Ik heb alle begrip voor iedereen die zelfmoord wil plegen. Ik begrijp dat gevoel ook. Het voelt alsof alle deuren gesloten zijn. Niemand die werkelijk om je geeft... je voelt je verloren.. dat je niks kan, gefaald hebt in dit leven.. je voelt je als een lastpost, dat je iedereen in de weg staat en dat iedereen ook jou misschien in de weg staat. Niemand die werkelijk echt om je geeft of je accepteert zoals je bent.. wellicht kijk je terug naar je verleden en vindt het een en al puinhoop? Je voelt je vaak schuldig, erg onzeker met alles, apathisch, lusteloos.. nergens meer zin in, zelfvertrouwen is weg, geen zelfacceptatie, je kijkt in de spiegel en zegt: 'bah!', 'bestond ik maar niet!', je hebt je vaak onzeker gevoeld en je voelt je vaak ook afgewezen door iedereen. Het verdriet houdt niet op. Je leeft met 2 gezichten. Één gezicht dat een masker draagt, die je aan de buitenwereld laat zien, waarmee je goed gedrag toont, lief en aardig doet tegen iedereen misschien. Het is een masker waarmee je probeert je dag door te brengen en te overleven tussen al die mensen die jouw ware aard (2de gezicht) niet kennen... Je andere gezicht en dat is je ware aard, wie je echt bent, die je niet met anderen deelt, die je alleen toelaat voor jezelf en dat is het gezicht wat je nooit durft te tonen of te delen met iemand of de buitenwereld. Dat 2de gezicht is dat gezicht dat zich zo kapot voelt, dat het niks meer voorstelt en alle vertrouwen kwijt heeft geraakt, niet alleen in zichzelf maar ook in de mensen en de samenleving als geheel. Je bent al het vertrouwen in de mensen kwijt geraakt omdat je denkt dat mensen toch vroeg of laat iets van je willen of alleen maar misbruik van je willen maken. Ze willen slechts van je profiteren en daarna steken ze wellicht een mes in je rug en diegenen die dan dit laatste niet doen, zullen in ieder geval geen respect voor je tonen en ze waarderen je niet als persoon…. Je voelt je ‘kut’, dat hoe aardig en lief iedereen tegen je doet, maar toch is er niemand die het waardeert of niet eens respect teruggeeft en wie dan wel weer respect toont, geloof je niet dat hij het meent. Maar zelfs al geloof je dat hij het wel meent en om je geeft, wellicht voel je je alsnog niet begrepen, hij kan toch niets veranderen aan hoe je je van binnen voelt… Schuldgevoelens blijven je onophoudelijk achtervolgen en die eisen hun tol uiteindelijk.
Nadat je je zo voelt allemaal en wanneer je op een gegeven moment merkt dat alle wegen gesloten zijn, dan ja.... dan is er maar één optie en dat is jezelf van kant maken. Je denkt dat je dan verlost bent van al deze ellende en is iedereen op deze manier ook makkelijk van je af (of juist niet).
Ik weet ergens dat je wilt dat het anders was, je hoopt dat er een alternatief was voor zelfdoding. Wellicht daarom dat je je verhaal hier kwijt wilt. Je wilt begrepen voelen, dat mensen zich kunnen voorstellen hoe je je voelt. Wellicht zullen ze begrip voor je gedachten hebben en voor je pogingen waarom je zelfmoord wilt plegen. Zo niet, wellicht zoek je toch stiekem hulp, alleen is het probleem dat je het vertrouwen in de mensen kwijt bent geraakt. Wie kan je nog helpen? ‘Die psycholoog of psychotherapeut die denkt alleen maar aan zijn portemonnee en verdient geld aan mij. Na een gesprek van een uurtje kijkt hij steeds naar zijn horloge. Zie je wel! Hij wil me af en denkt alleen aan de volgende klant. Hij is mij zo vergeten en hij geeft toch niet om mij. Ik ben maar een cliënt, niet meer en niet minder. Als ik sterf gaat hij echt niet om mij huilen… die maakt zich vast geen zorgen over mij en ligt in bed niet wakker vanwege mijn problemen…’
Ja, ja… Het is uitzichtloosheid wat je voelt. En het ergste van alles is dat het je doordringt dat er niemand meer op de wereld is die er wat aan kan doen, want je weet dat wat jij voelt daar niemand bij mag en kan komen, laat staan dat men het begrijpt.
Het ergste van dit allemaal is dat je je afgewezen voelt, onbegrepen en vooral die schuldgevoelens die onophoudelijk je achtervolgen. Die gevoelens gaan niet weg, wat je ook doet. Hoe lief, zorgzaam, goed en aardig iedereen tegen je doet…. Niemand weet hoe je je van binnen daadwerkelijk voelt. ’s Nachts kan je door het malen en piekeren er niet van slapen of juist door veel te slapen probeer je de ellende te vergeten…
Wellicht ben je mishandeld of misbruikt. Nu nog steeds misschien of in het verleden. Je mist daadwerkelijke aandacht, liefde en warmte. Je mist waardering voor je persoon. Je wilt bijzonder zijn, maar je voelt je niet zo bijzonder helaas. Je krijgt alleen maar te horen wat een mislukkeling je bent en een obstakel bent in de familie. Wellicht krijgt je broertje/broer/zus/zusje of anderen meer aandacht dan jij. Je voelt je afgestoten en dat je er niet bij hoort… Je wordt telkens verweten. Je doet je best om geaccepteerd te worden, maar niemand die dat waardeert of je liefde teruggeeft…
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.