Ik denk al vanaf me 9de na over hoe het zou zijn als ik er niet meer was. Ik heb altijd wel een rede om dood te willen zijn. Mijn opa is 5 jaar geleden overleden aan bot kanker en hij had vreselijk veel pijn. ik kan het soms nog steeds horen hoe erg hij het uit schreeuwde van de pijn. ook herinner ik me zijn laatste woorden tegen mij nog, het is tijd dat ik ga aren zijn laatste woorden. toen hij er niet meer was heb ik jaren lang gehuilt. Toen ik me weer wat beter voelde werd mijn moeder overspannen en had een burn out. Ze had helemaal geen aandacht voor mij. ook mijn vader had geen aandacht voor mij omdat hij s ochtends om 7 uur weg ging en pas om 6 uur terug kwam. Toen mijn moeder zich weer beter volede volede ik mij ook beter en kreeg er een vriendin bij..althans dat dacht ik. Maar later bleek dat ze me alleen gebruikte omdat ik van alles wel voor haar wou kopen. ook vertelde ze mijn geheimen door. Toen heb ik erge ruzie met haar gekregen en was ik blij dat ze verhuist was. Tja en toen ging het weer goed met mij alleen mijn oma was alcoholverslaafd geworden omdat ze het niet meer aan kon om alleen te zijn in het grote huis. Dus waren mijn ouders druk besig met het regelen dat ze naar het verzorgings tehuis kon. Dus weer geen aandacht voor mij ..:S en eindelijk toen dat voorbij was.. kwam mijn oma in het ziekenhuis teregt en ging het weer niet goed met haar.. dus ja je raad het al weer geen aandacht voor mij..:SToen had ik er egt genoeg van en bedacht snachts een plan om op het dak te klimmen en er dan vanaf te springen. maar toen ik daar aan dacht moest ik alleen nog maar erger huilen. Ik was wel blij dat ik een hond had die mij altijd trooste als ik verdrietig was..maar natuurlijk alsof het nog niet genoeg was kreeg onze hond een hartinfarct en moesten we haar laten in slapen.. en omdat ik het dolste was op die hond werd ze ingeslapen op mijn schoot... een paar dagen later kregen we alweer een nieuwe hond wat egt een schatje is... toen had ik eindelijk rust.. en leek alles weer roze kleurig.. ik kreeg een super aardig en lief vriendje.. alleen toen we 4 weken verkering hadden vond ik hem niet leuk meer en durfde het niet uit te maken... we hadden 2 weken later nog steeds verkering en ik ging me aan alles ergeren en werd telkens chagerijnig.. we hadden samen een feest van mijn broer wat egt heel erg gezellig was.. en daar kwam ik een hele leuke jongen tegen waarvan ik dacht dat hij egt wel te vertrouwen was toen ik tegen hem zei dat ik een vriendje had.. maar toen we naar buiten gingen om te kletsen begon hij me opeens te zoenen.. ik voelde me egt klote maar durfde het niet tegen me vriendje te seggen dat ik was vreemdgegaan. die volgende ochtend had ik het uitgemaakt omdat het niet meer ging. nu een week later van dat feest verwijdert heb ik het hem vertelt omdat zijn vriend het ookal wist.. dus zei ik tegen hem dat ik me zelf een stomme trut vind en een kuthoer en dat hij me mogt uitschelden voor wat er in hem opkwam. hij zei: dat doe ik niet want ik vind het al kut genoeg.. en toen dacht hij dat ik er nix van meende... en dus haatte ik mezelf dat ik dat had gedaan... maar mijn punt is nu dat je je vaak kut kan voelen maar als je dood bent los je het er nix mee op... en denk eens na hoeveel mensen je pijn doet als je zelfmoord gaat plegen en dan nog iets er zijn honderden miljoenen mensen die knokken voor hun leven omdat ze ongeneselijk ziek zijn.. waarom zou jij dan zelfmoord plegen..?
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.