Alle dagen zijn simpelweg overleven. Er zijn wel lichtpuntjes zoals vriendschap en muziek. Maar daar kan en zal ik nooit 100% van kunnen genieten. Elke dag doe ik zo ongeveer op de automatische piloot en is gewoon overleven. Mezelf overleven, met de altijd aanhoudende, stekende pijn.

Ik ken niemand die dit ook zo heeft, graag zou ik hiermee in contact komen. Niet om elkaar nog meer de put in te praten of om manieren te bespreken, maar gewoon om enige herkenning te vinden. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. David
Datum:
05-01-2009
Naam:
David
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.