Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, mijn wereld is grijs, eenzaam en zo voel ik mij al jaren.
Nadat mijn vader overleed aan kanker toen ik 9 was, stortte mijn wereld in. Ik heb dan ook weinig herinneringen, omdat ik alles heb verdrongen, het is beter om niks meer te weten dan constant met pijnlijke herinneringen en gemis rond te lopen.
Op school werd mij verteld dat ik de reden was dat hij dood was gegaan, maar goed ik was onderhand al gewend geraakt aan het gepest.
Twee jaar laten had ik eindelijk vriendinnen, ik voelde me geaccepteerd. Tot de dag dat zij mij vastbonden en begonnen te experimenteren, helaas voelde dat voor mij niet zo. Het voelde als uren, ik raakte in shock, kon niks meer zeggen of voelen, ik lag alleen maar.
In mijn tienerjaren kwam ik erachter hoe misselijkmakend deze wereld is, mannen die denken dat ze jou zomaar mogen aanraken. Als je vriendelijk bent flirt je en ja, dan heb je er zelf om gevraagd en dat geloofde ik. Jarenlang heb ik het mijzelf kwalijk genomen, alles wat mij is overkomen was mijn eigen schuld.
In die zelfde tijd kreeg mijn moeder een nieuwe vriend. ik kende hem al mijn hele leven en was dus ook ontzettend blij voor haar. Maar helaas was er sprake van een agressieprobleem. Voornamelijk verbaal, maar soms ook fysiek. Die blik in zijn ogen is mijn grootste angst, als ik mensen buiten hoor schreeuwen kruip ik onder mijn deken. Jarenlang was het een continue strijd, tegen hem, tegen mijzelf, tegen de hele wereld. Bang om thuis te komen, verlamd van de angst of ik weer iets verkeerd had gedaan. Thuis dat niet als thuis voelt. Alles moest volgens zijn regels en er was geen tegenwoord mogelijk. En dan vragen mensen waarom ik dit jaren heb gepikt... Het is geen questie van iets pikken, het is vrezen voor je leven.
Daarnaast ben ik hoogsensitief, ben ik snel emotioneel en dat botste altijd erg met mijn stiefvader. Door het constant corrigeren heb ik nu last van OCD. En door alles bij elkaar leef ik nu met een angststoornis. In mijn pubertijd was ik zo onzeker dat ik boulimia kreeg, mijn vorm van controle houden en tot de dag van vandaag heb ik nog steeds een probleem met eten.
Vervolgens raakte ik zwanger op mijn 18e, na lang wikken en wegen besloten het weg te laten halen, omdat ik geen stabiel leven had. Mijn vriend kon het niet aan en besloot die dag thuis te blijven. In mijn woede en verdriet en pijn had ik mijn beste vriend een liefdeverklaring gestuurd en dit had ik mijn beste vriendin gestuurd. Zij verteld het tegen mijn vriend en loog tegen mijn beste vriend. Mijn vriend maakte het de avond na de abortus uit, mijn twee beste vrienden was ik kwijt en ik was mijn kind verloren. Ik denk dat ik me nooit zo alleen heb gevoeld.
En dan de jongen die dacht dat het leuk was om gebruik te maken van het feit dat ik gezopen had, na 30x nee te hebben gehoord toch zijn gang gaat... Op een gegeven moment heb je er de kracht niet meer voor, alles werd wazig, m'n geluid viel weg, ik voelde niks meer. Jarenlang gedacht dat het mijn schuld was, ik moest niet zoveel drinken, ik had niet mee moeten gaan. Maar zo werkt het niet...
Binnen een jaar overleed mijn beste maatje op een festival, mijn wereld stortte voor de zoveelste keer in. Maanden gerouwd, maar wederom geen resultaat. Binnen een half jaar werd mijn nichtje vermoord door haar vriend, het hele proces was slopend. Helaas zat ik tijdens beide gevallen in mijn examenjaar, geen diploma, kan er ook wel bij.
Vervolgens ben ik uit huis gegaan, raakte verslaafd aan drugs en had geen eigen huis. De liefde van mijn leven was zo doorgedraaid met de drugs dat ik onze vriendschap op het spel zette om zijn leven te redden. Toen waren we nog vrienden. Toen we een relatie hadden loog hij er echter over en toen besloot ik weg te gaan, kreeg gevoelens voor mn huidige vriend en ben bij hem ingetrokken.
Sinds ik bij hem woonde zat ik in een zware depressie, constant ruzie met zijn ouders (hij) en aan het eind werden wij eruit getrapt. Een half jaar op een luchtbed geslapen met z'n tweeën in de woonkamer van een vriendin van mij die ik net kende. Begonnen op het HBO, ik wil mensen helpen die net zo'n zwaar leven hebben gehad, ik zit nu al een jaar in therapie en alsnog heb ik er geen zin meer in. We wonen nu samen, ik ben zo verschrikkelijk ongelukkig en weet niet of ik daar wel het recht toe heb.
Maar zo goed gaat het niet, de paniekaanvallen worden erger, ik lig alleen maar in bed met het ligt uit, ik kan urenlang zonder te stoppen huilen en zelfs mijn grootste trots (mijn zusje) is niet genoeg meer om het te winnen van de nadelige dingen.
Ik heb de moed niet om er een eind aan te maken, maar de gedachten maken mij gek. En mijn grootste angst is dat het me een dag zoveel wordt dat het toch gebeurd. Ik voel me hopeloos, niemand begrijpt het en ik sta er helemaal alleen voor.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.