Levensverhalen (pagina 298)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn verhaal.. dat gelukkig een goed einde heeft

ik zit nu in de eerste op de middelbare school tot en met groep 8 ging alles nog goed. ik had heel veel goede vriendinnen, we zeiden altijd: WIJ ZIJN NIET TE BREKEN! maar toen ging ik net naar een andere school dan zij, eerst vond ik dat niet zo erg ik dacht we zullen elkaar toch nog wel heel vaak spreken. maar al na een week praat er helemaal niemand van me oude klas meer tegen me ze negeren me allemaal, alle 45 kinderen...
en zo kwamen er nog meer problemen bij:
mn vriendinnen die nu bij me in de klas zitten,laten me ook allemaal lekker stikken. en me moeder denkt dat ik anorextia heb en zegt wel 20x per dag dat ik te dun ben. en e word nooit rekening met mij gehouden het gaat allemaal om mn zusje, hallo ik heb ook nog een leven! ik besta ook nog! denk ik dan.
ik heb vaak aan zelfmoord gedacht...
totdat ik gisteravond met een vriend zat te praten. ik heb hem echt alles vertelt en hij heeft ong. het zelfde meegemaakt als wat ik nu meemaak hij zei: je moet geen zelfmoord plegen, denk aan de mensen die van je houden!
maar ik had het gevoel dat niet, dat er iemand van me hield
dus hij zei: ik hou van je, als vriend! en ik weet zeker dat er nog wel meer mensen van je houden
en die woorden hebben me overgehaalt om geen zelfmoord te plegen, dankzij die woorden kan ik dit nog vertellen.
dus voor iedereen die dit leest: ik denk dat zelfmoord niet de goede oplossing kan zijn, er zijn echt mensen die van je houden ookal voelt het niet zo! hoe alleen je je ook voelt, er zijn mensen die om je geven en van je houden
Datum:
08-05-2013
Naam:
anoniempje..
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

altijd hetzelfde

hey
ik ben een meisje van 15jaar en kwor al heel mijn levenlang geconfronteed me pesterijenen sinds vorig jaar werd het alleen maar erger kwou hier gewoon ni meer zijn maar ja ik wou vaak verdwijnen van het leven maar kdurfde ni want kheb nog keiveel vrienden die wel om mij geven maar toch .
ik dacht da heel die periode voorbij was maar ondertussen is het weer in mijn kop en wil ik het weer ni kheb één droom en dat is naar mijn oma te kunnen die al dood is dusja:(
kvraag me vaak af wrm dak leef en wa voor nut dak heb want als het er op aankomt kennen ze mij toch altijd en pakken ze mij ook als slachtoffer :( nu wilk helemaal ni leven maar ik durf ook ni mijn vrienden achter te laten dusja da maakt het zo veel moeilijker ik heb ook al vaak op het punt gestaan om naar beneden te springen op school maar daar benk nooit alleen ofwel loopt er dan een leerkracht achter mij ofwel loop ik bij een goede vriend dusja
ik voel me echt zo laf dak niks durf en niks doe want ik wil hier echt niet meer leven ik wil gewoon dat het voor mij hier gedaan is en dat ik van alles af ben en dak voor goe rust heb
Datum:
08-05-2013
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Mijn leven is een nachtmerrie

Ik ben bijna 26, getrouwd en we hebben 3 kinderen. Ik zie mijn leven niet meer zitten. Jaren lang heb ik dit gevoel gehad, het ging over ik ben te genieten, tot dat ik ontslagen werd. Het begon op mijn 11de toen we naar Nederland verhuisde. Mijn zussen en ik, mijn ouders bleven in Afrika wonen. Ik ben een tijdje bij mijn oom gewoon en dan bij mijn oudere zus uiteindelijk op mijn 13de in een tehuis. Op mijn 12de leerde ik een jongen kennen hij was al 20. Mijn allereerste en grootste liefde. Mijn gaf me weer hoop, weer zin om te leven. Op mijn 16 raakte ik zwanger, we kregen een dochter we waren zo gelukkig, toen onze dochter 2 kaar werd heb ik het uitgemaakt omdat ik er achter kwam dat hij mij bedrog het deed zo pijn, het vertrouw was weg dus uit elkaar gaan was het beste. Ik raakte in contact met andere meiden en het leven leek weer mooi te zijn. Samen gingen we uit, deden we leuke dingen. Met mijn familie had ik amper contact dus vanaf mijn 12de tot mijn 20ste. Ik beslot uiteindelijk om naar België te verhuizen waar mijn andere zus woonde ( wij hadden ondertussen al paar maanden contact) omdat ik het niet meer zag zitten, de dreigingen van mijn ex was ik meer dan zat. In Antwerpen aangekomen had ik gelijk werk. Mijn dochter was al 3,5 dus ze ging naar school. 4 maanden later leerde ik mijn huidige man kennen via een collega. Hij was haar neef. Ik was niet verliefd, hij was totaal niet mijn smaak, maar die jongen had iets, hij wist goed wat hij wou en hij kwam echt serieus over. Tot nu toe had ik geen serieuze relatie meer gehad, ik vertrouwde geen enkele jongen meer, maar deze jongen was een echte gentleman hij wist precies wat hij wou. Na paar weken ben ik met hem op date geweest, de week daarna lag ik al met hem in bed dus heel snel raakte ik zwanger. We kregen een dochter. Ondertussen leerde we elkaar kennen en kwamen tot conclusie dat wij totaal anders waren, wij waren nooit eens met elkaar, we zagen het niet meer zitten. Toch zijn we bij elkaar gebleven. Ik raakte weer zwanger en toen ging we trouwen. Het is wat beter tussen ons. Ik liet al mijn vrienden vallen. Dus de buiten wereld bestond niet meer. Het enige wat ik deed was: thuis, werk dus moeder zijn, vrouw zijn en mijn werk goed doen. Al snel raakte ik in depressie. Ik kon het niet meer dit leven was niet mijn leven. Ik leef niet meer, ik doe geen leuke dingen, ik zie geen andere dingen of mensen, ik heb geen vrienden nee nee dit wil ik niet! Hij begreep mij niet, hij vond mij altijd overdrijven. Nou begon af en toe af te spreken met vriendinnen van Nederland ook al was het maar eens in de zo veel tijd, maar dat deed me goed. En toen gebeurde het: ik werd 2 maanden geleden ontslagen! Het ontslag viel mee, maar wat me diep raakte is het besef dat je nu niks anders meer doet. Dus ik ben weer alleen moeder en vrouw. Ik zie mijn vrienden niet, ik doe geen leuke dingen, ik zit hier de hele tijd, voor de kids zorgen, huishouden enzo. Dit leven wil ik niet ik solliciteer me rot, maar steeds geen positieve feedback ik blijf dit herhalen elke dag en elke keer. Ik ben niet gelukkig, ik kan het niet meer. Ik ben moe, uitgeput, overbelast, noem maar op. Ik wil dit niet meer en ik kan het niet meer
Datum:
08-05-2013
Naam:
Chanel
Leeftijd:
25
Provincie:
België

wrm

heey
me broer heeft ook zelfmoord gedaan en daar kom ik niet mee klaar het is nu al 5 jaar geleden maar ik heb ook al een poging gedaan maar toen dacht ik ik doe het toch niet soms wil ik het doen maar ik doe het niet ik denk waarom moet het leven zoo eindingen maar de laatste tijd praat ik hard op in me kamer tegen me broer ook al weet ik dat hij er niet meer is maar toch ik mis hem en ik ga daar aan kapot hij was me beste vriend en ik wil bij hem zijn maar zelfmoord is geen oplossing!
Datum:
08-05-2013
Naam:
onbekent
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

kapot van de pijn

Hey ik ben een meisje van 15 jaar, en heb geen zin meer in het leven. Ik weet dat ik nog maar jong ben eigenlijk te jong om dood te gaan. Maar ik kan gewoon niet meer ik heb veel meegemaakt in me leven, vaak misbruikt en in de steek gelaten. Ik hoop ook vaak dat iemand me dood steekt of schiet of dat ik dat zelf doe. Ik kan niet meer. Ik hou me altijd sterk voor naar de buitenwereld, maar niemand die weet dat ik nachts niet slaap maar huil.
Datum:
08-05-2013
Naam:
cindy
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoord gedachtes.

Ik heb thuis alleen maar ruzie, ik heb op school alleen maar problemen, ik heb problemen met mensen waarvan ik hou, het gaat niet goed met me vriendinnen enzovoort, het lijkt dat de enige uitweg zelfmoord is.. ik ben gewoon klaar met mijn leven, ik wil niet meer leven..
Het enige waar ik aan denk is zelfmoord & ik wil niet meer verder.. Ik loop alleen maar in de weg, als ik weg ben is alles beter.. En zijn gelijk mn problemen weg..
Datum:
07-05-2013
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

mijn vriendin

beste mensen,

ik wil zelfmoord plegen omdat mijn vriendin ook zelfmoord heeft gepleegd. ik mis haar zo hard. ik wil bij haar zijn. ik wil niet dat ze weg is.
en ook omdat ik leelijk ben en iemand waarop ik verliefd was mij negeerd.

help mij a.u.b.
jojo xxx
Datum:
07-05-2013
Naam:
joycethys
Leeftijd:
12
Provincie:
Limburg

Onze maatschappij maakt ons ziek

Hey allemaal !
Ik ben een jongedame van 25 en heb ook vaak de gedachten om fuck you te zeggen tegen alles en iedereen.
Mijn vader pleegde is 2007 zelfmoord. Hij was ziek in het hoofd en begin de laatste tijd meer en meer te begrijpen waarom hij die beslissing nam.

Onze maatschappij vandaag wilt steeds meer en meer van ons terwijl wij gewoon niet meer kunnen leven !
We moeten allemaal gaan werken voor een loon , maar we leven niet meer !
We doen allemaal een JOB maar op het einde wilt dit zeggen Just Over Broke !
Ik wou dat ik deze sleur kon doorbreken, maar ik denk dat dit op mijn eentje eigenlijk hopeloos is.
Ik zou alvast via deze weg jullie willen aanspreken om jezelf te blijven . We zijn allemaal speciaal en samen zijn we uniek. Ik wil mezelf niet verliezen en wil dat iedereen zou opkomen voor zijn eigen normen en waarden. Doe wat je wilt doen en geniet. Voor mij is dit ook moeilijk want heb het idee dat ik ook alles ben verloren !

Fuck deze maatschappij ! Ik wil leven !
Datum:
07-05-2013
Naam:
Gitte
Leeftijd:
25
Provincie:
België

Realiteit

Deze wereld is niet echt.
Jullie zijn niet echt.
Ik ben niet echt.

Ik word wakker, of een figment van jou gedachtegang zal verdwijnen.
Als ik een figment ben dan is het aan jou ofdat ik blijf leven of niet.
Maar wat als jij een figment van mijn gedachten bent of onderdeel van een 3e zonder het te weten die aangestuurd word om te voorkomen dat ik ooit werkelijk wakker word?

Onwetendheid is een zegen. Volledige onwetendheid.

Hoe ik terug verlang naar een tijd waarin ik niet capabel genoeg was herinneringen aan te maken.
Datum:
07-05-2013
Naam:
puppy
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

weg..

ik zie het niet meer zitten elke dag voel ik me klote sinds groep ben ik depressief andere mensen merken er vaak niets van omdat ik me dan heel vrolijk gedraag maar met andere mensen in de buurt zet ik altijd me masker op want als ik dat niet doe word ik niet geaccepteerd sinds groep 8 denk ik bijna elke dag aan zelfmoord .
er zat toen een 'populair'meisje in de klas ze had een hekel aan mij en verspreide allemaal roddels over mij ik werd steeds meer buitengesloten door mijn klas.
daardoor voelde ik me nog kutter .
in de brugklas was ik ook al een buitenbeentje na een tijdje kreeg ik wel meer vriendinnen maar ik bleef depri .
elke dag denk ik nog aan zelfmoord, dan denk ik ik heb toch geen nut op deze wereld het beter als ik er niet meer ben.
maar dan denk ik weer aan de mensen die ik pijn doe en de dingen die ik niet wil achterlaten.
Datum:
06-05-2013
Naam:
maureen
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.