Levensverhalen (pagina 1404)

Ik heb 2 jaar een relatie gehad en nu is het 1 1/2 maand uit. Ze heeft ondertussen al een ander, maar ik kom er niet overheen. Ik hou te veel van haar. Veel mensen waren erop tegen dat wij een relatie hadden zelfs me moeder, maar ik voelde me goed bij haar. Nu het uit is heb ik constant koppijn en ben hele dag chagerijnig. Mensen zeggen wel dat ze me begrijpen, maar ik heb zn gevoel van niet. Ik voel me kloten en alles wat ik aanraak wordt een hel. Toen ze uit wou maken leek het of ik niet aan gesprek deel nam, maar ik wist niet welk standpunt k moest innemen. Ik had moeten doen wat ik wou, maar dit deed ik. Zo gezegd zo gebeurt het was uit. En nu wil k dood. De leegte kan niet worden gevuld zonder haar en vanaf nu lijdt ik een kut leven. Ik vraag me af of dit ooit nog weggaat en anders help k het lot. Ik hoop dat zij gelukkig is, maar ik ben dit niet.

ik heb echt kut leven ze pesten me steeds dus ik ga voor de trein springen kn me leven niet aan

Is er iemand die mij begrijpt?
Wie is er ook zo vreselijk moe?
Zo'n genoeg van deze strijd!
Wie is er ook zo aan toe?!

Ben zo eenzaam in mijn gevecht
Van rationaliteit en gevoel
Deze gedachtes zijn thans beslecht
Met alleen hetgeen wat ik bedoel...

Geen liefde geen werk
Waar moet ik nog voor leven
Ik ben lelijk en niet sterk
Kan alleen me leven nog geven

IK WIL NIET MEER
IK KAN NIET MEER
HET IS MIJ NU ALLEEN TE DOEN
OM TE GAAN MET ENIG FATSOEN

ik ben zielig
ik haat mijzelf
andere mensen haten mij ook, iedereen haat mij
ik heb thuis problemen
ik heb op school problemen

ik ben niet zo goed in schrijven............,
ik weet niet eens wat ik op moet schrijven.
ik ben zo ongelukkig en zo leeg.
ik ben moe en wil zo graag weg van hier.
ik wil naar mijn moeder toe.
is er een hemel?,dan mag ik geen zelfmoord plegen !
of is geen hemel?! dan verlaat ik mijn zoon !
heeft hij mij nodig?
of is ie beter af zonder mij?
ik weet het niet meer..............
ik ben moe van het vechten............
ik ben moe van het denken...........
ik ben niet meer ik, ik ben janet met een sofie nummer en verder niets.
het spijt me jongens jullie kunnen mij niet helpen.

Waar is het begonnen?
Toen ik klein was ben ik altijd dik geweest en heel veel gepest geweest. Ik heb me daardoor altijd minderwaardig gevoeld.

Dit was op de lagere school.
Omdat ik vaak problemen had in de klas met leraren besloten mijn ouders om me op internaat te zetten.

Dat was hun grootste fout ooit. Ik heb 6 jaar lang bij wijze van straf op internaat gezeten. Ze wilden absoluut dat ik een goed diploma zou halen.

Op internaat klikte het met niemand en ik lag de hele week op een chronometer af te tellen. Elke week 96 uur. Ik was blij als ik vrijdag thuis kwam en sloot me dan op. Ik woui gewoon thuis blijven.

Ik sopte met sport in het weekend omdat ik thuis wou blijven.

We zitten nu op eerste jaar middelbaar en de zelfmoordgedachten beginnen. tegen dat ik op het tweede middelbaar zat had ik een depressie. Ik voelde me diep ongelukkig , kreeg slaappillen van de dokter en moest naar een psycholoog. Ik hyperventileerde constant omdat ik de hele tijd moest huilen en kon niet slapen.

Na 5 maanden was de depressie ineens over en kon ik terug normaal functioneren. Ipv me van dat internaat af te halen hebben ze me daar laten wegrotten.

Toen vanaf het derde jaar begon de miserie echt. Er kwamen namelijk meisjes op school. Denk eraan ik was dik en dus minderwaardig. Dit werd me al vlug duidelijk gemaakt door een meisje. Ik kon heel goed met haar opschieten en op een keer zei ik dat ik iets voor haar voelde. En toen zei ze letterlijk dat het wel iets zou kunnen worden als ik niet zo dik was. Mijn hele wereld stortte in elkaar.

Vanaf dat moment had ik geen zelfvertrouwen meer. Het was net alsof ze mijn hart er levend uit had gerukt en met het hart in haar handen voor mij me lach uit te lachen. Ik heb een paar keer mijn mond dichtgetaped maar durfde niet. Ook met een mes op de pols maar durfde niet. Ik had schrik om nog meer pijn te hebben ik moest een manier vinden waarmee de dood in 2 seconden daar was.

Ik ben dan heel fel afgevallen en heb nadien nog twee keer geprobeerd met dat meisje en nog 2 keer werd ik afgewezen , ik was verliefd en het deed pijn.

Ondertussen had ik stees meer problemen met de beheerders van het internaat en de mensen die daar zaten. Ik on slecht met 3 mensen opschieten. Ik wou gewoon htuis zijn.

Toen zaten we in het vijfde middelbaar en ik begon wiet te roken in het weekend. Sinds dat moment ging het beter met mij. Ik kon terug slapen en mijn slechte gedachten werden verdrongen. Ik voelde me niet meer depressief en durfde weer naar de toekomst kijken.

Maar na het zesde middelbaar was ik helemaal kapot , ik moest gewoon bekomen van die 6 jaar wat ik daar had gezeten , mijn hele jeugd , mijn mooiste jaren , weg en voor wat??? Een stom diploma. een stom stuk papier.

Ik ben ook veel gepest geweest daar op internaat.

Toen kwamen de hogere studies , mijn hoofd stond er niet daar , ik zat nog vol verdriet en woede naar de pushende maatschappij toe.

Ik begon xtc te nemen , speed , coke , ik dronk en rookte wiet. Ik ben toen gestopt met school na 6 maanden. Daarna ben ik gaan werken. En daarna ben ik in een afkickcentrum belandt.

Ik heb alles kunnen laten buiten de wiet. Ik doe dat nu nog oomdat zelfs nu nog na 6 jaar , blijf ik aan het internaat denken en dan moet ik wenen.


Anderen van mijn leeftijd hebben dromen en toekomstplannen en ik zit nog in mijn hoofd 6 jaar terug. Ik zit altijd te dnken , was ik maar weggelopen uit dat internaat.

Maar omdat mijn ouders veel moeite deden om het te kunnen betalen liep ik niet weg. Daar heb ik spijt van.

Mijn vader raakte in de geva,ngenis en mijn ouders zijn gesheiden.

Dat was NOG een klap voor mij. Ik zat dus 6 jaar op internaat , heb mijn jeugd verloren. En tegen dat ik op het laaste jaar internaat zat , zijn mijn ouders gescheiden en mijn vader in de gevangenis; Hij woont nu in het buitenland.

Dus nu ben ik mijn jeugd kwijt en mijn familie. Het enige wat ik nog heb is wiet. Het enige wta me ervan weerhoudt om constant te huilen is wiet.

Na het werken ban ik terug naar hogeschool gegaan om toch een diploma te halen. Maar ik voelde me niet op mijn gemak. iedereen dacht aan plezier maken van mijn leeftijd ik zat nog steeds mety mijn hoofd op internaat.

Met de vrouwen heeft het ook nooit willen lukken. Omdat ik de eerste keer dat ik verliefd was(en nog drie keer erna)op zo een pijnlijke manier ben afgewezen bevries ik telkens als ik voor een meisje ioets voel.

Ik laat mezelf eigenlijk niet toe om verliefd te worden. Als ik iets voel dan verdring ik dit uit angst om weer zoveel pijn te hebben door een meisje.

Ik ben 25 jaar zou graag kinderen en een gezibn stichten , ik zie niet slecht uit , zelfs sportief gebouwd , maar ik slaag er niet een een meisje te benaderen , dit wordt steeds erger.

Of als een meisje vb de hele tijd naar mij zit te kijken in de discotheek ,, dan maak ik me weg. Alsof ik nu zoveel schrik heb.

Heb dus nog nooit een relatie gehad met een meisje of zelfs maar eens een meisje gekust. En dat wringt ook. Weten dat ze zelfs geintersseerd zijn in jou en dan zo bevriezen als een of andere sukkel.

Dit draagt nog meer bij aan mijn gevoelens van ongelukkigheid.

Ik voel me een mislukte mens , ik heb geen dromen meer en hoop dat het leven vlug gedaan is.

Er is maar één lichtpunt in heel mijn leven en dat is mijn kat. Ik heb die kat gehaald toen ik uit het afkickcentrum kwam en die kat is mijn steun.

Altijd als ik zelfmoordgedachten heb dan denk ik , NEE , we MOETEN in leven blijven om voor die liieve kat te zorgen.

Die kat is de enige die van mij houdt en ik moet voor hem daar blijven. Als die kat sterft en ik heb nog niks bereikt in mijn leven(meisje, gezin of iets of wat geluk) , dan maak ik er een eind aan.

Ik vind de maatschappij waarin we leven een kille plek. Je wordt van kleins af aan zo gepusht, opgestresst en het wordt steeds erger naarmate je ouder wordt.

Daarom wil ik vaak dood maaar gelukkig is er mijn kat die het allemaal toch nog een beetje minder erg maakt.

Ik begrijp het niet ik heb eteen , een dak boven mijn hoofd en toch ben ik zo diepongelukkig.

Al sinds mijn 11de ben ik zo ongelukkig , dus 14 jaar in het totaal.

Ik wil dit niet maar ik kan er niets aan doen. Ik wil gewoon dat dit stopt , ik WIL me niet ongelukkig voelen. Ik zit vol haat naar de werled en naar mijn eigen toen

waarom ik niet meer wil leven is dat ik het niet waard ben, ik ben te dik en te lelijk... en doe iedereen pijn! thuis gaat het niet goed ik zal nooit meer gelukkig kunnen zijn, ook zat ik met mn vriendin in een auto, met een oude man, we waren uitgeweest, zij zat achterin met een jongen, ik voorin met die oude man, hy zat de hele tijd aan mij, hy wilde me zoenen en seks, tegen betaling. ik heb geweigerd, maar hy bleef aan me zitten, gelukkig heeft hy niet meer gedaan dan dat, maar als ik me mond hierover niet houd stond mij wat te wachten, ik ebn nu doodsbang! en is het beter als ik doodga, dan heb ik het hopelijk beter dan nu!

IK HEB EEN GARE KK LEVEN. IK HEB NIKS WATK WIL . IK BEN EEN MISLUKKING. IK KAN NIET MET FACK IT MAN GARE KK LEVEN.

de vraag is niet meer
zoals die altijd was
doe ik het een keer
of tog maar niet?
het zal niet lang duren
of ik ben er niet meer

ik durf er met niemand over te praten maar als ik op de rails ga liggen dan zal iedereen wel zeggen "had ie maar met iemand erover gepraat"
Dat is makkelijk praten achteraf.

ik zal jullie mijn verhaal vertellen en dat wordt geen kort verhaal.

tot op mijn 14e was ik een ijdele klootzak met zo een dom eer gevoel.
toen ik op de Middelbare school zat ging het zo slecht, bijvoorbeeld mijn ergste herrinering eraan was dat ik verliefd was op een meisje, ik was zo dom om het aan de klas te vertellen toen peste iedereen me.

Ik werd toen van school af gegooid omdat ik weer iemand had geslagen.

daarna ging ik een keer in bad en toen ik scheerschuim inslikte hyperventileerde ik helemaal met de gedachte dat ik dood zou gaan.
daarna probeerde ik een soort egyptische spreuk voor de lol, en het werd nog erger, Ik droomde dat ik kanker zou krijgen en dat dood zou gaan
1 jaar heb ik die angst gehad.

Er gebeurde allemaal rare dingen met mij van die kwalen.

Op mijn nieuwe school leerde ik een nieuw iemand kennen, dat was een rotjong geld aftroggelen, pesten, hoesten op je, noem het maar op hij doet alles tegen je

Ik kreeg daarna opeens tikjes van die gekke bewegingen daardoor moest ik weer naar een kut psychiatry met mensen die denken alles beter te weten je voor schut zetten klusjes laat doen en domme mensen die denken dat ze godzilla zijn

en dan heb ik ook nog eens de Bijbel gelezen dat is de meest erge tering boek dat ik ooit heb gelezen, god wie is dat nou schepper van leven, hij keurt massa moord goed verkrachting van vrouwen vermoordt Saul de koning omdat hij geen volk wou uitmoorden.
de bijbel is net zo erg als Mein Kampf

Nu ik mijn hobby ( geschiedenis ) heb verkracht ( in figuurlijke zin )
heb Ik geen zin meer in dit kut leven

Ik wil dood en nu ik deze verhalen lees will ik dat steeds meer
moet je eens zien wat een rot levens sexuele misbruik geslagen door ouders wat hebben wij gemaakt van deze samenleving, Ik zie mijn medegenoten alleen maar pesten en vernederen, en ze doen van die walgelijke dingen

Ik heb zelf nooit een vriendin gehad na wat ik daarnet had verteld is mijn liefdegevoel weg, vrienden heb ik ook niet vanwege verschillende interesses

het is een en al een bagger wereld