Levensverhalen (pagina 1170)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

het duurt te lang..............

Ik heb al een paar x mijn verhaal hier geschreven maar heb er maar 1 van gezien.
Zijn de andere te heftig of zo , zelfmoord is toch ook heftig en extreem waarom dan niet het erigste laten lezen?
Ik ben nu al meer dan een week verder sinds ik heb besloten een punt achter m'n leven te zetten maar nog steeds loop ik hier rond , voor niks of voor wat dan ook.
Ik wil stoppen weg hier en dat wil maar niet opschieten ik wacht op die ene vriend van me die me m'n ticket geeft en dat ik nooit meer terug hoef te komen.
Gvd wat duurt dat lang te lang veel te lang en hier in m'n omgeving loopt allles door ze moesten eens weten ....
Shit schiet aub op ik wil weg van hier.........
Datum:
13-02-2008
Naam:
john
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-brabant

Mijn broer wilde niet meer verder

Een jaar geleden pleegde mijn broer zelfmoord en daarna ben ik in het diepste zwarte gat gevallen dat ik er is. Alle vragen die in je hoofd spoken, waarom, en vooral waarom heeft hij het mij nooit gezegd en waarom zag ik het niet? Daarna werd mijn eigen leven ook steeds minder waard, al heb ik alles wat mijn hart kan wensen, huis, man en kinderen. Het leven wordt nooit meer zoals het was. Hij heeft er totaal niet bij stilgestaan dat hij het leven van zijn zus zo kon vergallen. Hij heeft nooit gezien hoeveel ik van hem hield, ook al is dat niet altijd makkelijk met iemand die al jaren depressief is. Ik ga het langzamerhand accepteren, dat hij dood is, en dat hij het zelf wilde. Maar ik denk niet dat ik het hem ooit kan vergeven. Sommige mensen denken dat het het de enigste oplossing is, dat ze dan van al het zwarte af zijn, en dat is voor hunzelf ook zo. Maar niet voor de mensen die achterblijven.
Datum:
13-02-2008
Naam:
Sanne
Leeftijd:
33
Provincie:
Zuid-holland

'T leven.

Hallo.
Ik ben 19 jaar 'te' oud,
Zoals ik me nu voel, zo voel ik me al jaren, het word afgedaan als een depressie, maar, dat zo ervaar ik het niet.
Ik ben niet depressief, ik zit niet in een put, ik voel me niet 'down'.
Ik wil gewoon niet leven, dit is niet mijn plaats, zo heeft het altijd al gevoeld.
Ik voel me niet verdrietig, of bang, ik voel al een hele lange tijd geen emoties, ik lach als dat verwacht word, ik doe zo 'normaal' mogelijk tegenover mijn moeder, mijn vrienden en kennisen (vooral kennisen, vrienden? wat zijn dat?) daar heb ik stilletjes al afscheid van genomen, ik lijd op dit moment een afgezonderd en alleen leven,
ik zou het lang geleden mischien anders hebben gewilt, maar dit heb ik er van gemaakt; jong van school gestuurd vanwege een 'depressie' een niet al te prettig verleden doet er ook aan mee, maar dat, dat is niet boeiend.
Vorig jaar 15 februari 11:18 zou ik eigenlijk hier niet meer moeten zijn, sinds die dag voelt het alsof ik in een droom leef, een droom die ik helemaal niet wil dromen, na mijn mislukte zefmoord poging om mij te verhangen voelde ik me eigenlijk nog waardelozer in deze wereld, niet dat ik mezelf zielig vond ofzo, maar meer dat zelfs een touw moet breken om mij maar dwars te zitten, zelfs dat, zoiets simpels, zelfs dat lukte niet.
na die mislukte poging volgde die ochtend nog een poging zo'n 2 minuten na de eerste, 300 pillen moest toch wel genoeg zijn? ik sloot mijn ogen, en toen, toen opende ik ze op weg naar een ziekenhuis, het enige wat in mn hoofd rond dwaalde was dat dit gewoon té onwerkelijk was, het moest een nare droom zijn, mischien een straf?
Die zelfde dag werd ik in een gesloten afdeling gestopt voor een maand, in die tijd dacht ik dat ik dood was, dat het me gelukt was, dat ik, dat ik in de 'hel' was beland, ik werd er bijna gelovig van.
Nu een jaar later, het voelt minder als een nare droom, maar nog steeds voelt het zo onwerkelijk, wat ik gedaan heb dit jaar? ja dat vraag ik mezelf af, geen school , geen werk, behalve die 3 keer bij de thuiszorg ouderen helpen, leuk werk, het allerleukste is het wanneer je jezelf kapot werkt, en bedankt wordt met een telefoontje naar je baas; Dat je uiterlijk niet gepast is.
Erg dankbaar werk.
Dus maar weer terug naar het ó zo bekende, niets doen.
En daar zit ik nu, nog steeds niks van mijn 'leven' (als je dat zo kan noemen) gemaakt.

Eigenlijk weet ik niet waarom ik dit hier schrijf, en dat maakt ook niet veel uit.

Ik wil verlost worden van dit leven, alleen spreken daar verschillende factoren in tegen; jammer genoeg ben ik in een strijd met, mezelf.
Ik wil, sterker nog, ik ZAL verlost worden, ik weet alleen nog niet hoe.
Ik wil hier niet leven ik voel me totaal leeg gezogen, totaal op.
Het leven draaid nergens om; macht en geld.
Ht valt nog mee dat er geen boek is: "hoe maak ik iemand het leven zuur for dummies. "
Al die haat in de wereld, al die 'pijn' en 'verdriet', voor mij, persoonlijk is dat het niet waard, uiteindelijk ga je toch dood. waarom geestelijk lijden? als iemand een terminale ziekte heeft, KRIJGT die persoon de KEUZE voor euthanasie, dit is om iemand uit zijn/haar lijden te verlossen. Maar iemand die niet wil leven omdat het leven het gewoon niet waard is word weg gestopt. (let op; hierbij praat ik niet over de 1 dag depressies, niet dat die minder ernstig zijn.)

Ik ga onwijs off-topic, ik hoor te typen over mijn leven, wat ik heb mee gemaakt,
maar goed wat ik heb getypt gaat over wat ik nu mee maak wat er nu in mijn hoofd spookt.

Bedankt.
Datum:
13-02-2008
Naam:
f.
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Vechten!!!!!!! vecht voor je leven

Heyhey allemaal

Ik weet wat jullie allemaal door maken, ik heb zelf ook het gevoel, dat niemand mij waardeert, ik wordt ook misbruikt (vertel het tegen niemand ben te laf), Soms denk ik ook wel eens ik wil dood, dan ga ik naar zelfmoord.nl, lees ik al die verhalen van jullie en denk ik, waarom waarom wil een mens nou dood. Je leven is wel degelijk iets waard, maar je moet het het wel waard maken.....

Ik wil jullie allemaal even duidelijk maken, dat je het leven niet zomaar moet opgeven, hoe graag je het ook wil, er is een doel in je leven, heb je geen vrienden? je krijgt vast nog wel een keer vrienden! wordt je misbruikt? Sla die gene tot moes ook al is ie groter als jou gebruik gereedschap!!

Misschien het wat overdreven hoe ik het breng maar het is zeker niet overdreven bedoelt. we moeten er voor elkaar zijn in onze moeilijke tijden dat wij aan zelf moord denken.....

Laten we van elkaar houden, en samen iets van deze wereld maken, je mag denken aan zelfmoord maar doe dit abbsoluut niet,,,, het leven is wel degelijk iets waard!!!!!

groetjes rudy (DOE HET NIET!!!!!)
Datum:
13-02-2008
Naam:
Rudy
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

zelmoord

ben 16 jaar gehuwd ben zo gek van myne man ben 36 hy word 39 waarom een van 19 jaar?die alles tegen hem opzet tegen zyne eigen kinderen en vrouw?4 kinderen
maak me kapot niem
Datum:
12-02-2008
Naam:
ilda bourguignon
Leeftijd:
36
Provincie:
België

wat heeft het leven voor zin?

Dit zinnetje speelt dagelijks af in mijn hoofd. Elke dag op school lijkt het voor iedereen alsof ik heel vrolijk ben en geen overdreven problemen aan m'n hoofd heb. Maar elke ochtend sta ik op met het gevoel dat ik die hele dag wéér moet doorstaan, daar heb ik geen zin meer in. Iedereen wordt op de wereld gezet, om vervolgens toch weer dood te gaan, dus waarom niet al meteen? De wereld is al slecht dus waarom kappen we er niet meteen mee? Op de basisschool was ik al iemand die zichzelf afsloot van andere en had geen super tijd, achteraf gezien dom van mij, daarna op de middelbare school werd ik nog wel eens gepest omdat ik dik en lelijk was. Dit was ook zo ik deed niets aan mn uiterlijk omdat ik toch maar lelijk was. Uiteindelijk in het derde en vierde leerjaar van de HAVO ben ik iets veranderd en dit merkte iedereen ook en begonnen anders tegen mij te doen (positiever). Daarna ben ik naar het MBO gegaan vanwege pfeiffer, maar dit is een slechte stap geweest. Soms heb ik het gevoel dat het mbo te makkelijk is maar evenlater bewijs ik maar weer dat ik een dom mormel ben die dus niet kan leren. Ben super gestresst door die school. Ik heb wel genoeg vrienden, m'n ouders zijn goed voor mij dat is het probleem niet. Een hele goede vriendin zeikt hele tijd over haar uiterlijk terwijl ze super mooi meisje is.. en super dun. 53 kilo en wil nog heel graag afvallen! Dit doet mij pijn want dan heb ik het gevoel dat ze mij helemaal te dik vind, ik ben veeel zwaarder! daardoor word ik onzeker en heb ik het gevoel dat ik toch maar minderwaardig ben.. zij krijgt altijd de meeste aandacht van jongens omdat ze mooi is (ja mssn is het wel jaloezie maar goed) Als zij er niet bij is merk ik ook wel dat ik genoeg aandacht krijg van hun,, maar dit helpt me niet om me beter te voelen.. wat kan ik hier aan doen?

Vandaag heb ik ook weer bewezen dat ik een vak wat ik super graag wil leren weer niet kan. Ik snap het gewoon niet als er iets wordt uitgelegd.. of dat mens moet gewoon dom zijn!
En een tijdje terug heb ik gewerkt voor een hele korte tijd, daarna ben ik ontslagen nou dat geeft alweer aan dat ik een nietsnut ben,, en daarom wil ik niet meer doorgaan! Elke keer zijn er weer van die dingen die er op wijzen dat ik niks te zoeken heb op deze wereld! Ik heb al jaren hulp gehad maar ga daar altijd nóg chaggerijniger weg dan dat ik er al heen ging het helpt allemaal niet meer..

Er is nog één ding wat me gewoon klote laat voelen.. een jongen! lang verhaal maar weinig contact mee gaat moeilijk woont 1200 km verder op.. hou gewoon van hem en die liefde is na 4 jaar nog niet weg..

al die kleine dingen bij mekaar maken mij leven gewoon een hel. Het liefst ga ik dood het lukt me niet om zelfmoord te plegen... hoop gewoon soms dat toevallig een autoongeluk krijg, dat ik een trein niet zie aankomen, met mn zatte kop ergens het water in flikker.. weet ik het! In ieder geval dat er iets gebeurd dat ik dood ga.. dat is gewoon wat ik wil! Niet meer op deze wereld zijn... dat doet me pijn. Helaas begrijpt niemand mij.
Datum:
12-02-2008
Naam:
onbekend
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

mijn levn is geen leven meer

hey
ik ben een meisje van 16 ik heb het heel moeilijk met mezelf ik werd vroeger geslagen en uigescholden door mijn babysit mijn vader en kinderen van mijn klas ik voelde me nergens thuis mijn moeder is er bijna nooit en is veel kwaad op mij wat ik niet begrijp ik heb het gevoel dat mijn zus meer gewaardeerd word ook mijn grootouders doen rot tegen me ik begrijp het niet ben ik dan zo slecht overlaatst heb ik een uitslag gekregen dat ik een aangeboren depressie had en moet nu levenslang medicatie nemen om me goed te voelen op school gaat het al wat beter al denken de leerlingen dat ik heel gelukkig ben weet je ik lach de pijn weg want kom ik thuis ween ik ga naar men kamer maar ik ben altijd alleeen ik voel me alleeen ik heb mijn vriendje laten vallen en heb er spijt van ik zou hem heel graag terug willen maarjeh.. zo zit het leven immers niet in elkaar ik ben het beu maar echt beu om altijd de slechte te zijn om altijd alles fout te doen om gwn niet te zijn als anderen ik wil niet meer leven ik heb geprobeerd om weg te gaan iedereen gwn te verlaten maar het is niet gelukt ik heb op intensieve gelegen met een hartmonitor ik had kans op een hartstilstand of een hersenbloeding geen een van de twee is het geworden mensen lachen maar en doen maar maar hoe ? hoedoen ze dat toch hoe doen ze het dat zij gelukkig zijn en niet ik is mij die kans dan niet gegunt :'( heeer waarom hebt u me dit aangedaan waarom helpt u me niet gwn hier vandaan te zijn weg van mijn problemen weg van mijn verdriet
Datum:
12-02-2008
Naam:
niemand
Leeftijd:
16
Provincie:
België

the end

Het kan echt niet meer... mijn ouders hebben een hekel aan mijn vriend, ze denken dat ik aan de alcohol en drugs ben en ze vinden dat ik maar HAVO moet gaan doen, ze hebben totaal geen vertrouwen in me...! mijn vader is alcoholist en rookt veel te veel, mijn moeder is overspannen en met beide kan ik niet echt opschieten.... mijn vriendinnen kan ik opeens niks meer aan vertellen ofzow (ze zijn heel erg verandert) en alleen mijn vriend leef ik nog voor... maar ik weet niet hoe lang ik dat nog volhou... ik heb al meerdere keren met het mes aan mijn polsen gestaan, maar dan dacht ik weer aan hem... maar als hij het uitmaakt heb ik niks meer..
Datum:
12-02-2008
Naam:
AngelOfDeath
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

ik weet het allemaal niet meer

ik heb geen pijn of wat dan ook.
ik vind het allemaal nutteloos.
het leven gaat niet zoals ik het wil.
het lijkt net of de dingen mij niet worden gegunt. ik doe maar de dingen die anderen ook doen.
ik huil vaak als ik savonds op mijn bed lig. ik denk vaak aan andere mensen die zijn overleden ..té vaak.. ik denk dat ik daar ook naar toe wil. ? help me ? wat kan ik doen? ik heb er geen zin meer in
Datum:
12-02-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Snijden, Pijn, Verdriet

Al 3 jaar lang heb ik zelfmoord gedachten, het begon allemaal toen ik op de middelbare school kwam. ik werd veel gepest. Ik heb toen hulp gezocht. Maar ik zei altijd van Ja het gaat goed ik denk er niet meer aan. Maar het was het tegen deel.. Nu nu ben ik depresief.. Ik word gek van alles om me heen en ik wil nog maar 1 ding een eind maken aan mijn leven... Pogingen zijn vergeefs voorbij gegaan. Mijn arm .. Helemaal kapot door al dat snijden.. Me ouders zijn er kapot van.. maar zij laten mij in de steek en laten niet zien/merken dat ze van me houden. En dat doen ze niet... Mijn leven is zo moeilijk.. * zo zo wat een gezeur allemaal laat ik nu eerst eens mijn verhaal vertellen*

Het begon allemaal zo.
Ik kwam om een nieuwe school in een nieuwe plaats waar ik nog niemand kende. Ik dacht van ach ja komt allemaal wel weer goed. ! Niet dus, ik kwam in een rot klas.. en werd heel erg veel gepest. Ik kreeg zelfmoord neigingen.. Me zelf laten stikken.. (soort van allergische reactie).. Daarna heb ik uuren lang langs het trein spoor gelopen.. En toen stond ik een mes in me hand.. Toch maar niet.. Het was september '06.. Ik was op kamp en werd aangerand.. het was oktober '06 ik werd door de zelfde persoon nog een keer aangerand.. Ik was er kapot van en iedereen zag het aan me. IK heb me verhaal nog nooit aan iemand verteld. Meeste mensen weten wel dat het iets gebeurt is maar wat.. dat is een vraag voor hun een weet voor mij.. juni '07 Mijn moeder komt naar mij toe en zegt papa en ik gaan scheiden.. Me hele leven naar de kloten.. Me moeder laat me in de steek (ookal woon ik nu wel bij haar). Me vader krijgt even later ook een vriendin.. Hij laat me nu ook in de steek.. Wat heb ik nu nog ? Een vriendin die eerst zwanger is.. Een abortus heeft laten plegen.. en daarna halen ze een knobbeltje van haar eierstok van... en wat is het ? Kanker. Alles word me te veel. met me leven heeft geen zin meer. Er ist te veel verdriet en te veel pijn. Mijn arm is naar de kloten. en mijn benen ook.. Ik haat mezelf en mijn leven. ik ga er snel een eind aan maken..

xx ABC..
Datum:
12-02-2008
Naam:
ABC..
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.