Levensverhalen (pagina 1623)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Wie ben ik?

Rond mijn 8 jaar zei ik steeds dat ik zelfmoord zou plegen tegen mijn beste vriend.
Hij geloofde me nooit, we waren tenslotte nog zo jong en hij dacht dat ik het niet durfde...
Hij heeft gelijk want zie nu, ik ben er nog steeds..
Niet dat ik het nog niet geprobeert heb. Hoewel ik niet goed weet hoe heb ik vorig jaar verschillende pillen genomen terwijl ik helemaal niet wist wat echt zou helpen en wat niet.. uiteindelijk had het niets effect.
Voordien had ik ook al geprobeert me zelf te stikken met een touw rond m'n nek aan te trekken of me te stikken door mijn adem volledig in te houden.
Onmogelijk, uiteindelijk is er toch die prikkel die je terug laat ademen.
Eigenlijk begon het vooral vanaf het middelbaar.. Op dat moment had ik een vriendje die me overal doortrok.
Maar in de klas vonden mijn oude vriendinnen me hoe langer hoe stommer!
Na een half jaar zat ik constant alleen in de klas maar ik bleef proberen contact met hen te houden. Diezelfde vakantie (na een kamp waar ik al mijn problemen kan vergeten) kreeg ik plots ruzie met mijn vriend.. mijn schuld ik was kwaad geworden omdat hij na een week nog steeds niet reageerde op mijn mails..
Nu (1.5 jaar later) heb ik daar nog steeds spijt van en mis ik hem nog altijd, ik zie hem vaak op school rondlopen en we spreken elkaar nooit meer aan.
Vanaf dat moment werd het nog erger..
Mijn punten werden slechter, ik had vaak ruzie met vriendinnen en begon iedereen te wantrouwen.. Ook thuis (waar we met 4 kinderen zijn) had ik constant ruzie, zowel met m'n ouders als met m'n zussen als met m'n broer.
Ik geloofde de mensen nooit als ze zeiden dat ik tof was en ik geloofde ook niet dat het mijn echt vrienden waren.
Sinds het uit was met mijn vriend verloor ik ook al mijn \"mannelijke\" vrienden.
Vanaf nu was ik zijn ex en was ik een stom mens, ook al vonden ze mij wel tof voor ik het met hem aan had. Dit is nu nog steeds het geval, hoewel ik wel veel vrienden maak op kamp en dat zijn dan vooral jongens. Volgend probleem.. dan maak ik op die kampen vrienden.. maar na dat kamp zie je 3/4 van die mensen nooit van je leven nog terug en dan begin ik die suuperhard te missen want dat zijn mensen waar ik op kamp altijd mee kon praten.
Deze zomer ben ik 2 keer meegegaan met zo'n kamp en het eerste kamp was ik echt teleurgesteld.. De 3 megagoeie vrienden die ik het jaar daarop had gemaakt zagen me niet meer staan en amusseerden zich bij anderen.. Daardoor zat ik vaak apart op kamp en werd ik nogal stil.. ik kreeg het weer moeilijk en op één van die dagen ben ik uitgebarst en de hele dag beginnen wenen.. Nu zit ik nog steeds op dezelfde school, zie nog vaak m'n ex op de speelplaats staan, worden mijn vriendinnen steeds meer goed gezind en ik steeds slechter gezind..
Ik kan me niet meer uitleven in de dans en heb nu een andere hobby; volleybal.. waar ik ook gefrustreerd raak omdat ik het nog niet goed kan en tussen al die goeie volleybalsters me een klungel voel..
Ik mis mijn jaren in de lagere school waar je je nooit zorgen hoefde te maken en je niet een showtrut of een hippe griet moest zijn om tof te zijn.. Ik mis al mijn vrienden van vroeger, van op kamp, en mijn vrienden die nu andere vrienden vinden terwijl ik steeds maar terug naar hen kom omdat ik geen nieuwe vrienden kàn maken op school.
Ik mis het gevoel dat er iemand is die van me houd.. Ik mis.. hem..
Ik weet niet meer wie ik ben..
Ik raak mezelf volledig kwijt...
...
Datum:
04-10-2006
Naam:
Julie
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

positief

klinkt te mooi om waar te zijn.....
nu sinds mijn 19de sero positief
altijd gedacht dat ik niet oud zou worden
misschien mijzelf er al een klein beetje bij neergelegd (hehe)
nu ben ik 33 nog steeds aanwezig.....
ik weet dat ik blij moet zijn dat ik het al zolang heb kunnen halen....maar toch het idee dat je uiteindelijk toch ziek word blijft moeilijk omgaan met mensen en sexualiteit blijft heel moeilijk.....erg vernederend om afgewezen te worden als je eerlijk bent.....maar ook wel weer begrijpelijk.
toen ik 19 jaar oud was had ik een relatie met een prostitue.......hellaas wist ik dit zelf alleen nog niet .
ook niet dat zij al heel lang besmet was met het hiv virus
toen ik deze slopende relatie wou verbreken...vertelde zij mij over haar hiv status, en ook dat ik mij maar eens moest laten testen......en of ik dan nog steeds mijn eigen leven wou lijden
dit was wat bij mij de stoppen heeft doen doorslaan......
heb tijden gevlucht....geprobeerd met drugs
maar alles is tijdelijk
uitijndelijk toch laten testen
en mijn grote hel werd waarheid
ik weet nog zo goed dat ik niets meer kon zeggen toen ik mijn uitslag kreeg
het werd heel stil in mijn hoofd
kon aan niets anders denken dan "ik moet hier weg" ben zo bij de docter weggelopen
ik heb vaak veel drugs genomen veel risico's genomen
waarschijnlijk word dit ook wel mijn einde
per ongeluk veel drugs....wat medicijnen met alcohol
ik heb vaak gedacht dat ik er een eind aan wou maken maar toch merk ik dat ik steeds mijn grenzen verleg
ik ben alleen heel bang om ziek te worden en heb met mijzelf afgesproken mijzelf nooit laten lijden
Datum:
04-10-2006
Naam:
Remi
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-holland

voor een ieder die het wil lezen

hallo
sorry voor mij schrijven

ppppppppppppfffffffffffffffffff ja daar begin ik mee word er zo moedeloos van wat er in me hoofd om gaat bijna ieder dag gaat er iets van zelfmoord door heen en toch weet ik dat ik het niet mag doen ik mag andere mensen die van me houden al geloof ik het niet nooit met de gedachte achter laten waar ze nooit over heen komen wat andere ons aan doen oke is heel pijnlijk problemen waar we nooit uit komen ook pijnlijk hoe moeilijk het ook is houden van een persoon die ik nooit meer ziet maar iedere dag mis dat het me leven is gaan lijden iedere avond een foto naast me op het kussen en over dat andere vertel ik niets ik weet het ook niet meer als de zon schijnt doe ik de gordijnen dicht ja ook ik weet het niet meer ja weet het wel mag nooit zelfmoord plegen hoe moeilijk het ook is en hopen dat het ooit beter gaat hopen dat ik ooit zelf gelukkig kan worden mensen zeggen vaak wie ben ik dat is niet zo moeilijk kijk in je hart en je weet het maar als je niet kijk kom je er nooit achter ik weet wat ik nooit had moeten doen en dat draag ik altijd bij me tot de dood het schuld gevoel de spijt ach ja we moeten het er mee doen ooit kon ik zeggen tegen mezelf en anderen

kijk naar de zon en lacht
wat deze dag brengen mag
Datum:
03-10-2006
Naam:
THE DANCE 270571 J.V.W
Leeftijd:
47
Provincie:
Gelderland

die ene moment

ik denk er vaak aan om zelfmoord te plegen,omdat ik t gevoel heb, dat ik minacht wordt, en ik vraag geen aandacht maar,ik heb dat gevoel wel, en dat doet mij pijn.
nu ik ook nog eens werkloos ben,
en thuis woon,,
heb ik t gevoel dat ik niet eens besta,en omdat ik niks voor t huis kan betekenen, doet me erg pijn,
en ik ben een dominant persoon, daarom kan ik dit met niemand bespreken,
ik voel me erg nutteloos, zeer erg,
Datum:
03-10-2006
Naam:
onbekend
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

waarom ik?

problemen op school,,
problemen thuis,,
verkeerde vriendjes,,
waarom moet mij dit allemaal gebeuren
je probeert er iets aan te doen
psigologen...
maar altijd komt er wel wat anders,,
waarom moet dit nou,,
jah ik ben overgevoelig,,
kan ik daar wat aan doen??
ik heb er ook niet voor gekoze of wel dan??
snijden geeft me even rust...
maar daarna heb ik heeel erge spijt......
Datum:
03-10-2006
Naam:
fleur
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Ik ben het zat (gepest worden)

Ik Ben het zat
Ik wil het niet meer
Het liefst ga ik nu plat
Binnen kort ga ik er aan onder door
Waarom ziet niemand het
Waar is mijn luisterend oor
Ik wil dat het stopt
Ik ga er aan kapot
Ik wil der van weg
Maar ik zit er aan vast
Waarom ik..?
Ik sta op randje
Bang dat ik val
Ik word gesloopt
Het Liefst word ik nu opgeknoopt..!!
Datum:
03-10-2006
Naam:
doet er niet toe
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Einde van de pijn

Dat ik nog hier zit mag een wonder heten. Maar voor hoelang ik hier nog ben ... dat laat ik open. De laatste maanden zijn een aaneenschakeling van dingen die me helemaal leeg hebben gemaakt.
Alles trekt aan me, alles eist zijn tijd. Ik sta altijd voor iedereen klaar om diegene zijn problemen te proberen te verzachten, dit om mijn eigen problemen te verdoezelen. Alles is de afgelopen 5 weken in een stroomversnelling geraakt. Vrienden die ik dacht dat ik had, lieten me in de steek. Waar ik een luisterend oor nodig had vond ik niets. Toen leerde ik een fantastische meid kennen eind augustus. Ik ging met haar stappen en op dat moment dacht ik vanaf nu gaat alles beter. Het feit dat ze een paar dagen later voor 3 maanden naar Amerika zou gaan was moeilijk, maar ze zou weer terugkomen. Tot ik recentelijk het bericht kreeg dat ze niet meer terug zou komen, ze gaat daar een leven proberen op te bouwen. Het smeet me hard op de grond. Emotioneel stond de emmer al vol , maar dit was niet de druppel die de emmer deed overlopen. Dit was een dijkbreuk. In het tijdsbestek van nog geen uur werd mijn lichte opwaardse spiraal omgezet in een vrije val. Op dat punt, besloot ik, dat het genoeg was geweest. De pijn moest ophouden. Ik stuurde een klein berichtje naar iemand die ik genoeg kende en vertrouwde waarin ik zei dat ik erg slecht nieuws had gekregen en hij wist al van mijn situatie ervoor. Hij trok aan de alarmbel en schakelde een kennis van hem in die redelijk dicht bij me woond. Die hing meteen aan de telefoon, ik besloot niet op te nemen en dacht alleen maar..... over een paar uur is de pijn over. Deze nacht is een mooie nacht om te sterven. Toch zette iets me er toe om even later toch de telefoon te pakken en hem te bellen. Hij was blij me te horen en hebben gepraat.... gepraat over wat er is gebeurd... gepraat over wat te doen. Toen hoorde ik ook dat ze op het punt stonden een preventieteam in te schakelen. Ik heb ze maar niet verteld dat een preventieteam hier niets aan had kunnen doen. Want ik wil mijn medebewoners niet confronteren met mijn dode lichaam in de ochtend. Ik had het toch ergens anders gedaan.
Alsof het lot het voor had genomen mij zelfs nu tegen te zitten belde 1 van mijn liefste nichten uit groningen. Nog geen 5 minuten na het andere gesprek was afgelopen. Ze voelde dat er wat aan de hand was. Een tijdje in dat gesprek hoorde ik een wisselgesprek op mijn telefoon... ik belde even later die persoon terug bleek een kennis te zijn die na lange tijd weer wat van zich liet horen en vroeg of ik een biertje kwam drinken. Ik dacht dat hij geinformeerd was door die andere man, maar dit was een heel nieuw telefoon nummer en die had die persoon nog niet... daarna dacht ik van.... zelfs doodgaan kan niet zonder gestoord te worden... het mag gewoon niet op 1 of andere manier. Ik heb toen een redelijke hoeveelheid pijnstillers/spierverslappers genomen (geen o/d) om mij knockout te krijgen. Toch de halve nacht liggen draaien, koppijn, pijn in mijn borst, het gevoel dat mijn hart eruit was gerukt. Het voelde intens. Toch weer knock out gegaan. Nu zit ik hier te zitten. Het gevoel is niet weg, met een psych praten is geen oplossing voor me want dat wekt alleen maar agressie op, want ik haat mensen die voor hun job naar je zitten te luisteren en doen alsof hun jou begrijpen. Het kan niet, het is te gecompliceerd. Het is een wirwar van dingen. Het gevoel is er nog steeds, ik wil dat ik kan rusten.
Ik had gehoopt dat als ik het een beetje van mij afschreef ik het zou kunnen verwerken.Maar helaas........... ik ben radeloos..... wanhopig........ let the hurting stop....
Datum:
03-10-2006
Naam:
Martin
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

Geen energie meer...

Ik ben nu alweer 8 jaar verder.. Mijn gevoel is stil blijven staan.. Ik ben nog steeds het domme, dikke en oppervlakkige meisje.. De jongste dochter. Verwend en denkt dat alles vanzelf gaat. Ja.. Mijn zussen deden het wel goed. Voerde uit wat mijn moeder hen adviseerde.. Ik schijn 't allemaal niet te snappen.. Ik ben ongeinteresseerd denk nooit na over mijn toekomst en pak het altijd verkeerd aan.. Waarom moet ik altijd vergeleken worden? Waarom kan ik niet aanschouwd worden als mijn eigen ik-persoontje? Waarom moet ik altijd overal tegenop boksen? Ben ik dan echt een blok beton? 15 jaar was ik, ik had eindelijk de stap over de drempel gezet.. Mijn vader walgt van mijn uiterlijk.. Ik ben dik en lelijk.. 'Ik zal nooit een leuk vriendje vinden.. Nooit een goede baan.. Dikke mensen worden niet aangenomen en gerespecteerd..' Ik was op mijn 15e weer 'ns begonnen aan een zinloos dieet.. Het lukte mij niet om die vieze geconsumeerde troep naar binnen te slurpen.. Ik had een handje vol ongezouten cashew noten naar binnen geworpen.. Ik haat(te) mezelf.. Waarom zet ik nou nooit iets door?? Waarom ben ik te koppig? Waarom ben ik te nieuwsgierig? Ik snap 't allemaal niet meer.. Ik wist niet meer voor wie ik het deed.. MAar ik wist toen wel dat als ik gewoon geheel een einde aan mezelf zou maken, dat niemand meer iets had op te merken over mij en mijn persoontje.. Including myself.. Ik HAAT mezelf.. Ik durf niet in de spiegel te kijken ik wil niks meer horen... Ik wil niet meer wakker worden.. Ik wil in mijn droomwereld leven.. Ik ben bang.. Bang dat ik weer moet falen.. Ik haat het dat ik gecomplimenteerd word.. Ik weet toch wel dat het puur geslijm is of dat er wel weer wat van mij verwacht wordt... Waarom moet ik me constant verantwoorden voor alles wat ik wil en doe?!?! Waarom moet ik me interesseren in dingen waar ik helemaal niet in geinteresseerd ben?! Waarom push ik mezelf constant anderen te helpen, terwijl ik niet eens weet wat ik met mezelf aan moet? Waarom draag ik dag in dag uit een masker van 'het vrolijke, warme persoon, tegen wie je alles kan zeggen en doen..'? Ik haat 't!!! zelfmoordneigingen zitten in me.. Toen ik 6 was heb ik wel eens tegen mijn moeder gezegd:"ik wou dat ik onder een vrachtwagen terecht was gekomen, dan was iedereen tenm. van mijn aanwezigheid af.." Op mijn 7e tot mijn 10e schreef ik vaak afscheidsbrieven met alle goede bedoelingen.. Nu.. op mijn 20e drink,blow en rook ik veel.. Ik stop mijn kop in het zand.. Ik wil het liever niet horen allemaal.. Ik loop overal voor weg.. Ik zie mezelf niet als volwaardig persoon.. Ik ben het zat!!
Datum:
03-10-2006
Naam:
Eva
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Weet het niet

Ik ben Roy en ben 29 jaar
Ik zit nu in Afghanistan omdat ik dat moet van mijn baas.Ik heb veel contact met thuis en daar begint het probleem.Het is niet dat ik zelfmoord wil plegen maar denk er wel soms aan.Ik heb ook veel problemen op dit moment in mijn relatie.Ik ben getrouwd met een lieve mooie vrouw.Heb 2 schatten van kinderen met haar.Het begon allemaal net na we zijn gaan samenwonen.Ik heb een verslaving van porno downloaden.Ik heb dat altijd via kazaa gedaan en nooit echt gekeken wat er tussen stond.Nu is het eens voorgekomen dat er ook kinderporno tussen stond.Mijn toen nog vriendin had dat gevonden en me daarmee geconfronteert.Ik wist niet wat ik moest zeggen en schaamde me kapot.Omdat ik dus die verslaving heb is het helaas nog 2 x voorgekomen.Nu is het zo dat ik hier zit en dat er weer kinderporno op de computer staat omdat ik eens een cd heb gebrand waar dat ook tussen de porno stond.Nu wil ze bij me weg en denkt dat ik alles expres doe.Ik doe dat niet want ik walg zelf ook van die foto's.Ik ben gewoon een domme eikel dat ik verslaaft ben aan porno downloaden.ze gelooft me niet wat ik haar vertel en denkt dat ik echt op kinderen kick.Ik heb er zelf 2 en heb er nooit aan gedacht om kinderen iets aan te doen.Ik zou jet niet eens kunnen want ookal ben ik militair ik ben een behoorlijke softie.Nu gaat ze bij me weg en wil dat ik op therapie ga anders krijg ik de kinderen nooit meer te zien.Dat doet pijn heel veel pijn.Dat ze me niet meer gelooft is nog daar aan toe maar at ze denkt dat ik een Pedofiel ben dat doet pijn.Ik heb hier een geweerstaan met 30 kogels erbij die ik constant bij me moet hebben voor mijn eigen veiligheid.Ik zal geen zelfmoord plegen want dat wil ik mijn kinderen niet aan doen maar heb er wel aan gedacht.Ik heb mijn wapen nu zover uitelkaar gehaald en er iets uitgehaald dat ik er geen kogel meer mee kan afvuren.Ik heb geen leven meer en wil er ook niet meer voor vechten.
Ik ben blij dat er site's zijn waar je over je problemen kunt praten maar het zal me niet helpen want ik krijg mijn gezin er nooit meer door terug.
Datum:
03-10-2006
Naam:
Roy
Leeftijd:
29
Provincie:
Limburg

waarom nog door

ik weet echt niet meer waarom ik hier nog ben. de enige die van mij houdt en die mij nodig heeft is 2,5. die zal zin moeder niet eens herinneren als ik nu kap.
zijn vader leeft ervoor om mij pijn te doen lijkt het wel. ga morgen mijn fluotoxine halen en denk dat ik maar eens kijk wat er gebeurt als ik een paar doosjes tegelijk neem.
Datum:
03-10-2006
Naam:
angela
Leeftijd:
33
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.