Levensverhalen (pagina 308)

voor het eerst vreemd gegaan,, had het nooit moeten doen. nu moet ik het hem vertellen wat ik nooit zou kunnen!

Ik ben lex 24 jaar jong
Ik sinds mijn 13e heb ik suikerziekte
En sinds mijn 14e uit huis
Van hier naar daar het hele land door
Maar nergens vastigheid kunnen voelen
een k*t verleden door mijzelf en mijn stiefvader voelde mij niks waard
Tot 6 jaar terug ik was 18 en kwam via een instelling aan een begeleidwonen addres. Kreeg eindelijk een goede baan had het naar mijn zin een leuke vakantie gehad en terug op mijn werk kreeg ik een vrouwelijke collega in de gaten we raakten bevriend maar ik werd
Stapel verliefd op haar na een korte,vriendschap kregen we verkering ik was dolgelukkig maar de tijd vloog voorbij en door mijn ontregelde bloedsuiker en mijn onverstandige gedrag door niet naar een internist te gaan
Sloot mij voor haar liefde af en ik keerde mij continu tegen haar we hadden samen een leuk,huisje maar kon niet met haar zijn ik maakte het uit en stuurde haar terug naar haar ouders.ik miste haar na een tijdje ging het beter tussen ons en was weer vaak bij me
Maar weer ging het mis
Ik blowde veel dan werd ik minder geirriteerd
Maar geld ervoor had ik eigenlijk niet
Het contact wat we hadden liep vaak uit op ruzie. Om niks. In mijn hoofd dacht ik dat ik haar gedachtes kon lezen en dus beantwoorde ik de vragen die ik,haar stelde met mijn antwoorden en werd daar weer boos/agressief/chagerijnig van. terwijl zij in feite machteloos stond toe te kijken
Mijn vriendin e
Werd zwanger en ik besefte dat ik er nog niet klaar voor was deed mij zo n pijn maar toch voelde het ook heel fijn
Naarmate de maanden vorderden wilde ik er voor gaan we gingen samen wonen alweer
En het huis en slaapkamer zo ingericht dat onze kleine zich thuis kon voelen
Dolgelukkig was ik,
Niks kon meer stuk
Ons kindje werd geboren
Kerngezond wij dolgelukkige ouders
Maar al snel raakte ik weer aan alles,geirriteerd het huile van de kleine ik durfde. Niet naar hem toe omdat ik mijzelf ergens niet vertrouwde(ik zou mijn kind nooit nooit wat aan doen)
Want ik kon onvoorspelbaar zijn
En zou mijn pc kast een gooi geven
Of een toetsenboord in 2e slaan
Maar geen levend wezen
Dusnhet ging weer fout en weer stuurde ik mijn vriendin dit keer inclusief mijn bloedeigen kind terug naar oma en opa
Ik werkte inmiddels ergens anders en werkte 11 uur per dag vermoeid geirriteerd en veel blowend hing ik thuis op de bank. Het contact met vrienden familie wat ik nog had verwaterde ging niet meer naar verjaardagen
Niks. Het contact met mijn vriendin en kindje was minimaal en keek niet naar ze om
En toch waren er momenten dat ik ze miste
Ik nam ze voor lief. Maar zei altijd dat ik het te druk had met werken
Terwijl ik eigenlijk genoeg tijd had om er voor ze te zijn maar wilde niet bij ze zijn als ik geirriteerd was maar ook niet als ik geblowt had ik durfde niet naar de eerste verjaardag van ons kindje omdat ik mij gehaat voel door haar familie maar ben togh wel geweest
maar we hadden eigenlijk alleen contact via whatsapp en zagen elkaar wel mnimaal 1x per week of we praken af en ik maakte op het laatste moment zodat het niet doorging kwam afspraken niet na niks boeide me zo ging het. Tot 1.5 maand geleden door mijn vriendin vroeg mij of ik zo nog door wou gaan
En op dat moment niet
En zij absoluut niet
Dus de relatie was voorbij
Op dat moment niks
Volgende dag niks
We spraken af maar het was niet het meisje dat ik kende afstandelijk
Met een k*t gevoel naar huis en onderweg
Knapte er iets alles werd ijzig koud zwart Het besef dat ik het laatste wat ik had kwijt was
De dagen daarna kreeg ik haar net uit mjn hoofd ik probeerde zo min mogelijk te blowen en smeekte haar om me te vergeven want heb spijt mijn echte ik heeft spijt mijn 2e chagerijnige ik voelt nu wel de pijn en besef
Maar mijn echte Ik wil door het besef dat dit niet zo door kan gaan en ik mezelf niet de afgrond ik kan sturen vanwege mijn kindje en de liefde van mijn leven! Mijn Ware!
En ik mijn rol als vader dolgraag zo goed mogelijk wil gaan doen
En mijn tijd aan hun besteden
Als een gezin en om dat te bereiken moet ik A naar een internist en discipline krijgen om mijn bloedsuiker onder controlle te krijgen
B stoppen met blowen
C een leven zoeken
Ik heb sinds kort een hele leuke baan waar ik de macht heb om mijn passie uit te oefenen
Maar ook daar heb ik heel lang vaak geen intresse in en het besef en de wens van mijn vriendin dat ik deze baan niet opgeef geeft me een puntje hoop ik heb haar gesmeekt (gedramt) om me nog een kans te geven
In een geirriteerde bui en gezegd hoe ik me op dat moment voelde toen zij nee zei en ze haar gevoel voor mij kwijt was ze had jarenlang een eenmans strijd tegen een zwaarbewapende muur gevoerd waar ze zo nu en dan toch overheen kon klimmen
mijn leven heeft geen nut zonder haar en zei haar dat ik dan niet verder wilde leven maar mijn echte Ik wil voor ons vechten gaan voor zijn vrouw en kind zijn baan en een mooie toekomst maar mijn Alter ego overheerst
En maakt mij steeds boos op haar en op die momenten voel ik geen vertrouwen maar jalousie en ben ik het leven moe en zie ik het nut van mijn bestaan niet in. Nuteloos doeloos kansloos egoistisch Bezeten?
Maar van het ene moment op het andere Ben ik De echte ik weer en is het kwaad alweer geschied
Ik ben bang voor een leven zonder haar want ik weet dat zij mijn ware is
En elke seconde hoor ik in mijn hoofd dat dat.niet meer wederzijds is en elke seconde dat dat gebeurt voel ik mijn hart breken en ga ik kapot van binnen
Kan me nergens op concentreren het werk lijd eronder
En het negatieve overheerst
En ik ben bang dat mijn alter ego in een bui de daad bij het woord voegt met een overdosis insuline

What the hell is my problem?

Ben ik schyzofreen
Bezeten
Door het blowen
Door mijn ontregelde bloed suikerspiegel
.???????

ik kom per ongeluk op deze site. ik was hulp aan het zoeken om zo netjes mogelijk mijn leven te stoppen. ik kan niet meer. ik vecht al 16 jaar en daarvoor verkapt ook al, het is me niet gegeven. ik ben een kreeft...met de lelijkste eigenschappen die dit sterrenbeeld kan hebben. ik ben alleen,woon alleen, alles verloren materieel voor het hogere geluk, liefde vinden en ik vond het en na 3 jr verlaat hij mij voor een jongere betere vrouw en ik heb pijn, zoveel pijn dat mijn lijf krampt en piept en kreten slaakt als een aangevallen dier. ik slik wat valeriaan, maar slaap nauwelijks, ik huil en huil en schrijf. en wil eigenlijk nog maar een ding, rusten, slapen, en niet meer wakker worden. slapen nadat ik hem die ik na 36 jaar wachten eindelijk vond nog een keer zie. ik wil in zijn armen doodgaan. dat doet hij nog wel voor mij denk ik. hij zou me niet laten vallen. hij zou nog bellen...ik moet een hoop opruimen en regelen voordat ik wegga omdat ik niet wil dat anderen ermee opgezadeld worden.maar ik krijg het bijna niet voor elkaar.door de tranen heen nu al maanden lang, zonder hem. na zoveel ander leed en ziekte en verlies, eindelijk die ene die je groter laat zijn dan je bent, die je compleet maakt en aanvult en zelfs een lichte aanraking je al doet smelten...opeens weg. ik weet het heel zeker dat komt nooit meer en nu moet ik weer diegene worden die ik van te voren was, achter hoge muren, gefrustreerd en lelijk. ik denk niet dat dat kan...en daarom geef ik op, uitgeput en overwonnen, zovele keren verloren, nooit goed genoeg, nooit de belangrijkste voor iemand, behalve voor mijn oma die al 10j dood is en mijn vader die met 42 al stierf.dus als het waar is...dan wil ik naar hen toe om me weer geborgen te voelen en veilig en niet zo vreselijk eenzaam en ongewenst en overbodig.nu nog hoe? zodat het niet shockeert, zodat het netjes is en dat ie dat in elk geval nog wel goed doe....

Ik voel me gewoon zo klote, van al die kinderen waar ik zoveel mee deed zeggen niet eens meer hoi als ze me zien. me cijfers zijn hierdoor slecht, en alles wat ik doe is niet goed.

Ik wordt gepest door 2 jongens uit me klas terwijl hun eerst me vrienden waren en daardoor ben ik al bijna 5 weken niet meer op school ben en ik heb ook zelfmoord gedachte en me ouders en ik praten ook met mensen maar ik heb het gevoel dat het niks helpt.

Hallo, normaal ben ik niet van het bespreken van mijn gevoelens. Dit keer moet ik om wel. Ik zou graag van de brug afspringen. Dan ben ik van de druk af. Waarom moet bij alles in het leven een bepaalde en bijna niet hanteerbare druk zitten. Ik kan er niet meer tegen. Druk van mijn ouders, school, stage noem maar op. Ik zou graag vrij willen zijn, maar hoe?

sinds een tijdje word ik bekeken als speelgoed, ze raken me aan op allerlei plaatsen waar ik het niet wil, ze bedreigen me met van alles en nog wat. Ik zit gewoon niet goed in mijn vel hierdoor, maar eigenlijk is het daar niet echt mee begonnen het begon allemaal vorig jaar toen ik in een klas zat waar iedereen profiteerde van me en toen op het einde van het jaar was ik niet s meer nul komma nul. Ik bestond niet meer, ik was lucht. ik dacht ze vrienden waren maar niet dus. dat was een moeilijke periode en toen zijn ook alle problemen begonnen met dat bepotelen en betasten. ik durf amper nog naar school. ik heb altijd gedroomd om iets moois van mijn leven te maken maar met die angst en die pijn valt bijna niet meer te leven. ik wil er gewoon vanaf in een straat kunnen lopen zonder te moeten waken en bang te zijn, het heeft geen zin meer.

hey , dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal doe voor iedereen van het internet maar ik denk dat het me wel zelf deugd doen omdat mischien andere zig hier in herkennen. Dit is mijn verhaal : op mijn 14de had ik een jongen leren kennen die een loverboy leek te zijn en de onmogelijkste dingen met mij heeft gedaan waaronder verkrachting en slagen en verwondingen heb daar nu 2 rechtzaken voor lopen , daardoor heb ik de stap gezet en naar het holebi mileu getrokken nu ben ik 18 en al 4 jaar lesbisch waar men ouders niet om kunnen lachen heb zware maanden gehad maar alles is nu 'goed' , toen men ouders het begonnen te accepteren na die moeilijke tijd en maanden wenen heeft men beste vriendin zelfmoord gepleegd omwille mij en die klap ben ik nog altijd niet te boven gekomen , sinds toen was men eerste zelfmoord poging en dat was een resultaat van hersenschudding en gekneusde ribben en ik heb ook al geen goede band met men ouders zeker op gevoelensvlak wij praten hier nooit over gevoelens wat eigelijk zeer lastig is voor mij want ik krop al heel men leven alles voor mezelf op dus hebben we altijd heel felle ruzie's , tot op een dag ik het weer niet meer zag zitten poging 2 dus ik had weken op voorhand gepland welke dag ik zelfmoord zou plegen hoe , waar , ... ik had alles op papier geschreven wie er mocht zijn op men begrafenis hoe ik wou begraven worden en alles daar rond , ik had ook voor iedereen een afscheidsbrief ik vertelde dit tegen mijn allesbeste vriendin want ik ging haar zo hard pijn moest ik dit niet vertellen , ik vertelde het haar en ze ging mee ze wou ook zelfmoord plegen dus , na enkele dagen weken te praten was het besloten we gingen het met 2 doen , de dag was aangekomen dan besef je pas dat alles zo dierbaar is zelf een boom die je voor de laatste keer ziet koester je , ik en men beste vriendin hadden een supper mooie dag het was al rap avond met zonsondergang we praten er stil over het was heerlijk dat gevoel om te weten straks ben ik van alles echt verlost , het was 1u snachts men ouders belde mij 50 keren al men vrienden zochten ons de poltitie zocht ons dus we vonden het tijd dat HET moest gebeuren we stonden klaar klaar om te gaan :) maar men beste vriendin was toen in shock ze viel op de grond ze beefde haar ogen waren wit , ik moest toen wel hulp gaan halen het zou zeer egoistisch zijn om ons plan dan alleen verder te doen en haar daar aan haar lot over laten want we gingen dit samen doen , hulp was onderweg naar het ziekenhuis gegaan en hebben heel het verhaal moeten vertellen aan de politie dus werden we alle twee naar een therapeut gestuurd en daarna een psychiater met medicatie , men ouders en vrienden waren kapot en ik voelde me nu echt schuldig want ik zag hoe een verdriet ik hun aandeed maar dit was iets wat ik zo graag wou , niemand snapt dit , na maanden lang therapie was ik nog geen stap verder want ik kan niet over gevoelens praten omdat ik niet zo opgevoed ben , dus heb ik gezegd dat alles perfect met me ging en niemand nog zorgen moet maken ( wat dus gelogen was ) want tot de dag van vandaag loop ik er nog altijd mee rond , als ik thuis ruzie heb met men ouders halen ze dat altijd terug boven hoe hard ik hun heb wel gekwetst , en dat ik bijna haar dood was , en men papa zegt regelmatig dat hij wenste dat het slecht as afgelopen en allemaal van die zinnen wat men hart gewoon scheurt :) ik zie het leven nog steeds niet zitten sinds toen ik 14- 15 jaar was en ben nu al 18 en ik denk eerlijk gezegd dat het vroeg of laat toch er gaat van komen , het deed erg deugd om voor de eerste keer heel men verhaal te vertellen dus kwil zeggen tegen de mensen met de zelfde gedachten hou zo lang mogelijk je hoofd omhoog en denk goed na over je keuzes x

hallo mensen ik ben een jongen van 14
en mij ouders hebben een drukke horeca zaak en mij jonger broer is gehandicapt dit heeft een grote invloed op mijn leven mijn ouders zijn er nooit voor mij geweest als ik iets moest vertellen fzo ik ben altyd alleen thuis alleen opgegroeid ik moest alles zelf doen en dan kreeg ik nog eens de schuld van alles en het begon slechter te gaan met mij ik kreeg zelfmoord gedachte
maar toen ik 13 was werd ik echt verliefd op een meisje wat ik nooit meer zal vergete ik vertelde alles aan haar tot het gedaan was ze zei het tegen iedereen ik schaamde me echt kapot ik begon me zelf te snijden en ze zette iedereen tegen me op ik word elke dag uit gelachen uitgescholden ik was zo kapot ik zat zo diep tot ik iemand anders leerde kenne we ware eerst vrienden ik vertrouwde haar meteen we werde ook beste vrienden maar ze is een heel populair, mooi meisje ik word op haar verliefd en zij op mij maar wat ik allemaal al mee gemaakt had was het echt moeilijk om alles aan haar te vertelle maar ze begreep me dacht ik toch ze hielp mij ze had ook iets gelijkaardige mee gemaakt met haar papa die haar in de steek heeft gelaten en ze zei dat ze zelf ook zelfmoord wou plege en tijd gelede we hielpen elkaar echt we ware zo gelukkig ik hield echt van haar zoals ik van nooit niemand zal houde tot we ruzie krege en dat raaakte maar niet opgelost we gingen natuurlijk uit elkaar ik was er zo kapot van maar we krege ruzie over vanalles en ze liet me bedreigen door haar vrienden en schold me uit ze heeft zelfs gezegt dat ze niet eens echt van mij hield dat ze gewoon met mij was en ik benecht kapot e-van het heeft gewoon geen zin meer zonder haar ik snij mij sinds een tijdje het is echt zo moeilijk zonder haar ik kon alles vertelle en da kan ik nu nimmer en dan scheld ze mij ook nog eens uit ik word echt gepest niemand houd van mij het heeft echt geen zin meer :(

ben nu 71 ben in mijn leven drie maal getrouwd geweest hebt drie zoons en een dochter en bij mijn weten twee kleindochters,maar hebt helemaal niets.
ben nu al ruim drie jaar alleen en weet eigenlijk niet waarom,het word hoe langer hoe moeilijker om alleen te zijn.
Elke dag komt die eenzaamheid op me af en zou willen dat ik een medicijn had zodat ik heerlijk in kon slapen en niet meer wakker worden.
Dat lijkt me heerlijk om er zo uit te kunnen stappen,want voor mij hoeft het allemaal niet meer ben echt moe en uit geblust.