Levensverhalen (pagina 946)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoord?

Heej,
ik ben een meisje van 16 jaar oud.
Ik ben gestopt me school, vanwege mijn depressie.
Ik zat op een vso school (voortgezet speciaal onderwijs)
Er is veel gebeurd in mijn verleden.. met school..
Ik ben het zat om gehandicapt te zijn, iedereen staart je raar aan..
En met de mensen die ik zelf ken, is gehandicapt zijn een taboe.
Ik denk vaak, heel vaak aan zelfmoord..
maar ik ben gewoon te laf.
Nu moet ik onder behandeling, want ik helemaal niet wil.
Maar ik wil ook niet terug naar ''school'' want ik haat het dat ik op praktijk vso zit.. ik wil slim zijn. Dan kan ik tenminste nog iets bereiken.. Iedereen om me heen is slim, en ik, ik ben dom!
ik kan niks!
Waarom leef ik ?
Waarom heb ik een drain?
zonder dat ding was ik allang dood geweest!
Ik wil echt niet meer!!
Mijn toekomst, is geen toekomst, die is er niet.
Wat ik dan moet doen, is werk wat machines in deze tijd ook al kunnen.. of onbetaald werk en krijg een WAjong uitkering..
ik wil echt niet meer!!
Datum:
08-03-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

ik weet het niet meer

wat moet ik doen als iemand zachtjes praat denk ik dat ze over mij roddelen
alles gaat fout op school gaat het slecht
me vader en moeder maken steeds ruzie ik kan er niet meer tegen ik denk steeds zou ik zelfmoord plegen en het antwoordd is steeds ja,ja en ja maar er is iets wat me tegenhoud, maar wat?
Datum:
08-03-2009
Naam:
robbie
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-holland

moeilijk

ik moet levenslang risperdal nemen
voel me er niet goed bij
Datum:
08-03-2009
Naam:
bart
Leeftijd:
36
Provincie:
Anders

Bipolaire Stoornis.

Er is pas bij mij ontdekt dat ik een Bipolaire Stoornis heb, dit betekent dat ik stemmingswisselingen heb die van depressief tot manisch (heel erg impulsief) kunnen gaan.

Thuis word er amper op me gelet, en ze laten me vooral me gang gaan.
Totdat ik ga praten.
Er word niet geluisterd, er word geen reactie gegeven op mijn verhaal.

Zoals vandaag vroeg ik 4 euro voor sigaretten, het eerste wat mijn ouders riepen was 'OPROTTEN!'
Net alsof ik een hond was ofzo.

Ik heb het helemaal gehad met mijn thuissituatie and I want to get out of here.

Datum:
08-03-2009
Naam:
M.
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Wat te doen, wat te doen..

Ik ben 21, ben niet opgegroeid in armoede en heb maar weinig problemen gehad in mijn jeugd maar vraag me heel vaak de zin des leven af en het einde zou ik absoluut niet erg vinden! Ik heb al vaak over de dood en zelfmoord nagedacht.

Ik studeer nog maar weet niet of ik ooit het werk zou kunnen doen waar mijn studie tot leid, sterker nog ik vind het moeilijk iets te vinden dat ik interessant genoeg vind om mijn leven mee te vullen. Mijn leven heeft weinig diepgang en weinig invulling. Ik doe wel dingen maar het betekent allemaal zo weinig en ik lijk maar niks te kunnen vinden waarmee ik dat kan opvullen.

Ik woon bij mijn vader en hij lijkt af en toe totaal niet geinteresseerd in wie ik ben of wat ik doe. Verhalen of dingen die ik heb meegemaakt of eventueel dingen die er nog gaan komen lijkt hij niet op te pikken, niet interessant te vinden en niet eens naar te luisteren. Zo krijg ik ook geen voldoening uit alles dat ik doe, want het betekent voor mezelf niks en voor anderen al helemaal niet.

Alles wat ik doe, maar dan ook alles lijkt zo weinig tot niks te betekenen. Alleen de dood lijkt me af en toe nog te kunnen verlossen van dit alles, van dit leven. Sommige dagen opstaan gaan goed, maar minstens net zoveel dagen zijn loodzwaar. Gevangen door de gedachte dat je niet weet wat er ooit van je zal komen en waar je ooit terecht komt. Want als het leven nu al zo weinig zin heeft voor mij, hoe veel meer zin zal het dan krijgen in de toekomst?

Ik probeer maar iemand te bereiken die me kan helpen, die me kan motiveren, misschien kan zeggen hoe ik het leven het beste kan aanpakken. Bestaat god? Geen idee. Maar als hij er is hoop ik dat hij een einde maakt aan die 'schijnproblemen', anders doe ik het zelf.

Ik zeg schijnproblemen omdat het door vele andere mensen word ervaren als niks en als zwak maar voor mij komt het wel hard aan, ik weet niet welke kant ik op moet rennen om maar op het pad terecht te komen dat mij naar een mooi leven leid. Succes lijkt voor mij af en toe zo ongrijpbaar en ver weg. Dagen dat het me echt meezit en dat ik er zin in heb lijkt het begrip successie ook een stuk dichterbij te brengen.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Er zijn meer problemen maar het verhaal dat er aan vooraf is gegaan is misschien net zo belangrijk als het probleem zelf. Veel te lang daarom publiceer ik het hier niet. Ik kan nachten lang niet slapen en soms gaat er geen brok door mijn keel.

Ik hoop dat iemand mij kan vertellen hoe ik verder moet of ik verder moet en of het kan. Een einde zou ik helemaal niet erg vinden. Ik hoop altijd maar dat het niet pijnlijk is, voor de rest vind ik de dood alleen maar interessant. Kan iemand mij vertellen wat ik in hemelsnaam moet doen?
Datum:
07-03-2009
Naam:
Mike
Leeftijd:
21
Provincie:
Limburg

Separeercel & injecties

afschuwlijk deze wereld. Echt ongelooflijk wat mensen je aankunnen doen. Het begon allemaal in 2006. Ik werd psyotische en werd opgenomen na een aantal weken was ik goed herstelt en mocht naar huis. Maar een week later ging het weer veel slechter met mij ik werd depressief. Weer werd ik opgenomen. En weer mocht ik na een aantal weken naar huis. Maar t ging elke keer maar mis. Zo is t al die maanden gegaan. En nu ben ik nog steeds depressief. En ben ik opgenomen. Maar de afgelopen maanden dat ik daar gezeten heb is een hel geweest. Ik werd vaak gesepareerd omdat ik een poging tot zelfmoord deed. Maar op een dag kwam ik in de separeer erachter dat je d'r echt niks kon doen. Mijn enige optie was mijzelf pijn doen. En dan deed ik. Toen ineens 7 a 8 man binnekwam met een injectie. Ik werd op de grond gewerkt en kreeg m in mn bil. Echt een vernederend moment. Maar ik werd steeds vaker gesepareerd. Op een gegeven moment moest ik elke nacht in de separeer slapen omdat het in de nacht niet veilig zou zijn voor mij op de groep. Maar elke keer dat ik in de separeer zat deed ik mijzelf pijn en elke keer weer opnieuw kreeg ik een injectie in mijn bil gespoten. Telkens dat vernederende en nare gevoel dat er paar man je onvrijwillig medicatie toediende. Omdat ik zovaak geinjecteerd moest worden vroegen ze een toestemming voor een medische verklaring. Zodat ik elke keer dat het nodig was ik een injectie zo kon krijgen. Want eerst moesten ze telkens de achterwacht (psychiater) om toestemming vragen. Het werd met de dag erger want op een dag vertelde de psychiater dat ik vanaf die dag elke dag ook nog is die injectie zou krijgen. Ik begreep het niet. Ik bedoel als ik mijzelf pijn doe moet ik dat toch zelf weten. En dan gaan ze ook nog is een injectie geven terwijl ik helemaal niets doe. Echt een afschuwlijke tijd. Nu ben ik ongeveer een maand verder. En eindelijk is die ellende afgelopen maar ben nog steeds depressief en wil dood. I hate this world!!!
Datum:
07-03-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

weet het niet meer

mijn vader is 27-12-07 overleden en van te voren zijn er al veel dingen gebeurt. ik heb gewoon het gevoel dat het teveel wordt. me moeder heeft nu een nieuwe vriend ik vind het helemaal niet leuk, ik denk steeds ik wil terug naar mijn vader ik wil bij hem zijn en knuffelen niet meer op deze stomme wereld lopen. ik ben het zo zat steeds maar tegenslagen ik wil gewoon bij mijn vader zijn..:S ben het hier helemaal zat! ik doe mezelf maar pijn om alles te vergeten maar dat lukt toch niet. ik wil gewoon niet meer hier zijn! ik heb niks om voor te leven. ze zeggen je bent nog jong je hebt nog zoveel nou ik heb helemaal niks meer en heb het hier wel gezien.
Datum:
07-03-2009
Naam:
Peggy
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

het spijt me

ik heb een hele gorte fout gemaakt men vriendin had een vriendje dat was net 2 dagen uit ze wist dat ik hem leuk vond en toen waren ik en haar ex allebij dronken en hebben we gezoent. maar nu is ze heel boos op mij ik weet neit hoe ik dit meot oplossen ik wil neit meer maar ik hou wel van haar en wil haar neit nog meer pijn doen.
ik wil nu liever neit meer leven .. ik heb al 2 keer geprobeert zelfmoord te plegen maar het lukt me gewoon neit ik heb er zoon spijt van wat moet ik doen en hoe kan ik ander het beste zelfmoord doen ?
ik hoop dat jullie mij kunnen helpen.
Datum:
07-03-2009
Naam:
-.-
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

..

Ik ben een meisje van 17 jaar en loop al bijna 8 jaar met problemen rond.
Ik was 8/9 jaar toen het allemaal begonnen is ik werd mishandeld door mijn zus, en dat heeft tot aan mijn 15e geduurd.
Ik ben pas 1 jaar geleden hier over gaan praten en heb die tijd hiervoor het dus altijd voor mijzelf gehouden, nu meer mensen het weten word het niet veel makkelijker, ik sta veel stil bij mijn verleden en verwijt mijzelf heel veel, en heb telkens van die vragen , waarom heb ik het niet eerder gezegd?, waarom kwam ik niet voor mijzelf op? enz.
Waarom heeft ze me niet een keer zo goed geraakt zodat ik er nu niet meer was!?,
hoe vreselijk moeilijk het leven ook kan zijn, ik weet dat ik moet blijven leven voor mensen die wel van mij houden, en ik doe mijn uiterste best om het vol te houden.
En hoop dat ik het vol kan houden.
Want diep van binnen zie ik het echt niet meer zitten!
een ding besef ik telkens maar weer,leven ,leven dat doet zeer!
Datum:
07-03-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Zeeland

relaties

Al 10 jaar hebben mijnman en ik problemen door werkloosheid, nieuwe baan zoeken, 3 opgroeiende kinderen, totdat wij door een erfenis een eigen winkel konden beginnen. Vol enthousiasme zijn wij gestart, ook weer met heel veel tegenwerking (o.a. door fam. die het ons kennelijk niet gunden)
Er zijn zoveel problemen geweest rond die erfenis dat het contact met de meesten, dus ook nevenen nichten verloren is gegaan. Maar wij knokken door. Samen met de oudste dochter en mijn man is de winkel gerealiseerd in een nieuw winkelcentrum. Nu, bijna 2 jaar later heeft mijn dochter, inmiddels 21 jaar, spijt dat ze ooit met ons in zee is gegaan, omdat ze vindt dat ze te weinig verdiend.
Nou, dat geldt uiteraard ook voor ons, maar wij knokken door. Na een mislukte relatie is mijn dochter weer bij ons komen wonen, was ondertussen alweer verliefd op een ander en sliep al 5 nachten per week bij hem. Thuis was er alleen maar ruzie en geschreeuw. Ik slikte al een poosje anti-depressiva en slaappillen en ging op een nacht zo door het lint dat ik al mijn pillen geslikt heb en met een mes in mijn armen hebben gekrast. Ik werd wakker in het ziekenhuis, versuft en werd meteen begeleid door de crisisdienst. Na een aantal maanden ging het wel weer wat beter, maar mijn dochter keerde zich van mij af. Wij moesten nog op zakenreis naar het buitenland en daar had zij geen zin in. Omboeken kon niet of voor honderden euro's extra, dus ik vond dat ze kon kiezen of delen. Ze ging mee.
Ik had in het hotel al het vermoeden dat als er maar even iets fout zou gaan, zij mij in de steek zou gaan laten. De tweede dag had ze die reden gevonden. Maar, ik had haar i.d. kaart in mijn paspoort en die had ik onder mijn matras gestopt. Ze was woest toen ze de kaart niet kon vinden en iedere keer als ze langs mijn bed liep, ik lag op bed, gaf ze mij een schop. Ik weet niet warom ik niets gedaan heb, voelde ook geen pijn, ze noemde mij kankerhoer en andere vunzige woorden die bij ons thuis nooit gebruikt worden. In ieder geval, toen ik bont en blauw geschopt was, ik had inmiddels ook een blauw oog, zei ik tegen haar: wat doe je als ik je die i.d. kaar teruggeef? Nou dan ga ik slapen en dan zien we morgen wel verder. Ik geef haar de kaart en wat doet ze? Belt haar vriendje en schreeuwt dat hij een terugreis voor haar moest boeken.
Toen ben ik haar aangevlogen, waarbij overigens alleen een oorbel gesneuveld is.
Vriendlief heeft kennelijk gezegd, blijf jij maar mooi daar, want dit gaat niet goed zo met je moeder. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn de dagen nog goed doorgekomen, ik kon bijna niet lopen van de pijn, mijn benen waren bont en blauw en ik kon een zonnebril opzetten. Geen woord van spijt van haar kant, sterker nog, af en toe zei ze: als je nou eens uitgejankt bent...
Vervolgens beweert zij dat die blauwe plekken komen doordat ik haar aangevlogen ben. Nu zijn we alweer een poosje thuis, ik heb gezegd dat ze haar boeltje kon pakken en maar helemaal bij haar vriendje moest gaan wonen, nog beledigd ook. Ze wil mij niet meer zien of met mij praten (voorlopig) Ik verwacht ook niet dat ze er ooit op terug zal komen, zonder mij de schuld te geven, ik heb haar wel een mail gestuurd, waarin ik mij voor evt. fouten verontschuldigd heb, maar daar is geen enkele reactie op gekomen. Ze is kwaad, wil stoppen met de winkel (v.o.f. op naam van haar en pa)
kan alleen maar schreeuwen. Ik weet niet meer hoe het verder moet, doe alleen nog maar mijn plichten, werk en huishouding, maar de lol in het leven is mij vergaan. Geld voor leuke dingen is er niet en mijn man is ook alleen maar bezig met zijn eigen problemen, die er zat zijn uiteraard.
Ik heb nog een autistische zoon van 23 en een dochter van 18, de laatste leeft alleen maar leve de lol begrijpelijk, maar daaar heb ik ook niets aan, van een autist kun je ook niet al te veel verwachten.
Ik weet het niet meer, ieder doet zijn eigen ding en ik ben het inmiddels zo zat dat ik serieus overweg om er een einde aan te maken. De mensen die ik nalaat vinden hun geluk wel weer zonder mij.
Ik ben diep, diep ongelukkig, m.n. doordat mijn dochter die mijn geestelijk en lichamelijk zoveel pijn heeft gedaan, de schuld bij mij legt en niet met mij wil praten. Ik heb altijd mijn kinderen met de beste bedoelingen opgevoed, ze mochten hun eigen keuzes maken, ik heb ze altijd geholpen, getroost, we waren een prachtig gezin, ze konden sporten, kregen mooie kleding, etc. en nu kan ik doodvallen.
Ik weet niets meer te doen en ben alleen nog maar verdrietig, ik doe het rustig aan, maar mijn plannen zitten in mijn hoofd, want ik kan niet leven met het feit dat mijn kind strakjes kinderen heeft en mijn bestaan ontkend door iets wat ZIJ heeft gedaan. Overigens: de psychiater had mij aangeraden om aangifte te doen van mishandeling, maar dat doe je toch niet als het om je eigen dochter gaat ?
Datum:
07-03-2009
Naam:
Monica
Leeftijd:
50
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.