Levensverhalen (pagina 230)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoord

ik wil een zelfmoord plegen naar het verlies mijn vrouw, zo is mij leven helemaal zinloos en men kinderen willen me niet begrijpen
Datum:
18-07-2014
Naam:
willy
Leeftijd:
69
Provincie:
Zeeland

Hate

Hate
Datum:
17-07-2014
Naam:
Fiona
Leeftijd:
35
Provincie:
België

Zelfmoord

Zelfmoord
Datum:
17-07-2014
Naam:
Fiona
Leeftijd:
35
Provincie:
België

kan niet meer..

hallo ik wil dit effe zeggen..

had een perfecte jeugd, had goede vrienden, een leuk vriendinnetje, plezante vriendjes en ik voelde mij blij.

tot 3 jaar geleden plots mijn leven stopte en een nachtmerrie werd...

eerst begon mijn vader mij en mijn moeder langzaam financieel kapot te maken, ik kreeg niets meer, moest het verdienen, pakte mijn drinken af, gaf niet het afgesproken geld niet meer om mama te helpen.

das punt 1,

daarna werd ik opeens gepest, alle gewone vrienden mochten mij blijkbaar alleen als ik geld op zak had maar omdat mijn vader mijn geld afpakte verloor ik hun, ik noemde da fake vrienden.

maar toen ging het van kwaad naar erger, en hele achtbaan naar beneden....

mijn beste vrienden lieten mij vallen voor de kleinste ruzies,...

toen werd mijn huis een vuilbak en ik schaam mij ervoor..

ik hield mij sterk zonder mijn vrienden maar toen kon ik zelfs niet meer naar school gaan en ben moeten weggaan omdat mijn vader nog meer geld afpakte..

had dus nu ook geen diploma meer, nog iets dat mij dichter bij dit bracht maar ik hield mij sterk...

daarna pakt de RVA mijn dop af omdat ik niet genoeg moeite doe om te solliciteren terwijl ze weten dat ik nog geen jaar uit school ben gegaan dankzij mijn vader,

daarna verloor ik mijn lief, het enige meisje dat iets om mij gaf, ze loog over heel veel en brak mijn hart en trapt erop alsof het een spel was, toen had ik een zelfmoordbrief geschreven en was op het punt mij op te hangen totdat ik het leven 1 extra kans wou geven, ik smeet de brief weg,

nu heb ik mijn tante,oom,neef en nicht tegen mij voor een stomme ruzie

ik kan niet meer... ik denk weer een brief te schrijven en vanavond weg te lopen en weeral eens een zelfmoord ga proberen maar deze keer definitief...
ik ben bang voor de dood maar ik heb toch niets meer.. geen geld,liefde,vrienden,steun, en familie waar ik kan op rekenen...

:'(
Datum:
15-07-2014
Naam:
jaimie1234
Leeftijd:
18
Provincie:
België

is het leven nog wel zo interesant.

al geruime tijd loop ik rond met zelfmoordneigingen. de keren dat ik er aan denk worden er steeds meer tot zelfs dagelijks nu.ik ben veel gepest vroeger. pas me baan kwijtgereaakt,nu wel nieuw werk maar toch. me vriendin na relatie van 3 jaar vreemdgegaan en uitgemaakt,dit is alweer 3 jaar geleden.
ik heb geen zin meer in het leven geldproblemen, mezelf down voelen,waardeloos,nergens meer zin in hebben. heb wel me hobby waar ik energie uit put maar ook dat houdt een keer op.
ik heb geen zin om me ouders en zus pijn te doen door mezelf van het leven te beroven. maar is het geen tijd dat ik nu aan mezelf ga denken.ik heb nog een heel leven voor me , maar heb geen zin om op deze manier oud te worden.
veel gelezen op internet tips om van die ideeen af te komen, sommige werken even maar uiteindelijk komen de ideeen toch weer trug.

ik vind mezelf zo waardeloos ,ik zit er gewoon helemaal doorheen.
Datum:
15-07-2014
Naam:
waarom?
Leeftijd:
26
Provincie:
Zeeland

Klaar met alles

Ik ben klaar met alles. Mijn vriendengroep heeft me laten vallen, ik dacht hierna gewoon dat hun hufters waren en heb aansluiting proberen te zoeken met andere. Maar ook die willen me er niet bij hebben. De laatste (en echt goede) vriend die ik had is nu met het meisje dat ik al 3 jaar leuk vind. Hij en dat meisje hebben me ook beide laten vallen. Ook thuis reageren mijn ouders hun problemen met elkaar op mij af. Mijn kleine broertje is bang van mijn uitbarstingen en praat bijna niet meer met me. Ook mijn andere broertje (ouder dan die andere) ontwijkt me liever. Er is niemand waar ik op dit moment nog op kan terug vallen en als ik aansluiting probeer te zoeken bij die ander zeggen ze me dat ze me er niet bij willen. Ik ben er klaar mee
Datum:
15-07-2014
Naam:
-
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

het is genoeg, mooi geweest

Ik voel me in de steek gelaten door mijn broers en mijn zus maar ook ontzettend schuldig nadat ik een scheve schaats heb gereden (vreemd gegaan dus). maar natuurlijk ook naar mijn ex Ik heb zoveel spijt van hetgeen er gebeurd is dat ik het geen plaats kan geven. Inmiddels zie en spreek ik een psychiater omdat ik om verder te kunnen professionele begeleiding denk nodig te hebben.
Ondertussen denk ik en wil ik eigenlijk alleen maar slapen, dromen en het liefst nooit meer wakker worden. Alleen het allerbelangrijkste wat een mens beroert zou mij er van af kunnen houden om niet te kiezen voor de eeuwige slaap en dat is de liefde. Ik hunker maar ben ook bang en als het zover komt dat ik mijn eigen einde regisseer dan weet ik ook nog niet hoe. Maar als ik vind dat het moet, en dat denk ik, dan gebeurt het.
Datum:
15-07-2014
Naam:
antoine
Leeftijd:
58
Provincie:
Utrecht

Uitschelden..

Hoi,
ik ben SweetNytmare.
Ik heb al erg lang een zelfmoordgedachte,
Omdat mijn moeder vaak drinkt en agressief is.
Als ze zo is begint ze te schelden en te slaan...
Op school lachen ze mij uit,
zeggen ze dat ik lelijk ben...
En op social netwerken zeggen ze anoniem dat ik er beter een einde aanmaak en zelfmoord plegen moet.
Ik snij mezelf nu al een tijdje in m'n pols..
Omdat ik mijn verdriet en woede op mezelf uitreageer.
Ik kon alles nog behoorlijk goed verdragen,
maar nu word de drang naar zelfmoord steeds groter en groter..
Sinds dat ik mijn Peter, Oma, en Meter verloren ben.
Nu heb ik het gevoel dat ik niemand nog heb,
dat ik alleen ervoor sta.
Ikzelf durf dit niet aan mijn ouders zeggen,
Mijn moeder wil me nu al in een instelling steken. (Nouja, dat zegt ze toch)
Ik wil echt van deze gedachten af..
:c


-SweetNytmare.
Datum:
14-07-2014
Naam:
SweetNytmare
Leeftijd:
14
Provincie:
België

uit

Mijn vriend heeft het vandaag uitgemaakt. Misschien achteraf niet geheel onverwachts, maar wel een enorme shock voor mij. De persoon waarvan ik dacht de rest van mijn leven mee te zullen delen heeft me laten vallen. Een onbeschrijflijk gevoel overrompeld me. Waarom zou ik nog verder willen? Geen idee.
Datum:
14-07-2014
Naam:
Isabel
Leeftijd:
25
Provincie:
Gelderland

If you can find the time...

Zolang ik mij kan herinneren, denk ik al aan zelfmoord te plegen. Terwijl leeftijdsgenootjes niet eens wisten dat het bestond, dacht ik er elke dag aan. Als je mij zou zien lopen op straat zou je nooit denken dat ik ongelukkig ben. Ik heb alles waarvoor mensen deze dagen een moord voor zouden plegen. Ik ben mager, ik kan alles eten wat ik maar wil, ik heb de goeie looks geërfd, ik kom niks te kort thuis, heb een goed thuis, ouders zijn niet gescheiden, heb een toffe broer, krijg elke dag complimentjes,... . Niets waar een mens zou over zagen. Ook mensen die me kennen zouden nooit zeggen dat ik er niet gelukkig uitzie. Ik lach altijd, praat zoveel ik kan, maak grappen, ben altijd positief. Toch zijn er dingen die me ongelukkig maken, dingen die perfect lijken maar niet zijn. En dat maakt het net nog moeilijker om mensen te zeggen hoe ik me voel. Niemand zou geloven dat iemand die alles heeft, zichzelf snijd op haar kamer. En als ik dan iets probeer te lossen over mijn problemen of is triestig ben, dan lachen mensen het weg, alsof ik gek ben. Je moet je voorstellen hoe dat voelt als 9jarig meisje. Je weet niet wat er scheelt of wat er mis is, je probeert er dan iets over te zeggen en dan lachen ze je uit. Als 9jarige dacht ik dat er iets heel hard mis was met me. Sinds dan is het een onderwerp waar ik nooit een woord meer over zeg tegen iemand. Toen ik ouder werd, begreep ik het meer maar toen op mijn 12de begon ik me toch te snijden en deed ik koorden rond mijn nek. Ik heb nooit een poging gedaan om echt zelfmoord te plegen en ik snijd me niet elke dag. Ik heb het meestal met periodes. Het ene jaar gaat al wat beter dan de ander maar dit jaar is het erger geworden dan ervoor ooit was. Vroeger kon ik er nog tegen vechten, dan hield ik vol dat de toekomst beter zou zijn. Nu gaat dat niet meer. Ik sluit me dagen op op mijn kamer, luister alleen muziek en heb nergens zin in. En het enige dat ik voel, is het gevoel dat ik hier weg wil. De mensen zijn nog meer arroganter geworden dan vroeger en dat maakt me bang dat mijn toekomst niet zo mooi zal zijn als ik hoopte, dus ik mijn hoop en drijfveer weg. De laatste tijd gaat het terug beter, maar ik kan elk moment terug vallen. Ik heb mijn ouders al gevraagd of ik met iemand kan praten, alleen weten ze niet exact waarom. Ik heb het hen nooit vertelt dat ik me niet echt goed voel omdat ze me als kind ook nooit de kans gaven om iets uit te leggen of me te geloven. Als ik weende zeiden ze dat ik zwak was en me aanstelde. Begrijp me niet verkeerd, mijn ouders zijn niet slecht, ze wisten gewoon niet hoe ze met mij over weg moesten. Al van toen ik baby was. Omdat ik veel weende, niet veel wou eten, elke keer als kleuter uit mijn bed ging (soms 10 keer per nacht) omdat ik niet kon slapen. Ik weet nog heel goed waarom ik niet kon slapen, het is iets dat ik nooit zal vergeten omdat mijn ouders er heel verkeerd op reageerde heb ik hen nooit de echte reden vertelt. Ze zouden het toch maar belachelijk vinden. Ik was vaak die irritante dochter die iets te veel aandacht nodig had. Maar in plaats van die aandacht te geven werden ze kwaad en zeiden ze dingen die mijn zelfvertrouwen al van jongs af aan naar beneden haalde. Toen ik naar het middelbaar ging werd ik ook nog is gepest op school. Vrienden maken is nooit mijn sterkste kant geweest, nu nog steeds niet. En zeker niet nu het een must is om sociaal te zijn. Mijn broer is daarin tegen perfect, hij is iemand die snel vrienden maakt en iedereen vind hem top van in het begin. Mensen kijken me dan vaak ook aan zoals: 'oh, het saaie zusje.' Ook thuis word mijn broer opgehemeld, in heel de familie is hij perfect. Ik zie mijn broer heel graag en wens hem het aller beste toe van heel de wereld. Het word me alleen allemaal wat te veel. Ook vriendinnen heb ik niet veel, net genoeg. Helaas, ben ik niet met hen opgegroeid. Ik kom van een ander school en daar doen ze anders dan deze en voel mij constant het buitenbeentje maar ze laten het ook heel vaak zien dat ze ook zo over mij denken. Mijn problemen lijken niets en dat denk ik soms ook maar als ik stil sta over al die jaren, is het heus genoeg om iemand te kraken. Ik zou heel graag willen om te stoppen met mezelf te pijnigen en niet meer de drang te hebben om uit het leven te stappen maar ik snap dat ik dat niet alleen kan... zeker nu ik helemaal niemand heb. Ik geloof er zeker van dat als ik het volhou, nooit zelfmoord zal plegen. Mijn grootvader heeft dat gedaan en ik heb gezien hoe dat een heel gezin kan kapot maken. Het enigste dat me nu nog motiveert is om later mama te worden, maar ik wil niet dat ze een depressieve moeder hebben, dus wil ik er liever nu iets aandoen voor het te laat is.
Datum:
13-07-2014
Naam:
Elize
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.