Levensverhalen (pagina 218)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Verliezende

Ik ben een vrouw van 39 jaar, voel veel pijn over het leven. Van kindsafaan depressief en somber. Een leven vol negatieve ervaringen. Onveilig gehecht aan mijn ouders, twee zelfmoorden in mijn familie, vroeg overlijden in mijn familie, alleen maar leed. Als dit het leven is dan ga ik liever. Heb op jonge leeftijd hersenletsel meegemaakt. Veel onder invloed daarvan mislukt. Relaties, vriendschappen. Leef in een isolement. Zo veel geprobeerd om gelukkig te worden. Zelfacceptatie de belangrijkste. Kan me niet goed uitdrukken, niet zoals het in mijn hoofd zit. Het komt er niet goed uit. Uiterlijk verraad niets, veel onbegrip over deze onzichtbare handicap. Ben snel vermoeid door een leven dat zo moeilijk te leven is. Heb er genoeg van. Waar zou ik mijn best nog voor doen. Waarom? Wachten tot de dood komt en er toch een einde aan maakt? Nutteloos is dit alles. Depressies die komen en gaan. Gedachten aan het einde die het lichter maken. Geen pijn, geen lijden meer. Maar ben bang. Bang voor straf. Bang dat er straf volgt als ik mezelf wat aan doe. Ik kan niet ontkennen dat ik de gedachten niet heb. Ik heb ze. Zit al in dat proces. Voel me onbegrepen en verliezende van deze wanhoop. De tijd zal het leren.
Datum:
15-10-2014
Naam:
Verliezende
Leeftijd:
39
Provincie:
Anders

De pijn wordt me teveel

Ik ben een man van 51 , was 30 jaar samen met me ex heb 2 kinderen die ik nu al 5 jaar niet meer zie en lukt mij niet op wat voor manier dan ook om contact met ze te krijgen. Geen reacties op kaartjes app sms of telefoon en ik kan je zeggen daar ga ik kapot aan.
Mijn ex heeft mij de laatste jaren van het huwelijk dusdanig geestelijk gemanipuleerd heeft , en gekleineerd dat ik mij eigen waardeloos voel.
Ik blijf mij al jaren afvragen het waarom ??
En dat ben ik zo zat. De pijn en verdriet dat ik vergaande ideeën heb om er maar tussen uit te stappen. Dan ben ik tenminste van me pijn en verdriet af
Datum:
12-10-2014
Naam:
Marco
Leeftijd:
51
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord

het leven zit vol verassingen leuke en minder leuke als alleenstaande ouder is het niet makkelijk ze denken dat alles op rolletjes loopt instanties school je werk echt niet er word steeds minder na mensen geluisterd waardoor je je sneller eenzaam voelt met alles je komt niet zomaar aan die gedachte zelfmoord elk mens heeft liefde nodig het maakt niet uit in wat werk gezin aandacht en liefde word steeds moeilijker op alle vlakken mensen moeten teveel in deze maatschappij de druk word steeds hoger iedereen moet steeds perfecter worden kwa uiterlijk en leren kijk maar na de kinderen ze leggen de lat steeds hoger met alles dat hou je niet vol vermoeidheid en zware druk stress weinig tijd voorelkaar daardoor krijg je problemen wat logies is de regering luistert totaal niet je word nergens serieus genomen bij heel veel dingen lief zijn voor elkaar en wat aandacht aan elkaar geven zou de wereld al een stuk verbeteren gezinnen die zelfmoord plegen gebeurd niet zomaar die mensen kunnen de druk niet meer aan moet veel te veel overleven moet je in deze tijd al die dingen bij elkaar je werk kan veel stress geven want alles moet perfect zonder fouten de druk zit op alle kanten waardoor mensen er niet meer uit komen niemand pleegt zomaar zelfmoord vroeger hadden de mensen maar de tijd was ook anders meer tijd en aandacht begrip voor elkaar liefde heet dat dat is nu ver te zoeken.
Datum:
11-10-2014
Naam:
marga
Leeftijd:
54
Provincie:
Noord-holland

.. It won't stop

Ik ben nu al 1,5 jaar depressief.. en ik heb mezelf ook vele malen gesneden.. ookal is dat nu alweer een jaar geleden.
Ik ben ermee gestopt omdat het geen zin voor mij heeft en omdat het toch niks oplost.
Het ging de laatste tijd wel weer wat beter met me ookal denk ik nog elke dag aan zelfmoord.
Op dit moment word alles alleen maar erger, stress door vrienden, examens en ik word ook (waarschijnlijk) ontslagen op mijn werk waar ik ontzettend door baal.. het lijk nooit alsof ik iets goed kan doen
Ik ben gewoon een mislukkeling
Datum:
11-10-2014
Naam:
Anoniem..
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Eindelijk rust en vrijheid??

Ik zie het leven echt niet meer zitten.... stuk voor stuk zijn er vriendinnen die mij laten vallen of waarmee het contact "verwaterd"... Verder heb ik zoveel meegemaakt daar wordt niemand happy van en zal ik zelfs mijn grootste vijand nog niet toewensen... Laat ik het zo zeggen, waarom zou ik hier nog blijven? Ik heb niks meer om voor te leven.. Ik doe iedereen verdriet met mijn bestaan en mensen hebben alleen maar last van me... Ik weet het iedereen zegt altijd in een slechte periode "het wordt beter!" Maar zou dat ook voor mij gelden? Ik merk er anders niks van... Het gaat al een jaar of 4 slecht met me en dat ik rondloop met deze gevoelens, ik snap nog steeds niet hoe ik dat vol heb kunnen houden en vol houd... Ik wil rust en vrijheid en volgens mij is daar maar 1 oplossing voor... ja inderdaad je raad het al.... nu alleen nog de moed bij elkaar schrapen en wachten op het goede moment...
Datum:
09-10-2014
Naam:
Bloem
Leeftijd:
17
Provincie:
Groningen

Zelfmoord

Ik heb heel vaak zelfmoord neigingen ..
M'n moeder verklaart me voor gek,
En m'n stiefvader loopt altijd tegen mij te schreeuwen over wat ik niet goed doe..
Ik voel me zelf mislukt en denk heel vaak
Ik kan net zo goed dood gaan..
Ik heb ook best wel vaak pogingen gedaan
Maar allemaal bijna gelukt
Ik snij mezelf ook
Maar nu voel ik me helemaal mislukt
Als ik moet gymen zeggen ze ieuwl wrm snij je je zelf jij bent echt gek raar kind enzo dus ja wrm zou ik nog leven niemand mag mij toch...
Datum:
09-10-2014
Naam:
Anne
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

Ben bang

Ik ben bang,niet bang om dood te gaan maar bang dat mijn 20 jarige dochter misschien psychische problemen krijgt door mijn zelfmoord alhoewel mijn dochter snel kwaad is en heel afstandelijk is tegen haar moeder en mij,ik ben gescheiden en heb alweer eens een nieuwe mislukte relatie achter de rug,ik kan mijn liefde niet kwijt en heb zoveel liefde te geven,ik zie het echt niet meer zitten, ben 54 jaar nu en heb geen zin meer om opnieuw teleurstellingen mee te maken.
Datum:
09-10-2014
Naam:
Ben bang
Leeftijd:
54
Provincie:
Limburg

the meaning of it all...

Ik vind het erg moeilijk. Al jaren (meer dan 20 denk ik) worstel ik met het leven om meerdere redenen. Een aantal jaren geleden begon het mij te dagen dat één en ander wel eens te maken zou kunnen hebben met hoogbegaafdheid en/of een al dan niet lichte vorm van Asperger. Dit heb ik op zich wel geaccepteerd, voor zo ver het al iets verklaart; ik ben een mens en geen label.

Vooral de laatste dagen word ik bij vlagen overvallen door een allesomvattend gevoel van totale zinloosheid. Dat ik de zin niet zie van het leven/mijn leven, voor zover daar al verschil in zit. Op zich gaat het nu vrij goed met mijn carrière; ik werk hard, verdien goed geld, terwijl ik door reserves het ook niet echt nodig heb.

Maar als ik werk word ik minder geconfronteerd met de zingevingsvraag, het is niet toevallig dat dit naar boven komt nu ik een paar dagen vrij heb. Op zich lekker voor de ontspanning, maar ik knap er dus ook niet per se van op. Ik heb altijd wel moeite gehad om mijn leven vorm te geven buiten mijn werk om.

Daarnaast sport ik veel (nieuw voor mij) en leef ik redelijk gezond. Maar los van het huishouden en spaarzame sociale contacten (dat is iets wat me niet makkelijk afgaat, ondanks het verlangen) is dat het ook. De dingen kosten mij ook steeds meer energie.

Ik heb jaren gestreefd naar een relatie en/of kinderen, maar dat is er niet van gekomen, ik denk niet dat het nog gaat gebeuren (al weet je het nooit) en ik weet ook dat dat niet de oplossing zal zijn van alle problemen, integendeel. Het lijkt wel of ik klaar ben met alle "coping"-strategieen en wat je er ook van probeert te maken het echt gewoon is wat het is: je bent er en meer niet, op eventuele voortplanting na.

Uiteindelijk is het accepteren, loslaten en het beste ervan maken, maar ik ben een beetje "op". Wat moet ik nou nog? Ik wil niet echt dood volgens mij, maar de moed begint me wel in de schoenen te zakken nu ik 40 ben, de eindigheid onder ogen zie en kijk naar wat ik wel en niet heb bereikt (op zich wel veel, hoe betrekkelijk ook) en nog wil/kan bereiken (voor mijn gevoel weinig). Het zal wel de midlife zijn, kon ik er ook nog wel bij hebben...

Veel geluk allemaal. Ik zal denk ik nog wel even rond blijven hangen. Op de één of andere manier wil ik er kennelijk toch zijn. Misschien toch met de (ijdele) hoop dat het beter wordt?
Datum:
09-10-2014
Naam:
Gerrit
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

Ik weet het allemaal niet meer.

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik zit natuurlijk niet voor niks op 'zelfmoord'.nl.
Het begon in de eerste klas, de zelfmoord gedachtes. Ik begon met mijzelf pijn doen. M'n armen waren vaak rood van de krassen. De reden dat ik het deed? Slecht zelfbeeld. Heel slecht. Ik vond de meest kleine dingen lelijk aan mijzelf. Van mijn neus tot mijn figuur. Ik had niet heel veel vrienden, een paar vriendinnen die niet heel close waren en 2 wel erg close vrienden. Die 2 vrienden wisten wel alles van mij. Ik had vaak ruzie met hun, het ging vaak nergens over dus het was snel opgelost. Ik had ze verteld dat ik mijzelf sneed. Ze hielpen erg goed. Op een paar keer na had ik het niet meer gedaan.
In de tweede klas was ik ze, zomaar opeens zonder reden, kwijt. Dat jaar ging eigenlijk wel goed, nog steeds niet veel vrienden, maar genoeg vond ik.
En in de derde klas ging het weer mis. Mijn zelfbeeld was nog steeds slecht. In november (probeerde) ik te stoppen met eten. Stak mijn vinger in m'n keel en dat soort dingen. En ik ontmoette een jongen. Op een vreselijk moment. Hij had een dag daarvoor geprobeerd zelfmoord te plegen. Au. Ik was er zo kapot van. Ik kende hem nauwelijks, maar het brak me. Ik voelde me verplicht hem te helpen. We praatten elke dag uren lang. We werden zo close. We spraken na school af en zaten uren in het park. Hij was zo aardig voor me.
Ik had z'n leven gered zei die.
'Het spijt me, maar je ziet morgen wel of ik er nog ben.'
Het gebeurde zo'n 3 keer dat hij zoiets zei. Hij zat er nog steeds doorheen. Wist niet wat die moest doen. Om half 11 ging mijn internet eruit, dus ik kon niks. Zoals hij zei, 'je ziet het morgen wel.'
En elke keer weer was die er de volgende dag gewoon nog. De laatste keer dat die dat zei was ik zo kapot. Ik sliep nachtenlang niet elke keer dat dit gebeurde. Maar deze keer was het anders. Hij zei dat het al te laat was en de overdosis al was genomen. Ik kon niet anders dan naar mn ouders gaan. Ik moest het gesprek afkappen en zijn inkomende berichten negeren. Nummer blokkeren en verwijderen. Mentor mailen en niet meer met hem omgaan.
In de tijd dat ik nog wel met hem omging kwam het snijden ook weer terug. Ik deed het niet vaak, 2 of 3 keer. Maar dacht wel elke dag aan zelfmoord. Hij wist van dat eerste wel af maar van de zelfmoordgedachtes niet, aangezien ik hem daar niet mee wou belasten.
Het niet eten ging slecht. Ik had vaak vreetbuien en haatte mijzelf daarna zo erg. Sneed mijzelf of probeerde te kotsen.
Ik heb nu inmiddels het liefste vriendje ooit. Het ging nadat ik van die andere jongen af was wel beter. Maar ana was nog steeds in mijn leven ook al ging het niet goed.
En eigenlijk heb ik nog veel meer te vertellen maar ik ben dr klaar mee.
Datum:
08-10-2014
Naam:
tamara
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

i hate myself and i want to die

de laatste paar maande denk ik alleen nog maar aan dood willen gaan 3 maanden geleden heb ik een eerste zelf moord poging gedaan met pillen en alcohol toen ik bijkwam dacht ik kut ik leef nog ik heb de laatste tijd ook weer het gevoel om ergens een shotgun te kopen en tegen mijn hoofd aan te knallen daar loop ik veel mee vooral omdat ik tot niks meer kom geen energie meer ergens voor heb omdat ik zoiezo niet in de toekomst durf te kijken omdat er dingen zijn die in mijn hoofd zitten en mij daar niet losvan kan maken omdat ik te zeer gehecht was ik weet het zelf ook niet meer daarom schrijf ik jullie
Datum:
08-10-2014
Naam:
jessie
Leeftijd:
30
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.