Levensverhalen (pagina 1171)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

het leven

Mijn leven lijkt mooi
Maar ik was sinds ongeveer groep 4 gepest. Ik weet niet waarom maar het bleef maar doorgaan. Ik hield het stil tot mijn 11e toen had ik mijn eerste zelfmoorpoging gedaan en me ouders kwamen erachter dus moest ik naar een therapeut enzo. ik heb er in totaal 37 gehad en ben niks verder. Ik heb mijn vader verloren op 30-1-06 en mijn moeder heeft kanker en is geopereerd. Toen ik haar daar zacht liggen aan alle slangen in dr lichaam dacht ik dat ze dood ging. Dezelfde ochtend hoorde ik dat mijn oom aan kanker was overleden. Ik zit er al heel lang aan te denken om zelfmoord te plegen. Ik heb me pistool al geladen klaar liggen en kan hem ieder moment gebruiken maar ik kan het gewoon niet maken omdat me moeder het dan al helemaal niet meer aankan. Ik denk dat jullie wel snappen dat ik geen zin heb in een nieuwe therapeut. Ik hoop dat ik mensen met mijn verhaal kan overhalen om het toch niet te doen. Het is je eigen keus om zelfmoord te plegen. maar als je het doet denk dan wel aan je huilende familie aan de mensen die al overleden zijn die je kent en waar je bijkomt wat die dan zeggen. ik denk dat die ook niet echt blij zijn dat je nu bij hun bent op deze manier. Ik vind dat ik zo wel genoeg gelult hebt je moet zelf weten wat je doet maar denk wel na

Laterss EvErT
Datum:
12-02-2008
Naam:
Evert
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

ik wel dood

ik ben nu een jaar bezig met me zel het is nu 2,15 uur en de morgen niet kunnen slaapen en veel pijn ik zie elk moment iemand in de kamer ik kreeg kipevel ik ben bang en emotioneel ik barst elke uur bijna en trannen ik kan het niet meer ze bedrijgen me dat zijn geen mensen maar geesten die me bang maken en ik heb dwang gedagten ik kom amper buiten aleen als ik naar terapieen ga en dat helpt ook niet ik hou er mee po
Datum:
12-02-2008
Naam:
.....
Leeftijd:
38
Provincie:
Friesland

Niemand echt Niemand kent me

Ik heb een fijn gezin, Ouders die voor me zorgen. Ik word niet gepest ofsow (alleen afentoe word ik buitengesloten), Dus nu denk je natuurlijk wat doet zo'n meisje dan op deze site?

Ik ben iemamand wie nooit haar ziel blood geeft aan iemand. Mijn 'vriendinnen'denken dat ze me kennen, dus niet. Mijn ouders 'denken'dat ze me kennen. Het komt erop neer dat niemadn me kent zoals ik werkelijk ben. Niemand weet dat ik zelfmoord neigingen heb. Iedereen denkt dat ik gelukkig ben. Mijn vader is ongeneeslijk ziek en gaat binnekort dood. Maar weer denkt iedereen dat ik nogsteeds happy ben. Ik sluit me eigenlijk van iedereen af en ik ken alleen mezelf. Ik vraag me soms dan af hoe kom ik dan zo ongelukkig? Ik heb geen idee. Misschien ben ik gewoon raar en anders. Ik hoop dat ik niet deeenigste ben die zich zo voelt :(
XXXX my
Datum:
11-02-2008
Naam:
Jacky
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Waarom? Ik heb geen idee

Hallo allemaal,
Mijn probleem is dat ik te vaak denk aan het feit dat ik dood wil, ik ben zeer depresief. Dat komt denk ik omdat ik nergens voor de ruimte heb. Iedereen verwacht maar dat ik zo aardig en gellukig ben. Lach altijd op school. Doe altijd vrolijk, maar ik voel me zo helemaal niet. Mijn Pa is ongeneeselijk ziek en is binnen 3 jaar dood. Iedereen denkt maar dat ik er niet onder lijd. Het is het tegendeel. Iedereen denkt dat ze me kennen maar ik ben niet wie ze denken dat ik ben. Zelfs mijn ouders denken dat ik een vrolijk kind ben waar niks mee mankeert. Waarom ik? Waarom niet iemand anders?
Waarom speel ik iemand anders behalve mezelf? OP al deze vragen weet ik geen antwoord. Ik heb echt geen idee. Daarom heb ik besloten om met het leven te gaan stoppen. Niemand houd van de echt ik. Daardorr voel ik me zo alleen

xxx-anoniemus
Datum:
11-02-2008
Naam:
anoniemus
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

zelfemoord

ik denk dat ik zelfemoorde ga pelgen nimaand wil mij heb geen vrindine heb geen vrindine als ik dood ben moet ik nooit over na denken het heeft geen zine meer ik weet niet wat done help
Datum:
11-02-2008
Naam:
david
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Geestelijk en Fysiek compleet op

Ik ben compleet op. Nadat ik ruim een half jaar geleden wat vage fysieke klachten begon te krijgen is de ellende begonnen. Na een uitgebreid onderzoek waren er geen directe aanleidingen voor mijn klachten te vinden. Echter ging ik fysiek wel steeds verder achteruit en verloor in een korte tijd vele kilo's. Uiteindelijk ben ik maar weer naar de huisarts gegaan, want er moest dan toch iets zijn. Daar ben ik dus volledig ingestort. "overspannen" was de conclusie. Fysiek en geestelijk zit ik er helemaal doorheen en zie dan ook totaal geen uitweg meer. Ik loop continu te piekeren, mijn kop is een groot gekkenhuis door alle prikkels die echt van alle kanten op mij afkomen. Door deze toestand en natuurlijk de inmiddels nodige medicijnen ben ik thuis nu niet bepaald een zonnetje in huis en voel mij tegenover mijn gezin erg schuldig over. Dus nog meer somberheid en piekeren en dus weer meer onrust in mijn hoofd. Heb ook echt geprobeerd om de lichtpuntjes in mijn leven die mij juist zouden moeten sterken met beide handen te pakken. Maar het doet me niets meer, ik heb er gewoon geen plezier meer in. Inmiddels zit ik wel in een hulpverleningscircuit, maar heb hier geen prettig gevoel bij. Heb het gevoel niet begrepen te worden. Alleen al het feit dat in even 10 minuten tijd je als "depressief" wordt bestempeld en het even laten voorschrijven van een paardenmiddel van een medicijn voor depressiviteit geeft mij nog meer redenen tot somberheid en heel veel piekeren. Dit zijn namelijk niet echt de fijnste pilletjes om te moeten gaan gebruiken. IK blijk wel inderdaad vele symptomen van een zware depressie te hebben. Ik wil het liefst alleen maar slapen en niet meer wakker worden. Maar het slapen is een ramp en na toch even je ogen gesloten te hebben, ervaar ik het als teleurstellend weer wakker te zijn geworden. Ik krijg gewoon niet de rust in mijn kop die ik zoek. Afzondering, stilte, de behoefte om te willen vluchten alles achter me laten en eruit stappen om er vanaf te zijn blijven door mijn hoofd spoken. Nee, het gaat dus niet goed. En de energie om er zelf uit te komen heb ik echt niet meer. En het kan me ook niets meer schelen. Ik wil weg, denk echt zonder dit leven beter af te zijn. Door de gedachte mijn naasten hiermee in de steek te laten en pijn te doen, zak ik nog verder weg in een voor mij inmiddels toch al bodemloze put. Ik ben/was verdomme een sterke vent, ik begrijp er echt helemaal niets meer van, maar wil gewoon niet meer. Ben inmiddels al wel begonnen om eea aan zaken netjes en goed geregeld te hebben, alles op orde voor als het moment komt dat ik er een punt achter zet.
Datum:
11-02-2008
Naam:
Man
Leeftijd:
41
Provincie:
Zuid-holland

life: worthless

Al mijn hele leven lang zit ik met mezelf opgeschept, en ik geraak er maar niet vanaf. Ik ben nu 18 jaar, en sinds mijn 10e levensjaar sukkel ik met bijna alles wat aan mijn lijf hangt: enkels, knieën, rug en nek. Nog steeds kan ik bijna niet sporten omdat ik achterna veel te veel pijn heb... Een gevolg hiervan is dat ik zit met overgewicht, en het blijft maar komen... Ik ben er zo1 die nog geen gram chips of snoep mag eten of ik kom al bij; als je dan die ziet die dagen lang voor de tv zákken chips en cola liggen te eten en drinken... ik wordt er zot van... Nóg een gevolg hiervan is dat er niemand is die "me graag ziet". Even dacht ik dat dit wel zo was, en toen was ik ook in de wolken. Maar, ik dácht dat het zo was. Als je iets denkt, dan is het nog niet zo... :-( Ik heb enkele dagen in spanning zitten afwachten.... tot vandaag: ze zei "ik was verliefd op je, maar het is gepasseerd...". Leuk om te horen is anders :'-( Daarom... ik zie het niet meer zitten... ik wil eruit... life: worthless!
Datum:
10-02-2008
Naam:
Bert
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Veel Pijn

Het begon in de eerste van de middelbare school
ik werd erg gepest met me handicap dat vond ik egt erg en ik ben ik gesprek gegaan met me leerar door een vriend van ben ik er aan gekomen om in me self te snijden maar ik heb het nie gedaan Maar sinds ik naar de 2de moest zat ik er vreslijk tegen op maar het meost tot aan de herft vakantie ging het nie goed mert me zelf de onderbouw cordinator viel het op daarna ben ik gaan praten met hem maar egt beter ging het nie 2 weken na die vakantie heb ik em nogal erg verwond bij gym ik von ut erg om ssn te zien maar ik kon me nie beherzen zegg maar ik heb beloof aan me vrienden dat ik het nie meer zou gaan doen maar ik heb het weer gefikt nu minder erg
eerste klasser hebben gezien dat ik me kost er af haalde en ik ben nu egt bang dat het nu door de hele school door gaat
ik volg nu gesprekken met me meester die is me vertrouwings persoon klasgenotten van me helpen me als iemand zegt ja manouk heeft in zichzelf gesneden en die jongens gaan dan zeggen dat is onzin off das nie waar vraag haar zelf en de rest van de klas steunen me egt goed en nog 3 meesters van me egtee schatten zijn ze hoowr

dit was so beekje me verhaal
Datum:
10-02-2008
Naam:
Manouk
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Het leven heeft geen zin meer

Ik ben opgegroeid met mijn ouders en 2 zusjes. Altijd werden mijn zusjes voorgetrokken terwijl ik door mijn ouders uitgescholden werd en een enkele keer zelfs vastgebonden en opgesloten.
Ook op school werd ik hevig gepest. Daarom had ik ook geen vrienden en had ik na school niets anders te doen dan thuis te zitten. Ik probeerde mijn ouders meestal te ontwijken maar als er iets gebeurt was, maakt niet uit wat het hoefde ook niet mijn schuld te zijn dan kwam mijn moeder naar boven, schold me uit, zei dat ik een autist was en zei soms ook dat ik een lichte vorm van schizofrenie had, terwijl er al die jaren niets mis met mij was. Ik ging ze toch geloven.
Op mijn 15e ben ik begonnen met drugs te gebruiken, hier heb ik nooit zo goed tegen gekunt. Ik ging vaak out of kreeg paniekaanvallen. Toch bleef ik dingen gebruiken omdat ik bleef denken dat de drugs mijn wereld iets beter zouden kunnen maken...
Ik herinner het nog goed, het was vorig jaar zomervakantie. Ik was 17 en ik kreeg 2 kleine zegeltjes aangeboden door een vriend. Hij zei dat het mijn stress zou verlichten.
Dit bleek dus LSD te zijn. Mede vanwege mijn jeugd was ik erg gevoelig aangelegd voor een pyschose en dit heeft de drugs dus ook veroorzaakt...
Het is alsof ik vast zit in een nachtmerrie en ik zie hier geen weg meer uit, ik weet echt niet wat ik moet!
Datum:
10-02-2008
Naam:
Maxime
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Wat heeft het leven nog voor zin?

Kun jij mij vertellen wat het leven inhoudt? Ik dacht dat ik op de wereld ben gezet om gelukkig te zijn, goed om te kunnen gaan met tegenslagen en een mooie toekomst te hebben. Toch blijkt deze droom niet waar te zijn. Het is afschuwelijk. Mijn leven is donkergrijs/zwart, ik kan er niets beters van maken. Als ik in de ochtend opsta ben ik blij als ik savonds weer kan slapen, en als ik savonds in bed lig denk ik: val toch in slaap en word niet meer wakker. ik ben bang, bang voor morgen bang voor de toekomst. en ik voel me ontzettend eenzaam. maar wanneer is dit begonnen? een aantal jaar terug, mijn oom heeft toen zelfmoord gepleegd (hij was alcohol en drugs verslaafd) ik heb het hier ontzettend moeilijk mee gehad en heb het er nog steeds moeilijk mee. nadat mijn oom stierf is mijn moeder gaan drinken, flink gaan drinken, ik kan haar wel een alcoholist noemen. Nu mijn oom 6 jaar dood is drinkt mijn moeder nog steeds. ze is al een keer opgenomen. het doet zoveel pijn om haar zo te zien. haar te zien waggelen als ze loopt, haar zien drinken haar horen praten en de alcohol ruiken. het doet zoveel pijn, wetend dat IK hier niks aan kan doen. 3 jaar terug ontmoette ik de dromen van mijn dromen, dacht ik. ik ging 2.5 jaar met hem toen hij met iemand anders een one night stand had gehad, ofja een one night stand was het niet te noemen want het is vaker gebeurd. nadat ik dit wist was het absoluur over tussen ons. ik feestte erop los en zorgde dat ik altijd bezig was, hopend op dat mijn gevoelens weggingen en ik verder kon met mijnn leven. in die 2.5 trouwen sis ook veel gebeurd, ik heb met iemand anders gekust en hij is op iemand verliefd geweest, ik ben uitgescholden voor hoer en kutwijf en de ergste dingen die je je kunt bedenken. ik ben vaak zo overstuur geweest dat ik mezelf opsloot in de badkamer urenlang, heel veel aspirine slikte en met mijn hoofd dwangmatig tegen de muur bonkte. serviesgoed kapot gooien, andere spullen kapot maken. allemaal dwangmatig en het werd er niet beter op. 1 maand nadat het uit was dacht ik dat het goed zo was, ik ''dacht'' gelukkig te zijn. met mama ging het ook beter, nou niet dus want ik kwam er weer achter dat ze teveel dronk. mijn vader lijdt aan een syndroom , dat syndroom zorgt ervoor dat hij best gevoelloos is en zich niet zo aantrekt van andere verhalen. en aangezien ik enigskind ben zag ik de problemen van mama wel, en papa niet. hier kan hij niks aan doen maar des te zwaarder voor mij. paar weken terug kregen mijn ex en ikweer contact. en toen ik hem zag werd ik plots weer verliefd. alles om me heen verdween en nu zie ik WEER alleen maar hem staan. ik heb goed contact met hem en zie hem nu al de hele week, heerlijk. maar als hij weg is voel ik me ontzettend eenzaam en bekruipt me een vervelend gevoel. ik weet niet hoe dit komt.. ik wil hem heel graag terug, ONDANKS alles wat er is gebeurd hou ik van HEM en van niemand anders maar ik durf dit niet aan mijn ''vrienden'' te vertellen. bang voor hun reactie,bang om hun kwijt te raken. want de meeste hebben gezegd dat hij een eikel is en een stommeling enzo. ik ben zo bang. en ik voel me ontzettend eenzaam. mijn ''beste vriendin'' heeft nu ook een nieuwe vriendin en ze trekken alleen nog maar samen op, ik sta erbuiten. ik weet niet wat ik moet doen :( ik voel me zo eenzaam en ik huil elke avond als ik in bed lig, kon ik maar altijd slapen, had ik maar geen pijn meer.. dat zijn de gedachtes die ik vaak heb..
Datum:
10-02-2008
Naam:
D.
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.