Levensverhalen (pagina 1004)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

elke dag weer

zonder jou wil ik niet meer verder, elke dag mis ik je... waarom wilde je niet verder met mij.

elke dag huil ik, denk ik aan jou en hoop ik dat jij het geluk nog mag vinden wat ik nooit meer zal vinden. het slijt niet, het word alleen maar erger, tot ik niet meer kan, het spijt me maar ik moet het opgeven.
Datum:
25-11-2008
Naam:
an
Leeftijd:
26
Provincie:
Gelderland

nog nooit eerder gehad

Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo slechte momenten heb, ik weet niet meer wat te doen met mezelf, ik dacht dat dit nooit zo ver zou komen met mezelf, ik ben op het punt nu: ik kan niet meer, ik ben op ! Ik moet er dringend over praten !

byee
Datum:
25-11-2008
Naam:
ikke
Leeftijd:
24
Provincie:
Anders

me...

ik heb ruzie thuis continu de kritiek, ik ben vrij rustig in mijn doen wil altijd alles uitpraten maar dit is geen houden meer aan, ik laat niet zomaar over me heen lopen maar aub laat mensen een beetje inzicht krijgen want sjezus niemand ziet iets je eigen moeder lacht je uit ik kan mijn vuisten op de muur blijven kapot slaan ik kan mijn leven zoveel mogelijk leven in blazen komt je vriendin zeggen dat ze andere gevoelens heeft dus die gaat er met een meid vandoor wat eeen klote wereld, ik hoop dat het morgen voorbij is.
ik had weer een aanval in de trein vandaag, een vrouw panikeerde omdat ik mijzelf aan het verwonden was, thuis niemand die er normaal op kan reageren waarom ik het gedaan heb gvd soms zijn mensen zooooo dom
ik hoop dat ze in gaan zien wat ze fout doen
Datum:
25-11-2008
Naam:
Rob
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

ik wil niet meer.......

altijd commentaar.....van je eigen familie,mensen om je heen........niemand die je accepteert zoals je bent.
altijd afgezeken worden om hoe je eruit ziet......geen leuke man die naar je kijkt.......altijd als de moeilijke mopperaar gezien worden.........
na regen komt regen.
het laatste straaltje zonneschijn uit mijn leven is weg.
alleen maar donker en diep verdriet.......

ik kan niet meer,ik wil niet meer.........
Datum:
25-11-2008
Naam:
mij
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland

gevangen

heel levenlang voelen dat ik niet ben,
heel leven lang geblokkeerd, en nooit geaccepteerd... ik haat mezelf haat alle anderen, haat wereld... en houdt van hen allemaal... pijn zo intens datk niet voel dat ik leef... ik ben er maar ik ben er ook niet... ik slaag in niets het meisje dat ik ben zit gevangen in de ziekte borderline...
of isr iets anders met mij? ik doe iedereen pijn ik wil niet leven maar ik wil ook wel leven... sterven wil ik maar ik ben bang
ik sla zo tilt datk niet meer kan praten normaal dat mn gedrag niet incontrole te houden is en toch durf ik niet sterven...
t'is teveel... ik probeer te lachen in mn miserie maar anderen lijden eronder... nu ontploft de bom vr de zoveelste keer omdatk weer eens herval...
waar ben IK?
wie ben ik?
waarom ben ik?
er niks meer dat echt is, alles is mij ontnomen... mn persoonlijkheid, mn creativiteit, mn zelfrespect, mn helderheid...
ik haat ik haat dat dat ik ben of dat dat mijn ziel overneemt... wat is dit???
hoe kan dit... wnr begint mijn leven?
wnr heb ik eens echt lief
wnr zal ik om mezelf geven?
iedere dag is vechten... de tijd doen passeren... alleen en met niets...
alleeen altijd alleen... wat een puinhoop watn vreemd persoon dat ik ben
dat ik iedereen pijn doe... en het leven voorbij leef... ik probeer hard te worden maar dat blijft niet
waarom kan ik niet gwn mezelf zijn...
kan je dat wel in een wereld als deze?
Datum:
25-11-2008
Naam:
Iona
Leeftijd:
18
Provincie:
België

I have lost the will to live...

Ik denk dat ik ben geboren voor het ongeluk.
Er overkomen mij zowat alleen maar rot
dingen. Van de basisschool tot en met de
middelbare school werd ik altijd gepest.
Toen ik naar het MBO ging werd ik eindelijk
niet meer gepest, maar gewoon geaccepteerd
voor wie ik ben.

Ik heb weinig vertrouwen in mannen om
bepaalde redenen.

Ik ben mijn vriend, waarvan ik van ben
overtuigd dat hij de ware voor mij is,
kwijtgeraakt door mijn eigen stomme
schuld. Het is nogal een heel verhaal,
vergelijkbaar met een soapserie. Ik zal
het maar niet omschrijven, want dan ben
ik morgen nog bezig...
Hij wil niks meer met mij te maken hebben,
en heeft zelfs kort nadat hij mij officieel
gedumpt had, alweer een ander! Dan heeft
hij toch nooit wat om mij gegeven, als hij
zo snel al weer een ander heeft? :'(

Het zit ook nooit is een keer mee in mijn
leven...

Ik ben nu op het punt gekomen dat ik me
zelf echt haat en mezelf dood wens.

Hoe kon ik zo stom zijn om de liefde van
me leven zo te laten lopen? :'(
Datum:
25-11-2008
Naam:
PhantomAgony
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Gek?

Hallo,

Ik ben 21. Ik lees hier alle verhalen. En denk ik "triest" dat zulke mensen zo ver heen zijn. Ik ben een gezonde jonge, redelijk goeie jeugd gehad, normaal denk niveau, relatie, goeie bij baan maar ik wil dood. Waarom: Omdat ik vele mensen mis die mij dierbaar waren en zijn!, mijn ouders stel ik telkens teleur, alles zit mij tegen, vrienden overleden, familie, kortom alles bij elkaar... het 1 grote klote zooi (maak ik ook beetje zelfna) wat zijn mogelijkheden voor mij? graag hoor ik een reactie op mijn verhaal.. Is er een mogelijkheid dat ik een prik kan krijgen of wat? anders moet ik het toch op zelfmoord houden dat gaat echt eerdaags gebeuren..
Datum:
24-11-2008
Naam:
X
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

sorry.

ik voel me zo klote over alles en iedereen om me heen. ik krijg altijd de schuld over iets, ik ben de rede waarom dat iedereen zich klote voelt. IK. en waarom weet k niet. ik werd mishandeld, kort daarna ging mn klote moeder dood, en daarna huwde mijn vader met een b*tch. en nu heb ik een stiefzusje. en weetjewat, zij is de enige reden waarom dat ik nog leef. ik wil mijn eige leven niet langer meet verkloten, maar ik kan mijn zusje niet achterlaten, want mijn stiefmoeder is de heledag dronken en mijn vader de hele dag buiten aan het kaarten ofzo. en ik moet alles doen.. het huishouden, krantjes, mijn stiefzusje verzorgen..
het is zwaar werk. en ik raak er soms zo oververmoeid dat ik niet naar school ga. ik spijbel, dat is het gewoon. en wanneer mijn vader thuis komt gaat hij weer zoals altijd ruzie maken met mn stiefma, dronken en stoned.. soms denk ik toch, wat moet ik nog met mn verdomde leven?! ik leef nog alleen voor mn stiefzusje, want zij heeft al niemand meer dan behalve mij. haar eige moeder wilt haar niet eens verzorgen. door al dit snij ik mezelf.. en mijn moeder weet het. maar het boeit haar toch geen fl*kker..
ik snij en snij me door, en door het snijden voel ik me opeens nog verkloter. maar ik kan er niet vanaf. het is een verslaving geworden voor mij. ik gebruik ook wel een wiet om voor even van de pijn af te zijn. en op een dag dacht ik.. het zou niemand iets boeien als ik dood ging. niemand zou omkijken. niemand zou me missen. en daarna denk ik aan de dood. ik weet zeker dat de dood voor mij beter was geweest. en het is nu nog steeds nodig.. het lijkt net of ik zelfmoord probeer te plegen. ik ben mijn leven zo zat. spuugzat. ik kan mezelf en anderen niet meer uitstaan..
Datum:
24-11-2008
Naam:
anoniem.
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

besta ik nog wel?

de laatste tijd voelt het alsof ik niet meer besta voor mijn familie. iedereen ziet alleen mijn 11 jarige broertje nog staan. het is nog maar net dat ze me groeten. het is altijd :'nee doe maar niet, want dat kan je broertje beter. het lijkt alsof ze mij maar dom vinden. op verjaardagen praat niemand meer tegen me. ik kan aan niemand mijn problemen. op school gaat het ook slecht en als ik er gewoon even geen zin in heb om te praten begint me vader te schreeuwen , omdat ik een onvoldoende heb. ik heb met messen in m'n arm gesneden ,want ik voelde door de pijn van mijn arm mijn verdriet niet meer. het was een slecht gevoel. daardoor had ik een nog slechter gevoel ik vond mezelf stom en wilde gewoon niet meer leven. op school loog ik alleen maar en niemand wilde vrienden met me zijn ik moest iedere dag om niets huilen. ik voelde me eenzaam..en nu nog steeds.
Datum:
24-11-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Aan alle wanhopige-medemensen

Lieve, Lieve medemensen,

Jullie zullen niet voor niets op deze site terecht zijn gekomen. Misschien zijn jullie informatie aan het zoeken, misschien nieuwsgierig, en misschien willen jullie wel een einde aan je leven maken. Ik ken dat gevoel. Het is een vreselijk rotgevoel, het knaagt aan je ziel, het vreet aan je. Voor jullie allemaal, wil ik dit stukje schrijven.

Vorig jaar rond deze tijd, leefde een van mijn beste maatjes nog. Inmiddels is ze dus alweer bijna een jaar overleden. Een maand of 7 voor haar, in mei 2007, overleed een van mijn dierbaarste vriendinnen. Deze twee prachtige meiden, allebei pas 21 jaar jong, hebben zelfmoord gepleegd. Ik wil in verband met privacy geen namen noemen. Ik denk ook niet dat namen er toe doen.

Wat ik wil zeggen: zelfmoord is verschrikkelijk ingrijpend. Bij allebei mijn vriendinnen, was sprake van fikse psychische problemen. Ze waren vechters, dat wel. Maar tot op zekere hoogte.

In jullie verhalen hier op deze site, herken ik mezelf. Ook ik ben zo wanhopig geweest dat ik mezelf heb geprobeerd van het leven te beroven. Achteraf gezien ben ik blij dat ik nog leef, het heeft een aantal malen niet veel gescheeld. Natuurlijk, heb ook ik dagen dat ik het liefste zou sterven. Toch heb ik zoveel levenskracht, en een enorme drang om te overleven. Er zijn steeds meer dagen dat ik geniet, van hele kleine dingetjes. Een bloempje, een schattig hondje, de lach van een kindje, een wilde galop met mijn paard over de velden, etc.

Ik hoop, dat iedereen hier, de keuze wil maken voor het leven. Zelfmoord is geen oplossing. Ik geloof erin, dat iedereen zijn taak op aarde heeft. Ik denk niet dat je overal vanaf bent als je jezelf dood maakt.

Ook omdat ik het als nabestaande heb meegemaakt -helaas wel-, weet ik hoe verschrikkelijk het is voor de achterblijvers na een zelfmoord. Je hebt een hulpeloos gevoel, je hoofd loopt over van de vragen.

Ik geloof niet dat er iemand op deze aardbol is, waar niemand om geeft. Denk maar eens aan iedereen die je op een dag tegen komt: op straat, achter de kassa in de winkel, op de fiets, in de file, in de trein, waar dan ook. Geen enkel mens wil dat jij jezelf dood maakt. Er is goede hulp, als je met zelfmoord gedachten rond loopt. Geloof mij, I have been there, ik weet hoe je je voelt.

Blijf alsjeblieft vechten, je kunt het. Je moet er alleen zelf wel in geloven.

Datum:
24-11-2008
Naam:
"Sasha"
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.