Levensverhalen (pagina 309)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik kan het niet meer

ik kom per ongeluk op deze site. ik was hulp aan het zoeken om zo netjes mogelijk mijn leven te stoppen. ik kan niet meer. ik vecht al 16 jaar en daarvoor verkapt ook al, het is me niet gegeven. ik ben een kreeft...met de lelijkste eigenschappen die dit sterrenbeeld kan hebben. ik ben alleen,woon alleen, alles verloren materieel voor het hogere geluk, liefde vinden en ik vond het en na 3 jr verlaat hij mij voor een jongere betere vrouw en ik heb pijn, zoveel pijn dat mijn lijf krampt en piept en kreten slaakt als een aangevallen dier. ik slik wat valeriaan, maar slaap nauwelijks, ik huil en huil en schrijf. en wil eigenlijk nog maar een ding, rusten, slapen, en niet meer wakker worden. slapen nadat ik hem die ik na 36 jaar wachten eindelijk vond nog een keer zie. ik wil in zijn armen doodgaan. dat doet hij nog wel voor mij denk ik. hij zou me niet laten vallen. hij zou nog bellen...ik moet een hoop opruimen en regelen voordat ik wegga omdat ik niet wil dat anderen ermee opgezadeld worden.maar ik krijg het bijna niet voor elkaar.door de tranen heen nu al maanden lang, zonder hem. na zoveel ander leed en ziekte en verlies, eindelijk die ene die je groter laat zijn dan je bent, die je compleet maakt en aanvult en zelfs een lichte aanraking je al doet smelten...opeens weg. ik weet het heel zeker dat komt nooit meer en nu moet ik weer diegene worden die ik van te voren was, achter hoge muren, gefrustreerd en lelijk. ik denk niet dat dat kan...en daarom geef ik op, uitgeput en overwonnen, zovele keren verloren, nooit goed genoeg, nooit de belangrijkste voor iemand, behalve voor mijn oma die al 10j dood is en mijn vader die met 42 al stierf.dus als het waar is...dan wil ik naar hen toe om me weer geborgen te voelen en veilig en niet zo vreselijk eenzaam en ongewenst en overbodig.nu nog hoe? zodat het niet shockeert, zodat het netjes is en dat ie dat in elk geval nog wel goed doe....
Datum:
28-03-2013
Naam:
mxx
Leeftijd:
54
Provincie:
Noord-brabant

Klote

Ik voel me gewoon zo klote, van al die kinderen waar ik zoveel mee deed zeggen niet eens meer hoi als ze me zien. me cijfers zijn hierdoor slecht, en alles wat ik doe is niet goed.
Datum:
27-03-2013
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Gepest

Ik wordt gepest door 2 jongens uit me klas terwijl hun eerst me vrienden waren en daardoor ben ik al bijna 5 weken niet meer op school ben en ik heb ook zelfmoord gedachte en me ouders en ik praten ook met mensen maar ik heb het gevoel dat het niks helpt.

Datum:
27-03-2013
Naam:
MisfortuneLIFE
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

dieptepunt

Hallo, normaal ben ik niet van het bespreken van mijn gevoelens. Dit keer moet ik om wel. Ik zou graag van de brug afspringen. Dan ben ik van de druk af. Waarom moet bij alles in het leven een bepaalde en bijna niet hanteerbare druk zitten. Ik kan er niet meer tegen. Druk van mijn ouders, school, stage noem maar op. Ik zou graag vrij willen zijn, maar hoe?
Datum:
26-03-2013
Naam:
rik
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

angst

sinds een tijdje word ik bekeken als speelgoed, ze raken me aan op allerlei plaatsen waar ik het niet wil, ze bedreigen me met van alles en nog wat. Ik zit gewoon niet goed in mijn vel hierdoor, maar eigenlijk is het daar niet echt mee begonnen het begon allemaal vorig jaar toen ik in een klas zat waar iedereen profiteerde van me en toen op het einde van het jaar was ik niet s meer nul komma nul. Ik bestond niet meer, ik was lucht. ik dacht ze vrienden waren maar niet dus. dat was een moeilijke periode en toen zijn ook alle problemen begonnen met dat bepotelen en betasten. ik durf amper nog naar school. ik heb altijd gedroomd om iets moois van mijn leven te maken maar met die angst en die pijn valt bijna niet meer te leven. ik wil er gewoon vanaf in een straat kunnen lopen zonder te moeten waken en bang te zijn, het heeft geen zin meer.
Datum:
25-03-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
België

mijn verhaal

hey , dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal doe voor iedereen van het internet maar ik denk dat het me wel zelf deugd doen omdat mischien andere zig hier in herkennen. Dit is mijn verhaal : op mijn 14de had ik een jongen leren kennen die een loverboy leek te zijn en de onmogelijkste dingen met mij heeft gedaan waaronder verkrachting en slagen en verwondingen heb daar nu 2 rechtzaken voor lopen , daardoor heb ik de stap gezet en naar het holebi mileu getrokken nu ben ik 18 en al 4 jaar lesbisch waar men ouders niet om kunnen lachen heb zware maanden gehad maar alles is nu 'goed' , toen men ouders het begonnen te accepteren na die moeilijke tijd en maanden wenen heeft men beste vriendin zelfmoord gepleegd omwille mij en die klap ben ik nog altijd niet te boven gekomen , sinds toen was men eerste zelfmoord poging en dat was een resultaat van hersenschudding en gekneusde ribben en ik heb ook al geen goede band met men ouders zeker op gevoelensvlak wij praten hier nooit over gevoelens wat eigelijk zeer lastig is voor mij want ik krop al heel men leven alles voor mezelf op dus hebben we altijd heel felle ruzie's , tot op een dag ik het weer niet meer zag zitten poging 2 dus ik had weken op voorhand gepland welke dag ik zelfmoord zou plegen hoe , waar , ... ik had alles op papier geschreven wie er mocht zijn op men begrafenis hoe ik wou begraven worden en alles daar rond , ik had ook voor iedereen een afscheidsbrief ik vertelde dit tegen mijn allesbeste vriendin want ik ging haar zo hard pijn moest ik dit niet vertellen , ik vertelde het haar en ze ging mee ze wou ook zelfmoord plegen dus , na enkele dagen weken te praten was het besloten we gingen het met 2 doen , de dag was aangekomen dan besef je pas dat alles zo dierbaar is zelf een boom die je voor de laatste keer ziet koester je , ik en men beste vriendin hadden een supper mooie dag het was al rap avond met zonsondergang we praten er stil over het was heerlijk dat gevoel om te weten straks ben ik van alles echt verlost , het was 1u snachts men ouders belde mij 50 keren al men vrienden zochten ons de poltitie zocht ons dus we vonden het tijd dat HET moest gebeuren we stonden klaar klaar om te gaan :) maar men beste vriendin was toen in shock ze viel op de grond ze beefde haar ogen waren wit , ik moest toen wel hulp gaan halen het zou zeer egoistisch zijn om ons plan dan alleen verder te doen en haar daar aan haar lot over laten want we gingen dit samen doen , hulp was onderweg naar het ziekenhuis gegaan en hebben heel het verhaal moeten vertellen aan de politie dus werden we alle twee naar een therapeut gestuurd en daarna een psychiater met medicatie , men ouders en vrienden waren kapot en ik voelde me nu echt schuldig want ik zag hoe een verdriet ik hun aandeed maar dit was iets wat ik zo graag wou , niemand snapt dit , na maanden lang therapie was ik nog geen stap verder want ik kan niet over gevoelens praten omdat ik niet zo opgevoed ben , dus heb ik gezegd dat alles perfect met me ging en niemand nog zorgen moet maken ( wat dus gelogen was ) want tot de dag van vandaag loop ik er nog altijd mee rond , als ik thuis ruzie heb met men ouders halen ze dat altijd terug boven hoe hard ik hun heb wel gekwetst , en dat ik bijna haar dood was , en men papa zegt regelmatig dat hij wenste dat het slecht as afgelopen en allemaal van die zinnen wat men hart gewoon scheurt :) ik zie het leven nog steeds niet zitten sinds toen ik 14- 15 jaar was en ben nu al 18 en ik denk eerlijk gezegd dat het vroeg of laat toch er gaat van komen , het deed erg deugd om voor de eerste keer heel men verhaal te vertellen dus kwil zeggen tegen de mensen met de zelfde gedachten hou zo lang mogelijk je hoofd omhoog en denk goed na over je keuzes x
Datum:
24-03-2013
Naam:
naomi
Leeftijd:
18
Provincie:
België

geen zin meer

hallo mensen ik ben een jongen van 14
en mij ouders hebben een drukke horeca zaak en mij jonger broer is gehandicapt dit heeft een grote invloed op mijn leven mijn ouders zijn er nooit voor mij geweest als ik iets moest vertellen fzo ik ben altyd alleen thuis alleen opgegroeid ik moest alles zelf doen en dan kreeg ik nog eens de schuld van alles en het begon slechter te gaan met mij ik kreeg zelfmoord gedachte
maar toen ik 13 was werd ik echt verliefd op een meisje wat ik nooit meer zal vergete ik vertelde alles aan haar tot het gedaan was ze zei het tegen iedereen ik schaamde me echt kapot ik begon me zelf te snijden en ze zette iedereen tegen me op ik word elke dag uit gelachen uitgescholden ik was zo kapot ik zat zo diep tot ik iemand anders leerde kenne we ware eerst vrienden ik vertrouwde haar meteen we werde ook beste vrienden maar ze is een heel populair, mooi meisje ik word op haar verliefd en zij op mij maar wat ik allemaal al mee gemaakt had was het echt moeilijk om alles aan haar te vertelle maar ze begreep me dacht ik toch ze hielp mij ze had ook iets gelijkaardige mee gemaakt met haar papa die haar in de steek heeft gelaten en ze zei dat ze zelf ook zelfmoord wou plege en tijd gelede we hielpen elkaar echt we ware zo gelukkig ik hield echt van haar zoals ik van nooit niemand zal houde tot we ruzie krege en dat raaakte maar niet opgelost we gingen natuurlijk uit elkaar ik was er zo kapot van maar we krege ruzie over vanalles en ze liet me bedreigen door haar vrienden en schold me uit ze heeft zelfs gezegt dat ze niet eens echt van mij hield dat ze gewoon met mij was en ik benecht kapot e-van het heeft gewoon geen zin meer zonder haar ik snij mij sinds een tijdje het is echt zo moeilijk zonder haar ik kon alles vertelle en da kan ik nu nimmer en dan scheld ze mij ook nog eens uit ik word echt gepest niemand houd van mij het heeft echt geen zin meer :(
Datum:
24-03-2013
Naam:
yannick
Leeftijd:
14
Provincie:
België

waarom nog

ben nu 71 ben in mijn leven drie maal getrouwd geweest hebt drie zoons en een dochter en bij mijn weten twee kleindochters,maar hebt helemaal niets.
ben nu al ruim drie jaar alleen en weet eigenlijk niet waarom,het word hoe langer hoe moeilijker om alleen te zijn.
Elke dag komt die eenzaamheid op me af en zou willen dat ik een medicijn had zodat ik heerlijk in kon slapen en niet meer wakker worden.
Dat lijkt me heerlijk om er zo uit te kunnen stappen,want voor mij hoeft het allemaal niet meer ben echt moe en uit geblust.
Datum:
23-03-2013
Naam:
adrianus
Leeftijd:
71
Provincie:
Utrecht

liever dood (deel 2)

ook al zorgde ze goed voor mij, ik was gelukkiger bij mama. ik sloot mij op in mijn kamer, alleen voor het eten kwam ik nog naar beneden. ik sprak niet met hun, het was een ongemakkelijke stilte. ik was depressief, verdrietig, boos,... allemaal gevoelens en ik kon het nergens kwijt. ik zat dag en nacht in mijn kamer, naar buiten te kijken... mijn huistaken waren nooit in orde, ik vergat altijd iets, mijn punten waren verschrikkelijk,... mijn leerkrachten merkten dat ook, ze spraken met papa en mama. papa wou niet geloven dat het aan hem lag, of aan zijn vrouw die me die dingen had aangedaan... toen ik 12 werd, mocht ik bij mama gaan wonen, ik dacht dat alles toen beter zou gaan maar dat was dus niet zo. mama werkte niet, ze was altijd boos ze schreeuwde om het minste en ik zat altijd in het geruzie. toen ging mama altijd naar het café, ze werkte uiteindelijk in het zwart... ik had vrienden op de laptop, via rabbo-hotel.nl enzo... ik ga geen andere hotels meer vernoemen, door dat kan alles uit de hand lopen. maar ja, ik heb dus vrienden op de laptop, ze zijn er wel altijd voor mij maar ik zou ze nooit in het echt kunnen zien. ik begon wat de googlen en kwam terrecht bij zelfmoord. het begon bij pillen slikken, waardoor ik heel ziek werd. nu is het snijden... mijn arm staat al helemaal vol met littekens, ik weet ook dat het niet goed is en dat ik mensen pijn doe hiermee... maar ik zie het gewoon als een oplossing, een wereld zonder problemen... aangezien ik vaak alleen thuis ben, heb ik kansen genoeg om zelfmoord te plegen. de meesten denken nu vast 'dat kind is nog maar 12, ze weet niet wat ze zegt' maar mensen toch, ik weet precies wat ik zeg, ik ben er met mijn volle verstand bij. niemand begrijpt mij, ik zoek mensen die mij begrijpen, mensen die van mij houden om wie ik ben... mijn leven is één grote puinhoop, ik zit altijd in de ruzie en ik wil het niet meer. ook op school loopt het helemaal mis, de leerkrachten zijn dan boos op mij maar ze snappen niet waar ik in zit. zelfmoord is dus de enigste oplossing,
Datum:
23-03-2013
Naam:
rania
Leeftijd:
12
Provincie:
België

liever dood (deel 1)

hallo iedereen,
ik ben rania, ik ben 12 jaar oud
mijn ouders waren op mijn 2 jaar gescheiden,
ik wou niet bij mijn papa gaan.
in het begin was het gewoon het gedacht dat het er saai was en dat ik er niks kon doen. later hertrouwde papa, hij had een vrouw leren kennen die mij niet mocht.
ze kon mij niet uitstaan, als ik bij papa ging werd ze boos op me.
ze sloeg mij, schopte mij, ...
toen ik het papa vertelde, geloofde hij mij niet.
het had dus helemaal geen zin...
vanaf mijn 8 jaar tot mijn 11 jaar werd ik mishandeld door mijn stiefmama.
op mijn 11 jaar woonde ik niet meer bij papa zelf, maar in die tijd dat ik bij papa moest gaan woonde ik bij mijn tante, zij en mijn nonkel zorgde goed voor me.
Datum:
23-03-2013
Naam:
rania
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.