Levensverhalen (pagina 55)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

eenzaam

hoi
ik ben net 13 jaar oud en ik wil beginnen bij het begin

in groep 1,2,3 had ik gewoon veel vrienden, nouja iedereen ging gewoon met elkaar om. In groep 3 verhuisde een meisje waarmee ik goed bevriend was. Tegerlijkertijd kwamen er 3 meisjes van een andere school naar mijn school. Zij waren eigenlijk de enige opties voor vrienden voor mij. Vanaf groep 4 ging ik wel met ze om, maar ik was nooit echt hun vriendin geweest zo ging het dan tot groep 6 door. Toen besloten ze om mij gewoon buiten te sluiten. Elke pauze liep ik achter hun aan en soms had ik geluk, dan mocht ik 'meespelen'. Maar meestal zeiden ze dat ze even zelf met elkaar wouden zijn. Tijdens de pauze liep ik dan alleen rond, met mezelf te spelen. In groep 7 ging het weer wat beter. ik ging gewoon weer met ze om zoals ik dat deed vanaf groep 3, gewoon weer alsof ik hun 'vriend' was. In ongeveer het midden van groep 7 besloten ze om me helemaal buiten te gaan sluiten. Op een dag toen ik op school kwam en bij hun kwam staan zeiden ze geen hoi, ze negeerden me helemaal wanneer ik iets zei, wanneer de bel ging liepen ze met zn 3en weg zonder ook maar aan mij te denken. Op die dag deed ik alles uit mezelf. Ik praatte met niemand, ik kon wel helemaal gaan huilen en het tegen mijn leraar zeggen, maar dat is niet hoe ik ben.
Die dag bleven we in de pauze binnen, ik kon toch al niet vragen om met hun mee te doen dus ik liep naar de wc en keek de hele tijd huilend vanuit het wc raampje. Nadat de dag was afgelopen ging ik zelf alleen naar huis. Ik heb de hele middag gehuild en me afgevraagd waarom ze dit zouden doen. De volgende dag verwachtte ik toch weer hetzelfde maar toen vonden ze het toch niet goed wat ze deden. We hebben toen wat gepraat en daarna zouden we weer met elkaar omgaan. Vanaf groep 7 tot het einde van groep 8 heb ik gekeken hoeveel jullie met mij omgingen. Het antwoord is bijna niks. Ik behandelde jullie altijd heel aardig, heb nooit wat fout gedaan maar toch zagen jullie mij niet staan?! Toen ik uiteindelijk naar de brugklas ging zag ik dat als een redding, een plek waar ik een nieuw leven kon beginnen. Ik leerde een aantal meiden kennen en die waren wel aardig. Tot het midden van het jaar, ik werd vaak kutwijf genoemd om de kleinste foutjes die ik maakte, en die meiden gingen ook meer met elkaar om dan met mij en soms hoorde ik van de een dat ze mij heel irritant vonden. Maar ik ben niet zoals hun, ze zijn meer best wel stoer en zeggen alles wat ze willen. Ik ben niet zoals dat, ik ben een rustig iemand die heel aardig is en om een ander geeft. Nu ben ik bijna aan het eind van het jaar, het enige wat hun doen voor mij is niet om mij geven.

In het midden van het jaar kreeg ik een depressie en anorexia, de depressie kreeg ik van de 'vriendinnen' die ik nu heb. Doordat ze me ook buitensloten deed dat me denken aan vroeger, datgene dat ik niet leuk vond. En anorexia kreeg ik vooral door mijn oude vriendinnen, ze vroegen in groep 8 hoeveel ik woog. Ik ben best wel lang en ik zei dat ik 47 kilo was en dat woog ik ook. Toen vonden ze dat raar en keken ze me apart aan omdat zij heel erg weinig wegen. In de brugklas kreeg ik bredere heupen en begon ik een ander lichaam te krijgen. Dit zag ik toen ook als dik zijn

Ik heb vragen,
waarom doen jullie dit voor mij? ik heb jullie nooit iets aangedaan, en ben altijd aardig geweest.

Ik wil wel zelfmoord plegen aangezien ik me heel erg eenzaam voel. Maar de enige reden waarom ik het niet doe is omdat ik het niet kan aanzien hoe mensen verdriet om mij kunnen hebbem, vooral mijn gezin. Ik wil hun niks aandoen. Maar ik voel me enorm eenzaam nu

Ik krijg nu steeds meer plannen van zelfmoord in mijn hoofd. Als ik het zou doen zou ik het doen met heel veel paracetamol.

doei
Datum:
21-04-2018
Naam:
Lisa
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Tweestrijd

Elke avond huilend gaan slapen en opstaan met het idee dat je weer een dag door moet om vervolgens weer huilend te gaan slapen. Elke dag opnieuw en dan te bedenk dat je nog zo'n 60 jaar elke dag opnieuw moet opstaan.
Mijn vader in 2011 overleden. Hoeveel verdriet je kunt hebben is niet te omschrijven in woorden. Tweestrijd. Ik wil niet meer verder maar ik kan mijn moeder en zus niet nog een keer zoveel verdriet doen. Kies ik voor mezelf zodat ik nooit meer huil, nooit meer lach en nooit meer hoef na te denken? Of kies ik voor de ander en ga ik door met weer een nieuwe dag en huilend in slaap vallen? Tweestrijd.
Datum:
20-04-2018
Naam:
Daph
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Een mooie zomerdag

Na een, voor mij, veeeeel te lange winter is daar dan eindelijk de eerste bloedhete zomerdag. Een dag waar ik stiekem ontzettend naar heb uitgekeken. Elk jaar worstel ik met een zware winterdepressie en deze trekt pas merkbaar weg wanneer de zomertijd weer is in gegaan. De eerste warme zomerdag doet echt wonderen. Althans, dat dacht ik.

Financieel heb ik het niet breed, of zeg maar gerust, ben ik straatarm. Ik woon in IJmuiden, terwijl mijn sociale kring zich in Haarlem bevindt. Een afstand die je net niet ff op de fiets aflegd want er zit toch een flinke 20km tussen. En laat ik nu net op een dag als deze niet financieel in staat zijn om Haarlem op te zoeken. Een leuke uitnodiging van een vriendin moeten afslaan omdat ik geen geld heb. M'n vriend die lekker zit te bbq'en met z'n vrienden, maar geen geld heeft om naar mij toe te komen. Hij me wel 5 minuten belt, maar na die 5 minuten wel echt al weer terug moet want hij heeft mensen in de tuin zitten. Ik voel me schuldig en bezwaard. En verder ook niks horen verder van m'n vrienden, geen reacties... Ik weet natuurlijk niet wat iedereen op z'n agenda heeft staan, maar goh, wat zou het fijn zijn es een invite te ontvangen, iets te horen, een beetje te mogen voelen dat ik er voor hun ook toe doe en dat ze me graag zien. En dat ze zo'n mooie dag als deze ook graag met mij als goede vriendin hadden gespendeerd.

Dit soort momenten doen me vooral pijnlijk beseffen hoe eenzaam ik nog steeds in het leven sta. Dat ondanks dat ik sociaal probeer te blijven, veel dingen voor anderen doe, ik er onvoldoende toe doe bij mensen. Wat zijn mensen toch een nare wezens. Dat ik na 29 jaar nog steeds het nut van mijn leven niet inzie. Dat ik er wel voor andere mensen ben, maar zij niet voor mij. Dat ik me opnieuw afvraag "wat doe ik op deze planeet?". "Waarom zou ik er niet gewoon uitstappen". Ik vraag me dit al van jongs af aan af. Omdat ik simpelweg geen interne motivatie om te leven bezit. De enige reden dat ik er niet uitstap is omdat mensen in mijn omgeving hebben gezegd dat ze dat heel erg zouden vinden, me ontzettend zouden missen en er heel erg verdrietig om zouden zijn als ik zelfmoord pleeg. Ik voel me dan schuldig dat ik er überhaupt aan denk om uit het leven te stappen.

Op dit soort eenzame momenten denk ik vooral; waar zijn nu die mensen die beweren me te gaan missen. Die beweren om me te geven. Die beweren me nodig te hebben. Loze lege woorden zonder actie. Ik zie niemand. Ik hoor niemand. Ik huil, want ik zit gevangen in een lichaam, in een leven waar ik geen liefde voor voel. Vroeger niet, nu niet, dus waarom zou dat in de toekomst anders zijn. Ik wil eruit. De drang om van m'n flat te springen wordt met de seconde groter en groter. De messen roepen me. De trein lokt aan. De pillen fluisteren "ik help je er wel uit, ik ben er wél voor je". Wat zou het toch fijn zijn als er nu een bom op m'n huis zou vallen.

Morgen weer een dag
Datum:
19-04-2018
Naam:
Flo
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

Geeft het nut

Hoi ik ben Farah maar ik word liever roos genoemd wil je weten waarom? Nou dat ga ik je uitleggen. Vroeger leefde ik met mijn moeder en vader, broer en broertje en later kwam mijn zusje. Ons gezin zou je een ramp noemen maar er bestaan er veel meer en geen enkel gezin heeft geen littekens dus ja bij ons lag het aan onze vader hij was niet zo�n beetje aardig maar heel erg geweldadig echt alles moest perfect voor hem zijn meubels en geld dan heh niet ons als dat dacht wij waren net slaven in huis als je iets fout deed krijg straf met alles wat hij in zicht had echt alles inclusief de scherpe dingen maar ja, dat ging ook nog voort na mijn geboorte. Alleen ik werd heel anders bij mijn familie behandeld alsof ik werd gehaat door hun, ik voelde me echt geen kind wist je dat. Ik had op school nooit vrienden want ik werd gepest of geslagen thuis ik vroeger toen ik klein was ook nog zelfmoordneigingen oke na mijn negende dan want wil je dit horen. Nou een dag kwam ik van school thuis en mijn vader zat lekker te vpwachten voor de deur met een grijns. Ik werd bang op zulke momenten maar ja en zette toch mijn glimlach op en hij vroeg me met nog steeds een grijns op zijn gezicht hoe het op school ging, ik wist al gelijk waar het over ging maar hij wist nog steeds niet dat ik gepest werd en daarom ik me zelf verdedigde maar inplaats van dat te zeggen loog ik, ik kreeg mijn straf niet, nee ik werd verteld hoe ik zelfmoord moest plegen dat heeft mijn vader me geleerd je weet toch dat van jezelf ophangen hij deed het voor bij mij en trok me omhoog en wil je weten hoeveel dat pijn deed. Maar ik had vroeger geen gevoelens meer ik kon niks meer ik wou me doden maar ik had hoop, mijn eerste zelfmoordpoging was dat ik aangereden was maar dat mislukte, ik had geluk die dag zei een oude vrouw maar zei wist niet dat ik het expres deed. Mijn tweede was dat ik mezelf ging stikken met mijn kussen ja klimt heel clich� maar toch het lukte voor een nachtje maar volgende dag werd ik wakker geschud bleek dat ik toch niet dood ben gegaan ik was gestopt met zelfmoordpogingen en wou mijn hoop niet stoppen, tot nu. Een jaar geleden werd ik weer depressief. Oja ik moest nog vertellen dat ik al weg was van mijn vader en dat we allemaal bij mijn moeder woonde. Maar ik werd dus ineens heel depressief ookal had ik een vriendin, ze voelde niet echt als een echte vriendin, want als ik tegen haar praatte was ik net lucht voor haar maar ik beslootte gewoon met haar om te gaan. Zij zat ook in een depressie mode maar ik hielp haar zonder aan mezelf te denken dus een dag wou ik mijn verhaal vertellen maar ineens kapte ze me af van dat ik moet stoppen met aan mezelf denken, ze gaf mij de schuld dat ik niks deed en dat ik de reden was dat zij haar zelf sneerde want ik sneedde mezelf ook een paar keer omdat ik vaak ruzie had met mijn mijn moeder en je kunt misschien die gevoel weten van spijt had je nooit ruzie met haar gehad en dat je eigen schuld was dat had ik en ik vertelde het aan mijn beste vriendin mijn moeder kwam er de volgende dag achter dat ik mezelf snee maar Hey ik was een gevoelloze rat aan de buiten kant en zei tegen haar dat ze met zich zelf moest bemoeien dus dat ja. Maar dus mijn vriendin maakte ruzie met mij en gaf mij de schuld en ik ben zo gevoelig voor mensen die zeggen dat het mijn schuld is dan draai ik door in mijn hoofd ik had die avond een zelfmoordpoging gedaan ik pakte mijn broer zijn insuline en prikte dat in mijn buik. Maar die poging lukte ook niet. Dus ik was hopeloos om zelfmoordpogingen te maken. Wat ik duidelijk wil maken is. Waarom is zelfmoord een optie als je er veel meer hebt. Wil je het zo vroeg eindigen je leven is het niet genoeg wat je krijgt in je leven? Ik weet een stukje daarvan dat het zwaar moet zijn zo�n leven maar je kan toch wel dromen hebben die je wil volgen of niet is er echt geen stukje hoop in je hart dat zegt dat je het nog niet moet opgeven. Moet je het opgeven als je arm bent? Nee. Moet je het opgeven als je rijk bent? Nee. Moet je het opgeven als je ziek bent? Nee. Moet je het opgeven als je in de problemen komt? Nee. Moet je het opgeven als je iemand verliest? Nee. Moet je het opgeven als je het echt niet meer kan? Nee. Zo kan ik er nog meer opnoemen. Ik dwing je niet om het te volgen maar ik vraag de mensen die het willen opgeven toch nog voor de laatste keer naar hun hart willen luisteren of het de juiste keuzen is en jezelf niet onder vragen. Want you only live ones, you only can do ones and you only can be one. Ik zelf volg mijn hart maar denk met mijn hersenen maar heb toch hoop ookal vooral je die nog niet aankomen. Groetjes Farah
Datum:
14-04-2018
Naam:
Farah
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Levensmoe

Waar zal ik beginnen? Ik kan eens mijn verhaal doen zonder dat ik het idee heb dat ik me aanstel. Ik heb veel meegemaakt totdat mijn kind bij me weg is gehaald. Ik raakte in een psychose. Alle negatieve ervaringen eiste zn tol. Ik heb geen goede ervaringen met jeugdzorg. Me jeugd was ook niet zo liefdevol weinig aandacht gekregen en me ouders hadden vaak ruzie. Ik zocht mijn eigen weg waardoor ik veel fouten maakte en in een gesloten internaat belandde. Dat was van me 16e tot me 20e. Sinds ik daaruit ben heb ik geen vrienden meer gemaakt. Ik voel me soms eenzaam. Ik doe weinig leuke dingen. Voor mezelf zorgen en het huishouden doe ik wel maar soms stel ik het uit. Elke dag is hetzelfde. Ik ben spiritueel ingesteld en geloof in een leven na de dood. Ik durf geen zelfmoord te plegen. Heb al wel het 1 en ander geprobeerd maar zonder succes. Ik geloof ook dat je je leven opnieuw moet leven na de zelfmoord. Om lessen te leren. Het spirituele geeft me houvast maar ik wil het soms gewoon opgeven. Ik ben weleens boos. Waarom moet het zo moeilijk zijn. Ik wou dat ik tenminste wat vrienden had. Dat zou al heel wat zijn. Ik zie mezelf geen 80 jaar worden. Ben het allang al zat. Ik ben door alles geestelijk ziek geworden. Waardoor ik niet meer zonder medicijnen kan en die hebben bijwerkingen. Een halve oplossing dus. Kon ik er maar op een makkelijke manier eruit stappen. Dan kom ik er wel achter waarom ik voor dit leven koos. Want ik weet nu in me bewustzijn niet veel. Ik loop in cirkels ik doe mijn best om me leven zinvol te maken. Het blijft moeilijk. Ik wil terug naar huis.
Datum:
14-04-2018
Naam:
Mona
Leeftijd:
36
Provincie:
Zuid-holland

Wel of niet?

Mijn leven is echt kut, ben niet gelukkig. Heb er al zo lang voor gevochten maar het heeft geen nut, het wordt niet beter..

Ik wil rust, overweeg om er maar een einde aan te maken ...
Datum:
13-04-2018
Naam:
Quin
Leeftijd:
27
Provincie:
Anders

De zin van het leven..?

Ik ben een 2e jaars HBO studente aan de opleiding CMD waar ik opgeleid word tot web designer/developer. Wij doen toffe dingen zoals prototypes maken voor onze designs, vette videos maken om onze idee�n te promoten en wij verzinnen de leukste dingen voor nieuwe technologie�n zoals IoT en VR-brillen.

Ik vind het vreselijk om te studeren. Natuurlijk is dit niet iets wat iedereen in je omgeving begrijpt, maar hoe kan ik uitleggen waarom ik het niet leuk vind? Ik heb het 2 jaar lang volgehouden, maar ik ben helemaal kapot. Vol van de ongelukkigheid, ik kan nu niet helder nadenken. Ik wil al 2 jaar lang stoppen, maar ik zou geen idee hebben wat ik hierna kan doen. Ik ben alle opleidingen langs geweest, zelfs buiten het HBO om, maar niets wat ik mijzelf zie zitten doen voor meer dan 40 jaar.

Mijn ouders merkten dat het mij te veel werd. Toch 'raden ze mij aan' door te gaan, stage te gaan lopen, want 'je bent al zo ver', 'het gaat goed' etc. Niet echt de steun die je zoekt nee.

Het klinkt vast raar om te zeggen dat er niets is voor mij, maar dat is nu eenmaal het gevoel dat ik heb. Het gevoel dat geen enkele studie mij ligt... Omdat er niets is wat ik wil bereiken met het leven.

Natuurlijk is studie en werk niet alles in het leven, maar het is alles voor de maatschappij, voor mijn vrienden en familiekringen. De mensen met de hogere opleiding worden door iedereen gerespecteerd, geliefd en gewild. Ik realiseerde mij dat ik alleen maar studeerde en leefde voor anderen.

Waar word ik gelukkig van? Dit is een vraag die ik niet beantwoorden kan. Ik weet wel waar ik ongelukkig van word en dat is om zo door te blijven gaan.
Datum:
13-04-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord

ik zit een hele dag met zelfmoordgedachten
Datum:
12-04-2018
Naam:
ruth
Leeftijd:
19
Provincie:
Oost-vlaanderen

ziek

Heyyy ik ben Hitske ik zit in de 1e op het voortgezet onderwijs.
ik had eigenlijk niet gewild dat ik geboren zou worden maar helaas wel dit is mijn verhaal.
Ik heb een grote super leuke en gezellige familie.
Mijn vader en stiefmoeder en mijn broertje en zussen en broers zijn de beste.
Mijn vrienden zijn super lief, grappig en gewoon echt geweldig.

En toch word ik gek ik zit nu al bijna een jaar lang na te denken over hoe het zou zijn als ik er niet was, waarvoor ben ik er.
Ik weet het allemaal niet meer ik voel me alleen en in de steek gelaten maar ik weet niet waarom.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was.
Mijn zus is depressief. En thuis bij mijn moeder worden mijn broertje en ik mishandeld.
Mijn leven is een groot zootje. Ik ben veel vermoeid door alles en heb erge concentratie problemen. Ik heb altijd het gevoel dat ik mensen alleen maar pijn doe en hun ongelukkig maak. Niemand weet waar ik aan denk maar mijn afscheidsbriefje zit al in mijn hoofd alles wat iedereen heeft gedaan om me zo ver te krijgen staat al op papier waar wacht ik nog op.



Ik weet het niet ik wil het dood graag aan iemand vertellen maar ik durf het gewoon niet ik ben bang dat ze boos worden of me niet begrijpen. Ik weet dat ik nog jong ben en een heel leven voor me heb liggen maar ik ben nu al depressief en depressie is een ziekte en als je ziek bent kom je er niet zo snel vanaf
morgen heb ik weer een nieuwe dag op school� totaal geen zin in ik word toch buitengesloten�.

ik weet eigenlijk niet eens of ik er dan nog ben...

bye.......

dit was mijn verhaal.....
Datum:
11-04-2018
Naam:
hitske
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

Waarom?

Sinds mijn 13e ben ik gevoelig geweest voor depressie. Ik heb periodes beleefd met dagenlang huilend in bed te liggen, maar ook periodes van vreugde gehad, periodes waarin het leven mooi was en ik dan terugkeek naar mijn mindere periodes en niet begreep hoe ik me ooit zo kon voelen. Helaas is een soort gelijke periode weer aangekomen, al een tijdje. Ik vraag mezelf af �waarom ben ik hier?�, �wat is het doel van dit leven?�, �waarom leid ik zo veel pijn?� en �wat als ik alles verlaat?�. Dat laatste gaat vaak door mijn hoofd heen. Waarom zou ik hier zijn? Ik begrijp het niet. Waarom heeft God dit leven gemaakt? Om te kijken hoe mensen zoals ik alleen maar in hun bed zitten en maar denken aan 1 ding: zelfmoord.

Ik heb in het verleden meerdere malen met verschillende psychologen contact gehad. Nooit heeft het mij geholpen. Wanneer ik daar was, kreeg ik vragen waarop ik zelf niet eens het antwoord wist. Vragen als �hoe kan ik jou helpen?�. Ik weet het niet. Ik deel mijn verhaal niet graag met iedereen, maar wanneer ik besluit om het met een persoon te delen, krijg ik steun, op korte termijn. Ik neem het hen niet kwalijk. Iedereen heeft zijn eigen problemen, waarom zou een ander aan de jouwe denken? Voor hen is het maar een verhaal. Aan het einde van de dag heb je alleen jezelf.

Ik wil helemaal niet depressief zijn. Ik wil helemaal niet zielig lijken. Ik wil van elk moment in mijn leven kunnen genieten, want ik weet hoe dat voelt. Maar nu.. nu voelt het alsof ik in een cirkel van alleen maar emoties en verschrikkelijke gedachten zit. Ik zit vast en kan er niet meer uit. Het voelt alsof de dood mijn naam roept en mij mee probeert te trekken naar een onbekend gat. Maar wie weet hoe dat gat voelt? Iedereen die daar heen is gegaan, bedoeld of onbedoeld, is nooit teruggekomen. Misschien is het helemaal niet zo vreselijk als wij denken, misschien vind ik daar de rust en geluk waar ik naar opzoek ben, misschien is dit waar wij ons nu bevinden wel de hel.

Ik weet het niet. Mijn moeder, zusje en broertje wil ik niet met een ondraagbare pijn achterlaten. Ik wil hen niet de pijn aandoen. Voor de rest kan ik geen persoon bedenken die een ontzettend zware periode zal meemaken wanneer ik er niet meer zal zijn. Tuurlijk zullen vrienden en vriendinnen mij missen.. maar op korte termijn.

Om een partner/vriend hoef ik mij niet druk te maken. Geen jongen die mij op die manier zal missen. Maar dat heb ik nooit begrepen. Ik, de persoon die zo veel liefde heeft voor anderen, de persoon die je nooit iets zou aandoen wanneer die niet verdiend is, de persoon met zo een groot hart.. Waarom zien mensen dat niet in mij? Waarom krijg ik nooit de liefde terug die ik heb gegeven? Waarom..

Ik ben gelovig opgevoed en ook met het idee dat karma bestaat. Wanneer je slecht doet, zal je slecht ontvangen. Dit idee is mij altijd bijgebleven. Altijd probeer ik de dingen in mijn leven te verklaren. Meestal kan ik wel wat koppelen. Niemand is natuurlijk perfect. Maar het lijkt wel alsof die dingen in verhouding helemaal niet kloppen.. Alsof ik 5 keer harder word gestraft dan ik eigenlijk verdien. Waarom..? En dat terwijl ik zo veel goed doe? Waarom..?

Zo veel vragen, maar geen antwoord. Misschien ligt het antwoord in dat onbekende zwarte gat..
Datum:
10-04-2018
Naam:
-
Leeftijd:
18
Provincie:
Anders
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.