Mijn verhaal is de ellendige PTSS en de waardeloze hulp vanuit de zorg. Heb specialistische hulp genoeg gehad, maar is een lachertje. De hulpverlening is een compleet lachertje in Nederland. Het enige is dat men je een pilletje hier en een pilletje daar voorschrijft om je maar rustig te houden. Voor de rest snappen zij echt niets van dit trauma.
Het verhaal is dat ik in mijn jeugd, buiten mijn wil, meerdere malen ben betast op intieme plaatsen door een man in mijn dorp. Toen ik dat tegen mijn moeder vertelde, zei ze mij dat ik mijn mond erover moest houden en het niet tegen mijn vader mocht vertellen,omdat mijn vader die vent dan zou vermoorden en ik rekening moest houden met mijn vader en zijn maatschappelijke belangrijke positie. Overigens had ik een vader die mij met geweld corrigeerde als ik een kinderlijke fout had gemaakt. Toen ging ik werken voor een niet nader te noemen overheidsorgaan met een geweldsprotocool. Dat heb ik 42 jaar gedaan. Gaandeweg ben ik 2 keer bijna gedood tijdens mijn werk en heb echt moeten vechten voor mijn leven en heb beide keren zeer ernstig letsel moeten toebrengen aan mijn aanvallers. Ik was gelukkig een geoefend vechtsporter en zodoende heb ik dat overleefd. Toenertijd deed mij dat weinig tot niets en ging over tot de orde van de dag, maar de ellende bleef komen in die job en ik vond toen dat het erbij hoorde. Ik was toen getrouwd en we hadden inmiddels 2 kinderen. Dat huwelijk mislukte om tal van andere redenen, maar nu weet ik dat ik toen al PTSS had. Dat huwelijk strandde en vond ik 2 jaar daarna mijn droompartner allebei met een rugzakje des levens. Na 8 jaar huwelijk openbaarde de PTSS zich gruwelijk en heb gevochten als een leeuw, maar na 7,5 jaar daarna gooide mijn echtgenote de handdoek in de ring, omdat zij "Niet meer aan zichzelf toekwam" Nadat zij zoveel mogelijk haar financiële voordeel had genomen, dumpte zij mij. Mijn maatje, vriend, lover, liet mij vallen en liet mij alleen. Ik begrijp daar nog steeds echt niets van, immers het was mijn maatje. Ok, het was niet anders. Met mijn huisarts over gehad en ik kreeg de ster van depressief achter mijn naam, ja echt een ....land is Nederland. Maar goed, nu zit ik alleen, mijn kinderen kijken echt naar mij om, ze laten mij echt barsten, vrienden nemen echt de kuierlatten als je PRSS hebt, geen geintje. Nu overzie ik het geheel en ben gewoon eenzaam er is echt niemand die naar mij omkijkt. Ok, dus in september van dit jaar gaat het gebeuren, dan stap ik eruit zonder enig voorteken, echt wel eindelijk rust!
Reactie van Zelfmoord.nl
Veel sterkte Martin, met alles in je leven. De ellende is al in je jeugd begonnen. En je mocht daar niet over praten. Dus ga je gevoelens wegstoppen. Dat eindigt in depressie en PTSS. Ik wens je mensen om je heen die wel zorg voor je hebben!
Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
