Levensverhalen (pagina 969)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

hee

Hallo iedereen,
Ik kwam op deze site door een vriendin van mij, die moest het mij laten zien doordat het zó erg was wat hier op stond. Toen ik een paar reacties gelezen had dacht ik: hier moet ik wat op terug schrijven. Jullie zitten er allemaal zó doorheen. Door het hele leven. Ik wil jullie laten weten dat het leven soms echt wel zinloos lijkt, maar dat het het niet hoeft te zijn! Je kunt er wat van maken, je kunt zelf mensen zoeken die om je geven. Zorg dat je een fijne tijd beleeft met je leven zonder dat op te geven. Ik weet zeker dat iedereen geluk kan bereiken en/of zoeken. Misschien moet je je geluk ergens anders zoeken: in een ander land, stad of in andere personen. Denk erover na wat je wilt en realiseer het je, er is geen doel in het leven je moet dat zelf creeren.
Ik hoop dat ik wat mensen van de dood heb kunnen afhouden.
Dikke, dikke kus.
Datum:
26-01-2009
Naam:
ik
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

levens moe

ik ben een meisje van 16 bijna 17 , en ik ben zwaar levens moe ! het begon allemaal toen ik nog klein was , me vader sloeg me moeder heel soms gewoon waar ik bij was dat heeft me flink geraakt denk ik, verder ging ik toen ik 4 of 5 was altijd met al me knuffels bij de deur huilen en zeggen dat ik wou weglopen van huis omdat ik het zo erg vond! later toen ik 11 was werd ik deprisief omdat ik steeds weer gepest werd op school elke dag weer, en het werd steeds erger zo erg dat zij mijn haar in de vik wouden steken, elke dag huilend naar huis en helemaal overstuur raken als ik weer naar school moest , maar ik werd niet alleen helemaal overstuur omdat ik werd gepest op school , nee ook omdat ik gewoon niks voelde voor school ik leerde niks op die school , later toen ik 13 was gingen zelfs de leerkrachten me leven verzieken door mij tepesten, elke dag was dus een nachtmerrie voor mij om naar school tegaan, verder had ik ook nog eens klompvoetjes toen ik geboren was gelukkig hebben ze dat recht gezet en heb ik dus normale voeten nja normaal vind ik ze niet , ik schaam me dood voor me voeten ze zien er anders uit en vol litekens, met mijn voeten werd ik ook vaak gepest, dit heeft mij ook zeer zwaar geraakt! later toen ik 15 was werd mijn leven echt een hell, ik zat toen al 2 jaar op de middelbare school het eerste jaar ging redelijk , ik dacht eindelijk geen gepest en geen leerkrachten die mee doen , maar ik had het mis het 2e jaar ging helemaal verkeert ik begon een andere styl tedragen de zogeheete EMO styl , toen begon de elende weer helemaal opnieuw maar dan nog erger , elke dag weer gepest elke dag grepen kinderen mijn arm om tekijken of ik niet in me polsen sneed, en elke dag vroegen ze waarom ik nog niet dood was of wanner ik nou endelijk voor de trein zou springen! dit maakte mij zwaar depri! zo zwaar dat ik toen begon met in mezelf tesnijden! diepen wonden in mijn arm, mijn moeder kwam er achter en kon er niet tegen , toen begonen de ruzie's thuis weer elke dag werd me moeder helemaal kwaad op mij meestal om geen enkele reden, en dan ging ik mijn kamer weer in huilend, toen besloot mijn moeder om naar mijn mentor tegaan , dit had uitendelijk geen enkele zin , na dat gesprek gingen zij mee doen met al die elenden, altijd als ik en mijn 2 beste vriendinen ( die ook gepest wrden) naar hem toen gingen ging hij lachen of zeggen dat wij overdrijven en dat wij normaal moesten doen terwijl wij niks hadden gedaan! later vorig jaar eigelijk kon ik er niet meer tegen en ging en kwamen de zelfmoord neigingen weer terug , elke dag voor dat ik in slaap viel ging ik denken aan hoe het zou zijn om dood tezijn gewoon weg van deze wereld vol elenden en haat !! later eind vorig jaar ging ik van school af en zou ik bij een werkplek voor jongen die van school afwaren gaan , maar zonder suc6 ,want daar werd ik ook al gepest! en nu omdat ik niks doe en ik toch leerplichtig ben moet ik naar de rechter , de gedachtes aan dat maken mij alleen nog deprisiefer !!! oja ik was vergeten tevertelen dat ik ook nog eens last heb van angst aanvalen, ik heb veel angsten die mijn dagelijks leven verpesten , angsten om alleen naar buiten tegaan angsten voor dingen die niet bestaan enzo. ik zit al bij iemand die mij daar bij kan helpen maar helaas lijkt het niet veel tehelpen want er is niks veranderd het is alleen maar erger geworden! zo erg dat ik elke dag met angst de dag door ga! dit is vreselijk om mee televen! nu zie ik dus echt het nut niet meer om televen ik ben levensmoe, ik wil rust en naar een vredige plek gaan,waar je gewoon met rust word gelaten ,zo'n plek als de hemel.
Datum:
26-01-2009
Naam:
bambam
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

het heeft gewoon geen zin meer

Ik ben wouter ik ben 21 mijn verhaal begint toen ik 4 jaar was toen overleed mijn moeder aan bostkanker ik woonde toen al even bij mn oma ( de moeder van mn moeder ) omdat mn vader full time moest werken en mn moeder heel ziek was het laatste wat ik me van haar herinder is dat ik haar lippen aan het nat maken was omdat alles zo droog was door de chemo die ze kreeg ....
toen de crematie mn vader heeft me wel eens verteld dat ik zei dat is mammie niet die ligt bij de dokters mja helaas was het wel waar.. mja we begonnen ons leventje weer probere op te pakken ik was veel bij mn oma omdat mn vader fulltime werkte daar is hij sinds het overlijden van mn moeder mee gestopt en ging ik ook bij hem wonen maar toen ik een jaar of 12 ging mn vader vreemd doen hij kon zich dingen slecht herineren en langzaam viel viel alles it bij hem zn besturing van zn lichaam enzo hij kende mij op gegeven moment niet meer ( IK WAS TOEN 14) dus ja das klote maj je gaat door en zn laatste woorde waren tegen mij " jongen dit zijn de laatste loodjes ik hou van je " sorry ik niet meer verder met dit verhaal
Datum:
26-01-2009
Naam:
Wouter
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Meisje

Waar het begon dat kan ik niet uitleggen.
Op een avond was ik in mijn status die ik gewend was, het dronkenschap.
Toen kwam er een engel op mijn pad die mij de weg wees.
De engel had een naam, haar naam was X.
X had een gloed hij verblinde al mijn duisternis om mij heen.
De duisternis die ik opgebouwd had verdween als sneeuw voor de zon.
De engel gebruikte haar gloed, haar gloed om mij te laten zien.
Ik zag iets genaamd liefde.
De gevoelens stegen, de gesprekken bleven.
De ongelovige jongen genaamd bobbert ging geloven in de engel die bleef schenen.
De engel spreidde haar armen en nodigde me uit.
De engel sprak ik wil je in mijn armen, ik wil je ontmoeten hoe je bent.
Bobvert wist niet wat hij moest, hij zag dat het een doodlopende weg was, maar het was de enige weg die verlicht was.
De stap, Bobvert steeg op.
En daalde neer in het mooie Frieland, daar waar de engel verbleef.
De engel wees de weg naar de heilige plek.
Toen werd het te vel voor Bobvert, Bob vert kon de gloed niet aan.
De liefde verblind.
De engel bracht metgezellen mee.
De ongelovige Bobvert had zijn tijd van zijn leven en zijn hart bonsde.
Het bonsde zo hard dat hij zijn eigen gedachte niet meer kon horen.
Zijn gevoel was het enige wat hij zag en wilde zien.
De engel die veel vertrouwen had in haar glans verduisterde bij het idee dat Bobvert nu in haar armen lag. Bob was te dichtbij en zou nooit meer loslaten.
Het idee kon de engel niet aan en de engel probeerde los te laten, alleen ze kon het niet want de engel ervoer iets wat ze nog nooit eerder had ervaren.
Gevoel.
Gevoel was teveel voor de engel, het gevoel van angst.
De angst van de engel verduisterde haar ligt en haar zekerheid zakte.
De engel wilde de ongelovige Bobvert niet laten stikken maar kon het niet, een duistere vorm van gevoel, angst, verblinde haar. Wat moest de engel doen.
De engel liet los. Het ging niet, Het ging moeilijk maar het lukte.
Het haperde en het ging niet als verwacht maar de Engel steeg boven bob uit.
De engel was nu officieel onbereikbaar voor Bobvert.
Bob en de Engel waren verleden tijd.
Toch nam de engel iets van Bob mee, zijn ziel.
Bobvert bleef achter met natte wangen en een gebroken hart.
De engel X, en de ongelovige Bobvert waren kapot.
Daar stond Bobvert in de kou, hij schreeuwde maar niemand hoorde hem.
Hij wilde mee met de engel, terug naar die mooie tijd vol met glans en gloed.
De engel was te snel. Bobvert Riep en Riep maar C was onbereikbaar.
Einde.
Datum:
26-01-2009
Naam:
Bobbert
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

berichtje vooor een jonge moeder

Beste jonge moeder,

Ik heb je verhaal net gelezen, net als al deze andere mensen.
Wat vreselijk wat jij heb moeten doormaken..
Ik zou graag eens met je willen praten... Laat iets van je horen.
Datum:
26-01-2009
Naam:
tamara
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

zomaar

hoi ik ben heidi en ik zit ook over zelfmoord te denken relaties worden niets en ik sta er helemaal alleen voor ik heb een vriend maar ook dat gaat binnekort stuk lopen wat ik hier nog doe weet ik nietik ben op genomen in een psygiaitrisiese in stelling maar ook hun nemen me niet serieus weet iemand toevallig hoe ik zelfmoord kan plegen zonder dat het pijn doet of ik het alsnog over leef wat bij eerdere pogingen wel gebeurde in belgie malaria pillen kopen heeft geen zin want daar moet je een recept voor hebben en om aan zoon recept te komen is knap lastig

groetjes ensterkte allemaal heidi
Datum:
26-01-2009
Naam:
heidi
Leeftijd:
27
Provincie:
Gelderland

door het leven gedreven

ik denk vaak zou het een betere wereld zijn zonder mij als ik me zelf zou doden ben ik dan echt frij
mijn kids hebben mij boven ge houden
aan een zeide draat ik doe niemand kwaat ik voel me vaak eenzaam en verlaten heeft niemand dat nou in de gaten borderliner is mijn brobleen en depressy ik krijg nu medicatie en een ggz sesie en nog denk ik vaak als ik doot zou zijn zouden ze memissen ben ik het waard om te leven ik brobeer iedereen wat me tegeven soms weet ik niet meer wat ik moet doen ik wil niet meer ik kan niet meer geven ik doe al zo veel voor iedereen mijn man mijn kids eigenlijk iedereen walt heb ik voor zin warom moet ik leven
Datum:
26-01-2009
Naam:
liza
Leeftijd:
41
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

Ik zit al een tijdje steeds vaker met mijn gedachten bij zelfmoord. steeds voor het minste ga ik door een hel en denk ik daaraan. Mijn ouders begrijpen mij niet en doen constant alsof ik een grote last ben voor hen. ik heb al zoveel meegemaakt dat ik soms gewoon wil opgeven en niet meer wil vechten voor mijn eigen en dat ik er gewoon een einde aan moet maken omdat ik dan van alles verlost ben. erover babbelen kan ik niet echt met iemand. Daarom dat ik hier mij verhaal doe.
Ik heb op heel jonge leeftijd een ziekte gehad dat is het begin van mijn miserie, hierdoor heb ik hoorapparaten en werd ik altijd gepest en nooit echt aanvaar. in het vierde had ik eindelijk echte vriendinnen in de klas zitten en had ik een klas waar ik mijn eigen kon zijn. in het vijfde had ik weer een toffe klas en kwamen er stages bij op het einde van dat jaar hebben ze mij laten zitten omdat ik niet goed genoeg hoorde nu zit ik in een minder toffe klas en hoor ik er niet echt bij. Mijn vriendje zit bij een meisje in de klas waar ik echt ongelooflijk jaloers op ben. ik krijg steeds meer ellende. mijn ouders doen dan ook constant moeilijk en als ik dan zie hoe andere mensen het hebben wil ik ook zo een leven. ik kan dit gewoon niet langer meer aan. ik heb er serieus over nagedacht over zelfdoding en ik wil dit echt doen. weg van dit alles.
Datum:
25-01-2009
Naam:
kris
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Ik ben heel erg bang...

Ik vind de dagen niet meer de moeite waard om te leven. Ik hoop echt dat ik zo snel mogelijk doodga.
Datum:
25-01-2009
Naam:
alleen
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Eigenlijk is alles super...

Mijn leven is super!!
Ik heb leuke ouders lieve zus.
Veel vrienden.
Maar daar heb ik zelf voor gezorgt...
vroeger werd ik super erg gepest elke avond moest ik huilen in bed zonder dat mijn ouders het wisten...
Mijn ouders luisterden nooit naar me, als ik dan moest huilen als er iets heel ergs was gebeurd dan zeiden ze dat ik me niet moest aanstellen.
Op een dag dacht ik, ik ben het zat en kwam voor mezelf op.
Ik was dik en ben afgevallen (niet teveel natuurlijk ze moeten me maar leuk vinden!)
En nu?
Ik heb super veel vrienden!!
Heb zelfs 6 pension paarden ik rijd bij een nederlands kampioen ruiter!
en alles gaat zijn gangetje!
Omdat ik alleen maar voor mezelf op kwam doe dat ook en het komt goed hoe klijn je je ook voelt doe het dan komt het goed!!!!!!!Ik wil nu zelf ook andere mensen helpen die nog ergere dingen hebben meegemaakt...
Owjaa en nooit of de nimmer zelfmoord plegen dat werkt er is altijd iemand die om je geeft al lijkt het van niet...
De mensen die zeggen dat je het stomste en lelijkste bent van de wereld willen je nog niet dood!
Ze zeggen het alleen omdat ze het van zichzelf vinden en reageren dad op iemand af!
Als je met iets anders problemen hebt dan moet je natuurlijk ook geen zelfmoord plegen!!!!!!!!!!!!

Datum:
25-01-2009
Naam:
Rosan
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.