Levensverhalen (pagina 273)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Wanhopig

Ben een vrouw die geen uitweg meer ziet.
Al vanaf dat ik een jaar of tien was ben ik gepest getreiterd en uitgelachen. Ik was minder snel, verlegen en begreep de spelletjes en grapjes van anderen niet.
Als jongste van een gezin van vier kinderen (nakomertje) viel ik overal buiten. Mijn ouders waren al niet zo jong meer toen ik geboren ben en waren niet zo modern. Ik mocht weinig en verlegen als ik was legde ik me neer bij de strenge regels van thuis.
Ik ging weinig tot niet uit, had amper vrienden.
Op de middelbare school was het helemaal een hel. Het pesten werd harder, ik werd geslagen, geschopt, mijn spullen werden kapot gemaakt. Ik verweerde me niet, het deed pijn maar ik kon alleen maar huilen. Als ik thuis kwam met kapotte spullen kreeg ik ook nog op mijn kop.
Op mijn 23e ging ik op mezelf wonen omdat ik een baan kreeg in een andere plaats. Het lukte me niet om mijn huishouden te runnen, ik had geen idee wat ik wel en niet moest doen, voelde me vreemd in mijn eigen huisje.
In diezelfde tijd werd mijn moeder ziek (systeematrofie). Ze jkon niet meer lopen, niet meer praten en is uiteindelijk overleden toen ik 30 jaar oud was.
Mijn vader leefde nog maar die vond het leven alleen niet meer zo de moeite waard. Hij was veel thuis en vond dat zijn kinderen bij hem moesten komen.
Ik ging regelmatig naar hem toe maar vond daar niet echt wat ik zocht.
Ik ging in therapie, had vele gesprekken met artsen en therapeuten maar ik bleef me alleen voelen. Ik werd somberder.
Toch kreeg ik uiteindelijk een relatie. Ik kwam iemand tegen die geen werk had en bijna geen geld. Ik had wel wat geld en samen kwamen we een heel eind.
Ik voelde me beter en we gingen trouwen.
Nu zijn we tien jaar verder, is ons geld bijna op en nu staat de relatie onder spannen. We kunnen bijna niet meer rond komen, ons uitgavenpatroon is compleet verschillend en dat geldt ook voor onze hobby's e.d.
We zijn in relatietherapie maar vandaag of morgen wordt de stekker er uitgetrokken en is het einde verhaal.
Ik heb helemaal geen vrienden meer, ben depressief en zie het niet meer zitten.
Ik voel me gebruikt: zo lang ik geld had was ik in tel, nu het geld op is kan ik vertrekken. Ik walg van mezelf dat ik het heb laten gebeuren.
Datum:
22-08-2013
Naam:
Antje
Leeftijd:
51
Provincie:
Friesland

harde waarheid....

ik ben een meisje van 13 en wil zelfmoord plegen... ik zie het niet meer zitten, ik heb altijd gedacht dat de vele ruzies met mijn ouders normaal waren, blijkbaar niet. ze maken ruzie met elkaar, tegen mij... ik ben het beu... maar, dat is al heel mijn leven zo dus daar kan ik mee leven (min of meer)... dit schooljaar ging echter alles mis. een nieuwe vriendin,.. enkele maande later verloor ze haar moeder (misschien even tussendoor, mijn ouders betekenen niks voor mij, alleen mijn vriendinnen en sommige volwassen mensen zoals leerkrachten, trainers enzo betekenen iets voor mij..., ze zijn eigenlijk alles voor mij...) nouja, mijn vriendin was er kappot van, het ging steeds slechter met haar, ze begon te snijden, haar stiefpapa sloeg haar enzo... tot de dag dat ze zelfmoord probeerde te plegen (mislukt dus.) maar ik was er kappot van, ik ging eraan ten onder... ze lag in het ziekenhuis en omdat ik de beste band met de leerkrachte had mocht ik het verhaal opnieuw en opnieuw doen, telkens keer weer een helse pijn... ik heb haar nooit meer gezien, ze is het ziekenhuis ontvlucht en weg was ze... het enige wat ik nog kende was verdriet en pijn. mijn andere vrienden begonnen te beteren, hun leven terug op te nemen... maar ik niet. iedereen sprak me erover aan, over dat ik niks meer at, depri was, niet meer oplette en al die dingen, iedereen behalve mijn ouders en famillie... ik vertel niks tegen mijn ouders, maar echt niks!
nouja,... een aantal weken later ging 1 van mijn andere vriendinnen achteruit, dit keer wou ik erge dingen voorkomen... ze zat met zelfmoord gedachten, ging zich snijden en wou nooit een reden zeggen... ik waarschuwde onze schoolpsygoloog maar omdat ik zo depri was zei ze dat ik nog met die andere viendin in mijn maag zat en het nooit een 2de keer zo ver zou komen... okeejj, ik geloofde haar... (grootste fout van mijn leven..) mijn vriendin deed een zelfmoord poging (mislukt...) ik kon er niet meer tegen. ik zag mijn vriendin onderuit gaan, en iedereen die het wist volgde; zelfs leerkrachte heb ik er onderdoor zien gaan, andere die het niet wisten die kon ik ook niks vertellen, ik was bang dat hun hetzelfde lot zou te wachten staan... ik heb mezelf helemaal wag gecijfert, iedereen kwam naar me toe en vroeg wat er aan de hand was? ik antwoorde niets en ging telkens weer kapot van binnen... ik ging mezelfs snijden, wat ik nog steeds doe... en ik zit met zelfmoordgedachte... mijn ouders en familie weten nog altijd niks, sommige leerkrachte weten dat het slecht gaat en waarom maar niet dat ik me snij en met die gedachten zit... ik praat niet graag over mijn gevoelens.... wat moet ik doen? hoelang hou ik dit nog vol? waarom zou ik het nog langer willen volhouden? voor die paar leerkrachten en 3 vriendinnen?!? die helse pijn vanbinnen wint het van mijn gezonde verstand....
Liefs Lotte....
Datum:
22-08-2013
Naam:
lotte
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Klaar

Ik ben gauw moe, heb geheugen en concentratie problemen. Ik kan niet aan verwachtingen voldoen. Niet aan die van mijzelf, niet aan die van mijn kinderen, niet aan die van mijn partner, niet aan die van de rest van de wereld. De boosheid, met name die van mijn kinderen, kwetst mij intens keer op keer.

Het leven kan zo mooi zijn, maar je bent zelf degene die de verantwoordelijkheid moet nemen en je keuzes moet maken.

Mijn kinderen zijn nog te jong om aan hun lot over te laten en voor mijzelf te gaan. Mijn keuzes beïnvloed ze hoe dan ook.

Ik ben alleenstaand met een LAT en hun vader zit op het moment met een terminale vriendin. Ik kan hem nu niet om steun vragen. Ik vraag, nee ik schreeuw om steun, maar het wordt niet gehoord. Niet door mijn partner, niet door familie, niet door vrienden en niet door de hulpverlening.

Ik zit op the edge, maar het kwaad moet blijkbaar eerst geschiedde willen mensen je helpen.

Ik word steeds wanhopiger en denk steeds concreter aan zelfmoord.

Mijn dood zal mijn kinderen beschadigen maar zo door gaan nog veel meer.
Ik heb er wel vertrouwen in, dat ze het wel redden. Het zal ze vormen, maar sterker maken en rust geven.

Datum:
22-08-2013
Naam:
Mirei
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

School

Ik zit nu op de middelbare school. Ik vind dat heel stom
Datum:
22-08-2013
Naam:
Daan
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Leven is overgewardeerd

Hallo Allemaal,
Hier ben ik dan, met een anonieme naam en mijn verhaal. Ook ik wil niet meer leven, helaas. Wat heeft dit in me doen ontstaan? Gedacht wordt een psychische stoornis, genaamd sociale fobie. Het begon allemaal 20 jaar geleden toen ik naar Nederland kwam. Ik was een vrolijk jongetje van 13 en was zoals altijd (en nog steeds) vol energie en goede moed. Helaas werd het me steeds meer duidelijk, dat sommige mensen het niet waarderen als iemand vrolijk, enthousiast, ondernemend en ook nog een denkertje is. Ik kwam steeds weer iemand tegen die me met geweld of bedreiging eventjes wilde laten zien dat de wereld helemaal niet zo vrolijk was. Dit waren vaak mensen die zelf verstoten waren door hun vrienden/familie of kennisen. Mijn open karakter en emphatie voor anderen is hetgeen wat mij de das om doet. Ik wil nu niet meer leven, omdat ik gewoon te vaak ben bedreigd, aangevallen, vernederd en ook wel in de steek ben gelaten. Het lastige is, dat ik ook veel liefde heb gehad. Alleen lijkt het steeds moeilijker te worden om het verdrtiet dat me is overkomen achter me te laten. Vaak komt van alles en nog wat weer naar boven als ik stress ervaar. Ik ben een rustige man, maar het iedee er niet meer te zijn geeft me veels te vaak rust. Rondlopen met deze gedachten doet m'n leventje stilvallen. Ik doe m'n best niet op te geven .... maar eigenlijk weet ik wel beter. Het zal niet lang meer duren. Als ik mensen een tip mag geven, bescherm je kindertjes en helamaal als je een gevoellige zoon hebt. Als ik was gecoacht in m'n empatische vermogens, dan had ik super veel voor anderen kunnen doen. De omstandigheid niet bij m'n kracht te kunnen komen is wat me het meest dwarszit. Ik ben altijd wel een opvallend typje geweest. Ik hoop dat die jongens die me zo hebben gepest trots zijn op zichzelf. Zelfs op het hbo ben ik met de dood bedreigd door 3 klasgenootjes. Die werken nu heerlijk als accountants bij de big 4. Ze zouden na school hun glock eventjes met olie insmeren vertelde ze me, nadat ze ziek van jaloesie waren geworden omdat ik met een leuk meisje liever samenwerkte aan opdrachtjes. Mag dat ... ik heb tenslotte nooit een zusje gehad. En niet te vergeten mijn neef, die zijn vrouw slaat. Tegen hem heb ik een grens getrokken, daar waar anderen wegkijken. Haha, ik heb het moeten bekopen met een aanval op m'n leven en vervolgens het verzoek van oom om niet naar de politie te gaan. M.a.w. sterf lekker in het onrecht dat jou is aangedaan. Dit laatste had nooit mogen gebeuren, dit heeft echt m'n laatste kracht weggenomen. In tegenstelling wat iedereen denkt, ik ben een sterke man en liep ooit 10 km binnen 49 minuten. Op m'n achtste kwam ik op voor m'n klasgenootjes tegen een juf die ons sloeg. Ook die klasgenootjes hebben me later met z'n twintigen gepest. Haha, jullie hebben me nooit kunnen breken. Ik heb elke strijd moreel altijd overwonnen. Voor wat betreft de oorlog, geef ik me na 33 jaar graag gewonnen. Ik schaam me om mens te zijn. Todeledokie Ray (altijd zon in m'n hoofd, wat mensen me ook hebben aangedaan, ik hoef die ferrarie niet meer, sorry Pa en Ma, dit moest ik kwijt en ik probeer nog zolang ik kan niet op te geven en me te laten behandelen, ik doe echt m'n best...)
Datum:
22-08-2013
Naam:
Ray
Leeftijd:
33
Provincie:
Zuid-holland

Geschrokken

Hallo lieve mensen,

Op zoek naar cijfers over vereenzaming en zelfmoord stuitte ik op deze site en wat ben ik geschrokken. Het doet me zeer deze verhalen te lezen al zijn ze vaak nog zo begrijpelijk. Om die reden ga ik jullie niet vragen geen zelfmoord te plegen maar vragen daarmee te wachten.

Aan de jonge lezers: In mijn puberteit heb ik ook verschillende momenten gehad waarin ik aan zelfmoord heb gedacht, soms omdat ik me somber voelde en soms omdat ik werd gepest. Ik heb daarbij wel het geluk gehad in een liefdevol gezin op te groeien maar erg stabiel was het niet. Zo was mijn moeder vaak depressief waardoor we in de financiële problemen kwamen en noodgedwongen ons huis uit moesten. Uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen maar als je in de puberteit zit doet dat natuurlijk wel wat met je. Wat ons op de been hield was eerlijkheid en openheid binnen het gezin. En dat wil ik jullie ook op het hart drukken: blijf er altijd open over en praat er met anderen over. Wanneer je de last in je eentje moet dragen is deze altijd het zwaarst. Als de situatie in je gezin daar niet naar is, zoek dan buiten het gezin naar een aanspreekpunt. Er zijn genoeg mogelijkheden om je verdriet en frustraties te kunnen uiten en gehoord te worden! Denk aan een huisarts, een docent op school of iemand die je vertrouwt. Het lucht al zoveel op om gewoon tegen iemand te kunnen zeggen: het gaat niet goed met me. Geloof me.

Ik lees ook veel verhalen van mensen die zijn misbruikt of mishandeld, soms zelfs door een familielid. Zelf heb ik dat gelukkig nooit mee hoeven maken dus ik kan me moeilijk voorstellen hoe dat moet zijn. Het lijkt me dat je vertrouwen in de mens compleet is verstoord en je gevoel voor eigenwaarde vrijwel verpest is. Vreselijk lijkt me dat. Ik hoop dat jullie ondanks alles toch een lichtpuntje hebben. Dat hoe vreselijk je leven nu ook is, het daarom altijd alleen maar beter kan worden. Probeer daar zelf een hand in te hebben! Laat je niet kisten en neem actie, zoek lotgenoten en hulp! Dit geldt ook voor mensen met een stoornis als ADD (waar mijn broertje ook mee worstelt op dit moment). Er is hulp daarbuiten, je moet er alleen om vragen!

Ik draag jullie allemaal een warm hart toe en wens jullie een goede toekomst.
L
Datum:
19-08-2013
Naam:
L
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-holland

waarom

Ik ben nu 49 en heb besloten geen 50 te worden omdat ik me gewoon klote voel, ik was 9 jaar en ben toen meerdere malen verkracht door mijn stiefvader en bedreigd door hem en durfde het nooit te vertellen aan de buten wereld en heb het mijn ex vrouw 2 jaar geleden verrteld en na een jaar heb ik ook maar eens maar verteld dat ik meer op mannen valt dan op vrouwen maar ik voel me nog niet gelukkig en heb toch besloten om eruit te stappen wan thier word ik echt niet gelukkig van xxx
Datum:
19-08-2013
Naam:
richard
Leeftijd:
49
Provincie:
Flevoland

mijn leven

Toen ik zes was zijn mijn ouders gescheiden en praten nooit met elkaar. Ik heb tot mijn 13e geen vrienden gehad en ben van mijn bassisschool afgegooid omdat ik een sociale handicap heb ondertussen ben ik ook in een psychiatrisch ziekenhuis beland waar ik 1,5 jaar zat daarna ben ik wegens plaatsgebrek in een jeugdgevangenis geplaats waar ik door 2 mensen in elkaar ben geslagen daarna kreeg ik mijn eerste vriend maar die was al snel weg weer stond ik alleen en ik zat nu in een internaat. Daar zat ik 2,5 jaar en toen ben ik naar een ander internaat gegaan. Tot op heden heb ik nog altijd geen vrienden en ik haat mezelf daarom denk ik vaak aan zelfmoord en de manier hoe ik dat zou doen. ik heb niemand om mee te praten en mijn problemen op te lossen. Ik val vaak huilend in slaap omdat ik spijt heb van mijn leven. Maar binnenkort gaan alle problen opgelost zijn
Datum:
17-08-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Moeilijk..

Ik ben een meisje van 13 jaar. Ik zie het leven niet meer zitten omdat mijn oma is 2 jaar geleden overleden aan kanker en ik heb daar heel erg moeite mee. In die tijd hadden mijn ouders ook heel veel ruzie met elkaar. Toen werd alles mij even te veel en kwamen mijn eerste zelfmoord neigingen omhoog. Ik ben vroeger namelijk ook vanaf groep 5 t/m groep 8 gepest omdat ik altijd best wel snel rood werd. Gelukkig is dat gepest nu over. Eind vorig jaar zijn mijn ouders gescheiden omdat mijn vader heeft opgebiecht dat hij een andere vrouw had en hij is dus een soort van vreemd gegaan.
Sinds mijn oma dood is, is ook alles heel erg veranderd. Want bij haar kon ik altijd alles kwijt en was er nooit ruzie.
Dan nu over dit jaar. Dit jaar zat ik dus in de 1e en begin van het jaar was dus ook heel moeilijk voor me omdat ja mijn ouders waren net gescheiden en ik dacht nog heel veel aan mijn oma. & toen kwamen er dit jaar nog meer problemen bij. Ik kreeg ruzie met een meisje uit mijn klas en die ruzie was best wel uit de hand gelopen. Ik heb haar geslagen en ik moest dus vaak naar de teamleider. Ik en een vriendin hadden bijna het hele jaar door ruzie met dat meisje. Zij werd dus ook heel veel voorgetrokken. En op een geven moment moest ik met die vriendin van mij en dat meisje en nog een vriendin van dat meisje en mij bij de teamleider komen. Dat het echt moest stoppen nu want anders zou het weer uit de hand lopen. En toen heb ik dus toe moette geven dat ik toen die tijd bijna elke dag zelfmoord neigingen had en ik heb mezelf vaak gesneden. Ik heb weleens een touw opgehangen in de schuur en er een stoel onder gezet maar toen dacht ook weer zo van ik wil mijn familie niet pijn doen dus heb ik het maar niet gedaan. Ook heb ik veelste veel slaappillen ingenomen daardoor ging het ook niet goed met me. Toen ben ik uiteindelijk met een vrouw op school gaan praten elke donderdag en werd het thuis allemaal wat rustiger; geen geruzie, geen gezeik. Ik was echt heel erg opgelucht en ben er toen na een tijdje mee gestopt. Maar nu is dus alles weer opnieuw begonnen. Mijn ouders kunnen niet normaal met elkaar overweg. Ze kunnen niet normaal met elkaar praten. Mijn vader woont nu natuurlijk wel ergens anders al. Alleen hij haalt ons altijd op. Ik zit nu dus ook wel elke avond alleen boven met keiharde muziek op want ik wil natuurlijk dat geschreeuw door de telefoon niet horen. Ik vind het wel moeilijk dat ze elkaar uitschelden voor van alles en nog wat. En ik wil geen kant kiezen. Mijn ouders behandelen me ook niet altijd goed.
Dit allemaal heb ik tegen mijn beste vriend gezegd en hij maakt zich best wel zorgen en wilt mij graag helpen maar ik vind het al fijn dat ik dit teminste aan hem kan vertellen en hij luisterd ook heel goed naar me & hij begrijpt mij. Ook weet mijn beste vriendin hier dingen van en zij luistert en helpt mij ook heel goed en ik help haar ook.
Maar toch zit ik nog met die zelfmoord neigingen. Elke dag denk ik er nog wel aan en verzin allemaal manieren om zelfmoord te plegen.
De enige die mij tegen houd is mijn beste vriend dus. want hij heeft gezegd als ik spring , springt hij ook. en dat wil ik zijn familie niet aan doen en mijn eigen familie ook niet.
Maar ik trek het echt niet meer.
het is zo moeilijk om te overleven thuis.
heb ook steeds vaker ruzie met een vriendin van mij want ze geeft overal commentaar op en ze weet dat ik daar nu niet tegen kan maar ze luistert niet naar mij.
Ik probeer zo min mogelijk aan zelfmoord te denken maar ik heb echt heel veel dip tijden de laatste tijd en alles zit mij tegen. Geluk, liefde. alles.
ik probeer het beste van alles te maken maar ik doe alles verkeerd. krijg echt heel vaak de schuld van alles. ik denk nu zelfs alweer; waarom leef ik eigenlijk? niemand houd van me, niemand geeft om me, niemand zegt ooit dat ik iets goed doe.
Ik denk echt heel vaak na & mijn verdriet kan ik echt niet goed uiten.
Maar Dit was mijn verhaal.
& bedankt voor het lezen.
Datum:
16-08-2013
Naam:
k.
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

De frustratie van weten, maar niet kunnen

Ik Ben al te Lang kapot, kapot van mijn eigen leven. Kapot van de keuzes die gemaakt zijn, keuzes gemaakt door mijzelf, door anderen.
Zaken die je over komen, zaken die je opzoekt, zaken die je slopen.
Continue aan eisen willen voldoen van vrienden, familie, relaties. Willen leven zoals de maatschappij het doogd.
In mijn hart wetende dat ik niet gelukkig Ben.
Te koppig zijn om te Kiezen voor mezelf, wat ik wil. Te koppig om toe te Geven dat ik hulp nodig hebt. Het masker dat ik Draag is zo sterk dat niemand ooit enig idee had van wat Er speelt achter mijn ogen.
Leugen na leugen na leugen, het goede weer spelen.
Een traan rolt over mijn gezicht, ik heb over alles gelogen, alles en nog meer. Wanneer een traan rolt over mijn gezicht is het alle pijn die ik van binnen voel in vloeibare vorm. Alleen wij Homo sapiens kunnen tranen met tuiten huilen. Het Zou medeleven op moeten wekken, Dit is uit onderzoek gebleken.
Maar wat Als Jij Altijd dat harde meisje was. Die zich nergens door liet raken?! Dat meisje van steen?! Die dodelijke Vrouw?!
Niemand had enig idee wat speelde achter mijn exterieur. En een verandering van karakter, van Rol, had Geen effect meer.
Ik wil dood, ik ga niet dood(ooit wel). Maar ik wil het wel. Ik wil dood. Ik wil rust.
Mijn hoofd zit vol met gedachtes en weetjes waar Geen Enkel "normaal" mens last van heeft.
Er zijn maar weinig Mensen die mij echt kennen. Mijn hart van binnen kennen en mijn gedachtes weten en accepteren.
Te horen moeten Krijgen dat niemand in jouw hoofd wil Zijn omdat Er nooit rust is, is een feit.
In mijn ogen gaat het Dan allemaal Terug naar hoe conditioneer ik mezelf.
Mijn grootste ergernis is, dat ik weet hoe het "hoort" in het leven. Ik kan het Gewoon niet.
Ik Ben Geen prima Donna zoals mijn Andere "siblings" zijn. Ik Ben dat schaap, dat zwarte schaap. Ik vecht, ik wil zo graag goed doen in ieders ogen, maar ik kan het niet.
Nu Ben ik al bijna 2 jaar nutteloos. Ik lig op bed, ik Val af, ik leefde van geld wat ik kreeg van de ib groep. Toen dat stop gezet werd had ik mijn plan. Ik ging Er een eind aan maken. Alsof ze t rook, Belde mijn beste vriendin. Ze zei je hebt niks meer te verliezen Mel.. Vecht! Terwijl ik dacht dat ik al gevochten had!
Zoals t in mijn familie eraan toe gaat, is Er nooit iets psychisch mis met je! Nooit! Tis of lichamelijk de oorzaak en Anders is het met hard werken wel te fixen. Dus ik ging hard werken. T brak me en DIt Keer was mijn depressie nog heviger Als eerst. Ik stootte iedereen die me dierbaar was af. Ik was mezelf niet meer. Wie dat ook mag zijn. En toen gebeurde Er iets. Iemand zag me. Ze zag me echt. En zij zette de eerste stappen voor mij. Want zij snapte het, zij snapte dat een brief openen al teveel Werk voor me was. Ze deed het voor me. Nu wil ik nog steeds dood.
Ik voel me misbruikt en mishandeld door Mensen in het verleden en het heden. Ik zoek t ook Zelf op. mijn ex is een soort maatstaf geworden voor me, hoe Zeer ik ook weet dat je nooit je leven moet laten bepalen door 1 persoon. Ik bedoel kijk hoeveel Mensen Er op aarde rondlopen, Waarom is de mening en houding zo belangrijk van dat ene minuscule hoopje mens? Toch is het zo bij mij, vaak is het des te kutter iemand met mij omgaat, des te meer ik iemand wil.
Heel ziek is dat van me. Dat terwijl ik er zelf een eind achter had gezet met hem. Ik wou dat ik daarvan af Kwam. Daar moet ik aan werken, maar telkens Als hij me Dan zo behandelt wil ik een einde maken aan mezelf. En ik kan met niemand praten. Vandaar mijn verhaal.
Ik weet het allemaal zo goed, ik kan Er Alleen niet naar handelen!
T besluit dat ik hulp wil is gevallen, nu moet ik door zetten! Opgeven is Geen optie meer, ik kies voor leven! Hoe Fucking tering tyfus zwaar het ook is. Sorry voor mijn taalgebruik!
Ik ben op, maar ik ga door! Ik ben alleen, zo kom je en ga je ook. Dus ik verdien t om met mezelf een leuke tijd te hebben. Ik verdien het om mezelf niet te verminken en de masochist uit te hangen, zowel lichamelijk als psychisch niet.
Leven... Ik moet voor leven kiezen! En t word tijd dat ik echt achter mijn keuze sta.
Ik wil niet horen dat ik de capaciteiten heb om t ver te schoppen, ik wil het nu zelf weten. Ik wil zeggen dat ik het verdien en het Dan ook echt vinden. Want ik vind mezelf waardeloos.
Het is een lange weg, maar ik ga hem aan. Met mijn gedachtes... Die horen bij mij! En die zijn van mij! Op een dag laat ik ze Los en Ben ik verlost!

Was het maar nu... Conditioneer jezelf: no use crying over spuilt milk! Ik word gek.. Correctie: Ben het.

Alles komt goed... Zo niet? Dan toch!
Datum:
15-08-2013
Naam:
Melanie
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.