Levensverhalen (pagina 934)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

dood of blijven ?

Wanneer ik bij mijn vrienden ben denk ik er zelfs niet aan , maar een keer dat ik de deur van kamer toe doe komen de gedachten naarboven eerst snij ik ze weg maar ze blijven terug komen .
ik wil er gewoon een eind aan maken .
ik wil geen opmerkingen meer horen van leerkrachten op school .
ik wil geen strafstudie meer , geen problemen meer gewoon niets meer .
maar ik blijf nog even volhouden nog heel even . voor mijn vriendinnen en mn beste vriend .
ik ben 13 en ik wil dood
ik bereid me er gewoon op voor .
al heb ik wel schrik : wat gaat er gebeuren met mij als ik dood ben ? jaa van die vragen heb ik natuurlijk .
maar dat zal ik wel zien zeker ?
veel sterkte iedereen ! x lisa
Datum:
25-03-2009
Naam:
Lisa
Leeftijd:
13
Provincie:
België

is dit het?

Altijd dacht ik dat het ergens wel goed ging komen in mijn leven, dat ik gewoon 1 van de vele was met pech, maar dat alles wel zou uitdraaien. Toen ik klein was ben ik mishandeld geweest door de vriend van mijn moeder, dingen waar ik nu nog steeds nachtmerries van heb. Toen ik ouder werd (7-8 jaar) had mijn moeder al een tijdje een nieuwe vriend, daardoor dacht ik dat alles beter zou worden.. Tot ik besefte dat ik compleet genegeert werd. Thuis was er nooit eten in huis, voor mij werd nooit iets gemaakt, zij gingen altijd uit eten. Ik kreeg nooit nieuwe kleren en zelfs mijn verjaardag werd sommige jaren ook compleet vergeten. Ik had heel weinig vrienden omdat ik 'arm' was. Liep altijd in dezelfde kleren rond, was graatmager.. Toch was er niemand die er iets van merkte. Van toen ben ik mezelf begin vervreemden van mensen. Ik wou geen vrienden meer, ik was beter af alleen. Rond mijn twaalfde kreeg ik psychische problemen, ik was zo alleen dat ik een tweede persoonlijkheid aanmaakte.. Iets waarvan niemand tot nu toe iets gemerkt heeft.. Op mijn 14de kreeg ik een heel goede vriendin, de eerste vriendin die ik ooit gehad heb (vriendschap, geen liefde) Ik dacht dat mijn leven een heel stuk beter was en dacht dat dit het positieve was waar ik altijd op wachtte.. Tot ze me plots liet vallen.. Ik was terug bij af en het leek alsof het leven mij alleen maar wou kwellen door mij iets te geven en het weer af te nemen van mij.. Ik raakte nog meer vervreemd met mensen, ik raakte heel zwaar aan de drugs waardoor ik van school gestuurd werd.. Zelfs daar hielp niemand mij, maar wou ik wel geholpen worden? Ik wou gewoon dat iedereen me met rust zou laten.. Nadat ik van school gestuurd werd mocht ik in mijn vader zijn taverne werken (plots na 18 jaar komt hij ook weer eens opduiken) Ik keek er echt tegen op maar na een tijd bleek het heel goed mee te vallen, ik leerde er zelfs een meisje kennen en werd voor de eerste keer echt verliefd op iemand (en het was wederzijds) mijn collega's vielen ook allemaal goed mee en het leek weer opnieuw alsof alles de goede richting uit zou gaan.. Tot het meisje mij plots dumpte omdat ik geen diploma had en geen goede opvoeding heb gehad.. Zij heeft toen ontslag genomen.. Paar maanden later zijn meerdere collega's van mij gestopt en vervangen door oudere mannen die ik totaal niet kan hebben.. Nu besteed ik mijn leven met niets anders dan werken met mensen die ik niet kan uitstaan.. Op mijn vrije dagen heb ik nergens om heen te gaan, bij mijn thuis mag ik niet meer binnen. Dus ik moet op mijn vrije dagen naar mijn tante waar mijn neef zit, een jongen van mijn leeftijd die me echt ongelooflijk veel op mijn zenuwen werkt.. Het werk doe ik totaal niet graag.. Het is alsof ik vastzit in dezelfde lus die zich iedere week herhaald en op geen enkele dag ben ik gelukkig.. Ik heb me weer van iedereen vervreemd omdat ik niemand meer wil kennen.. Alles wat mij gelukkig maakt in het leven keert zich tegen mij en ben ik in nog ergere staat dan voordien. Hoe hard ik ook probeer of hoe hard ik ook hoop, niets maakt mij nog gelukkig.. ik geef het op
Datum:
25-03-2009
Naam:
joshua
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Hoe kan ik het doen?

Ik ben ongellukkig, het meisje van mijn dromen wilt me niet meer, ik heb veel schulden en ik kan niet aan geld komen. ik heb een drugs probleem. ik vind mijn school te moeilijk en ik heb veel ruzie thuis.

Ik wil zo graag weg, weg van de wereld maar ik zou niet weten hoe. want ik ben een mietje als het aan komt op pijntjes. en ook een reden waarvoor ik zelfmoord wil plegen is omdat ik NOOIT rust in mijn hoofd heb. er moet altijd wel iets gebeuren. er is nog maar 1 optie en dat is van huis weg te lopen, en zwerver te worden. maar ik kan dan ook niet meer terug als ik bijvoorbeeld ziek word of geen eten meer heb of als ik het koud heb. en als ik dood ben heb ik daar geen last meer van.

Weet iemand een oplossing? ( daarmee bedoel ik geen hulp om te over leven )
Datum:
25-03-2009
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

bad feelings

Ik ben in een soort sleur terecht gekomen, ik denk aan wat ik moet doen, wat ik wil bereiken en waarom ik nog op deze wereld ben en ik kan geen goede reden of doel vinden.

Vroeger was het allemaal nog makkelijk en vanzelfsprekend om verder te gaan, maar vandaag is die vanzelfsprekendheid verdwenen. Ik heb het gevoel dat niemand eigenlijk doorheeft hoe dood ik me van binnen voel.

Ik kijk ook om heen om een reden te vinden om door te gaan, om niet op te geven en het allemaal maar op te geven, maar ik vind geen geschikt antwoord. Waarom doorgaan, of waarom stoppen?

Ik weet niet waar en wanneer het begonnen is. Elke keer als ik voor de spoorwegovergang stond te wachten op een trein, kwam de gedachte op om gewoon voor de trein te springen. Waarom? Ik weet het niet, ik heb er niet echt een geldige reden voor. Momenteel gaat het best goed met de sport. Ik heb het, na 4 jaar in een tweede team gespeeld te hebben, zo ver geschopt dat ik in de hoofdklasse B1 zit. Ik wordt steeds beter, en er zijn zelfs mensen die tussen neus en lippen door melden dat ik wel kans heb om de selectie A1 te spelen, prachtig! Met dwarsfluiten behoor ik tot de beste leerlingen die mijn lerares heeft. Haar beste leerlingen kregen de opdracht om een moeilijk stuk in te studeren. De beste zou mogen voorspelen op een avond waar allemaal mensen die dik goed muziek kunnen maken ook komen spelen. Een hele eer als je geselecteerd wordt. En ja, ik werd geselecteerd, samen met nog een jongen, omdat ze geen keus tussen ons twee kon maken. In het team dat ik train, en in de kinderdienst groep waar ik draai heb ik het geflikt om alle lastige/drukke irritante kids in de hand te krijgen. Nu lopen ze braaf achter me aan. Dus waarom de gedachte, voor de trein?
Misschien omdat het niet lekker gaat op school? Ik niet de discipline kan opbrengen om elke keer netjes al mijn huiswerk kan maken? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik mezelf steeds meer een trut begin te vinden. En die gedachte, eigenlijk nergens op gebaseerd, vreet me op. Ik weet dat het niet waar is, maar het weten van de onwaarheid van mijn gedachtes kan niet op tegen mijn gedachten. Ik voel me de enige slechte, mislukte persoon… En daar kan ik niet tegen, ik wil er zeker van zijn dat er meer mensen slecht zijn. En daarom herhaal ik de fouten, en de minder goede eigenschappen van een ander constant om te weten dat ik niet de enige ben.
Op een avond sloeg dat door, mijn ouders kwamen erachter dat ik ergens niet de waarheid over gesproken had. En dat doe ik vaker, bang voor veroordeling, afwijzing, negatieve reacties. Die avond heb ik een gesprek gehad met mijn ouders, en constant herhaalt wat mijn moeder allemaal fout doet. En ik daarom lieg. Ik was ongenadeloos, waarom? Omdat ik iemand anders de schuld wilde geven van mijn slechtheid. Ik niet voor mijn eigen daden durfde op te draaien, ik ontdeed me van mijn verantwoordelijkheid voor de dingen die ik heb geflikt. Mn moeder was de lul, die kreeg alles over zich heen. Ik bleef maar herhalen dat zij afwijzend reageerde op dingen die ik deed. Ze over de top negatief reageerde op bepaalde handelingen van mij. En dat ik daarom zo doe/deed. Ik bleef het vooral voor mezelf zo vaak zeggen. En van binnen kwam, ‘‘zie je wel, je bent niet de enige die slechte dingen doet, die fouten maakt. Je hebt het van je moeder.’’ Maar ik durfde in mijn relaas geen moment mijn moeder aan te kijken. Bang voor haar reactie, bang voor de pijn die ik zou zien. Maar ik nam haar pijn toch waar. Niet door het te zien, maar door het te horen. Ze zei dat ze zich nu wel klote voelde. En boem, weer was het gevoel van de foute persoon zijn er. Nu veel erger dan anders. Ik kan alleen maar mensen pijn doen. Allemaal om mijn eigen bad feelings te doen verdwijnen. Ik ben dus een dikke vette egoïst. En bij het besef dat ik een egoïst ben, moest ik denken aan al die mensen waar ik veroordelend over had gesproken. Die ik allemaal egoïsten vond, ik heb het over de mensen die voor de trein zijn gesprongen. Die geen zin meer hadden in hun leven.
Nu heb ik er spijt van dat ik zo over die mensen heb gesproken. Want dit lijkt nu de beste oplossing voor mij te zijn. Zelfmoord, gewoon stoppen met het leven. De makkelijkste uitweg, vluchtgedrag. Maar iets in mij, houdt mij tegen. Wil voorkomen dat ik me van mijn leven beroof. Wil ervoor zorgen dat ik afmaak waar ik aan begonnen ben. Wil dat ik doorga, mijn leven voortzet.
Een gevecht is er gaande in mij van binnen… En allebei zijn ze aan de winnende hand, de zelfmoordvriend, en het ‘iets’ dat het probeert te voorkomen. Het zelfmoord komt er niet door, maar nu heeft ze iets ander bedacht, in mezelf snijden. Maar of dat een optie is?
Waarschijnlijk komt zelfmoord er toch nooit doorheen, omdat ik een te grote wilskracht heb om te blijven leven. Maar de wilskracht is niet sterk genoeg om te voorkomen dat ik ander mensen pijn doe, en mezelf fysiek pijn doe.

Ik ben niet depressief, en ik zit ook niet in de ontkenning ervan. Ik heb het alleen nu even moeilijk met mezelf. En waar de gedachte vandaan komt dat ik niets waard ben weet ik niet.
Datum:
25-03-2009
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

?

Elke ochtend wordt ik helaas weer wakker. Waarom weet ik ook niet. Waarvoor ik nog leef? Ik weet het niet. Ik heb geen ouders meer, geen broertje meer, vrienden laten je vallen als je ze het hardst nodig hebt, en de gene waar van ik hou, waarvoor ik alles zou geven weet niet hoe hij een meisje met respect moet behandelen. Voor wie ze plezier ben ik hier nog? Niet voor het mijne.
Datum:
25-03-2009
Naam:
Sky.
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

...

Oke.. Ik snap iedereen wel. Iedereen heeft zo zijn/haar redenen om zelfmoord te plegen. Maar sommige redenen slaan echt nergens op. Stel je pleegt zelfmoord denk eens na hoeveel mensen je pijn doet? En je gaat dood?.. stel je bent nooit gelukkig geweest en je pleegt zelfmoord? Please, tell me.. Wat is de nut er van? Bereik je doelen maak wat van je leven en ga op z'n minst dood met een gevoel dat je toch nog wat van je leven hebt kunnen maken. JIJ kunt je leven altijd nog veranderen! Jij hebt je eigen leven in eigen handen. Oke als kind zijnde is het niet jou schuld. Maar denk eens er aan als je ouder bent kun jij zelf veel dingen veranderen en wat van je leven maken. Ik heb zoveel dingen mee gemaakt en natuurlijk ook wel eens aan zelfmoord gedacht. Maar als ik hier verhalen lees denk ik echt bij mezelf weten jullie wel wat zelfmoord is!? Je bent er niet meer! Alle dingen waar jij mee zat zijn dan wel weg maar je loopt weg van je problemen. Los ze op word trotst op jezelf. Zolang jij in jezelf geloofd komt alles goed. Be a man. Er zijn mensen die zoveel ergere dingen hebben mee gemaakt. Iedereen heeft een verleden iedereen maakt dingen mee. That's life. Sometimes life sucks. Dat heeft iedereen. Sommige mensen hebben het echt moeilijk maar sommige stellen zich echt aan. Als je nog een kind bent wacht nog even aangezien je het toch tot een bepaalde leeftijd hebt kunnen volhouden lukt het nog wel tot je 18e. Ga je eigen weg volgen. Maak zelf wat van het leven. Uiteindelijk is er toch niemand voor je behalve meestal je ouders dan(je gezin). Iedereen heeft 2gezichten iedereen is achterbaks iedereen denkt aan zichzelf en bijna niemand is te vertrouwen. Het leven is nou eenmaal zo. Bij de ene gaat het perfect bij de ander minder. Maar geloof me iedereen heeft zijn/haar ups and downs. Believe me. Denk zo: Alles komt goed! Zelfmoord, niet doen bereik doelen in je leven. Wees trotst op jezelf. Iedereen heeft het in zich.

Succes!!
Datum:
25-03-2009
Naam:
Someone
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Relativatie

Mijn keuzes zijn definitief, en ik zag het niet meer zitten. Ik vond deze site als als afscheidsbrief. Toen las ik andere verhalen, en kon door jullie verdriet eindelijk mijn eigen verdriet eindelijk weer vinden. Bedankt.
Datum:
24-03-2009
Naam:
Gabriel
Leeftijd:
24
Provincie:
Utrecht

niemand begrijpt mij

ik zit al een lange tijd in de put maar ik zal van het begin beginnen mijn ouders zijn gescheiden en en ik heb het daar heel moeilijk mee mijn moeder is soms echt gek als ik over mijn vader begin zegt niets ofwel zegt ze als je denkt dat het ergens anders beter is dan vertrek je maar ik heb het ook al twee keer gedaan toen ik was weggelopen dacht ik na over mijn leven ik wou zo graag van die ruzies afzijn maar ik heb gelukkig geen zelfmoord gepleegt maar mij moeder en ik hebben dan nog meer ruzies gehad en dan zegt ze als je naar je vader wil dan zorg ik dat hij om het leven komt en daar zit ik nog steeds mee in mijn hoofd en nu weet ik het nie meer op school haat iedereen mij en thuis bij mijn moeder is het ook nie beter en bij mijn vader valt het mee maar ik weet niet hoelang ik het nog uithou
Datum:
24-03-2009
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
België

liefdesproblemen

ik zit in de eerste klas van de middelbare school, en al sinds de eerste dag ben ik verliefd op een jongen. ik hield het gewoon voor mezelf, en ik voelde me fijn.

totdat het logeerfeestje van mijn vriendin kwam. we deden doen durven of de waarheid en een ander meisje vond diezelfde jongen als ik leuk. een groepje van 3 andere meisjes is hun toen gaan koppelen.
ik voelde me best rot, maar toen dacht ik dat het toch al niks zou worden. ik had toch nog een andere jongen die ik ook leuk vond. hij vond mij volgens mij ook leuk,
maar toen kwam het..

ze zeiden dat hij, de jongen waar ik voor viel, een ander meisje leuk vond. echt een trut! nou proberen ze hun ook te koppelen en dat gaat ze waarschijnlijk nog lukken ook.

ik ben echt superjaloers nu, en ik heb er veel last van.
Datum:
24-03-2009
Naam:
anoniem meisje
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

heel erg deprisief

de laatste dagen ben ik vaak ziek en depri. ik heb er geen zin meer in. nu denk ik aan zelfmoord. maar hoe? ik wil ergens vanaf springen. maar ik heb hoogtevrees. dus zit ik nu met een mes in mijn hand. maar toch maar niet doen. later misschien
Datum:
24-03-2009
Naam:
B.
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.