Levensverhalen (pagina 630)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

abortus

ik heb vorige week me kinderen vermoord. ik was 11 weken zwanger van een tweeling.
ze groeide goed en hun hartjes klopte al..
maar omdat ik financieel niet stabiel stond en me vriend me in de steek liet, moets ik tegen me zin tog een abortus plegen.
het heeft me zo pijn gedaan.. het doet nog steeds pijn..
ik slaap slecht en als ik slaap heb ik dromen van baby's die tegen schreeuwen dat ik ze hebt vermoord.
ik voel me er zo slecht dat ik alleen maar gedchten heb van zelfmoord plegen ..
ik lieg tegen me vrienden dat alles goed met gaat.
als ik uit huis ga zet ik een lach op en ga ik lachend de dag door .. het lijkt alsof ik de vrolijke meid ben wie ik was maar daar is niks van waar.
ik durf er niet over te praten
ik wens gewoon soms dat ik ga slapen en dat ik gewoon niet meer opsta.
want ik weet niet hoe lang ik nog zou kunnen leven met deze pijn
Datum:
09-09-2010
Naam:
naomi vrede
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord

heb veel verdriet voel me eenzaam ik weet het niet wil dood ik hou van me meester maar ik weet niet of hij van me houd
Datum:
09-09-2010
Naam:
melissa
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Tja.

Ik heb geen idee hoeveel van deze berichten ik al heb geschreven.
Verschillende pogingen, allemaal afgedaan als pogingen tot aandacht, uitingen van verdriet of er werd gewoon helemaal geen tijd aan besteed.
Het probleem is, Ik ben niet alleen. Ik heb een gezin waar ik voor hoor te zorgen. Niet dat ik dat in deze mentale toestand goed doe, maar afijn.
Ik ben bang om mensen teleur te stellen. Mijn hele leven geef ik anderen al de schuld van mijn problemen, sinds kort niet meer. Sinds kort besef ik dat het bij mij ligt. Ik hou zielsveel van de mensen om mij heen, maar ik ben al zo lang uit opties.
Ik weet dat ik op een dag wel zo aan mijn eind kom, maar ik vecht er elke dag tegen. Elke dag is er weer 1.
Vandaag is een moeilijke dag. Vandaag is een dag waarbij ik het briefje wat ik in de voorgang zou hangen, zodat mijn vriend mij niet dood vind in mijn handen te vinden en ga ik mijn gedachten nog eens drie keer over. Ongelovelijk hoe deze wereld gemaakt is om je te vernietigen. Ben je je hele leven goed geweest? Dan lopen ze vierkant over je heen. Ik ben bang. Bang dat het ooit te laat is om zelfmoord te plegen. Dat ik vastgeroest zit in een leven waarbij ik zo emotioneel betrokken ben dat ik er niet meer uit durf te stappen. Op mijn fragiele leeftijd heb ik dankzij mijn geweldige moeder, al zoveel schulden dat het mij boven m'n hoofd uit groeit. Deurwaarders zijn de reden dat ik boven blijf zitten en m'n adem inhoud. Ik ben meer dan bang. Ik ben doodop. Ik ben werkelijk waar, dood op. Ik hoop echt dat morgen weer een nieuwe dag is. Niet gewoon vandaag in een ander jasje.
Datum:
09-09-2010
Naam:
Helaas niet Alleen
Leeftijd:
21
Provincie:
Flevoland

ok..

Nou ik heb net eigenlijk elk verhaaltje wel even gelezen.
Ik was vroeger dik en gepest en kreeg me eerste vriendin pas op me 15e (duurde overigens ook maar een week omdat ik niet kon zoenen natuurlijk) Als je me op het eerste gezicht zou zien zou je zeggen dat ik geen problemen zou hebben(heb ondertussen een figuur van 187 en weeg 70kg of zoiets) maar na 2 decennia op deze aardkloot te leven besef ik dat ik eigenlijk geen vrienden heb en zelf ook een enorme klootzak ben geweest.. ook rook ik al veels te lang en na 4 jaar intensief geblowd te hebben met de drang om nu te willen stoppen,
snap ik pas echt hoe waardeloos ik ben geweest voor deze wereld(altijd mee willen doen en stoer doen) chat en datingssites werkten ook niet voor me (te onzeker voor) en ik heb nu ook zo'n gevoel dat meer mensen mij kennen dan dat goed voor me is.. en natuurlijk de sexy buurmeisjes die lachen met hun vriendinnen als ze zien dat er boven bij mij licht brand(schreeuwend zo die is weer lekker aan't rukken zeker) werkt niet mee.. en zoals je nu wel begrijpt ben ik van vrolijk lief simpel jongetje naar een wat bitterder persoon veranderd die toch nog op de een of andere rare manier populair probeert te doen.
What to do.. ohja en ik studeer ook nog en heb het gevoel dat mijn bestaan zelfs daar de stemming naar beneden haalt...
Datum:
08-09-2010
Naam:
C
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

kanker

kanker zooi, kanker leven, je moet niet verdergaan, beter geef je het gewoon op. op een gegeven moment verlies je toch alles. niets is het waard, en al helemaal niemand. geloof er ook niet in dat je er uit komt, want 2 op de 5 mensen komen uit de shit, en die andere 3? dat kun je zelf wel achterhalen wat daar mee gebeurd. IEDEREEN GAAT DOOD.
Datum:
08-09-2010
Naam:
maria
Leeftijd:
14
Provincie:
Drenthe

Nog altijd moeilijk maar ik hou het vol

het begon allemaal toen ik voor het eerst naar het middelbaar ging , ik deed latijn vooral voor mijn vader maar ik wou super graag een advocaat worden ,maar ik zag het leven anders ik deed mijn best maar de leerkrachten hielpen mij niet echt , voor mijn huiswerk moest ik alles alleen doen ik kreeg nooit hulp mijn rapporten enz waren altijd slecht ik kon er wel altijd mee lachen maar binnen in mij deed het pijn, toen ik dat moest laten tekenen zag ik in de ogen van mijn ouders dat ze zeer teleurgesteld waren in mij , ik zei dan in mijn eigen ik zal mijn best doen voor de eind examens maar dat werd nog erger ik kreeg een C-attest het enige wat de leerkrachten konden schrijven was wij waarderen je lach en moed , toen ik thuis was , sloot ik mij op in mijn kamer aan het huilen als iets , ik smeekte toen mijn ouders om mij in een internaat te zetten , de zomervakantie vond ik niet echt prettig want ik zei tegen iedereen dat mijn ouders me wouden dumpen in een internaat en dat ik het niet had gevraagd ik bleef uiteindelijk maar 1 week in het internaat, ik kwam in een andere school terecht richting bso ik voelde me slecht want ik weet dat ik slimmer ben maar ik was 14 ik ging 15 worden dus ik kon toch moeilijk opnieuw het aso beginnen met kinderen van 12-13 jaar , ik vond het een hel die jaar , ik had wel goeie resultaten maar ik voelde me zo een mislukkeling iedereen in de familie verwachte meer van mij , tot ik op een avond dacht iedereen vind mij toch een mislukkeling waarom moet ik nog leven? ik at niet meer ik nam medicatie tot op een dag ik flauw viel in huis ik was alleen thuis dus nam ik elk uur een soort slaapmiddel mijn buur had me toen gevonden, mijn ouders waren niet thuis ik ga maar eerlijk zijn mijn ouders hebben nooit geweten dat ik zelfmoord heb gepleegd ze weten zelf niet hoe ik me voel , het enige wat zij mijn vragen is alleen hoe is het op school ik zit nu in het 4 bso ik heb het zeer moeilijk om te accepteren dat ik toch speciaal ben sinds vorig jaar praat ik met iemand van het clb , maar die weet ook niet dat ik zelfmoord heb proberen te plegen maar de situatie thuis ik ook niet makkelijk mijn ouders die de laatste tijd veel ruzie maken, eigenlijk weet maar 1 iemand dat ik dat heb gedaan , soms durf ik nog te snijden om even een andere pijn te voelen maar mijn steun is niet mijn vrienden of zo maar muziek , muziek heeft een boodschap daarom zou ik graag later bij een maatschappij werken
maar de laatste tijd heb ik mijn leeg gevoel weer en ik heb schrik dat ik maar in het donker blijf .... dit verhaal lijkt waarschijnlijk heel raar voor je maar toch ....
Datum:
08-09-2010
Naam:
Chantal
Leeftijd:
16
Provincie:
België

uitgescholden worden door je eigen vader

Als ik vraag aan mijn vader of ik naar buiten mag mag ik het niet .. ik zeg dat ik me huiswerk af heb en mag ik alsnog niet eventjes naar buiten omdat ik gisteren ook ben weggeweest.
me vader schold me net uit voor klootzak omdat ik een traningsbroek aan had met te lange pijpen ..
nouja ik heb gewoon veel verdriet..
ik wil dat me leven stopt ik ga er ook voor bidden ..

Datum:
08-09-2010
Naam:
rijssenaar
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

Waarom verder?

Wat doe ik hier nog?
Heb geen vrienden terwijl iedereen allemaal zo sociaal is en uitgaat op mijn leeftijd. In de klas word ik uitgelachen door iedereen en dat raakt mijn ziel diep. Ik zeg weinig en ben onzeker en heb ook nooit een relatie gehad. Die relatie komt er waarschijnlijk ook nooit meer, want wie wil er nou iets met mij? Deze sociale mislukkeling is niet gemaakt voor deze wereld. Ik probeer overal voor te vluchten maar dat kan gewoon niet. Deze kutklas zorgt ervoor dat ik mij super slecht voel en alleen maar zelfmoord een optie is. Dan zijn alle problemen meteen opgelost. Ben op vakantie geweest met ''vrienden'' die continue over mij roddelde. Ben vervroegd teruggekomen van vakantie en sndsdien zie ik het nut niet meer van de dagelijkse sleur in mijn leven voor de komende 80 jaar. dat houd ik nooit vol met mijn hooggevoeligheid. Ik zit op HBO maar ik kan beter naar MBO gaan dan kan ik het nog volgen allemaal en misschien heb ik dar wel een fijne klas. Tot die tijd freet ik mij helemaal op.
Datum:
08-09-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

soms....

hoi,

ik denk niet iedere dag aan zelfmoord, maar soms heb ik wel eens van die dagen, dat ik dacht: 'ik heb geen zin meer, ik wil niet meer of weet je laat maar zitten, ik stel toch niets voor, ik doe toch alles fout, soms heb ik hekel aan mezelf, maar soms hou ik weer van mezelf'....Het is wisselvallig, net als het weer. Het is soms onvoorspelbaar, maar als je zo bekijkt, weet je dat je iedere dag een andere dag kan zijn. soms moet je je gordijn ietsje opzij doen en laat het kleine zonlicht in je schijnen. Al is het iets kleins, je voelt de warmte, je ziet het licht, het is iets ontastbaars. Zo is onze liefde ook.

Ik heb geleerd, begin bij jezelf. Begin jezelf te waarderen opnieuw wie je bent, begin weer opnieuw van jezelf te houden, laat dat gemene Ego achter. die behoort niet bij je. Laat je ware Ik naar voren komen, je liefde voor jezelf, daar begint het mee.

en ja soms heb ik van die dagen, 'f**k!, laat maar...maar als ik denk aan me zoon, nee...dat doe ik hem niet aan, ik moet voor mezelf leven en me zoontje zal me volgen, mensen die van mij houden, volgen me vanzelf mee.

mijn gedachten is zo vol of soms tegenstrijdig, het is soms vermoeiend dat je gewoon geen pijn meer wilt voelen, ik wil geen pijn voelen, maar toch wil je die pijn voelen, het geeft je een levend gevoel. Een gevoel dat je bestaat, dat je iets voldoet aan bepaalde menselijke waarde in dit leven. Ja...het is en blijft ingewikkeld.

Vandaag voel ik me goed, maar morgen weet ik niet. maar Iedere dag wordt beter, begin met positieve gedachten. dankbaar zijn met wat je hebt, dat je gezond bent, dat je iets kan doen met wat je nu hebt. Zelfmoord is vluchten, zo kom je weer terug op aarde en maak je het opnieuw weer mee, ooit ga je dood, als het je tijd is, ga je naar 'huis'...

Morgen weer dag....liefs...Sae
Datum:
08-09-2010
Naam:
Sae
Leeftijd:
34
Provincie:
Noord-holland

MIJN leven

Hoi,

Mijn hele leven heb ik mij niet begrepen gevonden, toen ik jong was was mijn oplossing om veel op mezelf te zijn: dan kon ik de dingen op een rijtje zetten voor mezelf zodat ik in ieder geval de rest van de wereld wel begreep (voor mijn gevoel dan). Dat ging lang goed, maar bij mijn eerste baan kwam er zo veel druk mee dat ik als het ware in elkaar klapte. Ik kon mijn gevoel niet kwijt, sterker nog ik wist niet meer wat ik voelde en ik was totaal kwijt wie ik eigenlijk was. Ik voelde mij verlaten en alleen alsof ik alleen in een donkere ruimte zweefde: zonder begin, zonder einde, zonder doel en zonder inhoud. Dit was eigenlijk zo vredig dat zelfmoord goede optie leek.

Ik heb het ook geprobeerd maar ik kon het niet. Ik trok het niet en mijn vrieding toen ook niet. In die periode maakte mijn vriendin het dan ook uit en ging er ook nog met een flink deel van mijn geld vandoor. Dieper kon ik toch niet vallen? Sterker nog het leek alsof ik in een gat was geduwd en alleen maar aan t vallen was.. oneindig lang.

De reden dat ik dit schrijf is dat ik een uitweg heb gevonden!

De vraag is niet: waarom leek de hele wereld tegen mij?, maar de vraag is: als de hele wereld tegen mij is, waarom mag ik dan niet vooral eerst aan mezelf denken? Het is MIJN leven, en IK bepaal wat ik doe. Toen heb ik besloten om alleen nog maar dingen te doen die IK leuk vind.

Hier werd ik in ieder geval wel weer vrolijk van en ik vond ook weer vrienden, en belangrijker: ik vond weer de balans.

Nu is mijn motto: ik ga uit van de dingen die ik leuk en belangrijk vind en mijn doelen zijn ook dingen die ik leuk en belangrijk vind. Soms moet ik iets doen dat ik iets minder vind, maar ik weet waar ik t voor doe. en dat is het enige dat telt.

Nog steeds voel ik me af en toe onbegrepen, maar dan denk ik: als ik t maar begrijp, als ik maar weet wat ik leuk en belangrijk vindt.

Inmiddels heb ik mijn leven weer aardig op de rails (en daar heb ik toch wel een jaar of 7 over gedaan) en ben bij vlagen zelfs gelukkig. Ik heb een vriendin en samen met haar durf ik weer te dromen over de toekomst.

Zo zie je maar: zelf ben je ECHT het belangrijkst in JOUW leven wat anderen ook zeggen. Het gaat er om wat JIJ leuk en belangrijk vindt.

Ik vind het bijvoorbeeld zelfs belangrijk om elke dag iemand iets positiefs mee te geven, en ik hoop dat als je dit leest je toch probeert de controle over JOUW leven op te pakken.

(En ik hoop ook dat je begrijpt dat ik dit schrijf omdat dat mij ook een goed gevoel geeft).


Datum:
08-09-2010
Naam:
doet er niet toe voor dit verhaal
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.