Ik (23jr), ben er gister achtergekomen dat ik een jaar lang misbruikt ben door mijn zogenaamde droompartner. Hij was mijn laatste stukje hoop.
Ik zal niet zeggen wat mijn achtergrond is, maar in bepaalde culturen is homoseksualiteit onmogelijk, taboe, onacceptabel, oneervol en een verschrikkelijke schande. Alleen al om dit feit, ben ik sinds mijn 17e zwaar depressief en suïcidaal. Mijn leven slijt onder een masker, mijn familieleden en vrienden moesten eens weten wie ik daadwerkelijk ben.
Jaren heb ik ‘mijn ware ik’ kunnen verschuilen, achter ondoordringbare muren, die ik om mij heen heb gebouwd. Het is inmiddels zijn tol gaan eisen, mijn depressiviteit uit zich in mijn (niet meer te redden) studie, agressief gedrag, slaap- eetstoornis en een gesloten persoonlijkheid als nooit te voren. De verschrikkelijke huilbuien en inzinkingen kan ik niet meer aan. Mijn eerste zelfmoordpoging (18jr) is mislukt. Ik had een bloedvergiftiging opgelopen, door drank en medicijnen in te nemen. Tot op de dag van vandaag, denken de toen aanwezige vrienden en mijn broer, dat ik te diep in het glaasje gekeken had.
Nu dacht ik eindelijk iemand gevonden te hebben, iemand die in hetzelfde schuitje zit. Eindelijk liefde, toekomstperspectief en hoop. Hij bleek echter een getrouwde man geweest te zijn en vader van vier kinderen. Wellicht gescheiden, maar de acceptatie van zijn kinderen viel mij al zwaar genoeg. Alleen is dit bij lange na, niet de druppel die de emmer deed overstromen. De reeks van relaties en sekspartners die hij heeft gehad is niet om aan te slepen, zowel mannelijk als vrouwelijk. Beetje bij beetje, heb ik uit wantrouwen zijn rotstreken uit hem kunnen trekken. Nu heeft hij bekent, bekent dat hij ook tijdens onze relatie seks heeft gehad met iemand anders. Hij heeft mij nota bene ontmaagd! Ik ben tot in de kern van mijn hart geschaad. In vertrouwen begon ik een serieuze, monogame relatie. Ik tast in het duister, het tellen van de lange dagen en nachten is ondraaglijk.
Hoe kan ik mijn ouders duidelijk maken dat ik hier klaar ben. Voor ouders bestaat niks erger, dan het verliezen van een kind. Ik ben hen dankbaar voor alles wat zij in mij hebben geïnvesteerd, maar zoals ze wel eens zeggen: “Life’s a choice”.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.