Levensverhalen (pagina 992)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

de energie is op

Hallo,

Als kind is er nooit serieus naar mij geluisterd als ik weer eens een angst/duizelaanval had gehad. Ook de schoolarts toendertijd nam mij niet serieus. Al die aanvallen in de jeugd en het niet serieus worden genomen hebben mij mede gevormd tot het dooie wrak (geestelijk) dat ik nu ben.
Momenteel gaat het met de angststoornis wat beter door een kleine dosis antidepressiva en de juiste ademhalingstechnieken. Maar het blijft altijd aanwezig. Het vertrouwen in mensen zowel in familie,een paar vrienden en collega,s is werkelijk nul komma nul. Ook ben ik sceptisch tegenover mijn vrouw met wie ik al een paar jaar een moeizame relatie heb. Met name de opvoeding van onze kinderen, waarvan eentje met ADHD en mogelijk een autistische spectrum, gaat moeizaam en vergt veel van ons als ouders. Dat beukt in op je huwelijk/relatie. Ik voorzie problemen nu en in de toekomst over ons kind ondanks dat hulp is ingeschakeld en de juiste school. Keer op keer word ik teleurgesteld door mijn vrouw, ouders en collega,s. Op het werk ben ik er al een hele tijd achter gekomen dat je beste collega,s je grootste vijanden kunnen zijn terwijl je daar niet om vraagt. Elke dag loop ik op mijn tenen. Vanaf mijn geboorte al want zonder hulp van een coufeuse (4,5 pond) wist ik mij staande te houden. Het lijkt wel dat ik die knokkersmentaliteit nog steeds in mij heb en ben daar best trots op. Vaak komt mij dat van pas in mijn leven als dingen wat minder goed gaan en ook met sporten werpt dat z,n vruchten af. Maar momenteel zit ik in een diep dal. Ik ben moe gestreden, de enegie is op! De strijdlust verdwijnt. Het enige waar ik een beetje trots op ben verdwijnt. Thuis is het een zootje, op het werk is het een zootje, door de psychiatrische onderzoeken van ons kind lijjkt het wel of ik mijzelf zie en zit ik behoorlijk in de knoop en bij mijn ouders, zusje en mijn vrouw voel ik geen liefde. Ze zijn als vreemden voor mij. Alleen mijn kinderen heb ik nog een gezond gevoel bij. Ik vertel het zoals gewoonlijk aan niemand want ik los het zelf wel weer op totdat ik daar ook de energie niet meer voor heb. Mijn vrouw verteld mij ook niet veel, we leven toch langs elkaar heen. Heb weinig vrienden omdat ik niemand vertrouw. Dus ook aan die groep vertel ik niets. Doordat ik in de tijd dat ik vrijgezel was veel op stap ging en door overmatig alcoholgebruik een stuk socialer werd en de rem er wat meer af ging had ik wel veel (achteraf zogenaamde) vrienden.
Momenteel word ik met mijzelf geconfronteerd en het blijkt dat ik niet een van de slimste ben en veel fouten maak. Dat ik weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen heb weet ik ook wel maar dat ik er gaandeweg ook steeds meer achterkom dat ik qua kennis en kunde tekort kom op mijn werk en ook in het algemeen dat kan ik er even niet bij hebben. Kortom: Ik zat niet lekker in mijn vel. ik zit niet lekker in mijn vel en waarschijnlijk zal ik ook nooit lekker in mijn vel gaan zitten. Al die dingen
bijelkaar opgeteld worden mij even wat teveel ineens terwijl iemand, die wat beter in zijn vel zit, er veel makkelijker mee om gaat waarschijnlijk. Elke dag denk ik aan zelfmoord. Op wat voor manier ik het zou doen en hoe de mensen die om mij geven zouden reageren. Eigenlijk zou je na de zelfmoord op Aarde moeten kijken hoe de mensen daarop reageren. Mijn kinderen zijn de grootste drijfveer om het niet te doen want die doe ik er voor de rest van hun leven veel verdriet mee met emotionele schade e.d.
Mijn ouders en mijn vrouw kan ik het ook niet aandoen want die geven om mij ondanks dat ik niet veel bij hen voel maar dat weten zij toch niet. Bovendien heb ik er het lef niet voor om het te doen. Waarschijnlijk ben ik nog niet wanhopig genoeg.
Datum:
18-12-2008
Naam:
joep
Leeftijd:
32
Provincie:
Groningen

wat nu ?

hallo allemaal.
ik heb sinds kort een pracht van een vriendin! ze is mooi, lief, grappig... kortom in mijn ogen, perfectie.

we waren enkele dagen samen en ons geluk kon niet op .. we zeiden elkaar doorgaans hoe graag we elkaar zagen enz.

toen myn berichten bij haar niet meer aankwamen en omgekeerd... denk ik dat ze niet meer van mij houd ... ze antwoord altijd kortaf, en als ik haar vraag of ze mij nog graag ziet, dan zegt ze dat ze tijd nodig heeft...
daarna begon ze onzin uit te kramen zoals: ik ben je niet waard, je bent te goed voor mij, ik verdien je niet enzo voort... ik denk echt dat ze het gaat uitmaken.. maar ik zie dit meisje egt dood graag ! ik ben misselijk van verdriet... ik heb al gedacht aan mezelf op te knopen enzo voort. ik voel er echt een drang naar... want zonder haar, kan ik niet voort ...
Datum:
18-12-2008
Naam:
Gilles
Leeftijd:
14
Provincie:
België

mijn verhaal

ik denk nog maar kort aan om zelfmoord te plegen maar mijn vader en moeder zijn maar boos op mij en ik ben ziek ,moe,vermoeid,en ik wil alleen zijn iedere dag in mijn kamer daar voel ik mij het best ,het is alsof heel de wereld tegen mij is behalve 1 persoon mijn lief die steunt mij maar ik ben nog jong zegt hij ik heb nog een heel goed leven voor mij maar ik vind dat ik al genoeg heb gehad genoeg ruzie genoeg haat en waarom nog leven als ik niks mag doen of niks mag eten wat ik wil omdat ik niet lelijk wil zijn of dik we doen allemaal stom omdat we erbij willen horen maar ik kan dat niet ik voel me zo vermoeid en eenzaam ik wil gewoon weg uit deze wereld men vrienden zeggen komaan we willlen je niet kwijt maar ik denk dat de wereld geholpen is zonder mij zonder een stom persoon die eet en ademt ik wil gewoon een einde maken aan mijn pijn en problemen :( maar ik twijfel ik wil niemand verdriet doen wand er zijn mensen die om mij geven maar ze kunnen toch zonder mij of ga ik ze teveel pijndoen
pfff ik wil gewoon mezelf iedereen van de pijn verlossen dat ik besta.
Datum:
18-12-2008
Naam:
...
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Mijn eigen verhaal

Ik ben dertig jaar geleden geboren in een uit zijn krachten gegroeid boerendorp, op een flatje. Ik ben de oudste van twee kinderen. Op school -een intituut wat ze vandaag nog af mogen schaffen- hoorde ik al nergens bij. Ik paste niet in het plaatje. Het leren was geen probleem, integendeel zelfs. Alles pakte ik moetieloos op, en lezen was mijn favoriete bezigheid. Mijn leeftijdgenoten waren drukker met de capiolen van Willem van Hanegem te imiteren. Tijdens de gymnastieklessen was ik steevast degene die de bal tegen zijn kop kreeg, en daarom ook even steevast om werd uitgelachen. Op het voortgezet onderwijs was het van hetzelfde laken een pak.
Maar voor bijna elk probleem is een oplossing, en die was voor mij dan ook snel gevonden. Spijbelen. Heel simpel. Je blijft gewoon weg. Geen punt. Je tekent zelf absentiebriefjes, jat het klassenboek en krast je naam door, of je komt met een smoes, en dat is echt iets wat aan mij is besteed. Ik kan liegen alsof het gedrukt staat, eerlijk.
Maar dat is geen oplossing, het is het maskeren van een probleem.
Later ging ik met paarden werken, waarmee ik over het algemeen beter overweg kon dan met mensen. Ik heb er een opleiding in gevolgd, en er uiteindelijk mijn werk van gemaakt. Korte tijd was ik min of meer gelukkig.
In de sport kon ik de kost niet verdienen, daarom was ik domweg niet goed genoeg. Met jonge paarden was ik handiger. Als een paard ongeveer drie jaar oud is, dan is het op een leeftijd gekomen om het voor het eerst te rijden. Dat eerste stukje, daar ben ik, al zeg ik het zelf, goed in, maar daarna is het voor mij al snel afgelopen.
De frustratie woekert al jaren, en ik ben er klaar mee. Met mensen kan ik niet omgaan, en ook van die paarden krijg ik langzaamaan tabak.
Het leren is geen probleem, maar ik weet niet wat voor opleiding, en waar ik daarna mijn heil moet zoeken.
Maar bovenal ben ik het gewoon zat. Zat om mijn nest uit te komen, zat om al het gezeik aan te horen. Ik heb er gewoon geen zin meer in. De moeite wil ik niet meer nemen. Wie weet is het gewoon allemaal luiheid, misschien wel, maar voor mij hoeft het niet meer, laat mij maar slapen. Ik heb op het moment mijn eigen bedrijf, voor het inrijden van jonge paarden; elke ochtend moet ik mijzelf mijn bed uit schoppen, ik heb er gewoon geen trek in. In de winter de kou, in de zomer de warmte en het gehobbel op die beesten.
Ik ben het spuug en spuugzat. Ik wou dat ik dood was.
Datum:
17-12-2008
Naam:
Frans
Leeftijd:
30
Provincie:
Gelderland

mijn verhaal

mijn verhaal ik ben een jongen met een mothorische handicap ik heb al 2 zware depressies gehad dit jaar nog en in 2005 heb ook van de jaar en ook in 2005 in psychiaterie gezeten in het dr gislain in gent mijn eerste depressie was de zwaarste heb toen 8 maanden in volle psychotische depressie gezeten en van de jaar heb ik heel de zomer in psychiaterie gezeten het zit zo ik ben iemand die veel piekerd over mijn toekost ik ziet tleve vaak niet meer zitten ik ben in behandeling bij een psychiater ik denk alleen maar aan de dood ik had heb da af en toe nog een zwre druk in mijn hoofd de mensen zoals familie vrienden begrijpen me niet ze proberen het wel maar ik voel me niet begrepen juist daarom denk ik aan zelfmoord ik zoek mensen die me wel kunnen begrijpen via jullie website ik fantaseer filosofeerd over de dood ik luister veel naar klassieke muziek dat kalmeerd me maar geest niet vrij maken om helder te denken toen ik 3 jaar geleden depressief raakte toen zijde vele mensen dat ik komedie speelde zelfs mijn ouders dachten zo heb ook al een aantal keer naar de zelfmoordlijn gebelt en dat doet me dan deugd om over de dood te praten ik durf zelfs niet aan mijn psychiater vertellen dat ik met die gedachten speel ik ga verhaal niet te lang maken want kan niet zolang aan een stuk typen dat is voor mij een hele inspanning heb dan last van spasticiteit in mijn lichaam ik hoop dat jullie dat begrijpen voor mij is het niet belangrijk dat mijn kleine verhaal op jullie website komt da mag natuurlijk zeker maar het is aan jullie om te beslissen ik wil gewoon mensen leren kennen die het zelfde gevoel hebben als ik ik hoop ook dat jullie mij raad kunnen geven heb echt wel hulp nodig aub laat mijn korte verhaal maar lezen aan andere mensen ben echt wanhopig ik heb veel geaarzeld om naar jullie te schrijven nu sluit ik mijn verhaal af hopelijk laten jullie mij iets weten alvast bedankt groeten christophe
Datum:
17-12-2008
Naam:
Christophe
Leeftijd:
24
Provincie:
België

Sterkte.

Lieve mensen,

Ik wil toch maar via deze weg iededereen heel erg veel sterkte wensen voor mensen die iemand hebben verloren door Zelfmoord.
En ook wil de mensen die een zelfmoordneiging hebben en/of willen plegen echt een hart onder de riem te steken. Ik hoop dat je je leven toch weer goed op de baan kunt krijgen om echt gelukkig en oprecht goed verder te gaan..

Groetjes Bas
Datum:
17-12-2008
Naam:
Bas
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

Ik voel me alleen

Hey,
Ik ben een meisje van 16 en ik ben heel verlegen. Ik werd in de lagere school al gepest en mijn beste vriendin commandeerde me altijd maar. Toen ik naar de middelbare school ging, kwam ik in een klas terecht waar ik niemand kende. Ik durfde gewoon geen contact te zoeken. In het tweede kwam er een nieuw meisje in de klas en dat werd mijn vriendin. Maar die is al terug naar haar oudere school. In het vierde kwam er nog eens een nieuw meisje in de klas, waar ik het ook goed mee kon vinden, maar die is ondertussen ook al weg. Ik zit nu al 4 jaar in dezelfde klas, maar heb daar geen vriendinnen. Ze aanvaarden me wel en ik voel me daar wel ok bij. Maar ik heb vandaag te horen gekregen, dat ik 4 onvoldoendes heb op mijn rapport en dat ik van richting en dus van klas zal moeten veranderen. Maar dat wil ik niet, want ik ken die mensen in die andere klas niet.
Ik weet niet of ik het nog wel aan kan. Ik zit al met zelfmoordgedachten in mijn hoofd.
Datum:
17-12-2008
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
België

geesten/vriendinnenaspikker/ruzie met hele klas/ban voor mijn ei

Ik zie al een tijdje mijn overleden opa , hij zegt dat ik zelfmoord MOET plegen ander zou hij me vermoorden . ik moest beginnen mezelf pijn te doen . ik ben ezelf dus gaan snijden . mijn armen benen buik en keel zit eronder . ik heb met mijn ouders gepraat maar die geloven mij niet. Ik heb nu ruzie met een meisje dat denk dat stoer is maar helemaal niet zo is . ik heb best veel vrienden , zei zat toen op ijn partyflock te seggen dat ik dood moest en ik kk lelijk was enzo . toen had zei tegen al mijn vriendinnen gesegt dat ik dat zelf heb gedaan op aandacht te trekken :( maaar dat is niet zoo want ik ga niet tegen mezelf zeggen dat ik dood moet. en nu heb ik heel veel ruzie . zei had mijn BESTE vriendin wijs gemaaakt dat ze dat niet gedaan had . en mijn beste vriendin geloofde haar en werdt vriendin met haar . ik was zoo boos op haar toen begon ik me weer te snijden .
Ik heb een vader een moeder en zus en een zusje . Er kwamen een keer op een vrijdag jongens aan de deur die geld wouden . en als we voor die maandag 4 uur geen geld hadden gegeven zouden ze ons huis heleaal in elkaaar slaan . mijn vader had toen de politie gebeldt en hun aangeven . toen belde 1 van die jongens mijn vader op en die zei tegen mijn vader dat het niet slim was dat hij de politie had gebeldt en toen zouden die jongens een keer ongverwachts komen . Ik was zoo ban geworden dat ik naar mijn mentor ben gegaan en het haar heb vertelt . Ze schrok en zei dat ik met mijn ouders moest praten en duidelijk aangeven dat ik bang was . Ik durfde dat natuurlijk niet . een poosje later hadden we een feest . mijn vader kwam dronken thuis . mijn zusje sliep ergens anders . mijn zus en ik gingen naar bed en mijn ouders ook . toen hoorde ik mijn ouders tegen elkaar schreeuwen . Ik ben naar mijn zus gelopen en toen hebben we hun in de keuken af staan luisteren . toen ik opeens goed hoorde dat hij die jongen wou vermoorden . toen hebben we hem met z'n alle tegen gehouden . dat wou niet . ik ben naar de buurvrouw gelopen en die heeft meegeholpen . ( ondertussen was het dus al half 4 s'nachts) mijn moeders vriendin was er ondertussn al aangereden . zei heeft met mijn vader gepraat . mijn zus en ik moesten toen bij mijn moeders vriendin slapen en mijn vader en moeder thuis . ik was egt heel bang . Verder heb ik ook niks mee gekregen . maar ik ben nu HEEL bang dat mijn vader er nu een keer onverwachts naartoe gaat en he wel vermoord :( dan ben ik een vader voor een tijd kwijt . EN DAT WIL IK NIET . wat kan ik het beste doen in dit hele verhaal ? HELUP
Datum:
16-12-2008
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

ZUCHT

ik ben laatste tij zeer depri. beter gezegd altijd al.
ik word 24/7ge pusht en ik kan daar niet tegen ik ben een van de slimste thuis en heb genoeg vrienden, maar soms vraag ik af, wat is hier toch allemaal het nut van ik word ouder en doe wat iedereen doet en het is gewoon een soort van machine die me bestuurd en daar kan ik dus niet tegen. ik kan niet mijn eigen leven leven en doenwat mijn hart zegt dat ik moet doen, en soms zet ik daardoor lettelijk een mes aan me pols maar ik doe het niet.
het lukt niet ben ik nou te zwak om het te doen of te sterk?
iik wil van deze slavernij en mechanisme los ketenen maar die keting is te sterk.
dood is uit ijndelijk de snelst manier er uit.
en dood is niet zo slegt alles beter dan deze slavernij.
Datum:
16-12-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

wat moet ik doen????????????

zelfmoord is niet persee de enige uit weg maar wel een optie.
ik weet niet wat ik wil zeggen maar er is iets dat mij van binnen helemaal sloopt.
mijn vader is grotendeels de oorzaak, want soms maakt hij me af door ontsettend boos te worden.(waar ik dus kapot van ga), en soms doet hij weer poes lief en zegt hij dat hij van me houd en dat is nou juist het probleem, ik kan hem niet uitstaan, en word helemaal door de war. ik zit soms uren/dagen met een zwarte wolk boven mij in me kamer en met een mes naast mij, maar er komt niks van.
moet ik nou blij zijn of niet?

ps het lijkt echt niks maar ik ga van binnen helemaal kapot.
Datum:
16-12-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.