Levensverhalen (pagina 552)

Hier zit ik dan te schrijven,
hoe kon het ooit zover komen,
het gaat gvd allemaal zol slecht,
ik lijk iederen te verliezen, en weetje het scheelt me geen fuck meer.
maar ik weet niet, wat als ik zelfdmoord pleeg.
dan kom ik facking in the hell.
ik wil neit meer dat die tranen komen,
ik wil hard zijn,
maar ik kan het aan niemand vertellen, want zo ga ik kapot! xs

WAAROM MOET HET LEVEN OOK ZO VERDOMD ZIJN & KAN ER NIET EEN BEETJE GELUKKIG AF VOOR ME.

ik haat het.

ik wil dood omdat ik drepresief ben oa geen famielie meer heb ik heb autisme en ben hartpatient en me leven is ondragelijk geworden ik kan het niet meer aan en ik heb niets meer kan de goede hulp niet vinden ivm mijn autisme ben vergeetachtig erg en vergeet me medicatie voor me hart en me broer wil me nooit meer zien kan mijn probleem situatie niet aan loopt er voor weg al 7 jaar lang nu en ik verkeerde hulp die niet voor autisme is zo zit ik dus als hartpatient en met autisme op verkeerde plek en niemand helpt me me ouders zijn in 1997 en 1999 doodgegaam en ik bleef als autist alleen over zonder sat er iets gegegeld was vooraf en nu heb ik er genoeg van dam maar overdosis pillen met alcehol want het wordt steeds erger

Voor mijn gevoel is het erg lastig om dit neer te zetten omdat ik nog nooit in mijn hele leven mijn echte verhaal heb kunnen vertellen, zelfs niet aan mijn psycholoog, moeder of vriend(in). Het begon allemaal in groep 8 dat is nu ongeveer twee jaar geleden. Mijn eerste rare leugen begon, ik had een jongen ontmoet via internet spel, vroeger noemde ze dat ook wel 'role playing game' het was een hele nieuwe wereld voor me omdat niemand in mijn klas dezelfde passie had als ik, Japan. Met die jongen praatte ik soms wel acht uur achter elkaar, mijn moeder werd vaak erg boos en verbande me als het ware van de computer vandaan. Dan ging ik meestal 's nachts gewoon stiekem verder en niemand die het door had. Op een moment kwam ik erachter wie die jongen in het echte leven was, en ik werd meteen verliefd op hem. De eerste sterke gevoelens speelde op. Op een dag nadat ik zoals gewoonlijk de hele nacht achter de computer had gezeten kwam het in me op om die jongen (ik noem hem even David, zijn echte naam was totaal anders maar ik wil niet dat mensen dit ineens herkennen) te gebruiken in mijn altijd saaie verhalen die ik had te vertellen aan vriendjes en vriendinnetjes. Dus verzon ik de meest leuke verhalen en na een tijdje werden mijn verhalen zelfs bekend in heel de school! Ik had me nog nooit zo fijn gevoeld, eindelijk had ik de macht over het hele schoolplein. De leugens werden steeds groter en groter totdat het einde van groep 8 in zicht was, ineens stopte ik met mijn verhalen en wou ik een klein stukje van de échte ik laten zien, het leven als een dubbelpersoon stopte. De vakantie ging snel en mijn eerste dag op de middelbare school was eindelijk zo ver. Ik had geen flauw idee wat ik moest of kon verwachten en dus voor de zekerheid nam ik mijn moeder mee, mijn beste vriendin in voor- en tegen spoed. Toen we met de fiets in de hand het plein opkwamen voelde ik meteen de ogen over me heen glijden, ik was de enige die een ouder had mee genomen. Niet echt een hele goede eerste indruk. Gelukkig zag ik al snel een meisje van mijn oudere basisschool op het plein staan, ik holde naar haar toe en begroette haar vriendelijk, nou .. Dat is wat ik probeerde. Ze herkende me meteen en vondt het geweldig dat ik in haar klas zat. Zelf vond ik het ook erg leuk en zo begon de eerste dag op de middelbare school voor mij. De volgende dag was ik helemaal niet nerveus en voelde ik me zwaar op mijn gemak toen ik het schoolplein op kwam lopen, totdat ik zag dat er niemand voor me was, mijn vriendin stond bij een groepje meisjes en ik was ineens zo nerveus dat ik er niet op af durfde te wandelen, ik ging op het eerste de beste bankje zitten en trok mijn broodtrommeltje uit mijn tas, ineens voelde ik weer de strakke blikken in mijn rug snijden, ik keek opzij en zag dat ik pal naast een prullenbak zat. Ik schaamde me heel erg en stond een beetje rood op ik wist niet waar ik kijken moest en met al mijn moed liep ik naar binnen toe, alleen zonder iemand om me heen. De lessenn begonnen eindelijk en ik vond een meisje die ik op het eerste gezicht erg lief er uit vond zien, zelf ben ik niet zo'n knappert en ik geef al helemaal niet om iemands uiterlijk daarom kijk ik altijd verder dan een laag foundation. (wegens privacy noem ik het meisje Esther) Esther en ik werden al snel vriendinnetjes en we zaten bijna overal naast elkaar, ik voelde me al stukken beter met haar om me heen! De andere vriendinnen en vrienden volgde en ik had een supertijd op school totdat ik in december ziek werd, ik kreeg de mexicaanse griep. Hiermee begon alle ellende, als eerste de griep waar ik zeker wel drie weken van moest herstellen en daarna kreeg ik ook nog eens een long ontsteking. Ik was net herstellende van een longontsteking en toen werd er Pfeiffer in mijn bloed ondekt. Het was een vreselijke tijd voor mezelf, want ik leefde vanaf toen al met te veel geheimen. Het geheim van mij en een toen zestienjarige jongen. Dat begon allemaal in eind juli, ik had een nieuw spel account aangemaakt en vanaf die tijd begon ik met een hele bijzondere jongen te praten, hij gaf me aandacht, hij was lief, hij deed sociaal, hij vond me niet haar, het enige nadeel wat er was, hij was zestien en ik was elf. Een mega groot verschil dus, hij merkte er helemaal niets van omdat mijn woordenschat, grammatica, en spelling beter zijn dan gemiddeld en er was toch niets om over te piekeren, diegene zou toch nooit de ware ik zien! Een maand of drie, vier later vroeg hij mijn msn. Dus ik schoot in de stress omdat ik absoluut niet wist wat ik moest doen, hij was ondertussen zeventien en ik was twaalf geworden. Dus bedachte ik me het meest rare, vreemde en domme plan ooit, ik maakte een msn aan speciaal voor de mensen die dat karakter van me leuk vonden, ik gaf haar een naam, ik zocht een paar foto's op en gebruikte dit om mensen te laten geloven dat ik dat echt was. Ook vervalste ik de leeftijd, lengte, gewicht en problemen. Het was eigenlijk een heel nieuw mens bedacht door mezelf. Zo ben ik verder en verder gegaan tot dat mijn moeder mijn gespreksgeschiedenis ging lezen zonder dat ik het door had. Ze vroeg me natuurlijk wie die jongen was en waarom Esther er zo raar op reageerde. Ik vertelde dat het een jongen van mijn school was en dat ik bijna verkering met hem had. Ze was natuurlijk erg nieuwsgierig en ze wou meteen dat ik hem liet zien en aanwees in de stad. Maar mijn leugens werden groter en hoe ik het ook probeerde, elke keer kwam ik er makkelijk vanaf. Geen een van mijn vriendinnen hadden door dat ik de hele boel bij elkaar loog en dat ik gewoon een dubbelpersoon had gemaakt zodat ik al mijn dingen kwijt kon bij mensen die niet eens weten wie de echte ik ben. Verder over mijn ziektes, want wat gebeurde er nou, mijn knie ging ook onwijs veel pijn doen omdat ik het verrekt heb, en dus kon ik niet meer meegymen. Dat is het enige wat niemand maar dan ook echt niemand begrijpt. Hoe vaak je het ook uitlegd het wil niet doordringen. Dit was een beetje het verhaal over het verleden, nu ga ik vertellen over hoe mijn leven nu is. En waarom ik dit op deze site post. Ondertussen ben ik dertien jaar oud en zit in de 2e klas van de Mavo+ mijn gevoelens voor de jongen waar ik het eerder over had zijn nog steeds niet weg en ik ben nu zeker al rond de vijftien maanden met hem bezig, en nog steeds speel ik een dubbelpersoon en nog steeds ben ik wie ik ben. Maar nu over de gevoelens, ik voel me altijd somber, verdrietig, dom, lelijk, stom, waardeloos, en ga zo maar door. De leugens worden op het moment te veel voor me en ik kan er ook niet meer tegen. Ik kan niet eens de waarheid tegen mijn psycholoog zeggen omdat mijn moeder zo nodig in de groep moest gooien over de relatie met die jongen. Dus nu zit ik vast in een soort van routine van leugens en de enige optie voor mij is alleen nog maar: er een einde van maken. Hoe hard het ook klinkt, ik ben niet goed genoeg voor deze wereld. Ik ben bisexueel dus ik val op beide geslachten en ik zie er gewoon totaal anders uit dan de andere kinderen op school. Ik heb er erg vaak aan gedacht op wat voor 'n manier ik er een einde aan wil maken maar daar ben ik nog steeds niet achter. Mensen die hetzelfde hebben of herkennen in mijn verhaal, alsjeblieft zoek hulp en laat het niet zo ver komen als dit bij mij, een oneindige routine hebben is vreselijk.

als bijna 30 jaar leef ik ,met de wetenschap dat ik het zwarte schaap ben in mijn schoonfam. ik deed niets goed werd als vuil behandeld ,maar voor mijn kids en man heb ik dit volgehouden .mijn oudste jongen ging samen wonen en ik was ineens ook vuil voor hem??heb hem af en toe gezien in 8 jaar .vorig jaar werd ik oma ja dat dacht ik weg kleinkind nadat ze hun kado hadden gehad ,deze relatie met zoon en schoondochter was goed dacht ik dit doet pijn alle twee je kinderen en kleinkind ,en niemand wil me begrijpen ,ze denken dat ik gek ben ,ik ben alleen op van verdriet ,zelfs mijn man ziet het anders ,maar ik weet drommels goed wat ik voel.dood zijn zou voor mij een opluchting betekenen wil mijn kinderen zien of horen waarom begrijpen ze dat niet ????? een echte radeloze moeder

Wat is het toch erg dat het nieuwe jaar begonnen is en iedereen je een gelukkig nieuw jaar wenst. Nou wat een gelukkig nieuwjaar.
- ik ben 100 procent afgekeurd
- ik heb nog minder dan het minimum inkomen.
- woon genoodzaakt bij ouders.
- ik zie de kinder van mijn broer steeds verder verwaarloost worden.
- ik kan niet meer beter worden en zal er nu echt aan moeten geloven dat ik er mee zal moeten leven.

Ik knok al jaren tegen bovenstaande punten maar ik ben op. Ik heb geen kracht meer ik wil rust. Helaas is daar maar één oplossing voor.

Bedankt voor diegene die dit heeft willen lezen. Het geeft wel een goed gevoel om het met. iemand gedeeld te hebben.

Chantal

voel me ontzettend klote, en dat allemaal door me school! me vader doet zijn best om me te helpen en dan verkloot ik het weer. ik wou de kant van techniek op en me vader heeft er alles gedaan om me op een goeie ''stage'' te krijgen en dat is gelukt! het leek me leuk om met hout te werken maar nu ik het vak beter heb leren kennen vind ik het tog maar niks voor me eigen. ik ben vaak eerder weggegaan met smoesjes en ziekmeldingen en op school met bijles het zelfde geval. nu is me vader erachter gekomen en dat is nie best. krijg nu gespreken en die bla bla maar het doet me veel pijn om mijn vader op deze manier te ''bedanken''. ik heb geen doel om te blijven leven, hooguit voor me ouders. ik zie het allemaal niet meer zitten en ik zit er nu echt serieus aan te denken om er een eind aan te maken! want als ik dood ben zijn alle problemen verlost! alleen ik laat mijn ouders in de steek en die doe ik dan heel erg vedriet. het is misschien allemaal maar een kut verhaal maar ik heb geen zin meer in me leven. ik mag niet meer voetbalen en fietsen en nog veel meer dingen door me knieen. en me tante gaat ook bijna dood. ik heb gwn te veel gezeik aan me hoofd en kan er niet meer tegen!

dus de oplossing is:

ZELFMOORD

Ik weet het niet. Ik wil niet echt dood, maar ik vind het leven vaak niet leuk en erg moeilijk, ondanks de mooie zaken waar ik op zich wel oog voor heb. Ik denk geregeld aan zelfmoord, maar ik durf het niet en wil het ook eigenlijk niet echt. Ik wil mezelf en de mensen in mijn omgeving ook geen pijn doen. Ik heb begin vorig jaar een nichtje verloren aan zelfmoord, dus ik weet hoe verwoestend dit kan zijn voor de omgeving.

Ik ben wat anders dan anderen; ik zit tegen het hoogbegaafde aan. Dit lijkt misschien leuk, maar is niet altijd makkelijk. Ik kan op zich veel op creatief gebied, maar ik raak ook snel overbelast en kan op emotioneel gebied weinig aan, ik kan mezelf ook moeilijk uiten. Ik voel me daardoor vaak eenzaam en ongelukkig.

Relaties met mensen aangaan vind ik moeilijk, terwijl ik er wel naar verlang en het eerlijk gezegd ook wel lukt als we elkaar wat langer kennen. Maar een "echte" relatie heb ik al lang niet meer gehad. Ik verlang daar wel erg naar, maar vind het ook erg moeilijk. Ik ben van mijn kant erg kritisch en word aan de andere kant ook vaak afgewezen.

Ik kan erg lief, attent en trouw zijn, maar heb niet de standaard-eigenschappen in overvloed waar veel vrouwen op schijnen te vallen (status, spontaan, speels, sportief, sociaal, ambitieus). Op mijn manier ben ik het wel, maar misschien vinden ze me toch te afwijkend. Het duurt ook even voordat ik me open durf te stellen.

Ik heb op zich veel waardevolle mensen in mijn omgeving, maar als ik alleen thuis ben voel ik dat niet echt. Ik kan moeilijk alleen zijn, terwijl ik daar juist ook behoefte aan heb, erg tegenstrijdig.

Mijn baan raak ik binnenkort kwijt vanwege een reorganisatie. Weer aan het werk komen is moeilijk. Zal vast wel lukken, dat is ook niet echt het probleem. Het geeft wel een hoop stress waar ik slecht tegen kan. Eigenlijk hoef ik me nergens zorgen over te maken, maar ik doe het wel.

Ik zit thuis en word er een beetje gek van. Ik slik sinds kort weer medicijnen (anti-depressiva), maar daar word ik ook niet lekker van. Ze stabiliseren wel, maar vlakken ook het plezier af. Morgen ga ik naar de dokter om er mee te stoppen.

Ik weet niet wat anderen met dit verhaal moeten, het is misschien niet "erg" genoeg voor deze site, maar ik ben blij dat ik het ergens kwijt kan.

Sterkte met jullie eigen problemen.

Als je voor de trein springt, ben je dan meteen dood? Hoe gaat de politie om met je ledematen? Wat is de minimale hoogte (hoeveel etages) van een gebouw om te mogen sterven? Allemaal vragen die ik heb, en waar ik denk ik ook nooit antwoord zal opkrijgen.

pff ik ben alles beu ik was 13 maanden met men vriendje en heeft me gedumpt ik weet niet waarom nu ik ben alles beu ik snij me en ik ween de hele dag ik wil DOOD dan ben ik van alles en iedereen vanaf vooral de pijn en verdriet achter me laten ik weet niet wat te doen ik zie die jonge doodgraag!!! .

ik was eens met een meisje aan ik was zo gek op haar maar ze het het uitgemaakt en ging direct met een ander