Levensverhalen (pagina 1051)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geen zin meer

Al mijn hele leven vecht ik tegen de verkeerde gedachtes.
Mijn hele leven is een puinhoop geweest en het wordt het weer.
Mu na een vervelende scheiding ben ik er helemaal doorheen
Mijn gedachtes worden beheerst door het gevoel dat ik geen zin meer heb.
Ik ben wel in therapie maar het helpt niet.
kan wel zeggen tegen ze dat ik neit meer wil maar voor velen is dat een schreeuw voor aandacht.
Ze zullen het wel serieus nemen na mijn vorige pogingen maar ik wil er niemand meer mee lastig vallen
Ik ben op
Datum:
23-08-2008
Naam:
Ralf
Leeftijd:
27
Provincie:
Limburg

soms gewoon géén zin

Soms heb ik van die dagen dat ik geen zin meer heb, geen zin meer om te leven. Ik heb het gehad met alles, mijn studie loopt niet zoals ik wil, ik heb nog niks bereikt in het leven. Ik ben al 22 jaar maar nog niet echt veel zin in het leven gehad. Ben een aantal maanden geleden uit huis weggegaan, niemand weet waar ik ben alleen mijn vriend aan wie ik veel steun heb. Alleen mijn vriend is schipper en kan dus niet iedere keer hier zijn wanneer ik hem echt nodig heb. Ik mis mijn familie thuis maar het is zo goed als onmogelijk om weet contact te zoeken met ze. Ik voel me alleen, eenzaam. Slaap slecht kan niet goed in slaap komen en doorslapen gaat ook erg lastig Heb zo goed als geen sociaal leven terwijl dit voor iedereen erg belangrijk is.
Nou gelukkig komt mijn vriend bijna terug, kan ik weer een aantal weken van hem genieten, hopelijk voel ik me in die tijd niet zo.
Ik wilde gelukkig zijn maar of ik dat nu ben is maar de vraag.....
Datum:
23-08-2008
Naam:
jannie
Leeftijd:
22
Provincie:
Groningen

Het is op.

Waarom dit leven?

Dat is een vraag die ik mezelf al heel lang stel.
Ik heb een hele goede jeugd gehad met hele fijne ouders.
Maar vanaf de 13e is het mis gegaan. Ik ben gepest, verkracht, bedrogen, mishandeld. Ik ben dichtgeslagen. Door al deze ellende heb ik een ander nooit geen verdriet aan willen doen maar dat is iets waar sommige mensen toch een andere kijk op hebben. Is het karma, ben ik dan toch zo slecht, ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik niet meer zo verder kan.
Dagelijks denk ik aan hoe ik wil stoppen met leven maar daar doe ik anderen ook weer pijn mee.

Stelling van Pythagoras:
Wie vreugde wil vermenigvuldigen, moet haar delen.
Wie verdriet wil delen, moet het elimineren.
Datum:
22-08-2008
Naam:
J.
Leeftijd:
42
Provincie:
Anders

Nooit meer alleen

Mijn leven lijkt gemakkelijk, maar schijn bedriegt. Ik zit nu in klas 4 van mijn havo-opleiding. Ik doe aan hockey, en daar ben ik aardig goed in; ik hockey in het hoogste team, ben aanvoerder en het gaat supergoed met ons team.
Op school gaat het ook wel goed, ik heb veel vriendinnen en ik haal goede cijfers. MAAR, thuis gaat het niet goed. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb daar onwijs veel verdiet van. Mijn zus is onhandelbaar en mijn moeder is aan de drank. Ik ben soms dagenlang alleen thuis. Ik voel me op die momenten echt onwijs eenzaam. Ik heb een hele goede vriendin die ook bij mij op school zit, ze zegt dat ik altijd alles aan haar kwijt kan.. maar ik heb nog nooit goed met haar gepraat. Ik ben bang dat ze me stom gaat vinden, of dat ze vind dat ik me aanstel.. ook ben ik bang om te gaan huilen. Veel mensen zeggen dat het juist goed is om te huilen, maar ik zie en voel dat heel anders. Ik huil nooit als er andere mensen bij zijn, zelfs niet als ik echt heel veel pijn heb ofzo. Alleen als ik alleen thuis ben, ik mijn kamer. Als niemand me hoort en niemand me ziet. Alleen dan kan ik huilen.

Als mijn moeder thuis is, is ze meestal erg dronken of heeft ze een kater en zegt ze niks. Mijn vader is een halfjaar geleden overleden door een auto-ongeluk. Ik mis hem echt super erg en soms wil ik gewoon echt dood.
Het klinkt overdreven, maar ik heb vaak momenten wanneer ik me zo kut voel dat ik mezelf echt iets wil aandoen. Uiteindelijk is het niets meer dan een snee in m'n pols.
Maar nu wil ik het doen, ik wil niet meer leven, ik ben het zat.. ik ben er klaar mee.
Maar er iets dus blijkbaar toch iets dat me tegenhoudt.. maar ik heb geen idee wat...
Ik hoop gewoon op een dag, nooit meer alleen te zijn.. nooit meer...

x Anoniem

Datum:
22-08-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

waarom?

Vanaf kleins af aan,sinds ik me kan herinneren,is mijn leven veel verdriet geweest.Mijn leven was niet als de andere kinderen waarmee ik speelde,nee zij hadden een vader,moeder,broers en zussen die van ze hielden,waarmee ze konden praten en leuke dingen mee deden.Ik voelde me vaak anders als mn vriendinnetjes dan zijden,ik ga dit en dit doen met mn ouders,wij gaan dit jaar naar spanje op vakantie.en ik? ik deed nooit wat,ik zat thuis,waar het altijd elende was,ruzie,schelden,geweld.
Ik heb mn hele leven een zieke vader gehad,die de deur NOOIT uit kwam,dus voor mij zat er geen vakantie in,of een leuk dagje uit.Ik stond overal alleen voor,moest vanaf kleins af aan alles zelf doen.Als er iets op school was waren alle ouders er, behalve de mijne.Mn moeder heeft 8 kinderen,ik ben de jongste.Ze probeerde wel eens wat met me te doen,of me te steunen maar te weinig,ik had het gevoel dat ik geen vader en geen moeder had.Ik sprak nooit met ze,het was niet open bij ons thuis,voornamelijk door het geweld van mijn broer dat ons hele gezin heeft verpest.Als er hem iets niet aanstaat is het mis,mn ouders hebben er niks over te zeggen,ze zijn machteloos.Hij slaat me regelmatig,hij gooit dingen kapot,begreigt ons,comandeert,schreeuwt,scheld noem maar op.Ik vind hem eng,en als die in de buurt is durf ik niks te zeggen,geen boe of bah.Soms hij me onterecht behaldelt of mij comandeert,schreeuw of scheld ik terug,dan is het telaat en krijg ik een paar flinke klappen.Niemand die het weet,niemand die er wat aan doet,mn ouders durfen niks te doen, ze zijn slap..
ik ben vaak depresief hierdoor,ik heb alles opgekropt en jaren gedaan of er niks aan de hand was.Ik heb ook een vriend sinds een jaartje,ik hou veel van hem,maar soms gaat het moeilijk tussen ons dan voel ik me helemaal verlaten,omdat hij misschien wel de enige is die van me houd.Ik heb niet veel liefde gekent,en ben dan ook heel opstandig,vaak agressief,maar ik heb ook tijden dat er niks aan de hand is,dat ik me vrolijk voel,alsof alles goed is.En soms komt alles eruit,zoals nu.Vandaak lijkt alles kapot,vandaag lijkt het leven niks waard te zijn,terwijl ik weeeet dat het leven mooi kan zijn, mooi IS.maar waarom lijkt dat nu zo ver weg? waarom lijkt het alsof het niet voor mij is weggelegt?mijn leven is gewoon erg ingewikkelt.Het typen heeft mij zeker opgelucht,maar voor ik aan dit bericht begon wou ik het liefst dood.
Datum:
22-08-2008
Naam:
xx
Leeftijd:
17
Provincie:
Groningen

durf het niet maar wil het wel

Hallo nu ik al deze verhalen lees zie ik dat ik niet de enige ben die gek word in zn gedachten. Dus zet ik ook maar wat neer. Ook ik heb heeel vaak gedacht aan zelfmoord. En ik heb alleen maar ups en downs. ik heb gewoon het gevoel dat ik op ben. alleen ik zit heel erg met mijn familie. ik wil ze niet pijn doen. maar ik kan gewoon niet meer. al deze gevoelens maken me kapot van binnen. school heb ik allang verpest en daar gaat het ook barslecht. daar heb ik zowiezo geen zin meer in. ik voel me ook niet thuis meer in dit land. ben hier opgegroeit maar zie het hier niet meer zitten. bijna elke nacht zit ik erover na te denken wat moet ik doen. ik vraag god om hulp maar het helpt niet. ik vraag me steeds af wat doe ik op deze wereld. waarom ben ik op deze wereld gebracht als het me van binnen alleen maar kapot maakt. mijn ouders weten dat het niet altijd even goed met me gaat maar ze snappen het niet. ik heb er ook niet vaak met ze over gepraat maar wil het aan de ene kant ook niet. ik weet ook niet hoe ik zelfmoord moet plegen of wanneer, ben bang dat het mislukt. we leven om uiteindelijk dood te gaan ik vind het belachelijk. en ik wil gewoon rust. ik weet het gewoon niet meer.
Datum:
22-08-2008
Naam:
Anoniem.
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan niet meer

Ik ben twee maanden geleden mijn man verloren door kanker en sindsdien word ik letterlijk dood getreiterd door zijn familie. Ik word doodziek van de haat die ik niet begrijp. Ach, laat ook maar. Ik ben te moe, te ziek van verdriet om nog verder door te knokken. Morgen zou ik 9 maanden getrouwd zijn.
Datum:
22-08-2008
Naam:
Anne-Mieke
Leeftijd:
52
Provincie:
Flevoland

Gij zult mijn ziel in de hel niet verlaten.

In onze wc hangt een kaart. Een regenboog met de tekst:
Als je denkt dat alles verloren is
weet dat God er is
De regenboog betekent.
Er is hoop!

Het helpt mij soms om niet tot de daad over te gaan.
Heel gek, denk niet dat er veel mensen zo'n gelukkige jeugd hebben gehad.
Zelfs nu worden we overspoeld met aandacht en bezorgdheid.
Maar toch wil ik elke dag dood.
Het leven is meestal een hel.
Moeilijk te behandelen depressie zeggen ze.
Ik ben door en door slecht, ik denk dat het daardoor komt.
Heb het een aantal keren geprobeerd.
De hulpverleners halen alles uit de kast om mij te helpen. Waar heb ik dat aan verdiend?
Mijn man zegt, Je bent eigenlijk al een lijk. Ja zo voelt het wel.
Hij is zelf trouwens ook talloze malen door het oog van de naald gekropen.
Ik balanceer ook elke dag tussen leven en dood. Denk dat de omstanders ook niet rouwig zullen zijn als het afgelopen is.
Wou wel dat ik wat kon doen voor al de mensen die hier hun berichtje schrijven.
In het bijzonder voor al die jonge kinderen. Bijzonder schokkend.
Datum:
22-08-2008
Naam:
els
Leeftijd:
37
Provincie:
Utrecht

adoptie/het beloofde land?niet voor iedereen!

na een heftig leven vor leugen en bedrog ben ik erachter dat mijn adoptie soort van illegaal was. dat merkte ik bij mijn uitkering aanvragen, mijn sofienummer klopte niet. een zware tijd. nu ook de relatie kapot is, nadat ik erachter kwam dat mijn vriendin niet tevreden was over mijn psyche en slaapkamer-praktijken raakte ik nog verder in de puree. nu ik dacht weer alles iets op een rij gezet te hebben komen er zoveel problemen op mij af, efin familiar/financieel/psychies. dat ik me afvraag wat nu? ik heb helaas al drie keer de bus des levens uit willen stappen. maar ik kon het toch niet, daar baal ik van, want dan voel je dat je ''faalt''. op dit moment ben ik zo gefrustreed in de liefde, mijn ex heeft me nu al een week lang met tussenposen per msn bereikt. wat vreemd is, in de zin van de reden van het uitelkaar gaan. maar de liefdesprikkels projecteer ik nu op dit moment op de verkeerde persoon, die nota bene lijkt op mijn eerste schoolvriendinnetje. waar ik overigens niets mee mocht, ik was een ''spleetoog''.
deze geprojecteerde liefde is totaal verkeerd! want degene die ik de liefde geef is 11 bijna 12 !!!!! ik 30. dus psychies zit ik in de rats. ik weet dat de maatschappij mij verdoemd, vanwege; werkeloos/geen goed sofinummer''illegaal'' en nu pedo. ik hab het afgelopen zaterdag weer geprobeerd, maar ik kreeg mij niet zo ver ik fietste terug naar huis 'snachts gelijk onder de doch, want ik had mij overgoten met benzine. want ik wil niet de gevangenis in of in een inrichting. het liefst ga ik dood, maar het wil maar niet. pillen, alles al geprobeerd. ik had hepatites b, maar in het dykzicht bleek na een uitvoerige test dat ik net die ene uit de miljoen ben die genezen is, baalde ik even! nu ik niemand meer heb, geen nederlandse/indische ouders/familie en geen werk/relatie, kortom niets ben ik het eind zoek. ik loop al sinds 5 okt 1996 bij het Riagg, maar zij helpen mij ook niet echt. wat nu wat nu.
Datum:
21-08-2008
Naam:
toro
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

een stukje meetbare tijd in de oneindige tijd

Wij zijn een stukje shit in de onmeetbare tijd.
Wij krijgen van ome god een klein stukje meetbare tijd.
Wat moet je nou in godsnaam uitspoken op deze gehaktbal?( maak maar oorlog...)
Wie heeft er nog verbeelding?
Ik niet meer....
Ik wilde geen kinderen maar moest zo nodig neuken.
sorry,kids(lul)
ik ben leeg en af.
waarschijnlijk pleeg ik geen zelfmoord, maar als je dood bent geeft dat veeeel rust.Mijn hoofd is vol gedachten veel gedachten
Ik loop maar te malen als een halve gare.
Als kind zag ik het nut al niet.
je wordt toch geboren met het sterfkaartje om je teen...
Maar ja het leven is toch mooi.../ kut
we leven in een afgemeten wereld
waarin je alles hebt.Op materieel gebied zijn wij hollanders rijk .
Maar geestelijk zijn wij straatarm.
Als ze maar kunnen lulle over niks b.v.
fucking voetbal of het fucking weer.
Elke dag een herhaling van wat je al een miljoen keer hebt gehoord...
gelukkig is de gemiddelde leeftijd ongeveer in nl rond de 77
Dan zit ik al lekker over de helft.
Ja , sorry,,,
Ik schreeuw het leven van mij af ,en ik juich de dood naar mij toe..
Dan maar hopen dat er niet zo iets is als een hel of hemel of weet ik veel....
ik mag hopen dat dood ook werkelijk dood is...
Stel je voor na een lang zwaar arbeidszaam leven in een een of ander hemel komen. zit je weer tussen al die schijnheiligen.
Laatst vroeg iemand mij..
is er leven na de dood?
Ik zij ja eikel, kijk maar om je heen!
De wereld kan zonder mij en draaid rustig verder in het heelal.groeten uit de cosmos.

tot nooit weer ziens.
de wereld is slecht ,ik ook.



Datum:
21-08-2008
Naam:
joop klepzeiker
Leeftijd:
39
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.