Vanaf groep 4 aan de basisschool ben ik gepest, nooit echte vrienden gehad, behalve degenen die weg konden rennen terwijl ik in elkaar geslagen werd of degenen die mij inruilden voor populariteit. Als ik bij een leraar aanklopte werd mij daarin op 2 vakken afgerekend; 1. De keraar geloofde me nooit. 2. De pestkoppen kwamen erachter en ik werd daarna nogmaals in elkaar geslagen. Enfin, de basisschool overleefd ondanks dat ik regelmatig hoopte dat uit mijn slaapkamer raam springen me zou helpen of een riem om mijn nek trekken en die nooit strak genoeg te krijgen. Destijds wisten mijn ouders ook nog niet dat ik eigenlijk niet verder wilde. Ik leefde van gebeurtenis op gebeurtenis die ik wou meemaken of waarvan ik vond dat mijn ouders me er niet te dichtbij moesten verliezen. Ook word ik nog een keer bijna verkracht door een stel Duitsers in een vakantiepark, omdat ik probeerde vrienden te maken met het zusje van een van de jongens die mij twee dagen later dwongen mijn broek omlaag te trekken om te zien of ik wel een meisje was (mijn duits was destijds bovenmaats goed, weer een van de dingen die ik wel kon voorgoed verdrongen) Ook dit nooit tegen mijn ouders gezegt tot 2 jaar terug, toen ik bij de psycholoog liep.
Volgende stap: VMBO, had overigens HAVO kunnen zijn als ik niet gedacht had dat mijn aura van zwakheid lag aan het feit dat ik voor de conclusie die ik trok altijd tienen haalde. Ook hier weer gepest, geen echte vrienden. Daarnaast zien mensen mij steeds meer als een uitlaat punt voor hun problemen en krijg is deze dus vrij vaak over me heen. Ik begin me al verdrietig te voelen als er mensen bij mij in de buurt staan die verdrietig zijn en ik barst zelfs een keer spontaan in tranen uit over de wanhoop van een vriendin die zich sterk probeert te houden over een inbraak. Werkte ook niet in mijn voordeel want daarna heeft ze me altijd een beetje ontlopen, daarna heb ik lang niemand meer emotioneel dichtbij me gezet. Na veel problemen om een gewoon persoon te lijken ondanks dat ik niemand dichtbij liet mijn papiertje gehaald op het VMBO, nergens ooit voor geleerd.
Ik heb een inschrijving gedaan voor een school met dieren, een van de dingen waarbij ik me ook nu nog op mijn gemak voel. Helaas afgewezen op het punt dat hum mijn motivatie niet konden vinden, right, waar kijken ze? Het was en is nog steeds de opleiding die ik het liefst gedaan had. In plaats van dieren dus ICT gedaan, met mensen kan ik niet omgaan en computers voelen gelukkig niks. Helaas daar na 1 jaar afgestuurd omdat ik niet onder de knie kreeg hoe linux werkte, wat misschien 1 op dertig miljoen mensen op zijn pc heeft staan, en dan nog alleen degene waar ze op programmeren. Enfin, een jaar avondschool, baan zoeken lukt ook al niet, tot op vandaag nooit een baan gevonden en altijd met hetzelfde excuus: Geen ervaring. Hoe moet ik dat ooit krijgen als ik nergens word aangenomen?
Na een jaar avondschool aangenomen op wat nu staat als de slechtste school van nederland, tekenen vond ik immers leuk, photoshop en dreamweaver gebruik ik al jaren en sites maken is ook wel ok. Dit gaat het eerste jaar goed, als je het pesten niet meerekent. Tweede jaar wil ik overstappen op gaming, het is immers al jaren mijn droom om de wereld die ik in mijn hoofd heb (ik leef er praktisch, niemand die me daar haat of niet goed genoeg vind) te kunnen delen met anderen. Gamen is immers een van de dingen die mij tot nu toe in leven heeft gehouden. Helaas, na 6 weken word ik daar weggestuurd. Rede: ik word gepest en de leraar die mij bij de intake goed genoeg vond zet plotseling zijn vraagtekens bij mijn kansen in de gaming wereld. ergere BS nog nooit gehoord; Gaming was immers datgene wat ik ook echt wou. Ook de enige persoon waarmee ik nog steeds een beetje kan praten daar ontmoet, simpelweg omdat zij ofwel geen emoties heeft of ze niet laat voelen, niet negatief bedoeld, ik vind het juist heerlijk dat er iemand is bij wie ik me mij voel.
Enfin, ik terug naar de opleiding van de doem. Projecten weer meegelopen, proberen in te halen wat ik gemist heb, want dat moet dan ook nog. Rond deze tijd heb ik geen zin meer mijn zelfmoord gedachten geheim te houden voor degenen die zich zo graag als vrienden op willen stellen; als ze me dan willen kennen mogen ze t weten ook. Dit leid er echter ook toe dat ze me geheel van school af willen sturen, wat ik met uiterste verzet. het is immers HUN schuld dat ik een project gemist heb en overspannen raak bovenop mijn normale 'negativiteit' (in mijn woorden realisme, niet negativisme). Ik kom ermee weg dat ik een half jaar terug gezet word, weer gepest, en bij zowel schoolpsych als gewone psych loop. Van die 'positieve'mensen, die zelf met -10 nog bloemen en bijtjes zien. En jij maar het liefst willen schreeuwen. \"het is 'F'ing winter mens!\" Tot het vierde jaar gekomen, minder dan een half jaar van tevoren komen ze met een nieuw examen waar je dingen voor moet weten die je nooit gehad hebt. Die proberen ze er dus ook nog in 8 weken in te stampen; precies hetzelfde moment dat ik met sinterklaasinkopen (voor surprises) van mijn fiets afval en een hersenschudding oploop waardoor ik meerdere lessen mis. (Ja lessen, een nieuwe uitvinding op de slechte school.) Als volgt examens. Nog meer dingen die ik nooit gehad heb, en toch doe ik ze. Ik zal wel moeten als ik wil slagen, zelf als er allang is toegegeven dat alle leraren liever hebben dat iedereen zakt omdat dat een leuk bericht afgeeft. Me helemaal een slag in de rondte gewerkt, alles op alles gezet, nachten doorgehaald en zelf hulp gevraagd waar ik normaal alle contact vermijd. Conclusie: Gezakt EN beschuldigd van het kopiëren van mijn werk!
Natuurlijk mijn eerste conclusie om mezelf af te maken, maar ja, ik heb al zoveel geprobeerd en het is nooit gelukt. Daarnaast mijn 'vrienden' beloofd het niet te doen, en beloftes staan bij mij hoog al houden anderen zich nooit aan die van hun. Uiteindelijk zit er dus niks anders op dan mij nog een half jaar kut te voelen op de slechte opleiding. Ik vraag me af wanner het me eindelijk teveel word en ik met iets kom wat wel zal werken. Voor mijn ouders/zus/broer/familie van pa's kant/opa en oma van ma's kant/'vrienden' hoop ik van wel. De familie van mijn moeders kant haat me toch, behalve mijn ook depri oom die ik juist daarom niet met mijn problemen lastig val. Voor mezelf weet ik het niet. Het voelt in ieder geval niet alsof als mijn leven zich 180 graden omdraait en ik plotseling alles mee heb het nog goed zou maken wat er allemaal al fout is gegaan. Voor nu zit er niks anders op dan door te leven. Ik heb toch geen briljante ideeën meer om te zorgen dat het niet meer hoeft zonder dat ik mensen waar ik wel om geef pijn doe.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.