Levensverhalen (pagina 569)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik besta niet....

Ik ben 16 jaar. Ik weet het niet meer wat ik moet doen. Ik heb niemand.
ik ben eenzaam. het is alsof ik niet besta men loopt door mij heen, men ziet mij niet, men luistert niet, overal waar ik kijk zie ik mensen maar ze zien mij niet. nooit hallo, nooit goedendag, niet eens een simpele blik naar mij. Ik voel totaal niets meer behalve haat en depressie, ze wekken elkaar op. Ik ben het zat ik haat iedereen alleen omdat men mij niet ziet, zelfs als ik tegen ze praat kijken ze me niet eens aan, wat!? ben ik het niet waard? ben ik lelijk? ben ik te dom voor je?! zo veel vragen, maar geen antwoorden.

Ik kan niets goed doen
Ik blink nergens in uit
Ik ben niet slim

En als ik eens iets goeds doe komt er niet eens een bedankje, geen goed zo jongen! of goed gedaan!
Nee! Ik ben niets, ik ben niks anders dan een stuk lucht dat tussen de mensen door waait . Ik loop in de schaduw want het licht is te fel,

Ik besta niet, het is alsof ik er nooit ben geweest, geen sociale impact.
Iedereen die ik had heeft me verlaten voor andere mensen, die.... die..... die.... holbewoners, mensapen, die elkaar met scheldwoorden benoemen en zich een zogeheten gangster noemen en mij belachelijk maken.
Ze maken me ziek, dankzij dat soort randfiguren ben ik all mijn vrienden kwijtgeraakt en mijn neefje en mijn broer, en vergeet niet mijn vriendin...
en dat allemaal op 13-jarige leeftijd.
Nu ik 16 ben zie ik het nut hiervan in, dat is er niet, ik leef tussen gescheiden ouders, ze letten meer op elkaar dan op mij...

Daarom denk ik over zelfmoord. Ik denk er steeds vaker over, ik droom er zelfs over. ik ben een zielig figuur, een schaduw, onzichtbaar voor de rest van de mensheid het zal me dan ook niet verbazen als dit niet eens gelezen wordt.... waarom doe ik dit dan.... waarom ben ik hier nog?
omdat men mij nodig heeft om op neer te kijken... tenminste als ze me ooit zien.
Ik ben het meer dan zat, altijd genegeerd te worden......

mijn naam doet er niet toe, daarom onderteken ik dit bericht met Ghost
Datum:
03-12-2010
Naam:
Ghost
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

....

ik ben al ongeveer een jaar verliefd op een meisje, en sinds kort hebben we gekust enzo dus ik dacht dat het eindelijk het moment was waar ik al zolang naar uitkijk maar nu gaat het terug slecht tussen ons en ik kan echt niet zonder haar.. zij is mijn alles, ik heb zoooo lang gewacht op deze moment maar niet dat het zo slecht zou gaan :( ik mis haar zo en ik kan echt niet zonder haar leven, ik krijg haar niet uit mijn gedachten, kbn zo verliefd op haar :'( ik weet echt nietmeer wat doen..
Datum:
03-12-2010
Naam:
mich
Leeftijd:
15
Provincie:
België

ouders

ik haat me leven ik wil dood me ouders maken ruzie met me en ik kan daar gwn niet meer tegen
als ik thuis ben voel ik me ongelukkig op school is de enige plek waar ik me echt thuis voel
ik wil voor altijd op school blijven met me vrienden daar voel ik me thuis maar als ik thuis ben wil ik gewoon dood mijn leven is stom ik kan er gwn niet meer tegen.
ik ben heel erg ongelukkig binnekort ga ik zelfmoord plegen en is dit mijn afscheid.
ik ga me vrienden missen en me ouders niet ze zijn stom
bedankt dat u als bezoeker dit leest
Datum:
03-12-2010
Naam:
lili
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

mijn hele leven pijn&verdriet

hallo,
de laatste 2 jaren waren erg dramatisch voor mij, ik rij namelijk paard op een africhtingsstal en daar hebben ze ook handel in paarden, helaas moet het zo zijn dat ik pony's africht en er dan er een goede band mee krijg ze helaas naar een tijd worden verkocht. ik heb dit al een paar keer gehad en het maakt me helemaal depressief, mijn ouders weten niet dat ik zo depri ben omdat ik elke dag maar weer een masker opzet, ik ben ook erg onzeker en weet dus ook niet wie ik moet vertrouwen, de laatste keer dat ik een pony heb verloren viel me zwaarder dan alle andere keren, deze pony was zo speciaal voor mij, hij had mij overal door heen geholpen als ik het leven niet meer zag zitten, waarschijnlijk zulle jullie denke dat ik gek ben, omdat jullie niet snappen dat je met een paard zo'n hechte band kan hebben. helaas kan het wel, en ik heb er nu al een paar keer over nagedacht om zelfmoord te plegen omdat ik het leven niet meer zie zitten met al dat pijn&verdriet..

groetjes, Anoniempje
Datum:
03-12-2010
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

mijn ziel zweeft weg en ik ben hier

niemand zal begrijpen fe pijn van iemand anders.
het leven van iemand anders en het pad dat ieder mens loopt.
ik begrijp heel goed dat mensen aan de dood denken.
als leven leiden woord komt de dood als een verlosing.
geloof me ik sta er elkeochtend mee op.
ik heb niet het lef wel de gedachtens terwijl ik alles heb.
een man kindeen kleinkinderen mijn ouders mijn broers en suzen.
maar dat veranderd niets aan mijn gedachtens.
ik hoop nooit de verstandvereistering te krijgen om me zelf van het leven te beroven.
als ik dit schijf en ik er over na denk wil ik niets liever maar ik probeer elkedag mijn zinnen te verzeten.
heb hulp gezocht en hoop er goed uit te springen.
nog maals ik begrijp dat mensen zelfmoord plegen de lef en moed die ze hebben.
ik ben geen praater maar een denker stile wateren hebben diepen gronden geloof me wat zou ik graag een dag zonder die gedachten zijn.
recpekt voor de geen die het wel durfte recpekt voor de mensen die ze achter lieten
Datum:
03-12-2010
Naam:
johan
Leeftijd:
43
Provincie:
Noord-holland

Op je pad...

En opeens was ik op deze site. Toevallig gisteren gesproken over de keuze euthenasie en zelfmoord.. Veel vragen en vaak geen antwoorden.
En hoe toevallig is het dat ik in eens stuit op deze site. Was eigenlijk opzoek naar iets heel anders...

Mijn leven is de afgelopen jaren ook ontzettend veranderd. Ik was jaren samen met mijn vriend, had een goede baan, verdiende een leuk salaris en besloot een huis te kopen en te trouwen.. Een keus die voor zoveel mensen hun geluk betekend eindigt voor mij in een ware nachtmerrie. Mijn vriend was altijd al wat jaloers aangelegt maar na mijn huwelijk werd het steeds erger, ik werd gecontroleerd waar ik was, wat ik aan had en hoe ik eruit zag. Op seksueel gebied ben ik uitgeleefd en gedwongen. Niets was meer liefde. In mijn werk ging het ook slecht en vrienden begonnen mij te verlaten gezien ik nooit meer de deur uit mocht. Ik werd depresief en paranoide. Ik heb ergens bij mijn positieven de keuze gemaakt om te scheiden. En toen begon er nog meer ellende te komen. Op het laast zag ik het niet meer zitten en besloot ik dat het maar beter was als ik er niet meer zou zijn. Ik had ondraagelijke pijn en verdriet en iedeen had er voor mijn gevoel last van. 2jaar lang heb ik onder deze omstandigheden geleefd.

Nu een jaar en ik ben er nog.. Hoe dat kan?Waarom ik wel en die ander niet? Waar zijn al mijn wanen?

Ik heb geen idee.. Ik was het vechten moe en ben een aantal dagen alleen geweest. Hier heb ik eerst mijzelf leren kennen, want blijkbaar kon ik mijzelf nog niet. En ik ben alleen maar sterker geworden. Mede door God die ik steeds beter heb leren kennen. En nee, toe mij gezegt werd, "Je moet blijven bidden en geloven". Schold ik de mensen ook verrot want voor mij was hij er zker niet.. want waarom???? Maar ergens wist ik dat...

Ik mag er nu van getuigen. Ik durf te zeggen hoe het voelt om te staan met je overdosis is je handen.. Of dat mes, of daar bij de waterkant.. Ja echt..

Lieve mensen, wat ik hiermee wil zeggen?Wederom geen idee.. Ik denk dat we elkaar moeten steunen en elkaar moeten laten weten dat er nog hoop is nadat jij je laaste hoop opgegeven hebt.
En hoe kliche is het om te zeggen, ga met al je zorgen naar "Hem" die jou zo lief heeft.. die jou door en door kent en je altijd ziet. Als je alle hoop hebt opgegeven ga dan naar hem !!
Hij zal je redder en helper zijn op welke manier ook!!!

Jullie zijn in mijn gedachten,
Liefs.....
Datum:
02-12-2010
Naam:
Mo
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

ex en finacieel

ben nu 2 jaar weg bij mijn ex vriendin, heb inmiddels ook al een andere vriendin.
een hele lieve meid super meid, maar door een hoop problemen die mijn ex veroorzaakt zoals belastingen deurwaarders etc hebben we hier een hoop ruzie over wat ik ook begrijp,
maar op dit moment is het zo erg dat ik een schuld heb van €50.000 dit allemaal door mijn ex, en dit zijn schulden waar ik ook niet onder uit zal komen, Omdat mijn handtekening is gebruikt ik heb echt het gevoel dat ik hier helemaal aan onder door ga en heb echt veel gedachten die naar zelfmoord neigen ik weet het allemaal niet meer, soms denk ik ..........
bedankt voor het lezen
groetjes b
Datum:
02-12-2010
Naam:
b
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

de ergste ruzie ooit met 1 van mijn beste vriendinnen

Mijn beste vriendin (ik noem haar A) vertelde mij een paar weken geleden een geheim dat haar halfbroer haar heeft gezien in haar bh. Ik had beloofd dat ik ging zwijgen, maar vandaag tijdens de les, waren wij bezig over haar halfbroer, en het was zeer lawaaierig, en ik zei tegen haar 'ja hij heeft al een paar privé dingen gezien van jou' en myn vriendin werd daar kwaad over want nu zegt dat ze ruzie heeft thuis omdat haar halfbroer had gezegd dat ik dat wist. en nu zegt ze van 'verwijder mij op alles' enzo. en ik zie het leven gewoon niet meer zitten zonder haar. erover praten lukt ook niet, ik heb haar al sorry gezegd, een brief verstuurd, echt alles heb ik al gedaan. ik geef het op. mijn leven heeft geen zin meer
Datum:
02-12-2010
Naam:
zelfmoord
Leeftijd:
12
Provincie:
Limburg

Onbegrip

Deze maandag is het drie weken geleden dat mijn vriend het heeft uitgemaakt. Ik begreep hier helemaal niks van en nog steeds niet. Dit was zijn keus en niet dan van mij. Hij had gezegt dat we samen uit zouden komen en toch maakt hij het uit. Ik dacht dat er niks mis was met onze relatie en vond ook dat er niks mis mee was. Hij zei dat hij zich wilde ontwikkelen en dat dat niet kon in een relatie, niet met mij, maar ook niet met een ander. Ik ben twee weken heel erg aan het denken geweest over waarom dit moest gebeuren en waarom hij niet met aanpassingen verder wilde. Iedere dag heb ik het gevoel dat ik geen reden meer heb om te leven. Ik moet al heel mijn leven overal voor knokken. Is het school niet, dan is het wel mezelf die ik uit de put moet halen. Ik mis hem ontzettend en alles wat we samen hadden. Hij was meer dan mijn geliefden, hij was mijn vriend, mijn steun en toe verlaat, mijn klasgenoot. Nu heeft hij een ander, terwijl hij zei dat hij geen relatie wilde. Het is zelfs een hele goede vriendin, waar ik niks vanaf wist. Hij zei pas nadat het uit was dat wij te verschillend waren en dat hij onze relatie niet aan kon. Ik voel me gebruikt, omdat ik alles aan hem heb gegeven, mijn liefde, mijn aandacht, alles. Heb zelfs geld aan hem geleent. Ik dacht dat wij samen oud zouden worden en hij was echt de ware voor mij. Ik wil hem terug, maar dit zal nooit gebeuren. Ik ben bang dat alles aan mij lag. Ik word gek van al die gedachtes over hem, wat we samen hadden, wat hij nu met haar gaat doen en dat wij nog zoveel samen hadden kunnen doen en dat ik misschien dingen anders had moeten, zodat hij nog bij mij was. Ik praat veel met mijn moeder. Maar zij is het helemaal zat en wordt moe van mij. ik zit nog met zoveel vragen, maar kan niet met hem in gesprek. Ik weet niet of hij dan eerlijk is. Want hij heeft in veel over zijn gevoel en onze relatie gelogen. Hij is bij mij gebleven, terwijl hij klaar met mij was. Hij was allang over mij heen en heeft niks gezegt. Heeft niks gezegt over waarmee hij zat. Ik heb zoveel pijn en ga met hem slapen in mijn hoofd en wordt wakker met hem in mijn hoofd. Ik kan hem maar niet los laten en weet niet of ik dat wil. Ik weet alleen dat ik zonder hem niet verder kan leven. Ik zie hem ook nog eens drie keer in de week op school, want we zitten bij elkaar in de klas. Hoe kan ik ooit verder met mijn leven als ik iedere keer met hem wordt geconfornteerd en met de gedachten aan hem en dat zij hem nu heeft en ik niet. Ik wil ook niet wachten totdat er iemand anders op mijn pad komt, ik wil nu iemand anders, waar ik mijn liefde aan kan geven. Maar dat kan niet want iedereen is mij zat, mijn gezeur en mijn verdriet, zelfs mijn eigen moeder. Ik ga liever dood, dan dat ik moet leven zonder hem als mijn geliefden. Maar wat als ik er een eind aan maak is dat de oplossing?
Datum:
02-12-2010
Naam:
Melmel
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

De pijn blijft aanwezig.

Al van mijn 10de slaagt mijn vader me omdat ik te laat thuis ben, slechte punten heb of omdat ik all stars draag tijdens de winter. Hij brult tegen me, duwt me van de trap en slaagt me zoals hij een man van zijn eigen leeftijd zou slaan. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik vertel het tegen niemand anders wordt het een roddel. Ik heb zoveel pijn en ik voel me zo nutteloos. Ik wil 18 zijn dan kan ik eindelijk weg van mijn vader! Het liefst zou ik hem nooit meer zien! Wat moet ik doen. De beste oplossing die ik nu heb is zelfmoord plegen.
Datum:
02-12-2010
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.