Levensverhalen (pagina 933)

Ik wil ook liever mn naam niet zeggen, maar wel mn verhaal kwijt.. Ik zie t niet meer zitten.. Al vanaf hele jonge leeftijd (4) ben ik seksueel misbruikt door verschillende personen dit heeft geduurd tot mijn 15e.. Sinds kort heb ik mijn probleem "erkent" en ik heb er meer moeite mee dan ooit.. T was eerst mijn geheim, ik keek er niet echt naar om, ik was jong en naief.. Naarmate ik ouder wordt weet ik wat voor een zwarte gat het in mijn leven heeft gemaakt.. Ik probeer hulp te zoeken maar de mensen die ik zie, t lijkt net of ze er niet zo zwaar aan tillen of dat ze me gewoonweg niet horen.. ik voel me als of ik op de daken sta te schreeuwen maar niemand die me hoort.. de laatste weken heb ik vaak aan zelfmoord gedacht, weg van mijn pijn, weg van mijn problemen, weg van alles. ik wil niet meer verder, zie t nut van mijn leven niet meer in als ik weet dat ik dit problemen en daarnaast nog andere problemen voor altijd in mijn leven mee moet dragen...

Ik ben 19, snij al vanaf mijn 14e en heb ookal geregeld zelfmoord gedachten gehad.. Ik haat het hier ik wil niet eens leven, ik had gewoon dood moeten gaan bij de geboorte.
Ik ben spastisch en loop moeilijk en daar door moest ik naar een kut mytylschool waar iedereen echt kk gestoord is inclusief de meeste leraren.
Ik werd op de basisschool al gepest en toen moest ik daar naar t vso (voortgezet onderwijs) en toen begon iedereen mij daar te pesten met de hele klas tegen 1. Ik droeg de kleren die populair waren en k deed aardig maar t hielp niks. Een dag had een jongen rondgebazuint dat ik hem zou pijpen op de wc en de hele klas lachtte me uit.
Toen kreeg k gewoon schijt aan iedereen en begon ik de kleren te dragen die ik zelf wilde omdat ik zo ook niet gelukkig was. Maar op t zelfde moment voelde ik mij dik en lelijk en werd ik ook vaak zo uitgescholden. Ze zeiden ook dat mijn muziek stom was en dat het homo's waren die maar afgemaakt moesten worden. Als ik een keer van me afbeet kreeg ik de schuld.
In de 3e na 2 jaar onafgebroken pesten kwam die jongen naar mij toe. Hij zou mij niet meer pesten en hij vond mij nou best lief en beschouwde mij als een vriendin. We moesten een keer potloden halen en toen begon hij mij ineens te zoenen. Ik moest nou een grote meid worden volgens hem. Ik vertrouwde het al niet maar hij zweerde dat hij verandert was. Ik vond mezelf toch niet goed genoeg dus ik moest maar genoegen nemen met de aandacht die ik kreeg. ik was immers dik en lelijk vond ik.
Zo ging het van kwaad naar erger. een andere klasgenoot die niet met de pesters meedeed waarschuwde me nog dat ik moest opassen, maar ik zei dat ik toch nooit iemand zou vinden en dat ik lelijk was en niet goed genoeg. Hij wilde dat ik sexuele handelingen uitvoerde en het deed zeer en k stikte half en werd steeds banger, maar ik durfde geen nee meer te zeggen omdat hij overmacht had. Toen ik dat wel deed begon hij weer met pesten en dit keer erger.
Hij schold me uit voor hoer en dat ik alleen maar goed was in zuigen en dat je in het donker toch niks ziet, en dat dat is waarom het licht altijd uit moest. En de hele klas stond erbij en lachtte. Hij en zijn maten vonden dat ik mijn polsen maar moest doorsnijden en dood moest want daar gaven ze toch niks om. De leraren deden niks en vonden dat ik me niet op de kast moest laten jagen.
Ik verstopte mij in het internet en ging helemaal op in de online wereld, beschouwde mensen op forums als mijn vrienden. Ik besloot dat ik voortaan alleen nog op meisjes zou vallen, ik had er toch wel gevoel bij en jongens waren alleen maar pijn. Ik dacht toen ook dat ik verliefd was op een meisje.
Toen was ik eindelijk vrij en slaagde ik van school.. maar ik was nog steeds diep ongelukkig en had veel ruzie thuis. Ik sneed nog steeds.
Toen ging ik naar een kamp in de zomer voor andere gehandicapten en daar ontmoette ik wie nu mijn beste vriend is. Ik vond hem gelijk al meer dan aardig alleen ik liet het niet toe bij mezelf, want hij was een jongen en zou me pijn doen.
Ik raakte na kamp zijn email kwijt toen ik de mijne veranderde. maar ik dacht wel aan hem. Ik wensde op een nacht dat ik een engel tegen zou komen die mij eindelijk liefde zou geven, een donkere vampier engel.
Het jaar erop ging ik weer naar het kamp en ik zag hem weer. Het was echt alsof ik de bliksem hoorde, zoveel indruk maakte hij op mij. Ik voelde een raar gevoel in mijn buik. Maar dat kon geen verliefdheid zijn want ik was immers lesbisch volgens mezelf. Maar de hele week zochten mijn ogen hem als we in een menigte waren. Hij was echt enorm grappig en we hebben toen ook gepraat en k heb hem de littekens laten zien van het snijden. Ik wist dat ik toch verliefd op hem was. Na kamp spraken we af en jahoor.. het gebeurde wij zoenden en k kon niet geloven dat zo'n perfect iemand mij leuk vond. Hij zei i love you en dat had nog nooit iemand tegen mij gezegd. Ik wist zeker dat hij mijn vriend zou worden.
Nu is ie dat nog steeds niet..
Wel mijn beste vriend en ik zou dat voor geen goud kwijtraken. Hij heeft verschillende vriendinnen gehad en dat ging allemaal mis... if only he would let me in. Ik hou zielsveel van hem zowel als op een vriendschappelijke manier en een vreselijk liefdevolle. Hij heeft mij gered, toen ik hem weer zag ging het zo slecht met me dat ik er nu niet meer was geweest als hij niet was gekomen..net zoals mijn wens.. Ik kan hem niet verliezen..soms zegt ie wel k heb gevoelens voor je i.l.y, maar dan snap ik niet waarom hij mij niet binnen kan laten, want hij zegt zelf k kan t niet. maar ik geloof dat t er is. Hij is wat mij op deze wereld houdt. Door hem snij ik nu niet meer.
Zijn leven is ook niet makkelijk. Vandaag was ik bang dat ik hem bijna verloren had. Als hij sterft ga ik ook, dan heb ik geen angst meer, niks wat mij hier houdt. ik hoop dan dat er een afterlife is zodat ik hem weer zie. maar nu smeek k god hem te laten leven want ik kan hem niet missen in een wereld waar iedereen me lijkt te haten. Ik heb een handjevol vrienden maar geen die zoveel voor me betekenen als hij.
Mijn moeder haat mij en scheld me constant uit, als ik haar probeer te vertellen wat ik voel scheld ze me uit voor verstandelijk gehandicapte, en dat ik dom ben en een rotmeid en maar eens flinker moet worden, omdat haaaaar leven toch ook zooo zwaar is. Ze wil me leven controleren en zegt dat het mijn schuld is dat ze niet kan werken omdat ik gehandicapt ben, en dat het dankzij haar is dat ik niet naar een internaat ben gegaan. Over wat mij is overkomen op de mytylschool snapt ze niks en ze vind dat het mijn eigen schuld is, en dat ik er maar eens overheen moet komen.
Na al het gescheld word ze weer poeslief.
Mijn vader sloeg ons vroeger voor de scheiding, en ik heb er als kind bijgezeten toen hij een mes trok en zei tegen mij moeder, steek me maar dood. ook heeft hij me meerdere malen in mijn gezicht geslagen terwijl ik in t gips lag, en expres geslingerd op de snelweg zodat wij bang werden dat we zouden verongelukken, me de auto ingegooid en mijn autistische broer van de trap gegooid. Nou geeft hij geen flikker meer om me. En mijn moeder evenmin. Ik ben bang dat ik haar een keer aanvlieg.
Soms ben k bang dat zelfs mijn beste vriend bijna niks om mij geeft, maar dat is alleen maar angst. Anders had hij het niet zo lang met me uitgehouden...
Hij, me weinige vrienden en me kat zijn de enigen van wie ik nog liefde ontvang..
Vanacht was weer zwaar, ik heb me belofte aan hem gehouden en niet gesneden, maar ik heb gehuild, met de muziek meegeschreeuwd en gewenst dat ik gewoon dood neer zou vallen. Mijn moeder vind mij toch gestoord dat heeft ze vanavond weer duidelijk gemaakt. ik mag niet huilen van haar.
Waarom..waarom moet ik leven. soms lees ik de krant en zie een sterfgeval en dan denk ik, ik ga wel in jou plek zodat jij kan leven.
Maar dan wil ik mijn beste vriend niet in de steek laten. maar soms denk k hij is toch beter af zonder mij hij heeft mij niet meer nodig. maar dan ben k bang voor na de dood dat ik nog meer moet lijden. al weet ik niet of er een hel of hemel is. ik hoop dat t een goede plek is.
Maar dan ben ik bang, dat ik het niet goed doe en nog ernstiger gehandicapt wakker word, kwijlend en een plantje. of dat ik iets goeds ga missen wat nog komt. wat het einde betekend van mijn duisternis.
Ik vecht me door elke dag, soms iets makkelijker, soms ondraaglijk met slapeloze nachten.
Ik smeek voor iets goeds...

Heel mijn leven ga ik al om met leugens, list & bedrog. Zo ben ik er zelf ingevallen en werd het voor mij ook een gewoonte om te liegen. Het ging allemaal goed en ik kreeg een vriend; 7 maanden; hy had me onder de duim en ik deed alles wat hy wilde; nu ben ik het zat; ik neem morgen een overdosis medicijnen die ik heb gestolen van mijn moeder. Nu ben ik er eindelijk vanaf.

Vanaf jongs af aan kamp ik met psychische problemen faalangst en later ook depressies. Pesten op school hoorde daar ook bij. Ik ben op jonge leeftijd (9) begonnen met een bezoek aan een kinderpsycholoog. Tijdens mijn pubertijd (welke nauwelijks aanwezig was) was er niets aan de hand alleen de depressies waren er regelmatig. Op mijn 18e begon ik met drinken daar heb ik me voor laten behandelen en meer psychiaters en psychologen kwamen er aan te pas. Ik begon weer te drinken na de verkrachting op mijn 24e Ik leerde mijn (ex) vriend een tijd daarna kennen 3.5 jaar terug. Toen hij er ook achter kwam dat ik problemen had steunde hij me door dik en dun. Ik was een stiekeme drinker maar had wel in de gaten dat het zo niet goed ging. Ik heb me weer laten opnemen ditmaal een langdurig programma ik ben er nog steeds mee bezig al 9 maanden nu alleen nu nog ambulant. Ik slik antidepressiva. niks help meer. Begin Januari heeft hij het uitgemaakt. 3 weken later had hij ander. Ik ben gekapt met de medicatie en ben nog steeds nuchter het is geen strijd meer om niet te drinken. Mijn keuze is gemaakt ik blijf een jaar nuchter en dan is het over. Nog 10 maanden te gaan. Bedankt voor het luisterende oor.

Niemand begrijpt me

Niemand weet wie ik werkelijk ben.

Ik zal je vertellen wie ik ben, ik ben altijd de jongen die als laatst wordt gekozen bij sport, die nergens bij hoort en een groepje van twee een oneven aantal maakt. Ik ben niet belangrijk en ik voel me slechts een achtergrondfiguur.

Meisjes vinden me lelijk. Ik heb nog nooit eerder een date gehad en ik ben nu al bijna 20. Ik weet niet eens of ik homo ben of hetero... En ik zal er ook wel nooit achterkomen.

Ik heb een hele grote fantasie, dus soms denk ik me gewoon in hoe het voelt als iemand mij wel begrijpt en dan voel ik me weer wat beter. Je zou denken dat ik veel te oud ben voor denkbeeldige vrienden, en je hebt gelijk. Ik schaam me er ook diep voor, maar ik moet het ergens kwijt, dus vertel ik het gewoon hier.

Ik heb PDD-NOS, een contactstoornis verwant aan autistisme. Iedereen denkt dat het wel meevalt want ze merken er bijna niets van, maar niemand weet hoe ik me werkelijk voel. Het is alsof mijn ware ik opgesloten zit in mijn lichaam.

Mijn zusje zit iedere dag te klagen dat ze zo onzeker is en te huilen bij mijn moeder, me ze realiseert zich niet hoe goed ze ervoor staat met haar talloze vriendjes. Ze baalt ervan dat er over haar geroddelt wordt, maar zelf doet ze dat ook.

Ik wordt ondertussen genegeerd. "Ja met hem gaat het wel goed." denken ze, maar ik praat nooit met iemand. En ik denk ook niet dat iemand daar op zit te wachten.

Ik vraag me wel eens af: hoe raar zouden de mensen opkijken als ik op een dag zelfmoord zou plegen? Zomaar de knop omdraai en op een dag niet meer thuis kom.

Dat zouden ze nooit achter mij zoeken. Ze zullen mij ook niet echt missen. Het maakt nauwelijks verschil als ik er niet ben.

Ondanks deze gedachten ben ik niet van plan om écht zelfmoord te plegen, ik geloof er in dat ik mijn kans op geluk nog wel een keer zal krijgen, en dat zal het wachten meer als waard zijn.

Je moet gewoon niet opgeven, maar ervoor knokken. Niet blijven hangen in je eigen verdriet, want zo kom je niet verder en zal er niets veranderen.

eind vorig jaar leek als nog zo fijn.,
maar nu
alles is veranderd van het leuke
meisje dat ik was is bijna nix meer over!
jhaa voor de buiten wereld maar van binnen ben ik kapot en ga ik het steeds vedder en vedder..!
Nhaa alles wat er gebeurd is trek ik het gewoon egt nie meer..!
Ik wil dood...!!!

ik zie het leven niet zitten iedereen van mijn leeftijd is uit beeld of is getrouwd en kijkt niet meer naar mij om sommige mensen gebruiken hun baan of partner als excuus om maar geen contact te hebben, ik zie het leven niet meer zitten terwijl ik wel een goede muzikant bent en alles heb. behalve een vriendin ,ik geloof ook niet dat ze ooit komt, ik heb altijd het gevoel dat mensen geen inlevingsgevoel meer hebben ik heb een redelijk goed leven zonder schulden en ben ik toch niet gelukkig en ik weet niet waarom ik eigenlijk geboren bent en wat het nut is van leven en of iemand mij begrijpt.

Ja, ik heb geen zelfmedelijden, maar wat is het leven voor mij zwaar zeg. Voor 7 jaar terug een burn out gehad, nooit de goede begeleiding gehad om meer mentaal sterker te worden en met mijninspanningen in 2004 een opleiding gevolgd maar daardoor geen nieuwe baan gevonden. de uitkeringsinstantie maakt je het leven zuur, dus ben ik nu al 2 jaar aan het zwerfen van uitzendbureau naar uitzendbureau. Als je zo veel onzekerheid hebt over werk inkomen etc dan merk je hoe ongelooflijk hard deze maatschappij is geworden een ieder is alleen maar met mijn eigen belang bezig.
Moet allerlei rotbaantjes aannemen o.a. deur aan deur verkoop callcenter werk etc om te kunnen overleven.

Daarnaast een loodzware relatie gehad van ruim 3 jaar met een vriendin die geestelijke problemen had en daarnaast een schoonfamilie die mij het leven heeft
zuurgemaakt. Hier is voor 4 maanden geleden een einde aangekomen doordat mijn schoonvader mij uit mijn eigen huis heeft gezet met allerlei bedreigingen daarnaast. Ik woon nu weer bij mijn ouders valt ook niet mee.

Soms denk ik wel eens ik spring van de brug dan ben ik overal vanaf maar, ik ga toch door want aan het einde van de tunnel is licht. Daar geloof ik in, heb sinds kort een nieuwe lieve vriendin die er echt voor mij is en ook de andere dingen ook al zijn de dingen soms zeer moeilijk ik ga door!!!!!!!

Ik hoop dat een ieder die dit leest hier iets uit kan halen zodat je toch weer de kracht hebt om verder te gaan met het leven. En dat veel mensen het tegenwoordig moeilijk hebben.

hoi ik ben een meisje die een groot probleem heb ik ben een meisje die nie 100% is ik heb heel veel problemen mijn moeder is ernstig ziek en word nooit meer beter en daar ken ik nie mee leven en het is moeilijk voor mijn om het te kunnen in zien da ik binnen kort mijn moeder kwijt ben en ik ben bang da ik dan ook nog mijn vader kwijt raak maaar niemand snap mijn ik ben een probleem kind en niemand snap hoe moeilijk het is so met al die problemen en meer kan ik nie vertellen

Het maakt alles kapot, niet alleen mezelf maar ook andere. Sinds 2007 weet ik pas wat ik heb.
Opname, vele theraphieen gehad maar het werkt nauwelijks. Elke dag is een strijd, leven met intense pijn en de leegte. Als kind had ik er al last van. Was anders dan mijn broers en zussen. 3x getrouwd geweest 2x zelfs met dezelfde man. Knipperlicht relatie. Het gevoel telkens als je denkt nu gaat het wat beter, de volgende dag is het weer mis. De relatie van 25 jaar is uiteindelijk kapot gegaan. En ik ben er ook kapot van, va binnen is er wat geknapt, naar het zoveelste gevecht weer verloren te hebben. Vanaf mijn 15 wilde ik al niet meer verder gaan met leven. Dit is geen leven maar overleven en dat heb ik genoeg gedaan. Ben moe gestreden, het is genoeg geweest, kan niet meer ben op. De kracht is er allang niet meer, waarom nog verder met dit leven? Omdat ik het mijn kinderen belooft hebt dat ik geen domme dingen meer zou doen. Ik zal me aan die belofte houden. Mijn kleinkinderen is waar ik nog voor verder ga. Maar hoelang ik het nog vol kan houden? Ik weet het niet. Ben zo moe van alle pijn en verdriet, de leegte die altijd aanwezig is.
Uit het leven stappen, ik wou dat ik het kon.