Levensverhalen (pagina 53)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord en opgeven mijn verhaal

Hallo
Normaal gezien wil ik niemand het verhaal doen maar oke.

Het begon allemaal eind Oktober op school daarvoor had ik al problemen met mezelf ik had namelijk Boulemia.Dat komt omdat iedereen maar in mijn vriendengroepje zei dat ze dik waren wat moest ik dan zeggen ik weeg wel 15kilo meer als hun echt he.
Maar alles begon eigenlijk echt echt in September ik heb een zus die een aandachtstornis heeft en lange tijd in een crisisdienst heeft gezeten en nu zit ze in de leefgroep.
Vanwege die crisisdienst kwam ze later op school.Zin's zij op schoolzit(ja we zitten op dezelfde school maar zei is 16.) begon het allemaal mijn klas begon anders tegen me te doen bv.als ik met iemand moest samenwerken behandelde ze me alsof ik een besmettelijke ziekte heb.Blijkbaar zou mijn zus allerlei dingen hebben verteld over thuis een vooral over mij.Ja we hebben thuis een vochtprobleem waaedoor ik wat naar schimmel ruik maar wat kan ik eraan doen ik moet er ook maar in leven maar nu gaan we verhuizen maar ben ik er dan nog? dat kan ik niet beloven.
Het bleef allemaal maar doorgaan ik ging zo kapot van hoe de klas tegen me bezig was en hoe mijn zus tegen mee deed achter mijn rug heb zo veel laten staan om haar te helpen en te beschermen.Ik had al verwacht dat het ging gebeuren elk jaar keer op keer is het zo al meer dan 3 jaar vecht ik maar wat niemand weet.Hun maar zeggen je moet stevig in je schoenen staan maar als elk jaar maar hetzelfde is denk ik er anders over.Ik weet niet of jullie weten hoe kapot je ervan kunt worden.Eind Oktober begonnen mijn zelfmoordgedachten ik wou niet meer maar toen waren ze nog niet zo erg als nu.Ik zag echt her nut van leven niet meer enzo als ik toch maar elk jaar hetzelfde moet meemaken.Maar in December mijn gedachten werden zo erg ik had een plan gemaakt een een afscheidsbrief omdat ik met zoveel moest rondlopen niet alleen met wat er op school gebeurde maar met mezelf een ook nog eens met thuis.
Ik sneed mezelf er ook nog bij om me beter te voelen zodat niemand wist wat er in me omging en wat ik allemaal wel van plan was maar integendeel ik ben erg stil en verleggen maar omdat ik me zo vrolijk proberde voor te doen dat iemand uit mijn vriendengroepje doorhad dat ik iers van plan was.Ik heb het eerst blijven verzwijgen maar naar een duur heb ik alleen gezefd dat ik mezelf wat sneed omdat ik me zo slecht voelde.Gelukkig bleef ze niet vragen naar dingen.Na de kerstvakantie die eerste vrijdag zou de grote dag zijn dat ik uit het leven stap ik was goed voorbereid en al.Het was ochtend normaal ga ik na school met de auto met een vriendin maar heb gezegd dat ik die dag met de bus ging om even alleen te zijn.Hun bleven me vragen maar in de speeltijd zat ik op mijn gsm info op te zoeken over zelfmoord en ja mijn vriendengroep heeft mijn gsm afgepakt nu hun wisten dat ik zelfmoord wou plegen heb ik ze zo veel pijn gedaan en echt teleurgesteld maar oke
hun vertrouwde me niet meer dat begrijp ik wel maar heb ze niks uitgelegd.Ik wou echt niet meer en kon niet meer wachten tot na school.Het was het 5 de uur nog een paar uur leven dacht ik een hoopte het ook.Ik werd uit de les door de leerlingbegeleiding gehaald ik dacht echt dat het ovee get klasprobleem ging eerst was het ook zo een toen begon ze erover.Ik was helemaal de draad kwijt ik kon niet meer volgen.Ik had toen door dat iemand mij verklikt heeft ik was zo kwaad waarom ik degene die verklikt moet worden.Ik begrijp wel hzo maar die dag ik wist niet meer wat te doen die da ervoor wist niemand het een zou ik de volgende dag weg zijn voor altijd.Ik heb een deel gezegd maar niet alles.iemand vertrouwde me meer .Ik heb die dag niet mogen afmaken een alles zou tegen mijn ouders worden gemeld ik wou noet meer thuis komen omdat im hun reactie al wist.Die dag mijn plan kon ik niet meer uitvoeren.Ik gaaf niet op die volgende maandag ik deed een zelfmoordpoging ik had er geen spijt van maar die haalde ik jammer genoeg.Ik bleef.maar niet opgeven ik heb al meerdere zelfmoordpogingen achter de rug een niet eens 1keer spijt gehaad.I was even ik ging pas na de krokusvakantie terug naar school maar dat bleef hetzelfde met de klas uiteindelijk hadden we een klasgesprek een heb het uitgelegd over dat vochtprobleem enzo en dat ik al zo veel eraan probeer te doen maar verder niks kan doen en er is veel gebleken dat mijn zus ze heeft aangesproken.Mjn zus en ik we hebben constant frote ruzie dus probeert ze me zwart te maken bij iedereen.Nu ik heb nog steeds niet opgegeven maar nu alles maar meer word met mezelf om te moeten dragen ben ik uitgeput.Ik probeer niks te doen zolang ik mensen om me heen heb een wil dat andere dat oom doen ook al zien ze het echt niet meer zitten zoals mi .Ik wil iedereen beschermen en ze geen pijn te geven
alsjeblieft

groetjes
Datum:
04-06-2018
Naam:
Melle
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

kwijt

Ik ben er zo mee klaar. Ik zie het niet meer zitten. Iedereen die ik toelaat in mijn leven, mensen die ik vertrouwde die ik alles vertelde. Mensen die mij tijdelijk goed lieten voelen. Liefde die ik gaf maar niet kreeg. Het gevoel van gebruikt worden. Altijd laatste optie zijn. Altijd erop gewezen dat ik fout zit. Ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer. Kon ik maar weg, een nieuw leven leiden. Kon ik maar gewoon een gelukkig leven opbouwen ergens ver van waar iemand mij kan vinden. Ik mis mezelf, de oude mij. Ik mis degene die overal kon zijn en doen wat zij wilt zonder ergens anders aan te denken. Plezier hebben en genieten. Waarom zit ik in dit gat waar ik niet meer uitkom. Waarom lukt niets. ik weet het niet meer
Datum:
31-05-2018
Naam:
lou
Leeftijd:
19
Provincie:
Overijssel

Geen zin meer

Al heel mijn leven heb ik moeten helpen met een moeder die om de haverklap zelfmoord probeerde te plegen omdat het niet ging hoe ze het wil. Ondertussen werde ik mishandeld door mijn opa. Hoevaak ik bleef vluchten kwam ik steeds weer bij mensen terecht die meer van me wouden terwijl ik dat niet wou. nu ondertussen 5 jaar geleden ben ik zwaar depresief geworden met een burnout. elke dag zeg ik nogsteeds tegen mezelf het word wel beter. nou 3 jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen die heeft me daar weg gehaald maar nu lijkt het alsof ik vervloekt ben. zijn vader overleed nu heeft hij ondertussen ook een burnout. alles word voor hem steeds zwaarder. dus soms denk ik meschien is het beter als ik weg ben. want alles wat ik probeer of doe het gaat toch fout. eerlijk na 5 jaar vechten tegen het word wel beter word ik moedeloos van. enige wat ik nog kan denken is het is wel goed geweest.
Datum:
30-05-2018
Naam:
deef
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

Me carriere wordt niks

Hallo, hoi. Me alles (mijn muziek) is allemaal fockt. Ik zie het niet meer zitten. Ik maak alleen slechte muziek en iedereen pest mij daarom. Ik probeer gewoon net als BOEF enzo te zijn, je weet zelf toch. Maar niemand vind da stoer. Dit is mijn verhaal.
Wie maakt het zelfde mee. hh

doei
Datum:
28-05-2018
Naam:
Richard
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

... geef niet op :)

De zomer van 2016 was de zomer van mijn leven, maar tegelijkertijd ook de zomer van het doemscenario. Ik stak al mijn tijd en al mijn energie in iemand en opeens was alles weg, gone. Het was de eerste keer dat ik zo veel om iemand gaf dat ik niet meer om mijn eigen belang gaf, en alles deed om haar gelukkig te maken, want haar geluk was mijn geluk. De klap, van toen het over was, ben ik nooit meer te boven gekomen, ondanks dat er ook nog een tweede deel is geweest. Vanaf mijn eerste schooldag was ik moe, uitgeput en kon ik me niet meer concentreren. Ik had nergens zin meer in. Een half jaar later werd ik 18 en kon ik mezelf uitschrijven van school. Ik probeer van alles maar het wil allemaal niet lukken. Mijn hoofd is een teringzooi van drie verschillende mentale ziektes bij elkaar. Het Syndroom van Asperger, depressie en nog een sociale angststoornis erbovenop. Ik laat me binnenkort testen op nog meer stoornissen dus wie weet verandert de lijst nog.

Hoe erg alles ook tegenzit, 1 ding doe ik niet en dat is opgeven. Al zie ik zelf het nut van het leven niet meer in, ik heb nog een broertje en 2 zusjes die ik wil zien opgroeien en misschien, als het even kan, nog blij wil maken ook. Mijn ouders zou ik het nooit aan kunnen doen om er een einde aan te maken. Ondanks dat ik het ze allemaal weinig laat merken, hou ik diep van binnen wel van ze.

You gotta keep going, you gotta stay strong.
Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor anderen. Ook al denk je dat je iedereen kwijt bent, er zijn altijd nog mensen die om je geven.

Mij zal je waarschijnlijk nooit spreken, deze site is immers anoniem.. maar weet dat ik ook om je geef. Je bent één van ons. Iemand met een overeenkomende gedachte. Als jij besluit er een einde aan te maken is dat een verlies voor ons allemaal. Wij zijn samen een familie.

Zoek manieren om je af te leiden, probeer je best te doen. Je verdient het om geliefd te worden. Als het niet lukt is het oké, maar geef niet op. Ik hou van je, en ik ben niet de enige op deze wereld. :)

I'm proud of y'all, stay strong.

Datum:
28-05-2018
Naam:
j.
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Ik ben gewoon moe...

Ik heb de liefste familie ooit, en de beste vrienden om mij heen. Iedereen om mij heen houd van mij, geeft om mij en wilt mij beschermen. Je zou denken: waarom dan je leven beëindigen? Er is een persoon waar ik niet mee kan omgaan... en die persoon ben ik. Ik heb mijzelf nooit kunnen accepteren.
Maar ik ben nu op het punt dat ik mezelf niet alleen niet kan accepteren, ik haat mezelf nu. Onzekerheid hoort erbij, zeker op mijn leeftijd. Maar het is zo vermoeiend om de hele dag geconfronteerd te worden met wie je bent (zeker als je jezelf niet accepteerd). Een apart gevoel kan ik je zeggen, als je niet kan omgaan met je zelf. En als er één persoon is die je je hele leven tegenkomt, ben jij het wel. Er is nog iets wat mij elke dag kapot maakt. Mijn slapenloosheid eist de tol. Ik heb vroeger al vaak moeite gehad met slapen. Maar dat was een tijdje rustig. Sinds een jaar is het daar in tegen nog veel erger geworden. Er zijn nachten dat ik niet, of een paar uur slaap. Ik ben al gelukkig met 4 uurtjes want dat is bijzonder lang voor mij. Het vreet me op van binnen en er is niks aan te doen. Het maakt me gek, chagrijnig en vermoeit. Ik maak mezelf helemaal gek in me hoofd s'nachts en ik voel me hopeloos... en radeloos. Me hart luchten op deze site gaat mij hopenlijk helpen. X
Datum:
26-05-2018
Naam:
L
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Niet

Heb vanmorgen een poging gedaan en helaas het is mislukt.vanuit het ziekenhuis ben ik weer thuis,maar hoe nu verder? Mijn gedachtes dwalen af,waarom wel,waarom niet,wat maakt het uit,hoeveel zin heeft het allemaal? Kortom.....Terug bij af
Datum:
24-05-2018
Naam:
Markje
Leeftijd:
49
Provincie:
Zuid-holland

Zelf me leven verkloot

Het is twee jaar geleden begonnen toen me jeugd liefde na twee kinderen en 18 jaar bij me weg ging
Ik heb mezelf toen verloren in de drugs coke! Wat een gevaarlijk goedje is dat toch
Nu veel schulden en zie geen betere toekomst ik was van de coke af maar gebruik het weer steeds vaker en voel dat ik langzaam weer verslaafd raak
Het ging even goed was me schulden aan het inlossen had weer een vriendin gevonden maar die had achteraf ook problemen want ze heeft haarzelf in april opgehangen en ik heb haar toen gevonden.... heel heftig vooral omdat mijn beste maat dit ruim twee jaar geleden ook heeft gedaan
En nu..... tja en nu loop ik zelf met die gedachte al zou ik het liefste nu een pil innemen en gewoon rustig inslapen mezelf ophangen kan ik niet heb nu twee keer gezien en meegemaakt wat dat met de naasten doet en vooral voor de gene die me dan zou vinden
Nee ik wou dat ik een pil had dan was ik er waarschijnlijk niet meer geweest
Datum:
21-05-2018
Naam:
Jeroen
Leeftijd:
39
Provincie:
Gelderland

Geen plekje voor mij

Al mijn hele leven zoek ik naar een thuis waar veiligheid, warmte en geborgenheid is. Ik dacht nu eindelijk mijn thuis gevonden te hebben en dat gaf me kracht & levensenergie.
Het kostte mij moeite erop te durven vertrouwen dat dit thuis zou blijven, maar ik stelde me kwetsbaar op en schonk vertrouwen.
Nu toch, blijkt dat mijn angst wel terecht was.
Ik heb geen ‘thuis’ en zal dat nooit krijgen....
Ik zal voor niemand zo belangrijk zijn zoals ik eigenlijk belangrijk had moeten zijn voor mijn eigen ouders.....

ER IS GEEN PLEKJE VOOR MIJ
en daarom is het beter om te gaan
Datum:
21-05-2018
Naam:
Ella
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

ik zie hetl leven niet meer zitten

ik heb slechte dingen gedaan en daar heb ik spijt van. Ik heb thuis nagedacht om mezelf op te hangen, ik dacht bij mij zelf zou ik zo verder willen leven? wie zou ik pijn doen als ik weg ga? bij mij zelf had ik het gevoel dat niemand om mij gaf ik had zelfs de gedachte dat ik niks meer voor me ouders betekende en ik wou niet meer verder gaan met mijn leven ik wil weg van deze wereld
Datum:
21-05-2018
Naam:
C
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.