Levensverhalen (pagina 371)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoord

ik ben beginnen gokken en veel geld verloren ik ben enige dochter en heb volmacht gekregen van mijn moeder daar mijn vader ook zelfmoord heeft gepleegd
nu heb ik veel geld van mij mama haar spaarrekening genomen waar zij nog niets van weet ik kan nu niet leven met die schuldgevoelens tegenover mij moeder en durf haar ook nie te vertellen
ik denk zelf dat zij haar dan iets zou aandoen ik ben de enige wie ze nog heeft dat zal een enorme teleurstelling zijn voor haar ik weet echt nie wa te doen
Datum:
31-08-2012
Naam:
judith
Leeftijd:
52
Provincie:
België

Geen liefde is geen leven

Hallo. Ik ben Ibby. Ik ben 14 jaar en heb al m'n hele leven een hekel aan 't leven. M'n vader zit alleen maar aan de drank, hij geeft echt om me maar als hij drink doet hij me echt pijn (mentaal).

Ik heb een (half)broer van 33, hij is echt de beste broer die iemand kan wensen, hij heeft het meerdere malen opgenomen tegen onze moeder en zo mijn leven gered. Hij en zijn vrouw zijn echt, te cool, ze kopen dingen voor me, we gaan samen soms naar 't strand, bios (ik ben best een no-lifer dus ik zit de hele dag binnen), ze gaan voor mij door 't vuur. Ik zit daar heel erg mee want ik weet niet hoe ik ze ooit terug kan betalen.

Op school ben ik voor sommigen een nerd en voor andere een grote badass. Veel vrienden heb ik niet, en met de vrienden die ik heb heb ik niet zo'n sterke band mee. Ik werd ook voor vele korte periodes gepest, ik wou toen serieus een eind maken aan m'n leven. Ik durf geen hulp te zoeken bij docenten want ik ben bang dat iedereen het dan weet en dat ik dan nog meer gepest word en m'n reputatie verpest.

Nu komt het; mijn moeder. Mijn moeder, een harde, koppige vrouw. Ze wordt ouder (rond 50) en wordt sneller moe. M'n hele leven sta ik in haar schaduw, we zijn nog nooit lang van elkaar weg geweest. Ook hebben we altijd ruzies, om de meest stomzinnigste dingen (teveel om op te noemen). Daar gaat het niet om, het gaat om dat je dan de echte Katy (roepnaam van m'n ma) ziet. Alleen omdat zij alles regelt, alleen omdat zij alles bezit, alleen omdat zij de portomonnee meedraagt kan ze alles met mij doen wat ze wil (slaan, schoppen, uitschelden, uit huis zetten), en dat doet ze ook.

Vandaag gebeurde het... Ik en m'n moeder hadden weer ruzie. We zitten in een geldcrisis, we moeten een boete betalen, nieuwe vesten, schoenen, boeken en een agenda kopen. Maar we hebben niet zoveel. Vandaag deed m'n OV-Chipkaart het niet meer, er zat een barst in. Dat ding kostte 60 euro en er zat ook nog eens een abo op van 30 euro die ik maar 1 dag heb gebruikt. Zij helemaal boos enzo, grote ruzie gehad. Dus nu moet ik met de fiets (ik ben niet zo sportief, maarja, 't moet maar...). Zij en m'n pa hadden eem gesprek op de telefoon. Dit is het stuk waar het 't meest pijn deed; "He can't ride bicycle! He will drive into water or something! He could kill himself, I don't care!" Toen, precies op dat moment barste m'n tranen uit, kreeg ik hoofdpijn en ik dacht; "Al die kusjes... Al die knuffels en lieve woorden... Het was allemaal een leugen..."

Ik heb dit kort geleden meegemaakt met m'n tante, maar dat is informatie die ik niet mag, en niet wil vrijgeven.

Het is niet dat ik een eind wil maken aan m'n leven, want daar ben ik bang voor. Bang voor het zielige psychopaat beeld dat ik dan zou krijgen... Bang dat mijn moeder mij nooit meer zal herinneren als "zoon"... Bang dat ik mensen pijn doe die misschien wel van me houden... Bang voor de geruchten over vast blijven zitten in je lichaam na zelfmoord... M'n broer blijft altijd zeggen dat als ik ooit zou denken "Waarom ben ik hier?" dat ik hier was voor hem. Maar de mentale pijn die ik heb is sterken dan die gedachte.

Ik heb nooit gewild dat ik een eind moest maken aan m'n leven, maar dat ik op een dag gewoon dood neer zou vallen, dat verkeerde dingen zoals drugs me 't leven zou kosten, of mijn grootste droom; gaan slapen, en nooit meer wakker worden...

I love everyone, why don't they love me?
Datum:
29-08-2012
Naam:
Ibby
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

mijn leven is een heel ook al probber je het goed te maken

weet je 3 jaar geleden kwam ik naar nederland omdat mijn vader ook in nederland woont en mijn moeder in eritrea dat licht in afrika ik heb al met mijn moeder 10 jaar gewoont maar toen zijn mijn vader dat ik naar nederland moest komen als ik later een betere toekomst wil ik dacht toen oke ik dacht dat het echt beter was maar toen ik heer was miste ik mijn moeder ik probberde haar te vergeten maar dat lukt het niet als ik naar haar foto kijk moest ik de hele tijd huilen s nachts als ik als ik allen was in mijjn kamer en weet je toen ik ook heer kwam wist ik niet dat ik een stiefmoeder had maar dat was wel waar mijn moeder wist het ook niet als mijn moeder dat weet dan word ze heel erg boos en wilt dat ik treug ga naar haar maar ik wilt dat niet want als ik daar ga dan moet ik naar een militeren kamp en dan moet je daar als militeer gaan werken heel veel vrouwen niet daar heen gaan want het is heel erg gevaarlijk daar voor meisjes en vrouwen. maar ja toen ik heer was na 2 maanden sloeg mijn vader mijn en hij zijn niet waaroem hij mijn slat ik dacht gewoon maar aan niks toen deed hij het nog een keer en nog een keer een keer hab ik een vollybal toerne toen ik thuis kwam ging hij mijn naar mijn kamer stuuren en hij stamte met hem schoen op mijn hoofd toen wist ik niet wat ik heb geddan die dag ik wist het niet meer echt niks meer maar toen ik hij maar door en door met slaan 1 lang maar toen kom het iet meer op een dag ging hij met hem riem op mijn kilen toen kom ik amber admen toen opeens ging de riem kapot toen ging mijn vader weg toen zij hij dat ik moest schoon maken maar toen hij weg ging belde ik de plicie toen kwam de polick toen moest ik mee met de policie beuro met mijn juf omdat mijn wist wat er was geboert toen ik daar was mocht ik niet trug naar mijn vader maar ik wilde toen naar mijn tante toen ging ik ook naar mijn tante na een week moest ik wel treug komen omdat hij had belovd dat hij niet meer ging slaan en mijn schoel was in Amsterdam en mijn tante woont in Utrecht en dat was niet haandig maar vaandag belde hij naar mijn moeder en hij vertelde leugens dat ik niet eens heb gedaan naar haar toen hij mijn naar mijn moeder gaf hoorde ik mijn moedert huilen toen moest ik ook huilen toen gaaf ik het treug naar mijn vader toen ging hij nog meer leugens vertelen toen geloofde mijn moeder mijn vader omdat zijn niet weet wat er s geduurt met mijn in nederland ze bleef maar huilen maar vader was toen klaar met de telefoon maar toen rende ik heel hard naar de doch en huilde daar heel erg veel ik kon er niet tegen toen zijn mijn vader tegen mijn jij bent een duivel toen dacht ik waaroem leef ik nog in deze werold ik wil nu dood nu naar ik weet niet hoe ik dood kan gaan. dood
Datum:
29-08-2012
Naam:
lala
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

wat moet ik nu nog

laatst nam ik een vriend mee naar mijn vrienden en het ging allemaal goed enzo maar nu word ik gezien als oud vuil voor ze. ik word vaak geslagen op school alleen om wie ik ben niet om wat ik doe ofzo. en nu ik zoek het allemaal niet meer en ik weet het zefmoord is geen goede keuze maar het lijkt of niemand om me geeft zo lijkt het teminsten
Datum:
28-08-2012
Naam:
janno
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

ik kan het niet meer aan...

hye, vanaf dat men ouders gingen scheiden 4jaar geleden heb ik harde zelfmoord neigingen een vriend van mij had dat ook maar hij heeft echt zelfmoord gepleegt ik denk elke dag elk uur elke second aan zelfmoord vaak wil ik men zakmes pakken en men keel oversnijden uit ervaring weet ik dat je niet mag denken aan de mensen die je zullen missen, men armen liggen nu al 4jaar elke dag op men mama vraagt alty wat dat is dan zeg ik gewoon aah nee dat is nog van die keer dat ik in glas ben gevallen terwijl het eigenlijk van mijn zakmes is... ik heb nooit echt super harde zelfmoord neigingen gehad maar sinds deze vakantie kon ik het gewoon niet meer ik heb van het dak gesprongen en gehoopt dat ik dood was maar ik kwam gewoon in het ziekenhuis terecht sindsdien zit ik elke dag te huilen en mijn keel dichtteknijpen ik snak vaak naar adem nu nog maar dood gaan lukt me niet ik weet niet waarom maar volgens mij wil ik de mensen waar ik om geef niet achterlaten ik weet het niet het enigste dat ik weet is dat ik dood wil...
Datum:
28-08-2012
Naam:
Nikita
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Dood is de weg voor iedereen

mijn leven is een aaneen schakelingen van ellende, eerst een vader die me met alle geweld in de Jehova getuigen wilde schoppen en slaan, leren was niet nodig wat dat verdomde armageddon zou komen voor ik zelfs maar brommer zou rijden. terwijl ik de school kon kiezen die ik wilde,nu ben ik op een punt van 54jaar alleen in een flat nog getrouwd met ook zo een jehovahs tuig die alleen wil scheiden als ik overspel pleeg, hepatitus C opgelopen in Jamaica, en elke ochtend wakker worden met het gevoel ben ik weer wakker geworden, ik zoek naar de pijnlooste manier om ethanasie te plegen
Datum:
27-08-2012
Naam:
Marco
Leeftijd:
54
Provincie:
Noord-holland

het is zover..

het is zover om een datum te zoeken, afscheid te gaan nemen zonder dat iemand het beseft...ik kan en mag niet anders en heb geen keuze, graag had ik verder willen leven, en heb ontzettend hard gevochten om nog weer 10 jaar van mezelf te bewijzen.. het lukt me niet en nog syeeds denk ik iedere dag aan de dood, heel fasinerend, heel appart ben ik toch een heel sterk iemand geweest. ik werk nog steeds, en bewust kijk ik naar de toekomst, onbewust denk ik dag in dag uit aan de dood...rust...geen pijn meer...geen verdriet meer...ik weet dat de mensen die me al die jaren gekend hebben me zullen respecteren. ik weet dat hun zonder mij kunnen en ik iets hun geleerd heb. ik heb het goed gedaan en mag mezelf nu rust gunnen. ik hoop dat de mens liefde en geluk doorgeven aan anderen . ik hoop dat op een dag er geen derde wereld meer zal bestaan, geen dierenleed, geen eenzaamheid... mensen zorg voor elkaar en geef vooral veel liefde door.
Datum:
26-08-2012
Naam:
crist
Leeftijd:
34
Provincie:
Friesland

HELP

hallo ik ben net 16 geworden maar vind op het moment dat ik al 16 jaar te lang leef elke dag kom ik op school en zit alleen in de klas en alleen in de pauze, iedereen kijkt me aan of schekd me uit. de enige troost die ik kan vinden is thuis maar ik durf er niet over te praten, dus dan g ik boven maar even gamen of huiswerk make. maar de gedachten dat je er allemaal een eind aan kan maken is zo makkelijk. ik moet dit jaar examen doen en een sectorwerkstuk waarvoor ik een presentatie moet houden maar ik durf het egt niet ik ben er te bang voor. volgens mij is de enige uitweg om zelfmoord te plegen denk er ook vaak. alsjeblieft HELP!
Datum:
26-08-2012
Naam:
,
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord...?

Ik ben een meisje van 19 jaar. Al 5 jaar lang ga ik met een jongen waar ik zielsveel van hou en altijd alles voor doe en over heb. Helaas is hij niet altijd de jongen die hij vroeger was toen ik verliefd op hem werd. Hij scheld me vaak uit, schreeuwt tegen me en vernederd me op de meest pijnlijke manieren die je je kunt bedenken. Ik weet wat je nu denkt: 'Uhm, juist, waarom maak je het niet gewoon uit..?!'. Hoe graag ik dat ook zou willen doen, ik kan het niet... Vaak zat huil ik mezelf in slaap en probeer ik de moed te verzamelen om er een punt achter te zetten, maar ik hou te veel van hem om hem los te laten, we hebben de eerste 2 jaar een super relatie gehad en ontzettend veel meegemaakt... Vorig jaar heeft er een incident plaatsgevonden dat alles nog eens veel erger maakte... Mijn vriend liep stage op een judoschool en had een hele goede band met een van zijn stagebegeleiders, ik durf zelfs te zeggen dat het beste vrienden waren. Op een avond was ik uit met een toenmalige vriendin en kwam ik zijn twee stagebegeleiders tegen (ze zijn allebei tegen de 30 jaar oud). Ik maakte een praatje want de een kende ik al en de ander praatte altijd slecht over mij dus besloot ik hem andere gedachten over mij te laten krijgen. Mijn vriendin wou toen ik naar huis moest niet meefietsen (ze is nu ook geen vriendin meer dus) en zei dat ik maar alleen maar huis moest. De twee sb's zeiden dat ze wel een stukje mee zouden lopen met me. Die avond had ik veel te veel gedronken, dus ik had het allemaal niet helemaal door. We liepen naar buiten en ee van de 2 pakte mijn fiets, volgens zijn zeggen zodat ik er niet mee hoefde te zeulen. Na een paar meter verder te zijn gelopen kwamen we bij een speeltuintje, daar zette ze mijn fiets op slot tegen een boom en stopte mijn sleutels weg. In dat speeltuintje hebben zij die avond tegen mijn zin in seks met me gehad. Toen ze klaar waren kreeg ik mijn sleutels terug en liepen ze doodleuk weg. Ik pakte mijn fiets en fietste huilend naar huis terwijl ik mijn vriend probeerde te bellen. Toen hij me hoorde huilen kwam hij meteen naar me toe. Ik vertelde hem alles en hij reed meteen naar het huis van zijn vriend. Die deed open, zei dat ik gek was en dat hij me die avond helemaal niet gezien had... De volgende dag heb ik aangifte gedaan. De officier van justitie vond dat er niet genoeg bewijs was om er iets mee te kunnen doen dus zijn ze overal mee weggekomen. Deze gebeurtenis maakte alles nog net iets erger, ik wou er niet over praten en mijn vriend maakte verwijten naar mijn kant. Om het moment van schrijven wacht ik tot hij eindelijk een keer opdaagt, hij zou hier 12u zijn en het is nu half 2. Dat soort dingen doet hij ALTIJD. Hij houdt nooit rekening met mijn gevoelens. Daarnaast heb ik door een slechte jeugd ook heel weinig zelfvertrouwen. Mijn vader en ik hadden altijd ruzie, ik kon volgens hem niets nuttigs doen en hij sloeg en schopte me vaak. Toen ik 18 werd moest ik van hem bij mijn moeder en stiefvader gaan wonen. Daar heb ik thuis altijd gezeur omdat ik ook volgens hen niets goed kan doen, dom ben en nooit wat van mijn leven zal maken. Ze zeggen vaak dat ik maar gewoon op moet rotten en op mezelf moet gaan, maar helaas heb ik daar geen geld voor. Ik studeer Biologie en Medisch Laboratorium onderwijs dat veel tijd en geld vraagt. Ook op het gebied van vriendinnen wordt er altijd over me heen gelopen. Mijn vriendinnen betalen nooit en laten mij voor alles dokken en als ik er wat van zeg krijg ik ruzie. De laatste tijd denk ik elke dag meerdere keren en steeds vaker aan zelfmoord. Het gevoel om het écht te doen wordt steeds sterker en ik word bijna bang van mijn eigen gedachten. Waarom ik het nog niet gedaan heb? Ik weet dat mijn familie wel van me houdt. En ik wil niemand kwetsen, het is alleen dat elke keer als ik me iets beter voel ik weer gekwetst wordt en dieper in dat zwarte gat val. Ook ben ik erg depressief de laatste tijd, ik geniet nergens meer van en lach niet meer... Daarnaast zijn de manieren om jezelf van het leven te beroven niet allemaal waterdicht en ik wil het pijnloos doen maar er ook zeker van zijn dat ik dan ook echt niet meer wakker wordt...

Datum:
26-08-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Ik weet het niet meer.

Ik Ben nu 15 en ik ban al een tijdje depresief, ik heb onlangs een vriendin verteld dat ik men pols had overgesneden maar dat het mislukt was, zij vertelde het door aan mn 'beste' vriendin, toen zij het te weten kwam werd ze boos nu.. zijn we geen vroenden meer ik heb al vaak sorry gezegt maar ik weet dat dat niet genoeg is, ze zei da ik haar moest vergeten, dus ik stuurde geen smsjes meer naar haar, vandaag kreeg ik een bericht van haar dat ik haar negeerde en dat ik al heer spullen moest weggooien, ik wist niet meer wat te doen dus ik haar spullen gewoon weg gelegt maar ik heb haar gekwetst en zei mij nu ook, nu denk ik 'k hb ook gevoelens denk dara ook eens aan' maar het is te laat ik was te ver gegaan en ik kan de tijd niet meer terug draaien, ik mis mijn ex- beste vriendin.. want ik mogt niet meer sturen tt ik hulp had gevonden, maar ik wil op een manier geen hulp want ik denk dat ze mij tog niet kunnen helpen, nu heeft ze ook mijn nummer verwijdert, dus ik geef het gewoon op zonder haar kan ik niet verder leven, ze was mijn alles, ik stuurde haar nog een liedje 'Breez. E - I'm sorry' ze zei dat ze geen schuldgevoelens wilde dus ze zei dat ik niet meer mogt sturen.. ik laat haar nu gerust want ze haat me, maar ik weet het gewoon niet meer..
Datum:
25-08-2012
Naam:
NowayBack
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.