Levensverhalen (pagina 1112)

ja kijk ik ben verkracht dat heeft 3 jaar geduurd en nu gelooft de politie met niet en men zus heeft een vriend waar k steun aan heb en nu denken ze dat hij de sguldigen is maar dat is niet zo en niemand gelooft met help meeee

Laat ik het kort houden. Ik hield mij hele leven al van muziek. ben er altijd al mee bezig geweest in mijn vrije tijd. Op m'n 7e luisterde ik al de hele dag radio na school, en probeerde het na te doen met een eigen tape-recorder. Ik heb altijd bewondering gehad voor DJ's, ben er zelf ook een, maar aleen voor prive en familie.
Voor de rest heb ik mijn hele leven nooit egt grote problemen gehad, wel eens wat kleins - bijvoorbeeld dat ik me op school 'niet helemaal voorbeeldig' gedroeg, of wel eens een beetje geplaagd werd - maar daar kon ik me altijd vrij goed overheen zetten, onder andere doordat ik na school meteen weer met muziek bezig was. Ik ben een vrij vrolijk persoon, ben normaal niet gauw kwaad en ik sta (ook volgens anderen) altijd vrij positief in het leven en dat heb ik ook altijd geprobeerd.
Over de situatie op school kan ik nog wel even verder vertellen, want er is wel in de loop van de jaren een hoop gebeurd. Maar het komt er op neer: ik had vroeger ook wel wat schoolvreindjes, zoals kleine kinderen dat hebben. Hetgeen wat aleen het probleem is geweest, is dat ik toch in bepaalde mate iets anders was dan de meesten. Ik houd absoluut niet van voetbal en al helemaal niet van spelletjes of ''games''!! Het enigste waar ik altijd echt van weg ben geweest was muziek (en dan met name de trancemuziek). Dit heeft me dus ook altijd bezig gehouden en niet die andere jongetjes. Ik heb mijn schoolvrienden dus verloren. Wel belangrijk: in de laatste groepen van de basisschool ontstond er een vriendschap tussen mij en een jongen die niet erg populair was, maar wel aardig tegen me. ik dacht ook alttijd dat dit blijvende vriendschap was, maar op een gegeven moment is deze vriendschap in de 2e van de middelbare school verbroken om een soort van ruzie (ik leerde toen een andere jongen kennen, die het niet met die vriend van mij kon vinden en zo doende). De vriend had sowieso ook wel andere interesses, zoals het eerder genoemde GAMEN! Ik ben altijd mijzelf gebleven en heb ook gezegd dat ik er niks aan vondt, in mijn oen is dat niet verkeerd... maar de andere interesses hebben mischien wel gezorgd dat ik nooit echte vrienden kon maken. Op de middelbare school werd ik in het verdere verloop van mijn VMBO weleens geplaagd, wat bij mij ook wel eens tot frustraties leidde, maar waar ik wel weer overheen kwam. Als ik mijzelf dan vergelijk met mensen op deze aardbol die het veel minder hebben kon ik daar mede door die tactiek over heen komen. Ik heb het ook wel eens tegen mijn ouders of leraren verteld, maar zoals gewoonlijk kun je daar otch niet echt iets aan doen. Het waren ook soms alleen groepspesterijen waarvan ik de pineut was, en als sommige van die personen aleen met mij waren kon ik er altijd goed mee omgaan, zou je zelfs zeggen dat het vrienden waren. maar ik kon niet vrienden worden met mensen die mij met anderen belachelijk probeerden te maken, logisch.
Mijn situatie is zo: ik trek me er weinig van aan wat anderen zeggen en heb altijd over die personen heen gekeken, maar daar heb ik toch niks aan gehad.

Ik kreeg in de derde klas een soort nieuwe periode omdat ik met een schone lei begon , wat bereft vrienden. Ik maakte in t begin van t jaar een paar nieuwe. Een daarvan hield er van om mij ook te plagen en daar kon ik niks tegen terug doen zeg maar. Hem nam ik dus ook niet egt serieus als vriend. De anderen waren niet erg goed met elkaar bevriend, aleen een beetje met mij. Een van die twee ging ik het meest mee om. Als ze er allebei waren werd ik ook wel eens bezeikt of genaaid. Dat trok ik niet altijd, maar ja.. het gebeurde toch steeds. Leuk was dat niet, maar ja ik was er op dat moment wel happy mee. Ik dacht: je komt er wel nog meer tussen, en dan worden het egt vrienden. Aleen is dit nooit gebuerd. In t laatste jaar zat ik aleen nog met die beste'' vriend'' in de klas. Hij ging soms ook met veel anderen om, en dan ging het vaak over dingen die mij niet interesseren, en praatte ik dus niet mee. op een gegeven moment ging hij er zeg maar gewoon vandoor met iemand anders, zoals dat -jawel- ook gebeurt bij ''liefde'', wat voor mij sowieso altijd een ''fairytale'' was.
Toen was ik zeg maar A L L E E N...
aleen moest ik nog tot het einde van t schooljaar, als ik aan die periode nu terugdenk walg ik ervan wat ik doormaakte en wat andere mensen op die leeftijd mogen meemaken..
Niet dat ik snel jaloers ben. maar ik zat pauzes verstopt zodat ik niet '' ergens bij hoefde te hangen'', waar ze me tog weg wilden hebben. uiteindelijk klapte ik best dicht in de groep waar die ''vriend'' dan bij was, omdat ik niet wist hoe ik me moest verhouden tegen hem. De anderen namen me ook niet egt serieus denk ik. Zo ben ik dan uiteindelijk toch het schooljaar doorgekomen, en het rare was dat ik nooit echt meer gepest ben. Ook in dit eerste mbo-jaar ben ik niet gepest, kon het met de klas zelfs goed vinden. Om bepaalde prive-redenen kon ik geen echte vrienden krijgen, komt niet door mezelf. Dit wil ik er even over kwijt.

Nu ben ik als persoon zelf eigenlijk een beetje veranderd. Ik neem opmerkingen die iemand mischien niet direct gemeen bedoelt veel te serieus, maar daar kan ik niks aan doen. het is als en soort instinct dat ik dan dichtklap. Ik maak op die manier niet gauw vrienden, nee. Ik heb wel in de klas nu geen problemen meer, maar dat is ook niet waar het huidige probleem ligt.

Het probleem is; ik ben 17, ik wil wat, maar ik kan niks.
Ik ben aleen.
Verder heb ik wel veel aan familie, maar aleen omdat die eigenlijk vrienden vervangen. Dit kan niet mijn hele leven blijven werken, en werkt ook zeker niet. Ik heb er nog nooit echt met iemand van mn familie over gepraat op deze manier (omdat ze het totaal niet weten en ik doe alsof ik gelukkig ben), aleen tegen een van mijn ouders gezegd dat ik me niet meer zo gelukkig voel. Dit speelt nu een jaar, en heeft er ook mee te maken dat ik niet makkelijk een vriendin kan krijgen, maar ik weet zeker datr als ik meer vrienden en dergelijke contacten had gehad had ik er al lang een gehad. Ik heb aleen nog niemand gevonden die mij leuk vind EN iK ook haar. Een van de twee is wel tot 7 keer voor gekomen, altijd wisselend. De types waar ik zwak van word, zien me nu wel ''staan''. Ik heb iemand op het oog ook... maar meer dan mij zien staan en gewoon praten doet ze niet. Ik ben mijn vertrouwen kwijt dat ik de liefde kan winnen van dit meisje. Waarmee maak ik indruk op haar. Zoveel wilde ik even kwijt.

Met mijn karakter en dergelijke is eigenlijk niks mis. Mijn uiterlijk ben ik zelf ook blij mee, ondanks dat ik vaak van een jongen heb gehoord je ziet er iet uit - hier heb ik me niks van aangetrokken - heb ik op dit gebied wel zelfvertrouwen. Ook omdat wel meisjes mij leuk vinden, het probleem is dat ik moeilijk in contact kom met een ware liefde.

Mijn ongelukkigheid speelt nu pas een klein jaar denk ik. Het heeft aleen met de dag meer invloed, en ik zie geen manier om het roer nu om te gooien. Ik heb geen neigingen maar stuitte toch op deze site.

Leuk geschreven te hebben...
Aan iedereen die dit leest:
Ik hoop dat jij mijn situatie snapt. In ieder geval ben ik aleen. Ik vind aleen heel veel geluk in muziek. maar das nou echt niet alles op deze leeftijd....

Ik heb er genoeg van, en dan heb ik het over het leven en over mezelf. Ik ben een moeder van 21 jaar en mijn zoontje is de enige reden waarom ik nu nog niks met mezelf gedaan heb. En toch denk ik er elke dag over. Ik praat er met niemand over, ik lieg tegen de mensen om me heen, ik vertel ze niet de gehele waarheid. Mijn leven is vol. Ik heb een huis, werk, school, vriend, kind, voetballen, huiswerk. Ik word er helemaal gek van. Ik kan geen van alle goed doen. Altijd als ik ergens mijn best voor doe dan gaat het toch weer mis. en niemand begrijpt hoe ik me voel. ik begrijp niet eens hoe ik me voel. mijn oom heeft nog niet zo lang geleden zelfmoord gepleegd, en iedereen was zo verdrietig en boos op hem, maar ik was blij voor hem ik was eigenlijk jaloers op hem. ik dacht bij mezelf was ik hem maar. ik heb nu twee maanden geen rekeningen betaald, ik doe ook geen moeite om ze te betalen. ik ben het zat om elke keer weer te moeten denken en om dingen te moeten doen. ik heb er gewoon genoeg van. ik wil gaan slapen. slapen en niet meer wakker worden. ik heb er genoeg van.

Ik lees zo al jullie verhalen en ik weet soms zit het leven je tegen ik zelf heb het ook wel eens geprobeert om zelfmoord te plegen maar toen ik zeg maar bij op het punt kwam om het doen schoot de gedachte van verdriet van me ouders door me hoofd en iets in mij verranderde ik ben opgeven moment naar me ouders toegestapt en heb ze opgebiecht wat me dwars zit ben vroeger ook veel gepest en teveel meegemaakt wat je als kind niet hoort mee hoeft te maken maar wat ik wil zeggen tegen jullie allemaal stuk voor stuk!
het leven is soms kut leven is soms klote!
maar denk aan de mensen die je pijn doet als je doodt ben je zit nu op een moeilijk punt in je leven maar geloof me het wordt beter!
ok al duurt het 1 week 1 maand 1jaar het zal goed komen met de goeie instelling !
keep your head up!

hoi ik ben een meisje van 18 jaar oud.
Ik denk heel vaak aan zelfmoord nog steeds.
Mijn vader is op jonge leeftijd overleden toen ik 9 was.
Mijn broer heeft kort daarna daardoor al zelfmoord gepleegd. Daarna zijn dr nog vele dingen gebeurd met andere gezinsleden, waar k niet te diep op in wil gaan. anders herkend iemand me dalijk nog.
Ik heb t daar natuurlijk nog steeds vreselijk moeilijk mee. Ik weet verder niet zo goed hoe k mn verhaal verder will vertellen. Ik weet wel dat ik hulp nodig heb want als het bij mij ok nog es misgaat, weet ik niet wat er dalijk nog overblijft van het gezin. Dat is ok het enige wat mij tegenhoud om t door te zetten, ik kan t ze gewoon toch niet aandoen denk ik. Ik heb wel wat pogingen gedaan int verleden, maar toen niet doorgezet omdat k dan toch nog aan mn familie kon denken en t ze nie aan wilde doen, maar k ga wel elke keer steeds verder. Ik wil t dus aan de ene kant wel. Maar ik wil aan de andere kant graag hulp.. wat moet k hier toch mee, k zit al een hele lange tijd in een instelling, maar heb gevoel dat niemand mij kan helpen.

K ben un meisje van 13 En denk elke dag aan zelf moord. Iedereen zegt wel tegen me dat ik mezelf niks aan moet doen maar leven in deze kkut kleren zooi heb ik gewoon geen zin meer in. Ik los echt bij iedereen de problemen op en ik vindt het leuk om andere gelukkig te zien. Zelf praat ik niet zo snel over me gevoelens omdat ik die niet kan uiten. En als ik het een keer doe dan worden mensen of boos op me of ze willen niet luisteren. Neem nou net als gisteren mijn vriendin die had een probleem dus zij alles uitgelegt en ik heb haar geholpen. Toen voreg ze wat er met mij was dus toen zij ik dat ik fucking vee ruzie met me ouders had. Werdt ze in een keer kwaad op me omdat ik dat zij het is net alsof ik overal en iedereen moet helepn zodat ze mij kunnen laten zitten. Dan hebben ze me hulp nodig en daarna wordt ik weer gedumpt als oud vuil. Zo wil ik dit niet langer. Ik wil niet meer dat als ik iets zeg da ze dan pissig worden ofzo ik wil niet dat ik nog als oudvuil behandelt wordt. vandaag door me broer. Hij had een schirftje gepakt waar ik gedichten in schrijf en was hij hard op aan het voorlezen dus ik was oos en pak dat schriftje terug begint hij te slaan. En dan ook me ouders die me belachelijk maken bij me familie. Waarom ik leef is de vraag van mijn gedachten. En ik wil de vrienden die wel van me houden geen pijn doen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen Leven of Dood? Please Help Me:(

Een leven,
Zo onvolspelbaar,
Een leven,
Zo leefbaar,

Een leven,
Zo appart,
Een leven,
Met een hart,

Een leven,
Al moeilijk genoeg,
Een leven,
Laat of vroeg,

Een leven,
Dood of levend,
Een leven,
Soms zo strevend,

Een leven,
Levend of dood,
Een leven,
Leuk of verkloot,

Een leven,
Je bent er nou emaal,
Een leven,
Zo´n lang verhaal,

Een leven,
Om bij stil te staan,
Een leven,
Kan het niet meer aan,

Een leven,
Wil er van weg zijn,
Een leven,
Met zoveel pijn,

Een leven,
Soms zoveel geluk,
Een leven,
En dan weer stuk,

Een leven,
Omdat we leven,
Een leven,
Om om elkaar te geven,

Een leven,
Omdat we zijn geboren,
Een leven,
Om erbij te horen,

Een leven,
Om te leven,
Een leven,
Om te vergeven,

Een leven,
Om dingen mee te maken,
Een leven,
Om over dierbaren te waken,

Een leven,
Om ´t geluk te vinden,
Een leven,
Om elkaar te verbinden,

Een leven,
Om er te zijn,
Een leven,
Soms zo fijn,

Een leven,
Om jezelf te zijn,
Een leven,
Lijkt soms schijn,

Een leven,
Om jezelf te leren kennen,
Een leven,
Om jezelf te verwennen,

Een leven,
Soms zo waardeloos,
Een leven,
Waar je niet voor koos,

Een leven,
Dat jij mag leven,
Een leven,
Waar jij in bent gaan kleven,

Een leven,
Dat jij leeft,
Een leven,
Dat ik nu beschreef.

Mijn leven is verkloot,
Maarja van wie ook niet,
Sommige zoveel geluk,
Ik wil gewoon dood,
Want bij mij is er alleen verdriet,
Want alles is stuk,

Ouders gescheiden,
Aangerand door me neef,
Gepest door veel mensen,
Ik moet steeds maar leiden,
´t is dat ik nog leef,
Want ik wil alles anders wensen,

Helaas leef ik dit leven,
Wat ik heb gekregen,
Ik heb het niet uitgezocht,
Ik wil dat iedereen mij kon vergeven,
En niet alles voor me verzwegen,
Ik heb dit niet zo gekocht,

Soms even zoveel geluk,
En heb ik het erg naar me zin,
Maar dan inenen,
Valt alles weer stuk,
En zie ik van het leven het nut niet in,
En dan is het geluk verdwenen,

Mijn pijn,
Kunnen ze niet allemaal verzachten,
En het verdriet blijf komen,
Soms voel ik me fijn,
En heb ik niet zoveel klachten,
Maar dan gaan de tranen stromen,

Ik voel me soms zo eenzaam,
En zo alleen,
Dan wil ik er niet meer zijn,
Ik kijk dan uit me raam,
En denk waar zal ik heen gaan,
Want dit doet me teveel pijn,

Huilend om alles wat er gebeurt,
Pijnlijke en leuke gebeurtenissen,
Die dingen die doen me soms goed,
Pijnlijke dingen waar ik telkens om ben getreurt,
En leuke dingen die ik zo erg ben aan het missen,
En dan een snee met een mes vol met bloed,

Want dan word ik boos,
En dan zijn het me tranen die ik loos,
Van pijn en verdriet,
Is er nou niemand die dat ziet,

Gemene mensen maken jou kapot,
Je voelt je verloren en helemaal rot,
Je wilt niet verder meer,
Want ze doen je zoveel zeer,

Langzaam wil je het opgeven,
En wil je niet meer dit leven leven,
Je gaat er een eind aan maken,
Maar komt tot de conclusie dat je moet blijven waken,

Waken over alles wat je hebt in je leven,
En om mensen waar je om bent gaan geven,
Je moet niet denken over wat je zou kunnen hebben in deze wereld,
Alles wat je hebt is namelijk het enige dat telt!



Was ik er maar niet meer,, maar dat heeft geen zin, want ooit in je leven zie je het nut , van het leven in!

Ondanks alles moet je blijven strijden,, hoe erg je het ook hebt, probeer zo minmogelijk te lijden!

Denk niet aan wat je had kunnen hebben, maar denkt wat je nu allemaal hebt in je leven, en bedenk dat er zoveel mensen zijn die ontzetten veel om je geven!

Denk niet dat je waardeloos bent, want dat ben je absoluut niet, wat jij bent de enige die zichzelf het beste kent!

Als je hier aan denkt, hoop ik dat je ook meer moed krijgt, en dat ik je zo ook wat liefde schenkt.

Maar 1 ding is echt dat iedereen hier moet weten, is dat als jullie gaan ik van jullie zou houden, en ookal ken ik jullie niet nooit zal vergeten.

xxx Laura.

Iedereen denkt wel eens aan zelfmoord als het even niet mee zit, denk ik.
Ik denk er vaak aan en dit omdat ik echt ontevreden ben om mezelf. Ik ben een wat dikker, verlegen meisje, waardoor ik wel eens raar ben in mijn handelen. Hoe ik praat, hoe ik loop, wat ik zeg(als ik iets zeg), juist omdat ik zo bezig ben met hoe ik overkom, kom ik onzeker en raar over. Mijn sociale en communicatieve vaardigheden hebben een deuk opgelopen denk ik, want als kind was ik heel anders. Juist op de buitenwereld gericht en met iedereen praten. Ik vraag me af of het gekomen is nadat ik 2 jaar prednison heb geslikt en op 12jarige leeftijd met een vollemaans gezicht rondliep en door iedereen, zelfs volwassenen, aangekeken en uitgelachen werd. Op school was het helemaal een hel. Ik baal er van, hoe ik ben, denk er elke dag aan wat ik aan mezelf moet veranderen, ik zou echt niet weten hoe ik dit zou moeten aanpakken. Ik ben ervan overtuigd dat mensen mij doordat ik onzeker, en zelfs wat sloom overkom niet aardig vinden en mij op een afstand bewaren. Ik heb dan ook weinig vrienden. Dit is iets wat in mijn hoofd elke dag een rol speelt. Daarnaast zijn mijn ouders gescheiden, en zitten in een koude oorlog. Je kunt het raden, ik ben het gordijn en ik zit er midden in. Mijn vader interesseert zich niet in mij en mijn broertje, financieel laat hij ons ook nog eens in de steek. Op school gaat het ook nog eens niet goed. Mijn moeder is weer een ander apart geval, ze communiceert niet met mij. Ik heb altijd het gevoel alsof ze niet luisterd. Zelf verteld of zegt zij bijna nooit wat, en als ze ergens het niet mee eens is dan zegt brengt zij het als een verwijt naar mij toe. Mijn moeder is een heel passief persoon en ik wordt hier moe van, ook al is ze heel rustig en zegt ze niet veel. Begrijp me niet verkeerd, mama bedoeld het wel goed, ze heeft geen kwaad in zich en qua materie komt en zo me niets tekort, wat dat betreft is ze een top mama, want ze werkt en zorgt voor ons in haar eentje, maar toch, ze is niet zoals ik haar graag zou zien. Ik zou graag bij mijn moeder terecht willen voor advies als ik ergens mee zit. Die mij stuurt, bij staat in dit leven, zij heeft me immers deze gegeven. Heb het gevoel dat ik er alleen voor sta, ook al is ze bij me. Ik wil het liefst uit huis, om mijn leven ''opnieuw'' op te bouwen, of gewoon op te bouwen zoals ik zou willen. Want ik heb het gevoel dat ik alles verkeerd gedaan heb, ook al kan ik hier geen concrete voorbeelden van noemen. Ik heb het gevoel dat niemand zich intereseert in mij, ik heb bijvoorbeeld ook nog nooit een vriendje gehad terwijl ik al bijna 19 ben ! :O
Misschien dat dit komt door hoe ik ben. Ik ben wel een beetje zoals mijn moeder, passieve houding, verlegen, rustig. En als ik zie hoe zij is en overkomt, ben ik hier helemaal niet blij mee. Ik wil dit niet. Ik ben heel ontervreden over mezelf. Om mijn uiterlijk...alles..
Maarja, om terug te komen op het uit huis gaan, ik wordt ontmoedigd door mijn moeder om op mezelf te gaan wonen.. waardoor ik een rotgevoel zou krijgen als ik het toch zou doen.
Ik weet het allemaal niet meer, ik denk veel te veel na over alles wat dit leven me heeft gebracht. Vaak denk ik dat zelfmoord een goede oplossing is, maar ik zou niet van een gebouw af willen springen of voor de sneltrein gaan staan. Zou ik misschien dan niet zo graag dood willen? Jawel, want ik heb er geen zin meer in, ben er moe van. Ben nu nog alleen op zoek naar een manier hoe ik dit leven kan verlaten. Hoe erg het ook klinkt, maar als ik te horen zou krijgen dat ik een ziekte heb en terminaal ben, zou ik het niet erg vinden en zelfs wel blij zijn.

Hallo ik ben een meisje van 13 jaar
ik heb veel problemen en aarom denk ik wel tamelijk veel over een zelfmoordpoging te proberen te deon
ik bene cht mijn leven beu ik heb het met alles moeiluk echt met alles
IK HEB HET MOEILUK MET VANALLEZ!!!
-Heb Veel ruzie met men papa
-men vriend is gestorven
-Ik word altijd van alles beschuldigd thuis
-ik wil met een jongen en die geeft me gekwetst+met men voeten gespeeld
-heb soms ruzie met meuh beste vriendin !
echt ik kan het echt niet meer aan pfff kben mijn leven beu wat moet ik doen?

waarom zou ik nog lezen in doe toch niets goed en ben toch maar een slecht mens
En slechte mensen moeten toch weg
Ik heb zo lang tegen gevochten en ik zie toch geen uit weg meer dan dat niemand zal me missen