Ik weet het niet meer. Dat is de zin die dagelijks, zo niet elke minuut, door mijn brein spookt. Het lijkt soms wel alsof mijn leven een opstapeling van nare gebeurtenissen is.
Het begon met m'n geboorte, zwaar, extreem pijnlijk voor m'n moeder; we overleefden het allebei maar net. M'n moeder kreeg PND's en ik werd al jong van haar gescheiden. De eerste jaren haar nooit veel gezien of bewust meegemaakt, dit zou ook maken dat de band nooit sterk aanwezig zou zijn.
Ik was een rustig, blond ventje bij wie al snel hoogbegaafdheid werd geconstateerd. Als andere kinderen buitenspeelden, zat ik binnen een spreekbeurt voor te bereiden over grootste onderwerpen. Op school werd ik gepest omdat ik anders was, wel voor m'n mening uitkwam en vooral met de meisjes omging. Dat gepest heeft me tot diep in de middelbare school nog achtervolgd en werd steeds heftiger. Daar kwam nog eens bovenop dat ik er in die tijd achterkwam dat ik me als jongen tot andere jongens aangetrokken voelde. In een setting van testosteron die je de oren omvliegt, valt dat besef niet goed. Buitengesloten van de kleedkamer, uiterst beledigende opmerkingen over de homovervolging in de Tweede Wereldoorlog en hoe ze mij wel even zouden vergassen met mijn flikkervriendjes, dat soort dingen. En school wist ervan, maar deed er niets aan.
Ik was nooit een knappe jongen geweest, maar ik kreeg alsnog vriendjes met wie ik langere tijd relaties had. Achteraf gezien ben ik bij elke relatie misbruikt, vaak voor de seks of puur omdat de ander over iemand heen probeerde te komen via mij. Ik was altijd sterk afhankelijk, omdat ik door mijn asperger moeite had om contact te leggen met andere mensen, daardoor kwam het feit dat ze mij dumpten nog harder aan.
Mijn lichaam begon tegen te stribbelen, m'n lichaam ontwikkelde zich vreemd, ik kreeg epilepsie in de puberteit en een vreemd, lelijk lichaam. Zeker in de puberteit wil je niet op straat worden uitgelachen omdat je zo lelijk bent. Ik kreeg regelmatig berichten van mensen: "Jij bent zo lelijk, met jou ga ik niet praten." Zonder enige aanleiding.
Aangezien ik mijn uiterlijk om de een of andere reden het belangrijkste vind (aangezien dat het enige is wat er tegenwoordig nog toe doet), doet het me ontzettend veel pijn dat ik zo ontzettend walgelijk ben qua uiterlijk. Ik ben een getalenteerd pianist en een lief mens, maar dit uiterlijk staat me zo in de weg dat ik al jaren overweeg zelfmoord te plegen.
Na de pesterijen raakte ik in een zware depressie, die nog steeds voortduurt. Ik kan al jaren niet meer van iets genieten en zit een beetje levenloos achter m'n computer muziek te luisteren. Van m'n liefde voor muziek maken of gezellige dingen doen is niks meer over. Hulpverlening helpt niet, ik wil diep van binnen niet geholpen worden, ik wil gewoon dood.
Enige probleem, ik kan me er gewoon niet toe zetten. Als ik op het viaduct sta, denk ik aan m'n ouders die veel van me houden. Als ik met het mes op m'n polsslagader sta, denk ik aan de talen die ik nog wil leren spreken. Maar ik zal nooit gelukkig worden (zoals mijn moeder nog steeds niet gelukkig is) en daarom is het beter als ik dood ga.
Sterkte aan iedereen die wel door deze storm heen wil komen, een mooi leven toegewenst.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.