Levensverhalen (pagina 1173)

ik ben al heel lang bezig met behandelingen eigenlijk te lang, ik heb er gewoon geen zin meer in, elke keer van behandelaar naar behandelaar. waarom zou ik het ook doen het heeft toch geen enkele zin. ik heb al een aantal keren een poging gedaan maar kwam daardoor alleen maar in het ziekenhuis terecht en twee dagen later liep ik gewoon rond. maar nu ga ik het echt goed doen, er is toch niemand die mij zal missen, ik kan er maar beter niet zijn nu doe ik juist veel mensen verdriet en als ik er niet meer ben hebben zij teminste ook rust voor altijd.

Hallo ik had vorig jaar in de kerst vakantie heevige ruzie met men moeder en ik ben gaan lopen en ik kwam terecht bij vriendendie uiteinddelek geen echt vrienden waar ze misbruikete mij om sexueweel vak en op drugs gebruik
ik was 16 hij was in de 40
en kuste me en meer en meer
ik wou dit op hield
hgij gaf mij geld drugs en drank
later de kerstvakantie was gedaan ik kwam terug op school en op internaat
ze zegde al van amai hij is plosteling stil is er ietys gebeurt dit verlof ik knikte neen er is niks gebeurt mevrouw
toch bleeven ze aan dringen
ik zegde niets
later ik moest voor het jeugd comite komen elk jaar was dat
en ze vroegen van sven is er iets
en ik zegde ik zeg niets zo lang men moeder binne is dus ze ging naar buiten
ik deed men uitleg nu zegde men conculente dat ik verkracht was
later ik moest klacht in dienen tegen hem hij heeft twee maanden vast gezeten
hij kwam vrij ik schrok ik wikst niet wat doen
men lessen leden er onder ik was vaak deprisief
nu nog
latyer op 26 julie stierf zijn vriend allemaal mijn schuld als ,ik niet naar de politie was geweest was het nooit zo ver gekomen dat zijn vriend niet meer wilde leven
ik wil en heb al vaak geprovbeert om men eigen op te hanegn en ondr een trein te gooien en zo
ik denk dat het beter is datr ik niet meer op deeze wereld besta

ik had vorig jaar in de kerst vankantie felle ruzie met men moeder en ik ben van huis weggelopen en kwam terecht bij vrienden van me.

en die vriend was toen op dat moment 40 en ik 16
en op een gegeven moment hij kuste me .ebn der na meer en meer
en hij gaf mij ook onderdak om dat ii van huis was weggellopen en me moeder belde voor te vragen dat ales oke was en ik antwoorden ja mama alles oke
terwel het niet oke was
hij gaf mij drugs drank eeten en een onderdak en een piercing die ik op dat moment wou en niet kon betalen dus hij gaf mij geld hij vloog de gavangenis binnen twee maanden later kwam hij buiten eind julie stierf zijn vriend mike
en ik voel e schuldig
ik wil het loslaten maar het lukt niet miechien is het beter dat ik niet meer op deze aarde leef

het gebeurde op 15-04-07
na 7uur.
we waren met 3 meiden en 5 jongens aan het stappen,
ik liep daar met kevin, kevin was meer dan een broer voor me egt dat kan ik gewoon niet uitleggen en kan er ook geen worden voor krijgen.
en opeens rende hij weg en er kwam een tram aan hij sprong er voor, ik zag het en alles ging kapot ik sprong toen de tram weg reed en even later stopte ik had kevin in me armen. helemaal onder het bloed sneeen alles ik zei kevin waarom deed je dit ik weet wat je door maakt kevin laat me niet in de steek alsjeblieft!!
kevin reageerde moeilijk terug en zei karin het spijt me maar 1 ding moet je me beloven probeer me los te laten alsjeblieft
ik kan het niet meer aan je blijft altijd me lieve zusje je bent zelfs meer dan een zusje voor me het spijt me.
ik wilden niet luisteren en ik zag dat er weer een tram aan kwam en kevin zij karin laat me liggen alsjeblieft en kijk niet naar me als het gebeurt ik hou van je en ooit zullen we weer samen zijn.
hij riep de jongens om me op te pakken en beet te houden omdat ik niet wilde luisteren en dat deden ze ik stribelde tegen want als hij weg ging wilden ik samen met kevin het was te laat en de tram reed over hem heen.
ik weet niet meer wat er door me heen ging, ik storte inelkaar.. ik wist dat het over was met hem
me vriedinen wiste het ook niet meer
me nieuwe kleding ( wit ) waren niet eens meer wit maar rood het boeide me niet eens meer ik was kapot.
ik wist van af dat moment dat me leven heel anders zou worden.
voor dat ik het wist was er een ambulance en politie en natuurlijk PERS!!
ik moest mee naar het politiebureau
ik wilde geen informatie geven aan de pers enzo dus verzonen ze maar dat ik hem had geduwd me naam kwam zelfs in de krant op school ging het helemaal klote thuis overall
ik wist gewoon dat hij niet meer bij me zuld zijn,
ik pakte op een geve moment een mes en begon in me zelf te snijde ik wilde niet meer leven ik wilde aleen bij kevin zijn
ik viel in slaap en werdt wakker in het ziekenhuis.
me ouders dagten dat ik conpleet gestoord was en ging naar terapeut enzo
ik werdt nog gekker en gekker,
ik ben er nu over heen 2 maaden geleden heb ik hem een beetje meer los kunnen laten maar nog steeds niet veel ik zit er nog wel over in.
en er zijn nog wel veel meer verhalen waarom ik het heb gedaan.
ik voel elkedag kevin ze geest bij me maar er is ook ieds wat me agtervolgd ik zat in de les en het was voor het eerst in onze klas dood stil dat vond ik al bijzonder, en toen viel precies op mijn tafel een bloempot ( dat er geen 1 stond ) nou ik helemaal geschrokken enzoo.
en toen op een geven moment viel die grote lamp van boven opeens naar benende naast bij op de tafel ik kneep me ogen dicht en ik hoopte dat dit een droom was. ik dee ze open en nee het was geen droom alles in het lokaal zat over al glas iedereen dag dat ik wat had maar het bijzonderende was dat er precies een kring om me heen was en daar lag geen glas en ik horde een soeff !! ik werdt bang en ik dag zeker kevin heb me beschermt. op de gang hoorde ik een deur klapperen en ik ging kijken en die deur was gewoon dicht en de lampen viellen uit en toen sprongen se weer aan.
ik vroeg aan een meisje of zij mischien een deur hoorde klapperende en ze zij nee ( ze hoorde egt nikss allenn van het licht ) en hoorde stemmen om me heen en werd helemaal gek en rende weg verweg.

mijn andere verhalen hooren jullie nog wel
ik hoop dat hier nog iemand is die dit ook een beetje heb en contact wil zoekken met mij
xxjes Karin

ik heb een aantal verhalen op deze pagina gelezen.
waarnaar ik echt dacht waar zijn deze mensen mee bezig? waarom denken jullie zo?
ik weet dat het soms moeilijk is en dat je dan echt denkt ppf waarom ben ik hier eigelijk ... maar je moet altijd in je achterhoofd houden na regen komt zonneschijn.
slechte tijden horen er nu eenmaal bij
up's&down's that's life...
en van pijnlijke situatie of dingen die je hebt mee gemaakt wordt je aleen maar sterker door je moet het gewoon van een positiefe kant blijfen bekijken.
bedenk bijv hoeveel leuke dingen er zijn die je gedaan hebt en probeer dan het gevoel terug te halen wat je ook op dat moment voelde en denk dan bij jezelf IK ga mijzelf gelukkig maken en er is niemand die me dat kan afnemen !!
want uit eindelijk ben JIJ de gene die dat moet doen. en als er mensen zijn die je dwarsbomen dat zet je ze gewoon uit je leven alles is zo makkelijk als je zelf wilt
als jij zegt ik kan dat dan kan je dat ook.
en als jij zegt IK BEN GELUKKIG ! dan ben je dat ook je moet gewoon altijd in jezelf blijfen gelofen je bent niet voor niks op deze aarde iedereen is hier voor zijn eigen doel en dat is geen ZELFMOORD plegen !! waneer het je tijd is ga je vanzelf
weetje wat mischien een goede tip is pak een pen en papier ga lekker rustig aleen zitten en bedenk je dan dat je 80 jaar bent. ''wat zou jij allemaal bereikt willen hebben en gedaan willen hebben als je de 80 bereikt heb'' ??
en als je dat voor jezelf kunt doen ben je al een heel eind kort om wat ik wil zeggen het leven is te mooi om er een einde aan te maken op een dag zul je dat zelf ook in zien dan lach je en denk zelfmoord? heb ik daar ooit aan gedacht ??? pfff wat raar zeg .
en als je je afvraagt of er mensen zouden huilen als je weg bent ? dan is dat JA natuurlijk zullen je ouders en fam daar kapot van zijn ookal krijg je niet altijd de aandacht wat je nodig hebt je hebt een mond? en als je ergens mee zit kan je daar over praten ookal is dat niet voor iedereen even makkelijk ik weet dat er mensen zijn die het moeilijk vinden hun gevoels op tafel te leggen maar je hoeft je nergens voor te schamen je zult zien het werkt opgelucht uit eindelijk je moet ook begrijpen ouders kunnen niet in je hoofd kijken... dus verwijt ze dan ook niks
en ik weet niet of het tot jullie door dringt maar beseffen jullie ook dat er kinderen aan de andere kant van de wereld zijn die verkocht worden door hun ouders? of dat hun ouders voor hun ogen vermoord zijn?
die totaal geen toekomst hebben?
wij hier in nederland zijn gewoon strondverwent en als het even tegen zit
beginnen we al te huilen bij wijze van
ik kan hier echt boos om worden je moet verdomme blij wezen dat je hier op aarde bent !!

de reden waarom ik dit allemaal vertel is omdat ik wil dat mensen trots zijn op zich zelf trots zijn op het feit dat ze gezond zijn
er zijn mensen met doodelijke ziektes weetje hoe graag zei verder willen leven en hoe hard ze vechten? en jullie proberen jullie leven gewoon weg te gooien als of het een verote appel is kop op zeg denk toch is logishe na ?

Haaii, k ben 16 jaar en k zit in de derde. ik wil al vnaf groep 7/8 zelfmoord plegen. In gr. 6 heb k 3 familieleden verloren in 1 á 2 maand. En daar wasz k kapot van, k dacht het leven gaat door, dus k probeerde het te vergeten maar het bleef toch de hele tijd door myn hoofd rondspoken, uiteindelijk heb ik het jaar overleeft. En toen in groep 7. in het begin werd k al gelijk bedreigt door een paar jongens uit mijn klas van : ik maak je dood en ruk je darmen er uit en geef ze aan mijn hond. Ik was daar kapot van. Ik ging naar mijn lerares, en hun moesten de hele dag strafwerk maken, uit eindlijk ging het weer wat beter en dat jaar was ook voorbij, in groep 8 had k er echt geen zin meer in, iedereen ging zeggen van : de trein gaat zo en zo laat, zodat k voor de trein ging springen, en ze gingen allemaal roddels verzinnen, en toen begonnen de pesterijen, ze gingen me uitschelden met me achternaam. en toen was het eindelijk zomer vakantie, ik ging naar de middelbare school. Mijn ouders wisten dat ik het op de basisschool moeilijk vond, en k zei in de zomervakantie tegen mijn ouders van, yes eindelijk naar een nieuwe school, nieuw begin, nieuwe start. In het begin ging het heel goed. Maar uiteindelijk ging het weer slechter, ze zeiden allemaal vn : dat k me hond had gepijpt ofzo, en k weet echt niet hoe ze daar bij kwamen, want het was niet eens zo. Ik had gesprekken bij maatschappelijk werker, en die zei dat k gewoon er niet aan moet denken, na die gesprekken met maatschappelijk werker ging het weer beter. En toen had k ruzie met zo'n meisje vn mijn school en k werd helemaal gek, ik had een mes mee naar school genomen, want wou haar neersteken, ik werd betrapt met die mes, en ze vroegen wat k er mee wou doen. Ik zei van : Ik wil me er zelf iets mee aan doen, dus ze belden mijn moeder op, en toen haalden ze dat meisje op, ze moest huilen. Toen moest k met me moeder mee naar huisz, me moeder ging nog doorzeuren vn dit dat zus zo. Ik werd gewoon gek. En toen moest k weer een gesprek voeren met Maatschappelijk werker, en toen ging het alweer veel beter. En In de 2e klas ging het in het begin ook wel. Maar uiteindlijk gingen ze nog steeds door. Ik had wel veel vrienden, maar ook veel vijanden. Maar toch ik had er geen zin meer in. Mensen zeiden weer de zelfde roddels, en toen was mijn lievelings tante dood gegaan aan kanker. Toen ze in het zieknhuis lag wasz k niet by haar langs geweest. En k had al gedroomt toen het zieknhuis nog niet wist dat ze kanker had, toen had k gedroomt dat ze kanker had. Paar weken later hoorde ik dat ze kanker had , ik dacht van : dit kan niet, want k heb het gedroomt, en toen later droomde k weer vn dat als k by myn oma wasz dat ze toen isz overleden, k lag op myn oma's bed tv te kijken, me oma werd gebelt .. kwam myn oma naar boven en zei van : je tante is overleden. Ik werd gek, omdat k het gedroomt had .. k was helemaal overstuur. Ik kon het niet meer aan, ik mocht kiezen, daar blijven slapen of naar huisz, k zei vn : k blijf hier wel slapen .. maar nu moet k alsnog altijd huilen omdat k nooit by haar langs ben gegaan.. En toen later is mijn oom overleden aan hart aanval. En toen later, in december heb k een ernstig ongeluk gehad. Ik dacht, waarom wasz k niet dood gweest, wasz k eindlijk vn myn leven af .. het is nu al een jaar geleden dat k het ongeluk heb gehad, en k heb nog steeds letsel aan myn vinger, soms kijk k er naar en denk vn .. waarom myn vinger, en niet mijn leven.. En nu dit jaar zit k in de 3e en mensen zijn nog steeds bezig met de roddels van dat k mijn hond heb gepijpt enzo, echt .. en k ben dit jaar nog aangerand/verkracht .. echt k heb nu echt helemaal geen zin meer in het leven. Ik heb mezelf gesneden, Mijn hele leven bestaat dus uit Pijn,Verdriet,Dood, En weet k veel. Het word me gewoon te veel. Ik praat soms met vriendinnen over dat k zelfmoord wil plegen, zommige zeggen van: ja niet doen, je kan er nog heel wat moois van maken. Ik denk van: Ja dat is zo. Dan is het leven heel even mooi. en dan weer vet klote. En nu wil k echt niet meer leven, want mijn leven is een en al puinhoop.

leven is hard en vies kloote
ik heb zelfmoord gedaan op 6/11/07
en het was bijna geluk ze hebbe aan mij gewerkt een uur en toen pas kregen ze mij bij..
ik hoopte da ik niet wakker werd
ik wil gewoon niet meer
leven doet pijn liefde doet pijn...
alles gewoon....
kwil gewoon rusten......
en als het mij lukt.....................

Mensenn zien mij als een vrolijk meisje..
maar dat ben ik niet. ik heb pijnn.. ik heb mezelf ook in mijn polsen gesneden.. ik kan het niet meer aan. alles niet. het leven niet.. ik ben dik, lelijk, dom noem maar op. ik vind een jongen leuk hij heet royy. hij doet altijdd heel lief enzo maar de laatste tijd niet meerr. vanavond ws ik bij zijn zusje sharon en hij was een spelletje op de pc aan het doen en ik stond achter hem te kijken en hij zij ineens : waarom ga je kijken dikzak ? toen ben ik wegelopen en evenlater naar huis gegaan niemand wil mij tog dus waarom zou ik dan nog leven? ik weet zeker dat als ik zelfmoord pleeg dat alles beter zal zijn roy heeft geen last meer van me en niemand heeft verdriet ofsoo want se gaan me tog niet missen ik ben tog maar een lelijk meisjee.

een Paar weken geleden ging het nog helemaal goed met me. Ik was gelukkig en had vrienden waarmee ik echt heel goed kon opschieten, maar dat is weg, en nog wel door mijn eigen schuld. Mijn vriendin leerde een jongen kennen, ik kreeg zijn msn. Ik kende hem niet en ik wist dat mijn vriendin hem een klein beetje leuk vond. Ik had zijn foto gezien ik vond 't een leuke jongen. Ik begon met hem te flirten, natuurlijk vond mijn vriendin dit niet leuk. Ik ben hierna ook gestopt. Ik en mijn vriendin en nog een andere vriendin, hadden met die jongen afgesproken. Toen ik die jongen zag was ik meteen verliefd. Ik heb dat meteen tegen me vriendin gezegd. En ze was er ook niet echt blij mee. Dat kwam denk ik ook omdat die jongen had gezegd dat hij mij leuker vond dan haar.
Vorige week kreeg ik een briefje van haar, waarin stond dat ze het heel lullig van me vond dat ik met die jongen had geflirt terwijl ik wist dat zij hem leuk vond en ik hem niet kende. En ze wist niet of ze wel zo'n vriendin wilde. Ik ben daar erg van geschrokken en ben gelijk met allerlij mensen gaan praten. Heb naar hun mening gevraagd. En ze zeiden vaak dat ze het wel lullig voor me vriendin vonden, maar als die jongen mij toch leuker vind, dan kon ik daar toch niks aan doen...

We hebben het geprobeert uit te praten, maar omdat we allebij sago waren en allebij gelijk wilden hebben, liep me vriendin weg. Daarna hebben we er eigenlijk niet meer over gepraat. Ik kwam op msn en ze reageerde alsof alles koek en ei was. Dus ik reageerde ook goed. Zo is dat doorgegaan...
Ik kwam vrolijk op school, maar toen zag ik dat me vriendinnen steeds naast elkaar gingen zitten. Ze begonnen een boekje. En nu wil ik wat gaan vertellen wat me vorig jaar is over komen.

Vorig jaar begon het jaar leuk, ik zat met al mijn goede vriendinnen in een klas. Maar me vriendin en een andere vriendin gingen ook steeds naast elkaar zitten, super veel lol maken. En die andere vriendin begon steeds dingen over mij te zeggen, en me vriendin ging daar hard om meelachen. Ik ging huilend van school, en kwam huilend thuis. Elke dag opnieuw moest ik aanhoren hoe ze over me lachten en me voor gek zette. Ik durfe niet voor mezelf op te komen, en niemand kwam ook voor mij op. Ik werd depresief. Ik had zelfmoordnijgingen, maar ik was bang, bang om andere mensen pijn de toen, als ik zelfmoord zou plegen. Ik kreeg een superleuk vriendje. En hij begreep wat ik mee maakte. Hij was er altijd voor me en steunde me met alles.. Hij snapte niet waarom er niemand voor me opkwam. Daar heb je toch vriendinnen voor. Eigenlijk bleef ik in leven voor hem en me fam. Ik vond het moeilijk om op school te komen. Weer alles aan te horen en dan weer naar huis te gaan, en dan thuis proberen of er niks aan de hand is.. Het is heel erg moeilijk!! 'S avond lag ik in bed te huilen, als me vriend kwam, lag ik te huilen, soms vroeg ik me af waar al die tranen vandaan kwamen. Ik ben met me vriendin gaan praten, en ze begreep me wel en zei dat ze er mee zou stoppen, maar ze is gewoon door gegaan, met mij voor schud te zetten.. Toen werd het nog iets anders want me vriendin en die andere vriendin begonnen samen een boekje. Ze schreven al hun verhalen die ze samen hadden mee gemaakt op. En dat maakte alles voor mij nog erger. Ik begon me helemaal niet meer lekker te voelen. Ik voelde me echt heel erg buitengesloten. En elke keer als ik het boekje zag, ging er een schok door me heen. Ik wilde weg, weg uit de klas, weg van school, zo naar de hemel/hel het maakte niets uit, alles was beter dan daarzo te zitten en depri zijn... Maar toch ben ik gebleven.. en ik had hoop want ik zat ik de Mavo/havo klas, dat wou zeggen dat als ik goed mijn best zou doen, ik naar de havo zou mogen op Emmaus!! Dan was ik van al mijn problemen af! Het ging zo het jaar door. Tot ik te horen kreeg dat ik naar de havo mocht!! ik was super blij, en vertelde het aan iedereen. Ik kon weg van die meiden, weg van die school!! Maar een week later werd ik opgebeld. Emmaus nam me niet aan, mijn cijfers waren te laag, terwijl mijn school al had gezegd dat ik naar Emmaus mocht. Het ging weer slechter met me. Ik kwam thuis en had enorme vreet buien en bereikte op een gegeven moment een gewicht van 80KG!! ik schrok daar heel erg van en ging gelijk veel minder eten. Maar alles ging door, met me vriendinnen en het boekje. In het einde van het schooljaar, ging alles langzaam steeds beter. Ik voelde me beter en probeerde het gevoel te negeren. De zomervakantie heb ik amper wat met me vriendinnen gedaan. Ik was 3 weken in Spanje en moest veel werken. In de 3e hoorde ik dat ik bij het meisje in de klas zat dat mij heel erg had gepest het vorige schooljaar. Ik was gelijk mijn goede humeur van de zomer kwijt. Maar dat kwam goed, ik vertelde wat er was gebeurd in de 2e aan me mentrix en ik mocht naar een andere klas, bij me vriendinnen. Maar daar zat wel me vriendin die er in de 2e ook aan het meegewerkt om me depri te maken.

Met dat meisje heb ik nu ook ruzie over die jongen. Ik heb haar vergeven voor wat ze mij toen heeft aangedaan. En we zijn verder gegaan. Maar nu spreek ik dus nog steeds met die jongen af, heb met een gezoend. En ik voel me er wel schuldig over, maar ik voel me echt goed bij hem. En ik snap wel waarom me vriendin het lullig van me vind. Maar ze kan ook blij voor me zijn. Maar ze stommelt haar vriendinnen op(die ook mijn vriendinnen zijn) en kwamen vandaag voor me neus staan. Ze zeiden dat ze het lullig van mij vonden, voor me vriendin. Ik was stil. Maar ik stond met nog een meisje, en die kwam heel goed voor me op. Want ik kan niet echt voor mezelf opkomen. Vandaag was echt de eerste keer dat er zo iemand voor me is opgekomen. Ik geloofde niet wat ik hoorde. Ik ga goed met haar om, ze zei ook dat ze het lullig van die meiden vond omdat ze met ze allen op mij af kwamen enz. Alsof ze het niet alleen af kon handelen. Maar ik zit nu weer een beetje in de zelfde bui als vorig jaar. Ik wil niet meer verder. Ik heb geen zin om elke dag dat gezeik aan te horen van hun, over dat ze het lullig van me vinden. Ik heb ook niet tegen hun gezegd dat ik met die jongen af spreek, of dat ik met hem heb gezoend. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Veel vrienden van mij vinden dat dat meisje die die jongen ook leuk vind dat ze maar egoïstisch is. Omdat ze niet weet of ze wel met hem zou nemen. En ze vind hem op een schaal van 1 of 10, 7 leuk. Terwijl ik echt verliefd op hem ben!
Ik wil niet meer verder. Ik wil van alles af. Ik wil of hierzo weg, maar dat zal wel niet lukken. Ik wil gewoon weg, weg van hier, weg van hun, weg van het verdriet...
Als iemand mij goed advies kan geven, wil ik het graag horen.. zet hier een reactie bij!! Ik wil van dit gevoel af. Help me!!

ik voel me soms heel erg alleen. het is raar, maar de vriendinnen die ik heb zijn niet altijd aardig tegen mij. Ze doen irritant en als ik zeg dat ik het niet leuk vind gaan ze door. Thuis voel ik me niet echt thuis. Ik maak wel eens ruzie met mijn ouders terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen. En later heb ik er spijt van maar als ik denk, ik ga even sorry zeggen, doe ik het niet, want dan krijg ik een hele preek. Op school gaat het steeds minder. Ik kan mijn concentratie niet meer behouden, huil vaak als ik alleen ben, heb geen zin met anderen te praten en ben de hele dag chagarijnig. Nu zit ik er over te denken zelfmoord te plegen omdat ik me zo alleen voel. Ik was eens aan praten met een vriendin, en ik zou naar een bepaald evenement gaan. En toen zei ze als je straks dood bent, denk ik niet meer aan je. Dus zij wil liever dat ik dood ga. Ik zelf eigenlijk ook. Maar ik weet dat mijn familie het daar niet zo mee eens is. Mijn ene oom heeft kort geleden een herseninfarct gehad en een andere oom werd 1 dag later in het ziekenhuis opgenomen omdat hij waarschijnlijk kanker heeft. Ik heb het idee dat ik nergens goed voor ben. Enige wat nog een beetje mee zit is een jongen. Die ik 1 uur per week zie. Ik ken hem niet echt goed, maar hij is aardig. Ik betwijfel of hij het erg zou vinden als ik er niet meer was. Ik praat er verder ook niet over met hem, ik ken alleen zijn voornaam maar. Maar het geeft een goed gevoel als ik hem tegenkom en hij zwaait. Soms denk ik, ik moet het gewoon doen, maar als ik dan mijn ouders zie denk ik, nee dat kan ik niet maken. Ze doen al 15 jaar hun best mijn leven oké te maken en ik wil er een einde aan maken. Maar toch blijf ik er de hele tijd maar aan denken. Ik denk dat ik maar rustig af ga wachten. Kijken wat er verder gebeurd. Misschien is er over een paar weken niets meer aan de hand.