Levensverhalen (pagina 1402)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wie ben ik

Hoi, het speelt al langer in mijn gedachten om er een einde aan mijn leven te maken sinds ik gescheiden ben. heb nu een nieuwe vriendin en met haar een zoontje erbij waar ik ontzettend veel van houd. maar dat wil nog niet zeggen dat ik mijn eerst huwlijk kan vergeten, heb hier bij ook 3 kinderen. meeste mensen denken dat ik dat vergeten ben terwijl er in mijn hoofd andere dingen rond spoken die hun vergeten.....huil huil.... alles komt weer naar boven en kan en schijnbaar, wil ik het niet vergeten. mijn ex heeft me verlaten voor een ander en me daarbij me 3 dierbaarste kinderen mee genomen die ik één keer in de twee weken zie. ben nu alleen want mijn vriendin komt uit berlijn en is nu 3 weken daar en ik hier........alleen.....en dan komt alles weer naar boven. heb de laatste tijd het gevoel dat ik verder in die spiraal zak en er geen uitweg terug is.


peter

Datum:
20-05-2007
Naam:
peter
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

geenzin

hoe het allemaal loopt is niet te verklaren maar het lijkt alsof het gedoemd is te mislukken. bij me geboorte wilde mijn moeder me al weggeven, dit is ook gebeurd, alleen niet zoals zij wilde
ik ben door jeugdzorg zelf weggehaald nadat ik enkele keren door haar vriendjes werd misbruikt, en zij deed dan ook lekker mee..zij wilde me naar internaat maar ik kwam bij pleegouders, (oom en tante). ik heb daar goede opvoeding gehad totdat mijn nichtje werd geboren. Dat was hun echte kind en dat lieten ze mij wel even voelen ook., toe was ik een jaar of acht... Met alles werd ze voorgetrokken, mijn oom was depressief en toen mijn tante in hetziekenhuis lag kreeg ik elke dag klappen van hem, voor niks. mijn nichtje"(zusje)" was de lieveling en met haar gebeurde niets. Toen ik 14 was begon ik met blowen en dat voelde heerlijk...lekker ontsnappen aan de werkelijkheid die me totaal niet aanstaat. het enige waar ik nog voor aan het vechten was, was mijn opleiding omdat ik wist dat het zonder diploma niet te doen is. ik deed 3 vwo maar door het blowen en ontsnappen ging ik 4 havo doen ipv 4 4vwo. dat maakte ik ook nog af, maar in dat jaar trok ik het thuis niet meer. mijn moeder was in dezelfde stad gaan wonen, en er werd geroddeld, ik werd gepest enz. ik ging naar een ander pleeggezin waar ik het 2 weken uithield, toen weer een andere waar het drie maanden was, en toen een crisisopvang. ondertussen bleef ik naar school gaan en zette mijn beste masker op, want ik wilde niet dat iemand zag dat ik het moeilijk had. toen zei jeugdzorg dat ik met een project mee moest doen, toen fietste ik naar frankrijk, en daarna naar een internaat(had mijn moeder toch haar zin nog)..daar ging ik 5 havo doen, en internaat is echt hel...leiding, jongeren zelf...echt bagger! 2 maanden voor ik 18 werd moest ik weg van jeugdzorg. Ik had in die tussentijd ook een vriendin en die heb ik nog steeds, zij heeft hetzelfde verleden als ik ongeveer, ook geen contact meer met ouders of familie, ze heeft ook vastgezeten een paar keer enz/we woonden samen toen we 15 waren, later zagen we na vele omzwervingen elkaar in hetzelfde internaat...zij moest ook weg daar en ging naar gevangenis omdat in het internaat geen plek meer was...ik werd op straat gezet en daar stond ik dan. geen geld geen werk geen school geen diploma geen huis geen familie en geen ouders//ik ben het foute pad opgegaan heb geld gemaakt en alles geregeld. eerst huis. toen ik dat had kreeg ik werk, en ton ik dat had kreeg ik ook school,\toen kwam me vriendin weer vrij, die heeft ook alles geregeld nu..maar ik ben nu zo moe van alles, dat ik gewoon het liefst een eind aan maak....ik heb geen zin meer om te vechten, ben helemaal op
Datum:
20-05-2007
Naam:
anonymous
Leeftijd:
20
Provincie:
Zeeland

Sorry dat ik besta...

Woede, onrust, kwaadheid, verdriet
Je bent blind als je dat niet ziet
Het gevoel van alleen
Alles ongelukkig om je heen

Ik kan maar beter dood zijn
Dan doe ik niemand meer pijn
Weg van alle troep en rotzooi
Dood zijn is misschien wel mooi

Ik ben lelijk, niemand houdt van mij
Ik wil dood, dan ben ik vrij
Ik kan niks en ben niks
Ik zal ook nooit iets worden

Iedereen die mij kent:
Het spijt me dat ik besta
Ik wil niet meer leven…
Vaarwel, ik ga…
Datum:
20-05-2007
Naam:
xxx
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Niemand meer over

Hoi,

Ik ben een jongen van 16 jaar en in het afgelopen half jaar is alles in mn leven verbrijzeld. Mijn vader gestorven aan kanker, mijn moeder stervende aan kanker, mijn beste vrienden verongelukt bij een auto ongeluk, mijn vriendin heeft me verlaten.

Ik heb gewoon helemaal niemand meer om me heen behalve mijn moeder die altijd zo goed voor me is geweest en straks... is zij er ook niet meer en dan. Wat moet ik dan gaan doen. Ik weet het allemaal niet meer. Ik raak hier helemaal gestresst van. Ik ben van school getrapt ik heb ingebroken, gestolen en van alles meer. Als er tog niks meer is wat ik hoef te doen dan kan ik er net zo goed een eind aan maken tog keb t hier allemaal nu wel gezien.

Greets Mr. Lonely
Datum:
20-05-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Groningen

waarom

ik heb nooit begrepen waaron leven zo heilig wordt beschouwd. op een gegeven heeft een mens het gehad, gewoon gehad ebn heeft het geen zin om door te gaan.
op een gegeven moment heb je alles geprobeerd ' echt alles en niets gaat.
de societit zou dat moeten accepteren.
de familie zou dat moeten accepteren.
waarom O waarom moet iemand lijden' door en door lijden.
heb geen waarde , niet op mijn werk en niet buiten mijn werk.
kom elke dag thuis , niemand om een lieve woord te zeggen, niemand om je te omhelzen, geen telefoontje, geen mail, niets.
maar goed dat ik arts ben.
kan me slaappillen voorschrijven en dan gewoon gaan slapen.
het probleem is dat je 'smorgens wakker wordt et dan merk je dat' ook was het maar een kleine hoop' toch heeft niemand gebeld.
op het werk gaat het ook niet zo geweldig, als arts heb ik de hele dag door mensen die bij mij komen voor help en die teleurgesteld weggaan.
dat helpt ook niet voor mijn gemoedstoestand.
mijn grrot probleem is mij zus' als mij n zus en mijn moeder er niet zouden zijn' dan zou ik al lang weg zijn.
met mijn broers en met mijn ouders praat ik zovieso niet veel' dus doe zullen miu niet zo missen.
en aan de twede kant ben iik woedend op mijn zus en mijn moeder, uk kan maar niet begrijpen dat zij niet begrijpen dat ik niet wil leven, dat ik al genoeg geleden heb.
misschien moet ik het gewoon doen' insuline inspuiten' beetje beta blockers en klaar is kees.
zat al te denken om alles in te pakken en weg geven maar ik wil niet dat ieman gealarmeerd wordt en mijn familie roept.
toch denk ik dat het w.b.h. verwerkingsproces beter zou zijn om het aan mijn familie te zeggen.
om ze uit te leggen dat het zo niet meer door kan.
de insulin is al thuis en het lijden wordt iedere dag groter.
en gewoon voor de mooie igen van mijn moeder en mijn zus moet ik doorgaan.
oneerlijk of oneerlijk
Datum:
20-05-2007
Naam:
alice
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

het leven is te zwaar

Na een zeer moeilijke jeugd, dacht ik nu ga ik voor mijzelf leven.
Helaas na jaren lang manupiltie en sexueel misbruik een scheiding.
Nu verder wil ik dat nog wel????
Alles is zo zwaar en zo doelloos voor wie deze gevechten, de kinderen redden her zonder mij ook wel!!!!
Datum:
20-05-2007
Naam:
Jannie
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-brabant

schoonzusje

Hallo mensen,

Wat een verschrikkelijke verhalen lees ik hier, en de mensen zijn nog vaak zo jong.
Ik schrijf hier over de andere kant: namelijk de achterblijvers.

Mijn schoonzusje heeft 1 maand geleden zelfmoord gepleegt. ze was het leven zat en zag er geen heil meer in. Wij als familie hebben gezocht naar hulp en veel voor haar klaar gestaan. Maar iemand die echt dood wil hou je niet tegen. Haar eigen broer heeft haar gevonden en gereanimeerd. Het had geen zin meer. Ze was dood, slechts 25 jaar jong.
Ik begrijp niet dat mensen echt de dood als enige uitweg zien, maar dat komt ook omdat ik geen depressief persoon ben en eigenlijk heel positief tegen het leven aankijk. Nu weet ik wel hoe het is om iemand te missen en het doet veel pijn. Respect heb ik voor haar beslissing maar weet me geen raad met het gemis. In mijn beleving kon het anders gaan. schuldgevoel komt om de hoek kijken en als achterblijver ben je radeloos. Zoek hulp, want het is echt waar na regen komt zonneschijn, geef het een kans heb geduld en misschien heb je dan het geluk om een beter mens te zijn, omdat je meer van het leven geniet. Juis omdat je uit een diep dal komt. Alle mensen wens ik veel sterkte, wijsheid en heel veel geluk!
Datum:
19-05-2007
Naam:
ik
Leeftijd:
33
Provincie:
Overijssel

..Forum...

... Je kunt je ook aanmelden op het forum.. ..Helpt best wel... mja da vindt ik dan weer
Datum:
19-05-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

empty

ik leef niet, ik leef omdat ik geleeft word. ik ben zo passief als maar kan, ik leef niet meer. ik smoor iedere avond weed, ik snij mezelf en ik drink als ik de andere twee niet heb. ik rook iedere dag enorm veel en ik slik af en toe pillen in de hoop niet meer te moeten leven. het leven is zo zwaar, het leven is zo hard en ik moet hier leven, maar ik wil niet, ik kan niet...
ik doe dingen waardoor ik anderen in gevaar breng bv mensen die drugs vo me halen, of ik rook en maak op die manier ook anderen kapot...
ik lieg tegen de mensen die ik het liefste zie en het lukt me niet om mezelf te snappen en hulp te zoeken...
ik ben psychisch gestoord, daar ben ik zkr van, anders kan het leven toch niet zo zwaar zijn als nu? zo ga ik dood!!! en ik wil ook dood, ookal weet ik niet wat dood zijn is...
ik haat mijn ouders, ik heb ze nooit graag gehad, het is precies alsof ik anders ben dan iedereen en alles op deze wereld.
ik ben een buitenstaander en alles wat ik doe haat ik aan mezelf, ik schaam me zo diep, zo diep inmezelf!

I wish I was a butterfly, than I could flow away from this fucked-up world

Datum:
19-05-2007
Naam:
west-vlaanderen
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

De laatste tijd weer heel heel moeilijk

Hallo aan allen die dit lezen willen. Voordat ik verder ga eerst maar even dit: ik ben Johan. Volgende maand wordt ik 46 en hoop dit dus wel te halen, en nog wel langer ook. Het is nu zaterdag 19 mei 2007, 15.00 uur en ben net de site Zelfmoord.nl tegenkomen omdat ik het de laatste tijd weer heel heel moeilijk heb en weer met zelfmoordgedachten rondloop. Denk niet dat dit de eerste keer is, want ik loop hier, bij tijd en wijle, al járen mee wat geresulteerd heeft in het feit dat ik 4 jaar geleden daadwerkelijk een zelfmoordpoging heb willen doen, alleen, ik heb het op het allerlaatste moment niet gedaan omdat ik nog altijd hoop heb. Ik weet ook wel dat dit geen oplossing biedt, maar ik ben er toen dusdanig zó van geschrokken, en tot het besef gekomen, dat ik professionele hulp moest zoeken, wat ik ook gedaan heb, hoe moeilijk die stap ook was, om naar mijzelf toe te erkennen dat ik echt een probleem heb waarmee ik alleen niet uit de voeten kan.
In een jaar tijd meerdere malen in therapie geweest, zowel individueel als in groepsverband. Daar is o.a. uit gekomen dat ik een zachtaardige, lieve man ben die je met liefde, respect en tederheid moet sturen, duwen en behandelen om het beste uit mij te laten halen, en dit straal ik ook uit. Maar daar staat o.a. ook tegenover dat ik daardoor gevoelig, emotioneel, kwetsbaar ben en slecht tegen kritiek kan, omdat dat mij raakt. Successen doen mij niet zoveel, teleurstellingen des te meer.
En de hulpverlening zelf dan? Zij zullen hun best wel doen om mensen als jij en ik weer op het goede pad te krijgen en de zin van het leven weer in te laten zien. Ik snap ook wel dat jij en ik uiteindelijk zelf de kar moeten trekken, maar het valt mij wel tegen dat er geen tussentijdse controle bestaat over hoe het verder met ons gaat.
Als ik een sterke persoonlijkheid tegenover mij heb, dan kan ik heel klein worden, wordt ik zenuwachtig en onzeker en dreig ik mij af te sluiten. Aangezien mijn moeder een dominante en een sterke persoonlijkheid is, communiceer ik ook slecht met haar. Ik vind het daarom gemakkelijker om mijn gevoelens en gedachten op papier te zetten dan mij verbaal te uiten, vandaar mijn schrijven.
In mijn puberjaren heb ik een jeugdvriend gehad. Wij trokken 9 jaar lang, 7 dagen per week, met elkaar op. Op een gegeven moment moest ik in dienst en heb een jaar in Duitsland gediend. Eénmaal terug uit dienst wilde ik weer onze vriendschap aanhalen, maar van de ene op de andere dag wilde hij niets meer met mij te maken hebben. Ik heb dit ook niet zien aankomen. Hij was zelf te laf om mij dit te zeggen en liet dit door een jongere broer opknappen. Op dat moment voelde ik mij echt verraden, door hem in mijn rug gestoken, als het ware. En tot op de dag van vandaag heb ik dit nooit goed kunnen verwerken. Zodoende durf ik ook geen mensen meer écht te vertrouwen. Dat mis ik ook écht, iemand waar ik zo nu en dan eens mijn hart en ziel bij kan uitstorten. Ik heb dus ook geen relatie, nooit gehad ook, maar dat heb je waarschijnlijk wel begrepen. Ik voel mij ook echt alleen in de wereld staan, niet eenzaam, dat vind ik een heel verschil. Ik heb wel een vriend die mij een luisterend oor zou kunnen bieden, maar die wil ik hier niet mee lastigvallen. Maar diep van binnen huil ik hartverscheurend en hunker ook naar die ene persoon die mij lief heeft, begrijpt en mij hebben wil om wie ik ben met al mijn zwakheden. Ik wil dit al zó lang, zó lang, en dan heb ik het niet over een paar jaartjes, maar echt járen! Ik ben moe, echt moe en zo’n beetje aan het eind van mijn latijn, en m’n geduld begint op te raken. Desalniettemin probeer ik positief te blijven en niet op te geven, maar zit nu wel met tranen in m’n ogen.
Datum:
19-05-2007
Naam:
Johan
Leeftijd:
45
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.