ik weet niet eens waar ik moet beginnen met typen.. wel weet ik dat ik op ben, moe van alles! het leven is egt niet gemaakt voor mij.. hoe oud ben ik 17? ja dan weet je dat tog helemaal nog niet? maar die 17jaar zijn misschien 4jaar naar mijn herinneringen leuk geweest, het begon met me vader die aan drugs was, hij sloeg me moeder, wilde me wel zien en kon tog niet voor me zorgen. dit leide tot allemaal afschuwelijke momenten en herinneringen, ook heeft ie me een keer gewoon ontvoerd, met politie invallen tot zijn gevolg. gelukig ging het beter rond me 7de. me moeder ontmoette mijn stiefvader. en kreeg een lief broertje van wie ik met heel me hard hou, en er volgde nog een broertje met een zusje. alles goed tog zou je denken? na me vader bleef me achtervolgen.. veel verhuizingen verder begon ik me af te vragen of dit niet allemaal mijn schuld is? als ik nooit geboren zou zijn geweest dan zou mijn moeder nooit in al deze ellende hebben gezeten! had ze gewoon weg kunnen gaan! toen rond me 10de vond iemand die ik heel erg vertrouwde het nodig om aan me te zitten. hier zeg ik liever verder niks meer over. maar wel de vraag? waarom ik? en die vraag werd 3jaar later herhaalt omdat het toen weer gebeurde, maar net 1 stapje erger. door iemand die ik niet kende. weer, waaarom? ondertussen voelde ik me altijd vies, en begon al vanaf me 11de op me eten te letten.. ik moest ''perfect'' zijn. en na me ervaring weer op me 13de werd het erger. ik belande in een kliniek omtrent eetstoornissen. fijn. me ouders hebben me er na 9maanden weggehaald omdat het geen resultaat bracht het ging slechter. toen eventje leek het beter te gaan.. maar de gedachtes over eten gingen maar niet weg weer zakte ik terug. een andere therapie tot zijn gevolg maar ook die werkte niet. nu zak ik nog verder terug.. zelfs me ouders beginnen volgens mij de hoop op te geven. en ik vraag me steeds vaker af, wat ik hier doe? ik heb dit jaar examen en ook dat gaat waarscheinlijk al niet lukken.. door niet-eten werken je hersenen niet denderend dus leren is een hel. ik weet het niet meer.. wanneer gaat het goed komen met mij? komt het wel goed? maar van 1 ding blijf ik overtuigd, het was beter geweest voor iedereen als ik er nooit geweest was.
sorry voor dit zeik bericht..
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.