Levensverhalen (pagina 768)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Moe

Ik ben moe.. Ik kan niet meer, ik heb er genoeg van om te zijn wie ik ben. Ik zou er wel een miljoen voor willen betalen om iemand anders te zijn dan mezelf.
Ik leef al 6 jaar met schuldgevoelens, onzekerheid en verdriet.
Ik ben nu zover dat ik mij dat de huisdokter heb laten doorverwijzen naar een spv´er. Dus er is nog wel een wil maar soms zit ik in de put en wil ik gewoon mijn verhaal even kwijt. Ik ben zo lusteloos, zo moe. Ik maak me over vanalles zorgen en zit de hele dag te piekeren, het ergste is, je schiet er niets mee op. daarom heb ik me hier aangemeld. Misschien dat het helpt.
Datum:
25-01-2010
Naam:
Lynn
Leeftijd:
20
Provincie:
Drenthe

Hopeloos

Het leven is zo zinloos. Het ontstaan van het universum zullen we nooit achterkomen. We leven in een kosmologische grap. Ontstaan uit puur toeval. En het is zo verwarrend dat we miljarden cellen bestaan, die ieder voor zich proberen te overleven. Al die celletjes bij elkaar zijn wij dan, zo verwarrend. Ik voel me als iemand zonder identiteit. Alle mensen worden gestuurd door hun ego, het eigenbelang wordt steeds groter. De wereld gaat er aan kapot. Ik zou er graag iets aan willen doen, maar aan de andere kant heb ik geen levenslust meer. Er zijn natuurlijk leuke momenten. Lekker lachen met andere mensen, reizen, muziek luisteren die gelukkig maakt. Maar dit is ook slechts een manipulatie van je brein, die door gebeurtenissen neurotransmitters/geluksstofjes uit gaat scheiden. Het is natuurlijk erg dom om hier de hele tijd over na te denken en als excuus te gebruiken. Het leven is bedoeld om te leven, niet om over het leven na te denken. Maar goed, het doet me soms goed. Kijk maar wat je hier mee doet.

Groeten, een verward iemand.
Datum:
25-01-2010
Naam:
Vuurvliegje
Leeftijd:
20
Provincie:
Anders

zelfmoord

ik ben een meisje van 15 ik heb het ooit geprobeert om zelfmoord te plegen ik ben het zat dat ik alles heb gedaan ik ween elke dag ik heb met een scheermesje zelfverminking gedaan ik heb de pijn niet gevoelt. het komt allemaal door iemand dat ik dit doe , mijn beste vriendin maakt mij het leven zuur ! ze zei dat ik beter zelfmoord kon plegen !
Datum:
25-01-2010
Naam:
kelsey
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Tjah

Heey lieve mensen...

Het leven.... Lastig lastig, ik ben een vrolijke jongen. Nog lkkr jong en erg spontaan... Iedereen kent mij als een vrolijke boy met leuke vrienden en vrindinnen. Alleen het is een masker wat ik draag. Ik vind het leven moeilijk en snap er vrijwel niets van. Wie leert mij hoe het leven werkt? Wie verteld waarom dingen zijn Zoals ze zijn? Waarom mij dingen niet lukken, terwijl ze voor andere wel haalbaar zijn? Soms loop ik in de sneeuw en denk waarom ik... Ik verlang soms naar een ander leven. Volmaakt zijn. Het maken, op school, met vrindinnen thuis... Onder collega's.....

Waarom wie zal me helpen?
Liefss mijxx
Datum:
24-01-2010
Naam:
Een jongen
Leeftijd:
19
Provincie:
Flevoland

:(

Zoals kweetnizt schreef, ik zit met hetzelfde gevoel. Er zit totaal geen leven meer in mij, ik weet niet waarom ik meer leef. Ik wil zelfmoord plegen maar het lukt me niet, ik durf het niet.... Ken wel andere jongeren die hier last van hebben..... ik heb zo veel verlangen naar perfect ik weet het gewoon niet meer..... geen gevoelens meer...
Datum:
24-01-2010
Naam:
Frozenflames
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

niet goed genoeg.

Sinds twee jaar heb ik het gevoel alsof ik niet mee tel, alsof iedereen om mij heen belangrijk is maar ik niet. Alles wat ik doe is fout. Ik voel me alleen. Ik heb het gevoel alsof niemand weet wat ik voel. Mn broertje en zusjeworden de hemel in geprezen en ik wordt juist belachelijk gemaakt en uitgescholden. Ik ben in zo twee jaar tijd 15 kg aangekomen. Ik weet zelf ook niet waarom, maar ik zit er niet mee. Wie zegt dat een voller iemand niet meer mooi kan zijn? Maar daarentegen 'ontwijken'mijn ouders het probleem, en 'het' ben ik. Ik loop mezelf vol te proppen, ik ben lelijk en dik, moet nodig eens gaan afvallen. En als je ouders die woorden tegen je zeggen doet dat heel erg pijn. Houden ze dan niet meer van me omdat ik aan ben gekomen? willen ze de perfecte dochter? Ja ze verwachten teveel van me. School, werk uiterlijk alles. En me zusje daarentegen krijgt alles wat ze maar wilt, nieuwe kleding nieuw dit nieuw dat. Elke dag krijgt ze geld zonder er iets voor te doen. En als ik hier iets op zeg, wordt ik met geschreeuw afgewezen. Jij krijgt al genoeg jaloerze kip! Ga maar meer werken! Ik voel gewoon dat zij het lievelingskind is van mijn moeder. Ik ben goed voor een paar dingen oppassen, meegaan naar leuke dingen omdat ze anders allleen moet. Maar niemand luistert naar mij. Ik heb vroeger wel fouten gemaakt, voor zover het fouten zijn. En ja het is erg, maar ik was nog jong ik wist het ook allemaal niet. En nu blijft het me achtervolgen.Elke keer weer. Ik denk zo vaak waarom ben ik hier nog, wat heb ik hier te doen? De enige reden waarom ik blijf is om mn hondje. IK denk echt dat hij weet wat ik voel, hoe gek dit ook klinkt. Hij is alles voor mij. Ik weet niet of dit ooit ophoudt. Soms denk ik, ik eet niets mee val die 15 kilo af, en kijken of ik dan in ene wel goed genoeg ben, maar mn innerlijk zal toch niet veranderen. Het uiterlijk veranderd het innerlijk niet.
Datum:
24-01-2010
Naam:
lulu
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

ik mis mijn mama

sinds mijn mama plotseling overleed, mis ik haar, dat ik een einde aan mijn leven wil maken
Datum:
24-01-2010
Naam:
xxxxxxxxxxx
Leeftijd:
38
Provincie:
Zuid-holland

genoeg gevochten

ik ben nu 29j en al heel wa meegemaakt maar het gaat er gewoon over da ik mijn geluk nie vindt soms ben ik heel even gelukkig maar da duurt nooit lang en dan daarna geraak ik gewoon nog maar dieper ik ben het gewoon beu ik wil nie meer vechten om gewoon even gelukkig tezijn
Datum:
24-01-2010
Naam:
poepie
Leeftijd:
29
Provincie:
België

Laat me gaan

Ik ben moe. Dat is het enige waar ik nog aan denk. Mijn depressie voelt aan als kanker. Ik heb heel mijn leven er tegen gevochten. Ik vecht elke dag, elk uur, elke minuut om te overleven. Elke keer word ik kankervrij verklaard, maar het komt elke keer weer terug. Ik ben moe. Ik ben klaar met het vechten. Ik wil niet meer vechten. Ik wil geen pijn meer. Ik wil niet meer moe zijn, ik wil niet meer huilen.
Ik ben hier 19 jaar en dat vind ik al zo lang. Ik wil niet oud worden. De gedachte aan dat ik nog zo ontzettend lang moet.. ik kan het niet meer. Ik ben moe.
Ik ben boos op God; waarom heeft hij me op deze wereld gezet? Ik bid tot God dat hij me mee neemt. Ik wil hier weg. Laat me nu eindelijk eens gaan. Laat me los, laat me gaan.
Datum:
24-01-2010
Naam:
Anne
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

tegenslag op tegenslag ben u't zat

ik weet niet of mensen hier op zitten te wachten maarja here goes:
aantal jaren geleden zijn mijn ouders uit een gegaan, dat vond ik best, hun keuze. Het plan was toen dat ik met moeder mee zou gaan naar een nieuw huis maar op een dag kwam er een brief aan huis van school, waar het met mij niet zo goed ging, hier op flipte mijn moeder compleet (ik voel nu aan de achterkant van mijn hoofd waar ik nog steeds een liteken heb van die avond) de volgende dag heb ik mijn vader uitgelegd wat er gebeurd was, en hij zei dat het voor beste was als ik niet thuis zou komen, na 6 maanden op een matrasje gelegen te hebben in een donkere flat ging het ook fout tussen mij en me vader en ben toen weg gelopen godzijdank dat ik toen bij een vriend kon logeren... dat duurde 10 maanden in die 10 maanden heb ik niets ontvangen in vorm van sms of brief of gebeld HELEMAAL NIETS verder had ik ook niets ja een matrasje waar ik op sliep, toen heb ik maar weer contact gelegt met me vader dat ging weer tijdje goed... nu niet meer heb beide van mijn ouder in 6 jaar niet gezien.

woon nu ver weg van die plek heb heb een vriendin en een 10 maanden oud jongentje
maar door de crisis ben ik me werk verloren en geen recht op bijstand of zo iets en nu is me zoontje van 10 maanden halverwege de kerst opgenomen in het ziekenhuis waar voor mij een groot drama was ik heb dingen gezien die ik in mijn leven nooit meer zien, hij is nu verhuist naar een ziekenhuis verder weg met een tumor in zijn hoofdje ten grote van een sinaasapel ..... waarschijnlijk niet lang meer te leven

IK WOU DAT IK DIE TUMOR EN HIJ EEN LEVEN IK HEB NIETS MET LEVEN GEDAAN, MIJN FOUT LAAT MIJ DE PRIJS BETALEN NIET DIE KLEINE

IK WIL NIET MEER
Datum:
24-01-2010
Naam:
rednas
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.