Levensverhalen (pagina 922)

ik heb een probleem. ik zie het leven niet meer zitten,maar dan ook echt niet meer! ik weet echt niet wat ik moet doen. ik heb al een afscheidsbrief geschreven en ik heb allemaal planne gemaakt. ik kan gewoon echt niet meer. ik heb veel te veel meegemaakt en dat heeft me zo kapot gemaakt. kunnen jullie me helpen ???

iemand in mijn familie heeft laatst ook zelfmoord proberen te plegen maar het is niet gelukt.
maar het was ook nog eens op mijn eige verjaardag.
Ik zit nu niet elkker in mijn vel.
en soms denk ik te veel aan de dood.
soms heb ik al een mesje in mijn hnd om mijn pols doortesnijden .

xx

Iedereen heeft het altijd over problemen. Iedereen heeft vanalles meegemaakt, het lijkt wel of iedereen een slechte jeugd heeft gehad en iedereen het er moeilijk mee heeft.
Ik heb/had een goede jeugd. Ik heb een lieve vriend.
Maar ik vraag me best vaak af: waarom? wat doe ik hier?
Ik ben niet zo gelukkig op school en heb vrij veel vrienden, maar dat zijn allemaal maar 'halve' vrienden die er soms voor je zijn maar dan in een keer weer niet.
Als ik als buitenstaander mijn leven zou bekijken zou ik zeggen: ja jouw leven is top.
Maar toch voel ik me soms zo kut en ik weet niet waardoor het komt. Dan denk ik dat niemand van me houdt en dat het leven beter is in de hemel als die er is.
Ik ben soms zo bang voor de toekomst, ik moet keuzes maken en ik moet alles altijd maar zelf doen. Ik heb iemand nodig die soms iets voor me kan beslissen! Die echt zegt je kan het! Maar ik wordt niet serieus genomen omdat ik geen 'probleemkind' ben.
Waarom? waarom? waarom? vraag ik me 100 keer per dag af.
Maar zelfmoord is ook zo zonde.. ik wil nog naar Australie, ik wil nog genieten...
Maar soms wil ik even voor een paar dagen weg kruipen en met niemand praten en nergens heen.

Lieve mensen,

Mijn leven tsja wat zal ik er eens van zeggen...ik heb het nooit durven zeggen, maar ik vind mijn leven behoorlijk zwaar. Ik heb vaak het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta... Alsof ik de steunpaal in het gezin ben, diegene die de ander wel op zal vangen als de boel weer op instorten staat...

Nu bijna 8 jaar geleden hebben ze bij mijn oudste zus een hersentumor ontdekt... ze had al jaren last van knallende hoofdpijn, maar werd door de arts steeds weer naar huis gestuurd met het bekende ''ach het is gewoon stress'' verhaaltje... Toen bleek dat het een hersentumor was, is ze gelijk geopereerd (ze was toen 17 jaar en stond vlak voor haar eindexamen van de havo). De tumor was zo groot als een sinasappel en heeft in al die jaren dat het steeds verder gegroeit is de oogzenuwen bereikt. Mijn zus is na een heftige operatie met allerlei complicaties voor de helft verlamt geraakt en is nu heel slechtziend tot bijna blind. De verlamming is weggezakt... de slechtziendheid niet. Ook heeft ze een flinke hersenbeschadiging opgelopen en heeft veel last van onbalans...
Ik was toen 12 jaar oud...ik wist eigenlijk niet eens goed wat er allemaal gaande was...ik zag en hoorde mijn moeder vaak huilen. Ik zag mijn ouders amper...wist dat ze veel verdriet hadden en probeerde zoveel mogelijk het ''lieve dochtertje'' uit te hangen. Mijn andere zus was al een tijd behoorlijk depressief en is in die tijd veel in zichzelf gaan snijden... Ik probeerde door lief te zijn mijn ouders en zoveel mogelijk dingen voor ze te doen weer een klein beetje rust in het gezin te krijgen... natuurlijk lukte dit niet...
Mijn oudste zus ging na een hele tijd in het ziekenhuis liggen naar een revalidatie centrum voor jongeren in Arnhem... hier leerde ze weer lopen... dit was echt een wondertje... de arts zei altijd...haar zicht komt wel weer terug, maar ze zal nooit meer kunnen lopen...dit is dus precies andersom gegaan...na het revalidatiecentrum in Arnhem, is ze in een ander revalidatiecentrum terrecht gekomen voor blinde en slechtziende mensen. Hier heeft ze een tijd gewoond, daarna nog even thuis gewoond, dit ging niet goed. Toen begeleid gaan wonen en nu heeft ze haar eigen huisje 2 straten van mijn ouders huis vandaan... Ze vecht al 8 jaar lang voor een zo normaal mogelijk leven. Ze heeft haar laatste jaar Havo in 3 jaar afgemaakt...(elk jaar 3 vakken i.v.m. haar gezichtsvermogen). Nu zit ze in het 3e jaar van het hbo... ik ben zo trots op haar...

Nu bijna 4 jaar geleden heeft mijn beste vriendin zelfmoord gepleegd... haar beide ouders zijn in 3 maanden tijd overleden aan kanker.... Hoe kan het toch dat de een zoveel geluk heeft in het leven en de ander alleen maar pech heeft... Ik heb haar geprobeerd te steunen...ze woonde in die tijd aan de andere kant van het land...ik ben vaak heen en weer gereisd.... maar ze had het in haar hoofd...en dit heeft niemand eruit kunnen krijgen.... ze is nog een tijdje opgenomen in een kliniek in duitsland omdat ze al meerdere zelfmoord pogingen had gedaan... Ik mocht haar daar niet bezoeken....ze mocht geen prikkels van buitenaf krijgen. wat een onzin was dat...ze belde me elke avond dat ze me zo miste....en ik miste haar...ik kon het niet uitstaan dat ik haar niet kon vasthouden, ik kon haar alleen maar via de telefoon steunen...maanden gingen voorbij....de ene keer belde ze dat het goed ging...de andere keer was het weer helemaal mis...op die momenten flipte ik hem helemaal...ik wou het liefst naar haar toe....ik wou niet dat ze zelfmoord zou plegen...de laatste maand belde ze dat het erg slecht ging...ze wilde niet meer en had de hoop op een goed gelukkig leven opgegeven...ik was de enige waarmee ze nog belde....haar familie had haar in de steek gelaten, ouders dood...geen broers/zussen...ik voelde me zo verantwoordelijk voor haar...maar dat is waanzin ik was 17...wat kon ik nou doen??? Ze was nu overgeleverd aan de begeleiding die ze in de kliniek gaven... ik merkte dat ze achteruitging....ik kon er met niemand over praten...niet met mijn zussen, niet met mijn ouders en niet met mijn vrienden...ze wisten ervan...maar ik wilde ze verder niet opzadelen met mijn pijn en die van J. Ik weet het nog goed 24 september 2005...ik fietste naar school...werd opgebeld door de kliniek...J. was verdwenen en ze hadden een zoekactie gestart...ik ben niet naar school gegaan...heb een joint in het park gerookt om tot bedaren te komen... de volgende dag weer telefoon...ze hadden J. gevonden...hangend aan een boom in het bos vlakbij de kliniek...dood...ze was er gewoon niet meer.... mijn ouders waren op vakantie....mn zussen durfte ik niets te zeggen. Ik heb samen met een vriendin van haar moeder de begravenis geregeld...prachtige bloemen en prachtige muziek uitgezocht...de crematie was er...ik ben er geweest...of toch niet? Ik voelde niets meer....ik leefde in een roes...alles ging langs me heen....uiteindelijk heb ik het pas verteld toen mijn ouders terug waren van vakantie...iedereen schrok ervan...en vroeg zich af waarom ik toen niet gelijk wat heb gezegd...ik wou niemand in het gezin opzadelen met mijn pijn, er was al genoeg leed in ons gezin...

Na een paar maanden ging het niet meer...ik begon steeds meer harddrugs te gebruiken ( dit deed ik op mijn 14e ook al...maar niet zo vaak)....kropte daardoor al mijn gevoelens op...spijbelde van school...vermagerde...kreeg steeds vaker ruzie met mn ouders....ik haatte mezelf daarom...ik kon het niet meer aan...kreeg studievertraging op school (deed toen mbo). Toen besloot mijn moeder me naar een jeugdpsychiater te sturen...ik wilde er eerst niets van weten...maar er ontstond een band tussen mij en die vrouw.... ik begon het te waarderen...en het ging langzamerhand weer wat beter met me...het werd iets rustiger thuis...met mijn zus ging het ietsje beter...ze had nu haar eigen huisje vlakbij ons die mijn vader bijna helemaal alleen op heeft geknapt. Het leven werd weer stabiel....tot 2 jaar geleden...

Mijn vader werkte in zwolle en mijn zus studeerde daar ook...hij haalde mijn zus welleens op van school als ze toevallig beide dezelfde tijd vrij waren...mijn zus belde die avond op dat papa zich niet lekker voelde en dat ze even op het schoolplein bleven zitten...
mijn vader is uiteindelijk toch van zwolle naar onze woonplaats gereden...
bij thuiskomst was het helemaal mis...hij wankelde uit de auto en zijn gezicht was helemaal geel...
mijn moeder heeft gelijk de ambulance gebeld...
Mijn vader is meegenomen naar het ziekenhuis...alle onderzoeken kwamen uit op niets... ze wilden hem naar huis sturen, toch voor de zekerheid nog een scan gemaakt... en daar kwam de oorzaak van de pijn naar boven

Mijn vader bleek een aortaeneurysma te hebben... is met spoed naar het ziekenhuis in zwolle gebracht...de operatie heeft uiteindelijk 28uur geduurd....er waren veel complicaties...lekkende hartklep etc...
de operatie begon midden in de nacht... toen de 2e nacht aanbrak wist ik dat het over was...papa zou niet meer terug komen....de volgende ochtend om 7u konden we hem zien...hij was niet dood??? Ongelovelijk hoeveel een lichaam aan kan dachten we toen... we mochten hem zien.... overal slangetjes, het was papa wel...maar ook weer niet...zijn hele lichaam was opgeblazen door al het vocht wat ze toegedient hadden... Hij werd door allemaal apparaten in leven gehouden.... er flitsten allemaal beelden door mijn heen van mijn zus die ook ooit zo erbij heeft gelegen...alleen had zij allemaal slangetjes uit haar hoofd komen....een naar gezicht....het heeft een hele tijd geduurd voordat hij bijkwam...en toen hij eindelijk bij was gekomen was hij heel anders....hij bleek een syndroom van algehele spierverzwakking opgelopen te hebben.... hij kon niets meer....alle spieren waren slap...
hij heeft een lange tijd op de ic gelegen en een tijd op andere afdelingen in het ziekenhuis...daarna naar het revalidatiecentrum....hier heeft hij weer leren lopen...al gauw bleek dat ook mijn vader een zware hersenbeschadiging heeft opgelopen....nu bijna 2 jaar later....het is een totaal andere man geworden....hij praat weinig...heeft in veel dingen het gedrag van een kind...hoeveel kan een mens aan???
In de tijd dat mijn vader in het ziekenhuis lag kwamen bij mijn oudste zus allemaal onverwerkte gevoelens naar boven en bij mijn andere zus begon de boulimia....

Zoals jullie lezen heb ik in mijn leven onwijs veel dingen mee moeten maken...dingen waar je niet voor kiest...dingen die je overkomen....maar ook dingen waar je van moet leren en waar je doorheen moet...en dit is zeker niet makkelijk...Mijn moeder en ik zijn de enige in het gezin die redelijk stabiel zijn momenteel....het blijft vallen en opstaan....
ik heb een vader, die mijn vader niet meer is, maar ook weer wel... het is een rouwproces...het rouwen om mijn vader die er niet meer is...en het rouwen om mijn vader die nu anders is...ik zal het moeten accepteren....
ik heb een slechtziende zus met een hersenbeschadiging
Ik heb een zus met boulimia
Ik heb een geweldig sterke moeder
Ik heb een vriendin die altijd in mijn hart zit en die over mij waakt...

Ik moet verder met mijn leven...denk je dat ik nooit over zelfmoord heb nagedacht??? En dan wat gebeurd er dan? Dan laat ik iedereen in de steek die om me geeft....als ik er niet meer ben, gaat mijn moeder er aan onderdoor...we hebben in dit gezin op veel momenten alleen elkaar maar....we zijn zo close...ik wil dit leven niet verlaten.... Ik wil door met dit leven...hoe fucking moeilijk dat ook is....ik ben gestopt met de drugs....ik wil niet zwak zijn...ik wil verder....

iedereen heeft een bepaalde berg die hij of zij zal moeten beklimmen en overheen moet komen....iedereen met zijn of haar belevenissen....iedereen met een andere intensie.... maar mensen maak er wat van...

Ik heb een gezin vol helden... maar helden kunnen ook zo hun ups en downs hebben....

ik ben echt geschrokken van verhalen van mensen die zelfmoord willen plegen... ik hoop met mijn verhaal mensen in te laten zien dat hoeveel rottige dingen je ook mee maakt in je leven (en elke situatie is anders) MAAK WAT VAN JE LEVEN... probeer al het positieve eruit te halen...geef de moed niet op! Dat zal ik ook niet doen... ik ga door met vallen en opstaan....

We leven in een harde maatschappij....maar bedenk je dat er ook nog goede mensen tussen zitten!!!!

ik wil ook zelfmoord plegen. ik ben lelijk, heb geen vrienden, slechte prestaties op school. ik weet niet waarom ik op de wereld ben gekomen. om mensen het leven zuur te maken? ik denk het.

Hallo allemaal,
ik schrik soms als ik deze verhalen allemaal lees. Wat een wrok heeft iedereen toch. ik moet toegeven dat ik het zelf ook heb. Ik heb een heel erg verleden achter de rug, qua ouders ruzien, nu eindelijk gescheiden, aangerand en dat soort dingen. Ik ben ontzettend onzeker geworden en kan me verhaal ook bijna bij niemand kwijt omdat mensen het niet begrijpen. Ik zit heel erg met me zelf in de knoop en heb er geen zin meer in, ik wil het liefst weg. Ik heb een hele lieve vriend en ik wil hem eigenljk geen pijn doen. maar ik weet het gewoon even niet meer. ik doe mezelf de laatste tijd zoveel pijn.. en het is gewoon niet leuk meer. op school gaat het wel goed want daar blok ik echt voor.. maar ik weet gewoon niet wat ik verder moet doen.. ik kan beter niet leven heb ik het idee. wat moet ik nog :( ik gign met iemand praten, maar die vrouw laat nooit meer iets van zich horen.. ik weet echt niet meer wat ik moet :(
ik voelde me een week echt super! en nu stort ik weer helemaal in..

Vandaag de dag, het lijkt zo lang geleden dat ik als klein meisje rond in huis rende en me nergens zorg over hoefte te maken.
Nu vraag ik me af, waarom heb ik zo veel pijn? Waarom doe ik andere pijn? Waarom bestaat de mens? Is er een god? Zoja, waarom hebben mensen dan zo veel pijn?
De laatste ruzie met me zus, die was het ergst. Ze was me aan het uitdagen, en zoals normaal ging ik er op in. Waarom weet ze nou zo goed hoe ze me boos kan krijgen?
Ik weet dat ik niet de gemakelijkste ben.
Maar heb ik deze pijn wel verdient?
Ik ben vroeger erg gepest. Ik ben dik, heb een geboorte afwijking en ik heb daarbij ook nog eens een kleurtje.
Dus, punten genoeg om op gepest te worden. Het ergste van alle vind ik nog wel het resultaat daarvan. Ik ben een complex persoon geworden. Ook heeft het wel een beetje met mijn opvoeding te maken. Mijn ouders leggen de lat erg hoog voor mij. Maar dat komt omdat ook zij weer met bepaalde normen en waarden zijn opgevoed. Maar dat maakt het niet makkelijker voor mij. Jaren lang kreeg ik commentaar te horen, ik moest afvallen, ik moest naar een speciale school. Nu zit ik zo met mezelf in de knoop, dat ik soms nog maar 1 uitweg zie. En ik weet dat het niet de goede is. Maar als de nood aan de man is. ( dat zeggen ze tog?) XxX

ik zit ook te denken aan zelfmoord. ik heb geen vrienden en als ik denk dat ik ze heb hoor ik ze tegen iemand anders het tegenovergestelde zeggen. ze zijn alleen je vrienden als ze je nodig hebben. thuis gaat het ook niet goed, altijd ruzie met mijn vader en zo. ik ben ook niet zijn biologische kind. ik heb ook moeite met school. ook als ik iemand leuk vind en die persoon komt erachter doen ze raar, dan vragen ze of je met ze wilt en zeg je natuurlijk enthausiast ja, dan zeggem zij: jammer ik niet met jou. ik heb ggewoon altijd pech. geen motivatie voor leven dus.....

Ik denk al een lange tijd over zelfmoord,
vroeger toen ik niemand had om mee te praten, vrienden lieten me vallen toen ik erg in een dip zat. 4jaar lang elke dag worden uitgescholden door de klas of vreemden, dan ga je zelf geloven in de dingen die die mensen zeggen..
Bij me ouders kon ik ook niet terrecht, die zeiden tegen mij, dat het aan mij lag.. zoals altijd alles..
probeer je iets goed te doen, krijg je nog op je donder ervoor.
Me ouders zijn nu bijna 3 jaar gescheiden, mijn vader heeft me moeder 30 jaar geslagen wat mijn zusje en ik ook zagen gebeuren en in onze ogen was dat 'normaal', ik heb van mijn vader een persoonlijkheidsstoornis geerft of aangeleert ik weet het niet, ik heb bordeline.
Toen me ouders nog niet eens gescheiden waren had me vader al weer een ander, ik had al wel wat door maar me zusje niet en me vader kwam ook op een leuk tijdstip (uhum) om het te vertellen... 1 dag voor mijn zusjes verjaardag. Mja mij viel het wel op dat me vader aan het msnen was met vrouwen en een profiel had op internet, terwijl ik ook een profiel ergens had en die moest ik gelijk verwijderen enzo anders......
Als er wat thuis gebeurde bijv, ruzie met mijn moeder, vertelde me moeder het later tegen me vader (dik verdraait verhaal) en kregen me zusje en ik later een boze vader en was altijd bang voor hem dat hij mij ook ging slaan.
Toen me vader al bij zijn nieuwe vriendin woonde had ik ruzie met mijn moeder vet oneerlijk want die dag had me zusje (lievelingetje van me moeder) bijna de keuken in brand gezet. Mja dat maakte niet uit, maar ik moest luisteren naar haar en toen ik dat niet deed ging ze aan me trekken en uiteindelijk zat me moeder boven op me te spugen in me gezicht en te slaan. Ik heb me zusje nog geroepen voor hulp, maar ze deed alsof ze me niet hoorde.
Ik ben toen weggelopen en ben uiteindelijk bij me vader terrecht gekomen, vond ik erg raar maar omdat hij me opving nadat me moeder me had geslagen en alles vertrouwde ik me vader gewoon 'om mij' hij deed mij niets, hij gaf mij onderdak en beschermde me.
wat ik niet wist is dat me vader mijn moeder snachts lastig viel en nog meer dingen.
Me vader heeft mij tegen me moeder op gezet en ik geloofde uiteindelijk alles wat me vader zei, toen me moeder verhuisde (waar ik niets vanaf wist al me spullen weg) en mijn vader zei dat me moeder de vriendin van me vader had geslagen en hem, geloofde ik hem ik heb de politie gebeld alles maar die gingen weg...
ik werd gek omdat ik het gevoel had dat ik gedumpt was door memoeder dat ze er vandoor wou gaan zonder wat te zeggen.
ik keek haar nog aan, en zei : ik heb nog een 1 traantje gezien om mij sinsdat ik weg ben geef je wel om me? ze gaf geen antwoord alleen keek smerig.. er knapte letterlijk wat want ik heb me moeder toen geslagen waar ik niet trots op ben.
Me moeder heeft daarvan aangifte gedaan tegenover mij, niet 1keer tegen me vader in die 30 jaar maar wel tegen mij was toen 16.
Tijdens de kerst zat ik in Groningen bij die vriendin van me vader, voor even daarna had NOVE een crisisopvang voor me geregeld, daar ging het ook slecht echt CRISIS werd daar bedreigd voor mensen met de dood, daar werd niets mee gedaan ze hadden me een gesprek belooft... nooit geweest.. toen ik een mes ging dragen en niet meer na school daar wou komen.. en dat die gozer die me bedreigde tegenover me stond en dat ik 3keer heb gezegt dat hij weg moest gaan wat hij niet deed.. en dat ik flipte en zei dat hij nu weg moest gaan anders... Nou toen moest ik daar meteen weg, gelukkig kon ik bij een vriendin blijven voor even.
Die moeder had gezegt tegen mij moeder dat ze haar dochter zag veranderen ten slechte (terwijl dat kind juist mij slechte dingen leerde) en ik daar stofzoog alles en tegen mij zei dat ze het zielig vond dat ze haar dochter wel geld gaf met uitgaan en ik niet daarom moest ik weg.. nou ONZIN!
Mja bij mijn vader was het ook niet leuk, in de weken dat ik bij hem woonde sloeg me vaders vriendin me vader?! ik beschermde me vader toen omdat hij alles was voor mij dus hield die vriendin van hem tegen.
Me vader wou haar een keer uit huis zetten toen het heel erg was, moest ik mee helpen van hem maar die nacht was ze gewoon nog bij ons en de volgende dag moest IK sorry zeggen tegen die vriendin.. waarom? ik weet het nogsteeds niet.
Op een gegeven moment toen mijn vader alles in elkaar trapte omdat hij zijn sleutels niet kon vinden (die gewoon in de kast lagen) en nadat ik perongeluk mijn scooter sleutel in de buddy van mijn scooter had gegooit belde ik mijn vader op, en hij begon me uit te schelden en alles, terwijl ik al stond te huilen toen had ik zoiets van zoek het maar uit ik ben weg.
heb jeugdzorg gebelt en zei dat ik niet terug ging naar huis, mja die hadden niets voor me dus woonde ik weer bij een andere vriendin voor een paar maand, toen was alles weer wat beter met mj en me moeder dat ze het schuurtje ombouwde naar kamer.
Bij me moeder heb ik ook maar eventjes gewoont omdat mijn moeder me over de rooie hielp met een vuist naast me te staan en net was aan het afkoelen door dat en ze wou de internet stekker er uit trekken, terwijl ik rustig word van muziek
toen heb ik ook met impuls gereageert heb ik haar geduwd en viel ze door een ruit heen.. ik dacht toen meteen : oww nee wat heb ik nu dan gedaan wegweze! omdat ze de politie er bij wouden halen, ik ben toen geflugt met Deborah goede vriendin van mij naar Amersfoort naar mijn vriend, die woonde op kamers.
Politie is daar 4keer aan de deur geweest huiszoeking toen waren me vriend en ik weg..
Om half 8 smorgens ineens trrinngg!! had deborah me beste vriendin me verlinkt werd ik opgepakt in een celletje gedumpt, later op die dag nadat ik al gek was geworden van opgesloten zitten in een kleine kamer.. werd ik losgelaten, me moeder wachte op me en zei : je mag kiezen of crisisopvang of terug naar Amersfoort.. dus ik dacht echt zo : waarom al dit gedoe terwijl ik toch weer terug mag naar Amersfoort me vriend Mja ik vond het goed.
Me vriend had een kamer Onderverhuurt bij iemand die echt Gek was, dat mens liep 24/7 in haar blote kont waar wij tegen aan mochten kijken, rotzooi overal, kattenpoep over de grond, plus ze was ook nog een hoer tenminste er kwamen allemaal engerts daar over de vloer brrr.... niets voor ons.
Daar moesten we ook weg ineens, ze wou een goed leven ineens beginnen en alles opruimen, nou have fun.
Donny en ik hadden na overleg bij me vader dat we daar konden blijven zoiezo voor een maand. contract alles (domme regels sloeg nergens op)
meteen die avond hadden me vader en zijn vriendin ruzie ik en mijn vriend D. werden ervan wakker tot 7 uur smorgens opgebleven omdat die vriendin van me vader tot zolang aan het flippen was om niets. ik en D. waren kapot en stonden later dan 10 uur op, wat in het contract stond niet later dan 10 uur.. werd hij boos mijn vader. dus hadden wij echt zoiets van jahallooo vind je het gek?!
paar dagen later worden we weer op straat gezet omdat me vader boos was en even met mijn reclassering moest praten omdat er 3 tampons in een PRULLENBAK lagen hallo, daarvoor zijn die dingen toch?..
Die dag stond me vader weer tegenover me met zijn vuisten en alles, toen ben ik de deur uitgelopen met zoek het maar uit..
D. en ik kregen niet eens onze spullen terug nix.. uiteindelijk hebben we kleding gekregen maar de rest had hij al gejat van mij hele inboedel.
we hebben hierna 9 maanden op campings geleeft dat was ook niet leuk, want onze scooter werd gejat ons vervoersmiddel voorderest hadden we niets. en D me vriend was net aan het werk en dat kon ook niet meer. Dus we zaten zonder geld en zonder vervoer, toen waren we ook nog de camping afgegooit omdat eerst : onze caravan te lelijk was.. maar later zei die kerel van de camping : omdat jullie jongelui zijn.. UND?!
het was toen in het zomerseizoen alle andere campings zaten al vol.. dus wat moet je dan?
We gingen in Beekbergen gewoon op een parkeer plaats staan een vriend sleepte de caravan daarheen en klaar.. lantaarn paal was licht en gas hadden we nog alleen geen water maakte niet uit.
Politie overal gezeur mee, toen we ergens stonden afgelegen waar toch niemand kwam werd ineens onze caravan opengebroken alles overhoop gehaald....
was echt blij dat ze onze ratten niets hadden gedaan. Mja het ging elke keer slechter en gezeur met politie (terwijl die mensen je moeten helpen) en bosbeheer. bosbeheer heeft ook zomaar onze caravan versleept alles..
Elke dag waren we bezig met onderdak zoeken in Apeldoorn was niets te vinden, we hadden 300 euro en met zijn 2e was niets te vinden... totdat D me vriend reageerde op iets in een andere stad meteen, 300 euro kamer voor met zijn 2e.. mijn jeugdreclassering had ons zoveel belooft ook kamer waren we heen geweest had ze gezegt dat het voor met zijn 2e was komen we daar aan... nee hoor kan niet.. en ik laat me vriend echt niet alleen op straat hij had ook niets alleen mij.
Nu wonen we in die kamer van 300 euro al bijna een jaar, eerst ging alles zo goed buren waren aardig niemand zeurde...
nu bijna een jaar kwam er iemand hier in huis bijin wonen, meteen BAM fout,
het zijn polen versta niets van wat dat meisje zegt maar wij moeten haar dus hebben uitgescholden en stalken als ze op de douche zit enzo..... wat helemaal niet waar is!! ik weet niet wat ze heeft maar dingen verzinnen kan ik ook.. gewoon niet leuk,
we hebben bijna heel t jaar die pool zijn dingen moeten opruimen en nu zijn vriendin eris zijn wij maar zwijnen enzo.. klopt niets van.
We hadden zelfs een klacht gekregen met foto's wat niet eens van ons was maar wel de schuld van kregen..
Ik ben druk bezig met alles om hier weg te gaan, mja een woning krijgen als je 19 bent dan heb je nog geen genoeg punten..
Het verleden achtervolgt me bij alles,
ik woon nu op mezelf en nog douwd me moeder me de grond in en haar vriend..
iedereen die ik vroeger had, heeft me laten vallen.. en degene die we in die tijd kende gebruiken harddrugs ik ben daar op tegen dus heb geen zin meer in die mensen.
Instanties waar ik nu mee bezig ben, doen niets.. het klinkt vaag maar ik drink mijn emoties weg en blow zodat ik geen rare dingen doe, of gek word, gewoon verdoofd zijn niets meer aan je hoofd.. ik wil best therapie ben ik ook geweest (opname) voor eventjes toen werd ik gek omdat ik me verveelde en bij allemaal mannen zat van door de 40.
De dokter wil me geen antidepresieva voor schrijven omdat hij zegt dat ik dan maar opgenomen moet worden, heb ik geprobeert werkt niet voor mij.. en nu nogsteeds zit ik zonder medicijnen, ben suicidal maar niemand hier van instanties wil me helpen, durf niet meer over straat buiten te zitten omdat iemand maar gaat klagen of wat dan ook..
leef nu gewoon in mezelf en ben benieuwd hoelang dat nog gaat duren, want ik wil ook weer leven.
en ipv me de grond intrappen, aub help me mensen... vooral familie en vrienden.. mja zo kom je er wel achter WIE je echte vrienden zijn.. bij mij was het dus niemand.
afz DF

Soms dan wil ik dood, dan bekruipt bij mij het gevoel dat ik alles en iedereen in mijn leven heb teleurgesteld. Ik heb niet genoeg voor hen gedaan, hen bedrogen en ben het niet waard om zoveel liefde te krijgen. Als ik dood ben gaat misschien deze liefde naar een meer rechtmatiger eigenaar. Dit is natuurlijk niet waar, ik zal ze meer pijn doen en momenten om lief te hebben ontnemen. Maar ik kan ook niet praten met hen over al deze opgekropte emotie, en dit probleem word steeds groter en af en toe knapt het bij me. Dan voel ik me alleen, ongelukkig en onbegrepen zoals nu. Was er maar iets waardoor ik kon praten over mijn zonden en er vrede mee leer hebben. Ik probeer nu meditatie en veel sport maar in tijden dat het slecht gaat laat ik dit vallen en voel ik mij nog gedreprimeerder.
Over zelfmoord denken zal ik nog veel doen maar het plegen NOOIT.