De depressie heeft 7 maanden geduurd, daarna werd ik weer gelukkig en kon ik weer genieten van het leven. Aan de hulp had ik niets, het was vooral de tijd die het deed slijten. Ik kwam uit de schulden, kon weer wat sparen en kocht vorig jaar een mooie chaletwoning die nu staat bij mijn familie op een voormalig boerenerf. Later ontmoette ik de liefde van mijn leven. Ik vertelde al snel eerlijk wat er allemaal was gebeurd, dat voor haar geen issue was. Samen hadden we genoeg mogelijkheden. We hielden intens van elkaar en waren zielsgelukkig met elkaar zoals we nog nooit eerder hadden ervaren. Altijd hebben we het leuk gehad en de tijd samen ging altijd veel te snel. In de zomervakantie zouden we gaan samenwonen. We deelden de droom van een huisje boompje beestje, wouden met elkaar trouwen en voor een gezinnetje gaan.
In de meivakantie gingen we met haar familie op vakantie voor het huwelijksjubileum van haar ouders. Zondag 7 mei, daags na terugkomst beëindigde ze opeens de relatie. 😢 Opeens zouden we te verschillend zijn en had ik die week geen connectie met haar familie, dat was de reden. Dit terwijl er niets was voorgevallen en ik altijd uitstekend met mijn schoonfamilie overweg kon. Drie weken eerder kreeg ik van mijn vriendin nog een liefdesboekje waarin stond dat ik het licht in haar duistere tunnel was en ze hoopte op nog vele jaren. Echt ruzie hadden we zelfs nooit gehad. Het kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Drie dagen later, op een vrije middag toen zij aan het werk was, zette ik haar achtertuin vol met bloemen, ballonnen, foto's en andere romantische prullaria. Daarbij liet ik een wanhopige brief achter. Natuurlijk was dat stom van mij, ik was nog te emotioneel en dacht niet aan de negatieve gevolgen. Ik wou alleen laten zien hoeveel ik van haar hield en alles voor haar over had. Het was een goedbedoelde stommiteit van een man met een gebroken hart. Maar zij bij thuiskomst appte ze te zijn geschrokken en zich onveilig te hebben gevoeld. Ze wenste me nog het beste maar zei nooit meer contact te willen en blokkeerde mij daarna overal. Drie dagen nadat ik naast haar wakker werd en nog dacht met haar oud te gaan worden was ik opeens verbannen uit het leven van de liefde van mijn leven.
Sindsdien ben ik weer hartstikke depressief. Daarnaast kreeg ik nog wat financiële tegenslagen voor de kiezen waardoor ik weer in de schulden zit. 34 jaar, levend in een chalet en schulden. Mijn kinderwens kan ik nu wel definitief vergeten. Op zo iemand zit niemand te wachten en om opnieuw op te bouwen voor een huisje boompje beestje ben ik te oud. Ik zie mijn leven als mislukt en voel mij de grootste loser ter wereld. Elke seconde van de dag denk ik nog aan mijn ex-vriendin. Het gemis is ondragelijk en elke dag wanneer ik wakker wordt beland ik weer in een hel. Slapeloosheid, spanning, hoofdpijn, buikpijn, darm- en maagklachten zijn aan de orde van de dag. Ik ben al 10kg afgevallen door de stress. We zijn bijna drie maanden verder maar de pijn en verdriet van het gemis van mijn ex-vriendin wordt alleen maar erger. Door mijn situatie zie ik ook geen uitweg. De droom van een eigen gezin is weg. De depressie is nog veel erger dan vier jaar geleden. Elke dag ben ik suïcidaal. Ik weet al hoe ik er een eind aan wil maken. Maar dat kan ik mijn ouders en zusje niet aandoen, ik houd van hen en dat is wat me er tot nu toe nog van weerhoudt.
Reactie van Zelfmoord.nl
Wat moet dat heftig zijn om zo uit het niets in de steek gelaten te worden. Zeker met zo'n vage reden. Het voelt nu misschien niet zo, maar met 34 jaar ben je echt nog best jong. Het komt meer voor dan je denkt dat mensen pas later de liefde van hun leven vinden. Het kan echter lastig zijn om dat op dit moment ook zo te zien.
Het is aan te raden om erover praten en hulp te zoeken, want dat helpt echt (aannemende dat je in geval van hulp zoeken ook daadwerkelijk de hulp krijgt die je nodig hebt). Je bericht hier is in ieder geval sowieso al een goede stap.
Probeer daarbij ook de buitenlucht op te zoeken en gezond te eten. Het is een namelijk stuk lastiger om er bovenop te komen als je naast je psychische klachten jezelf ook lichamelijk verwaarloost. Je moet het nu juist van de kleine dingen hebben die eraan bij dragen om het leven weer draagbaarder te maken.
Weet dat God met een ieder wil zijn die zich voor Hem openstelt.
Stuur ons gerust een bericht als je verder wilt praten. Geef niet op!
