Levensverhalen (pagina 1399)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfs geen tranen meer!!!

kheb zelfs geen tranen meer , kben gwn opgedroogt
voor mij kan et ni snel genoeg gedn zijn
2keer he ik het al geprobeert en 2 keer ben ik toch trug wakker geworde
nu voor de derde keer gaat het my wel lukken ,maar voor de mense die dit nuh leze en dit complete onzin vinde heb ik maar een woord , ik hoop dat jullie een beter leve als my hebben dan wens ik jullie nog veel geluk !
Datum:
23-05-2007
Naam:
ashleey
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

mijn moeder...

MAMA

een mens met zoveel verdriet en pijn.
je wilde wel,
maar kon de kracht niet opbrengen om nog
langer hier te zijn.
je kon jouw gevecht niet winnen.
je was al zo kapot van binnen.
je gevecht duurde al zo'n lange tijd.
je was moe,
doodsmoe van de constante strijd.
je was op,totaal uitgeblust.
je koos toen voor de eeuwige rust.
nu lig je voor ons met je ogen dicht.
de zorgen en de pijn
zijn verdwenen van je gezicht.
niemand weet waar jij nu bent.
je bent nu op een plek
die niemand van ons kent.
lieve mam,
ik hoop dat je je rust hebt gevonden.
en genezing hebt gevonden
voor je schrijnende wonden.
ik denk veel aan jou,dat moet je weten.
nooit,maar dan ook nooit zal ik jou vergeten.
jij hebt van mij gehouden zoals
niemand anders dat deed.
die herinnering blijft voor altijd in mijn hart,
het is iets wat ik nooit vergeet.
al ben je niet meer hier op aarde.
jouw beeld houd voor mij zijn waarde.
nooit zal ik vergeten wat jij mij hebt gegeven.
al ben jij voor de wereld dood,
in mijn hart zal je voor altijd blijven leven.





in loving memorie



cobie veldhuizen



rust zacht lieve mama

esther
Datum:
23-05-2007
Naam:
esther
Leeftijd:
34
Provincie:
Friesland

hoe nu verder?

best lastig om zo aan een verhaal te beginnen, heb eigenlijk nooit mijn gevoelens of gedachtes op papier gezet, maar misschien is dit wel een keer goed.
Dit alles is een aantal jaar geleden begonnen, toen ik 12 was. Niets ernstigs, zou je denken, al die ruzies met mijn ouders zullen wel aan de puberteit etc. liggen, maar inmiddels ben ik 18 en heb ik hier hele andere gedachtes over. Ik zit op de PABO en ben er tijdens de lessen achter gekomen dat mijn ouders me geestelijk mishandelen, ik kan niets goed doen, altijd hebben ze commentaar op me. Aan de buitenkant lijk ik een meisje dat altijd vrolijk is, veel vrienden heeft, populair op school is en niets tekort komt, maar niets is minder waar. Ik heb mijn masker op, elk uur van de dag, waar ik ook ben. Vrolijk doen is gemakkelijker dan iemand je gevoelens en gedachtes vertellen, nietwaar?
Goed, dit alles lijkt wel over te gaan,maar naar mijn idee wordt het alleen maar erger. binnekort wordt ik het huis uitgezet, en waar ik dan heen moet? geen idee.
ik heb de moed en de kracht niet meer om door te gaan, ik ben er klaar mee.
door mezelf van het leven te beroven maak ik het een heleboel andere mensen gemakkelijker, mijn broertjes hebben geen last meer van het eeuwige geruzie thuis, en mijn ouders hebben dan eindelijk hun zin, per slot van rekening willen zij me alleen maar weghebben, op wat voor manier dan ook. het lijkt de beste oplossing, maar elke keer weet mijn beste vriendin me ervan te overtuigen dat dit niet zo is. ik wou dat mijn ouders eens inzagen dat ze me kapot maken op deze manier, ik trek dit niet meer.
Datum:
23-05-2007
Naam:
xxxx
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Mijn reden..

Ik ben 14jaar en heb al sinds mijn 11de aan zelfmoord gedacht, maar het nooit echt gedaan.
Ik snijd mezelf wel en heb ook weleens een overdosis pillen geslikt.
Mijn reden hiertoe is omdat ik het gevoel heb dat ik hier niet thuis hoor, dat iedereen het beter zal hebben wanneer ik dood ben.
Ik ben op 5jarige leeftijd tot 12jaar, extreem gepest. (met extreem bedoel ik ook slaan, schoppen, bedreigingen enz).
Ik ben daardoor heel erg onzeker en afstandelijk geworden. Ik heb geen vriendinnen en ben verslaafd aan pillen en snijden. Ik denk heel vaak aan zelfmoord, elke nacht als ik in bed lig en nadenk over mijn leven dan krijg ik de neiging om mezelf te wurgen, en als ik in bad lig probeer ik mezelf vaak te verdrinken. Maar er is 1gedachte dat me tegenhoud: mijn ouders en God. Mijn ouders houden van me, ookal laten ze dat niet vaak merken, en God bepaalt wanneer het mijn tijd is.. niet ikzelf.
Als ik niet zo gelovig en liefdevol ben opgegroeid weet ik zeker dat ik de sprong allang gewaagd zou hebben...

want zelfmoord is de enige oplossing die ik zie voor al mijn problemen..
Datum:
23-05-2007
Naam:
Bianca
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Alle droevenis

Zo veel trieste verhalen hier, zoveel mensen die zo eenzaam zijn, wanhopig, verdrietig. Ik heb zelf ook vaak genoeg gedacht: Waar is het allemaal goed voor? Zoveel oorlog, geweld, natuurrampen, milieuvervuiling? Maar toch, als de zwarte wolken van depressie zich boven je verzamelen schijnt daarachter toch altijd de zon. Hoe rot je je ook voelt, en wat voor veel mensen hier ook begrijpelijk en terecht is, wil ik jullie, vragen nog 1 keer na te denken voor je weggaat. Je denkt misschien dat niemand van je houd, maar dat valt best mee (voor de meesten hoop ik). Veel van jullie wonen in een grote stad, en daar is altijd iemand waar je mee praten kan. Of als je je zelf erg rot voelt, doe dan iets goeds voor een ander. Al is het een oud vrouwtje helpen oversteken bij wijze van spreken. Als je weer wegloopt en nog even omkijkt ontvang je die glimp van een warme glimlach, en de ander denkt, dank je wel, de vriendelijkheid is de wereld nog niet uit. Dan ga je weer verder, maar met het gevoel dat je niet meer helemaal onzichtbaar bent. Zo'n klein bedankje verwarmt je hart weer, al is het maar een heel klein beetje. Zo ben je toch niet alleen met je zielige ik bezig. Je hebt iemand blij gemaakt en dat voelt goed. Het geeft hoop. Net als de bomen die in bloei staan en waar je de zoete geur van opvangt die je eigenlijk vergeten was als je depressief op weg bent naar de brug waar je vanaf wilt springen, en denk je, goh, er zijn toch ook mooie dingen. Geloof me, hoe erg je er ook aan toe bent, je bent niet alleen.
Datum:
23-05-2007
Naam:
witte roos
Leeftijd:
18
Provincie:
Drenthe

kut gezin

Op school gaat het goed, hier zul je me niet over horen klagen, maar thuis des te slechter, mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 jaar oud was, en mijn broertje net geboren werd. voordat ik 7 ofzo werd leefde ik in co-ouder schap. dit was kut want ik moet altijd op enneer lopen, toen ik 12 was mocht ik zelf kiezen waar ik ging leven, ik leefde toen al bij mijn vader. Met mijn vader was niks mis...hij was gewoon te verdrietig van de scheiding...daarom heeft hij een KUT vrouw gekozen die als een dictator over haar stiefkinderen wil regeren, wat ik dus niet pik
na een 2 jaar lange ruzie ben ik naar mijn moeder gegaan, hier was ik niet welcom, nou, dat vond ik zelf. mijn broer werd (net zoals mijn broertje) ongelovelijk voorgetrokken, ik moet altijd zoveel voor hem doen maar moet hij een keer voor mij dan dreigt hij met slaan. vanmiddag heb ik dit uitgelokt en toen duwde hij me bijna van de trap. ik ben nergens welkom, niet bij mijn vader die niks geeft om zijn kinderen en ook niet bij een broer van 18 die teveel zuipt en hierdoor agressief wordt.

nog een vraag: waar koop je pillen? bij de apotheek?
Datum:
22-05-2007
Naam:
Anomien
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

hoi ik ben een jonge van 14 jaar...

ik heb geen zin meer in me leven en dan zou je denken warrom. warrom ik dat wil weet ik niet. ik voel me leeg en nuteloos ik kan niks, me uiterlijk is ook niet wat ik wil. en krijg steeds meer problemen met me family ik ben het zat ik roken maar ook weer niet.
Datum:
22-05-2007
Naam:
jos
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

REACTIE OP JULLIE ALLEMAAL

Heej mensjes..

Ik wil ook even me korte verhaaltje kwijt.
Ik ben een jonge moeder van 19 jaar. Ik woon samen,maar doe eigenlijk alles alleen. Ik werk als enige in huis, ruim op, voedt ons kindje van 10 maanden op, en dat terwijl mijn vriend dealt, en mijn hele familie hem niet mag,gewoon omdat ik duidelijk beter verdien als hij.
3 jaar geleden, heb ik een miskraam gehad, en de jongen van wie het kindje was heeft me naderhand gedumpt, die vond alles mijn schuld :S Ik woonde op dat moment in een crisiscentrum, ver bij mijn ouders en vrienden uit de buurt. Ik zat daar met junkies, die gewoon in dat huis liepen te snuiven en dat soort shit...
Ik heb daar ook letterlijk mijn polsen doorgesneden. Mijn nicht, die ik een afscheids sms had gestuurd belde me overstuur op en wou dat ik ophield en dat zij anders ook haar polsen doorsneed. Ik zag haar dochtertje voor me en ben gestopt. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor!!!!


ZOdra mijn ouders hoorden dat ik zwanger was, en een miskraam heb gekregen moets ik direct terug naar huis komen.
Daar ben ik geweldig goed opgevangen.
Nu woon ik op mezelf, heb een kindje van bijna 10 maanden en ben met haar zielsgelukkig.

Dus wat ik tegen jullie allemaal wil zeggen is.. Neem vooral iemand in vertrouwen en zorg er alsjeblieft voor dat je ooit ook nog eens zo erg kan genieten van iets of iemand, als ik geniet van mijn dochter!!

Groetjesssss
Datum:
22-05-2007
Naam:
Samantha
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Mijn redenen om zelfmoord te gaan plegen:

Vooraf: Ik weet natuurlijk ook wel dat het verschrikkelijk idioot klinkt, maar ik weet bijna zeker dat zelfmoord voor mij het best is. Ik heb het gevoel: iedereen is goed zoals ie is, niemand verdient het om pijn te lijden of te denken dat ie dood moet, maar ik dus wel. Ik ben echt himmel ten einde raad,depressief, zie het leven niet meer zitten en ben ervan overtuigd dat als ik dood ben, niemand me zal missen. Mijn redenen waarom ik me zo voel:
1. Ik heb een handicap, veel pijn, en veel verzorging en wil zo niet verder leven.
2. Ik ben aartslelijk.
3. Volgens mij kan niemand me begrijpen.
4. Ik vind mezelf oliedom.
5. Ik heb te vaak knallende ruzie naar m'n zin.
6. Ik ben waardeloos en lastig.
Datum:
22-05-2007
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-brabant

..

.. ik weet niet waarom in hier mijn verhaal op zet.. waarschijnlijk gewoon omdat ik het kwijt wil..
ik ben 16 .. en ja dat zit je wel een sin een crisis met de puberteit.. dat weet ik ..
maa rbij mij speelt het al langer..
toen ik 6 was .. wat ik aan het rollerschaatsen in het park vlak bij ons huis..
ik wist dat ik daar niet heen mocht van mijn ouders maarja.. daar was och een leuker speeltuintje.
ik ging een bruggetje ove ren moest een stukje door het park.. toen kwam er een man naar mij toe, hij had 4 zieken poesjes gezien zei hij en vroeg of ik mee wilden om de te vangen.
tuurlijk wilde ik dat en ging zemee helpen zoeken..
ik was zo naief hoe kon ik dat nou weten dat die man andere dingen van plan was? daar denk je toch niet aan als je 6 bent.
ik ben naar huis gerolschaatst.. en het enige wat ik zei tegen mijn ouders was,"er zijn 4 zieken poesjes in het park je moet de dierenambulance bellen" ik het het later allemaal verteld en ben meteen naar een kinderpsigoloog gestuur.. ja zo doe je dat.. gewoon je kind naar iemand toe sturen en hopen dat die het wel oplost..
ik ben zo boos dat 1 iemand het leven van iemand zo kapot kan maken .. door gewoon aan zijn eigenbelangen te denken .. en niet met zijn poten van iemand af kan blijven.. zo veel angst iemand kan bezorgen.. vertrouwen weg kan halen..
ik het zo veel pijn van binnen..
ik probeer echt te genieten van het leven.. echt!
het voelt nu alsof ik in een dal ziet.. eigelijk al ruim 4 jaar..
en ik doe zo hard mijn best om omhoog te klimmen.. maar elke keer zit er toch weer een steentje los en val je..
ik wil niet meer klimmen.. ik ben moe..
ik weet dat er boven die rotsen iets heel mooi is .. ik wil er zo graag heen..
ik wil niet opgeven.. ik weet dat ik het kan halen.. en ga heel eg mijn best doen ..
Datum:
22-05-2007
Naam:
anneke
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.