Levensverhalen (pagina 1712)

Hallo ik ben een man van 43 en getrouwd twee lieve kinderen ,nu wil mijn vrouw mij verlaten omdat ik twee jaar geleden een vehouding heb ge had met een collega die in scheiding lag ik kon goed met haar praten en van het een kwam het ander
het heeft bijna anderhalv jaar geduurd voor ik kon kiezen.we zijn nu een dik jaar verder en nu laat zij mij vallen ik kan niet meer .ik heb maandag al aan een brug gehangen op het nippertje heb ik mij bedacht,maar ik probeer vandaag alles nog om haar terug te krijgen lukt het niet dan zet ik morgen mijn lopende auto in de garage en vetrek van deze ellendige wereld,ik kan het niet verdragen dat zij straks met de kinderen ergens anders zit en ik zit alleen de kids zijn 13/16 jaar jong ik wil ze zo graag meemaken ik kan niet meer

fokke

Ik denk aan zelfmoord, omdat ik er gewoon geen zin meer in heb.

Deze site heb ik gevonden omdat ik ooit gehoord had, dat er een site met methodes was, die pijnloos en snel en doeltreffend waren.

Het is geen wanhoopsdaad, het is weloverdacht.

In oud worden, heb ik echt geen zin, nog nooit gehad overigens.

Toen ik klein was, zei mijn moeder ooit tegen me, dat peperkoeken hart van jou, dat komt ooit nog hard.

Het is nooit hard geworden.

Tja, waarom zou ik nog verder doen?

Kan men me een goede reden geven?

Voor mijn nabestaanden? Daar hou ik me nu al jaren goed voor, dus die last heb ik hen dus al jaren bespaard.
Misschien mag ik even aan mezelf denken en hier vertrekken van deze aardbol als ik er zin in heb.

Voor mijn werk? Wekenlang word ik nu al getergd en gepest, verlies ik straks mijn werk door het geroddel en de leugens.
Op mijn leeftijd nog werk zoeken, tja, dat kan ik dus vergeten.

Voor mijn kinderen? Mijn dochter trapt het hier af na 16 jaar en gaat bij haar vader wonen. Ja, na jaren van verwennerij.
Mijn zoon doet niks voor moederdag, dus heb ik ook gehad.

Voor mijn moeder blijven? Het is al zo lastig om te blijven en zo lang hoeft ze het dan ook niet meer uit te houden, de zorg voor mijn mentaal zieke vader wordt haar te zwaar.

Vrienden, collega's, familie, etc op een dag vertrek ik hier , geheel vrijwillig en ooit kunnen jullie jezelf afvragen, wat heb ik jouw misdaan.

Dan kan je hier het antwoord lezen.

Jullie hebben ooit op mijn hart getrapt!
En dat blijft pijn doen.

Nou hallo,
ik weet niet eens waar ik moet beginnen.. Maar goed.. ff mezelf beschrijven:
Ik ben lief,eerlijk,grappig,verlegen,soms gemeen, maar kan ook serieus zijn. Heb een hart, geef om andere mensen. Ben een halfbloedje.

En nu dan mijn (levens)verhaal in het kort:
Toen ik 8/9 jaar was, werd ik sexueel misbruik. Ik was bang, ik was nog zo jong, later besefte ik pas wat ''hij'' met mij had gedaan:) Ik was zo jong, ik dacht dat dat allemaal een bij een spelletje hoorde.. Ik voel me zo vies; die beelden van toen, zie ik nog steeds voor me:)

Toen ik op de Middelbare school zat, de eerste jaar, toen begon mijn leven echt te veranderen.. Al die (nieuwe) mensen om je heen, ik moest wel wennen, en zelf ben ik iemand die niet zo snel vrienden maakt, en dat vind ik van mezelf ook heel erg jammer. Ik heb geen lef, om voor mezelf op te komen. En ja, daardoor werd ik ook gepest. Toen ik met de eerste klas op schoolreisje ging, kreeg ik meningsverschil met een meisje uit me klas. Zij begon mij te discrimeneren. Ze zei tegen me: '' Kanker zwarte ", " Ga terug naar je eigen land ''
Nou dat was de eerste keer, dat iemand zoiets lelijks tegen mij zei:) Dat raakte mij wel, ik moest gaan huilen, en heb er dagen over zitten nadenken, waarom ze meteen daarover begon, niet dat ze normaal wou gaan uitpraten ofzo. Maarja ik werd steeds erger gepest op die school. Het begon allemaal met grapjes, en steeds werd het erger. De jongens in mijn klas begonnen zo vies te doen, ze moesten elke dag wel aan mij zitten. Ik heb dat ook tegen mijn mentor gezegd. Maarja, dat heeft niet eens geholpen. Ik dacht dat myn enige manier was om van die mensen af te komen, spijbelen. Ik kwam wekenlang niet naar school, en mijn ouders moesten elke ochtend de deur uit, om te gaan werken. Dus zij hadden dat niet in de gaten. En als ik brieven thuis kreeg van mijn (oude) school, dan was ik mijn ouders altijd voor. Ik scheurde ze dan, en gooide ze weg in de kliko. Toen met verbazing ging ik toch over naar de 2e klas. Heel mijn klas was zo verbaast, ze kwamen allemaal naar me toe: '' Hey, hoe kan dat nou? '', '' Je bent nooit op school, hoe kan je nou overgaan'', '' Zeker, toeval ofso.. ''
De enige met wie ik van mijn klas omging, waren 2 jongens, alle 2 van buitenlandse afkomst. Ik weet niet, maar ik voel me prettiger als ik met buitenlanders zelf omga, en die 2 jongens waren de enige buitenlanders van mijn klas. Ik kon alles tegen ze kwijt. En de rest van mijn klas waren gewoon Nederlanders. Ik weet niet, maar zij hadden altijd kritiek op mij, vooral de meisjes van mijn klas, alsof ze het niet konden hebben dat ik meer met jongens kon opschieten dan met meisjes. Maar later, ik begon meer schijt aan mijn klas te hebben, en begon beetje zelf met pesten tegenover andere mensen. Ik vond gewoon ze moesten eens voelen hoe dat is.
De 2e jaar heb ik niet afgemaakt, ik begon steeds meer te verzuimen, en uiteindelijk hebben ze mij van school getrapt. Ik was een paar maanden schoolloos. Daarna kreeg ik problemen met de kinderberscherming, en leerplichtambtenaar. Ik moest een ander school vinden, maar ik werd nergens aangenomen. Uit eindelijk vond mijn leerplichtambtenaar een school. Niet gewoon een normale school, maar een school waar je maar tijdelijk op kan zitten. In het begin ging het daar niet zo goed, later werd steeds beter. De jongeren die daar ook op school zaten, hadden beetje dezelfde problemen als mij.
Maar toen gebeurde het: Een nieuwe leerling kwam op die school, in mijn klas.
Het was een jongen, hij leek eerst heel normaal, aardig enzo. Maar daarna begon die heel vies te doen. Hij begon mij eerst altijd aan te staren, daarna begon die dingen naar mij te gooien. Later we hadden zo'n feest op school, hij vroeg toen mijn nummer enzo, hij vond me leuk zij die. Maar ik gaf niet, ik vond het maar een vies ventje!! Paar weken later: begon die mij op te wachten, na school tijd. Elke bus die ik nam, nam hij ook. Ik voelde me zo bang. Ik had zelfs dagen dat ik gewoon zeker 2uurtjes langer op school bleef, omdat ik bang was dat hij mij weer zat op te wachten. Elke keer als die dan daar bij mijn bushalte stond, ging die mij zo vies aankijken, alsof die mij wilt pakken ofzo. Na ongeveer 3 maanden, begon hij echt vies te doen. Hij nam zelfde bus als mij, en ging dan naast mij zitten, en aan me zitten. Maar ik kon niks doen, want hij was met een hele grote groep jongens. En 1 van die jongens had mij ook eerder betast enzo, tegen mijn zin in. Ik dacht echt dat ik verkracht zou worden, toen ik in die bus zat met die hele grote groep jongens. Die jongen die dus bij mij in de klas zat, hij zei tegen mij: '' Als jij 1x wat zegt tegen de leraren of wat dan ook, ik maak je dood! '' Ik was bang, dat zou elke meisje wel zijn! Het werd steeds erger en erger. Tot op een dag, hij was met 2 andere jongens en wachtte op CS eindhalte. Ik zag hem eerst niet, later hoorde ik hem mijn naam roepen. Ik draaide me om, ik schrok me dood, ik nam sprintje naar mijn bushalte. ( ik moest 2x overstappen om naar huis te kunnen gaan. Want ik woonde buiten de stad, in een dorp ) Hij kwam mij achterna lopen/rennen. Opeens stond die voor mij, hij zei steeds: '' Neem met mij, ik vind je leuk.. '' ik weigerde hem steeds, ik wist van mezelf dat hij een vieze jongen was. Toen ik bij mijn bushalte aankwam, zag ik dat ik mijn bus had gemist. En omdat ik in een dorp woon, komen de bussen maar om de half uur. Dus ik moest gaan wachten, met die 3 jongens die mij lastig vielen. De jongen die in mijn klas zat, kwam opeens naast me zitten, ik wou opstaan, hij trok aan me haren, en zei: '' Nu zitten, kanker hoer! '' Ik wou hem gaan slaan enzo, ik begon te schreeuwen om hulp. Maar niemand die kwam helpen. Opeens die 2 andere jongens kwamen ook erbij, de ene jongens zij tegen de andere jongen: ''Pak haar armen, ik pak haar benen'' Opeens begonnen ze mij vast te pakken, en die andere jongen weer (van mn klas) die begon opeens my te strelen enzo. heel vies. ik ging half janken daar, niemand die kwam helpen ofzo. En tuurlijk ging ik me verzetten, maar wat kon ik nog meer doen? 3 jongens (sterk ook) tegen mij alleen. Ze hebben mij daar geslagen en aan mij gezeten. Toen eindelijk kwam de bus, het leek alsof het jaren duurde! Ik stapte snel de bus in. Ik dacht eindelijk van hun af te zijn. Kwamen ze alle 3 ook in de bus. Ik wou eruit gaan, toen pakte 1 van die jongens een zakmes, en bedreigde mij. Gelukkig waren ze na 1 halte alweer eruit gegaan. Toen ik thuis aankwam, ben ik meteen gaan douchen, nadat ik klaar was met douchen keek ik in de spiegel, en zag ik allemaal rode plekken op mijn lichaam. Dag later waren ze allemaal blauw. Ik had kapot veel pijn, en heb veel gehuilt. En zo bleef dat maar doorgaan. Toen op een dag kreeg ik ruzie met die jongen op mijn school, we hadden gevochten. Ik was zo boos, had al mijn woede gewoon eruit gegooid. Ik werd meegenomen, en moest met mijn mentor praten. Ik had haar alles verteld wat die mij had aangedaan. Ze zei tegen mij: '' Lieve schat, je bent echt een lieve meid, ik weet dat je bang bent, maar je zult toch aangifte moeten doen bij de politie''. Ze had het toen ook door gegeven aan mijn ouders. Toen moest ik aangifte doen. Weken later kreeg ik bericht dat die vast zat, en dat die mij niks meer kon aandoen. Een paar maanden later moest ik van die school af, en moest ik op een andere school.
Dat vond ik heel erg, ik was bang, ik had niemand op die school. 2meisjes maar die ik echt kende, de rest niet. En ik heb al moeite om vrienden te maken met andere leerlingen. In het begin ging goed, mijn cijfers waren redelijk. En mijn gedrag was gewoon goed. Maar ik voelde me zo alleen op die school. Ik had niemand om in de pauze's mee te zitten, niemand mijn eigen klas zelf. En er waren wel leerlingen die naar me kwamen van: ''Hey, hallo ben jij nieuw..?'' en dat soort dingen. Maar ik ben altijd zo gesloten. Ik durf nooit wat te zeggen. Ook niet in de klas, als de meester iets vroeg aan mij, werd ik altijd zo rood. Ik zei altijd dat ik niks wist, terwijl ik het wel wist. Maar me gewoon kapot schaamde. Later ging het slecht met mij op school. En dat allemaal, omdat ik niemand op school heb. En ik weet je moet naar school, niet voor anderen maar voor jezelf. Maar ik bedoel, je moet toch wel iemand op school hebben, om mee samen te zijn? Niet dat je helemaal alleen, vriendenloos daar in de pauze's op een bankje zit. Ik huil elke dag, als ik niet verlegen was, dan was alles anders. Dan had ik nu genoeg vrienden, niet alleen om op school mee om te gaan, maar ook waar ik gewoon alles tegen kwijt kan. Ik had een weken lang gespijbeld. Ik kwam weer op school, ik was te laat voor mijn les, en ik had les van mijn eigen mentor. Ik kwam binnen en mijn mentor zei: ''Kijk wie hebben we daar? ''Een nieuwe leerling soms?'' En ik zo met me verlegen kop. Ik werd helemaal rood, en ging snel op mijn plaats zitten. De meester ging tegen mij praten, de hele klas was stil en keek richting mijn kant. De meester zei: '' Tjongejonge, meisje wat doe jij jezelf aan? Je kan goed leren, je bent een mooie en lieve meid, altijd leuk gekleed. Waarom spijbel je? Denk aan je toekomst. Je moet blij wezen, al die andere leerlingen van andere klassen zouden in jou plaats willen zijn, en kijk wat je met je mooie kans doet.'' Hij zei dat wel elke dag tegen mij, maarja hij weet niet eens wat er allemaal met mij aan de hand is.

Ik had ook verkering enzo met jongens. Maar nog nooit een serieuse realtie. Toen leerde ik een jongen kennen, en ben met hem serieus gegaan. Hij had veel respect voor mij. We gingen nooit verder dan zoenen. Hij wou wel meer, maar ik niet. En daar had die begrip voor. Hij zei dat die van me hield. Dat hij een toekomst met mij wou. We gingen alles plannen. Na 4maanden hoorde ik dat die vreemd was gegaan. Ik had het hem vergeven, het ging aan uit aan uit. Net een stoplicht. Ik begon steeds meer en meer van hem te houden, we gingen een jaar met elkaar. In die tussentijd we hadden zoveel samen meegemaakt, leuke dingen,leuke tijden. Hij heeft mijn hart gestolen, en gebroken! Hij heeft me zoveel pijn gedaan. Heb elke dag gehuilt. Niemand die er wat van wist. Op een dag, ik was alleen thuis met mijn kleine zusje. Zij was aan het spelen, en ik zat buiten uit het raam te kijken. Ik dacht weer terug naar toen, met mijn (ex)vriend samen. Hoeveel we samen hadden meegemaakt, en veel hadden gelachen. Hij wist dat ik problemen thuis en op school had, hij was de enige die altijd klaar voor me stond. En in 1x was ik hem gewoon kwijt geraakt. Omdat onze liefde onmogelijk is, zei die tegen mij. Ik begon kapot te huilen, en kreeg van die zelfmoordneigingen. Ik begon eerst mezelf te slaan enzo, ik wou mezelf pijn doen, ik wou gewoon niet leven. Ik ben naar de keuken gegaan, heb een mes gepakt en naar de badkamer gegaan. Ik durfde het eerst niet, daarna begon ik mezelf te snijden in me polsen. Het deed pijn, daarna voelde ik de pijn niet meer, ik kreeg van binnen een haat gevoel, ik wou gewoon dat ik een normaal leven kon lijden, gewoon gelukkig net als elk ander meisje om me heen. Me polsen bloedde, ik bleef op de grond zitten, en doorgaan met snijden. Ik botste mijn hoofd tegen de muur, dat gaf me echt een kick, achter elkaar bleef ik doorgaan. Na een halfuurtje ik stopte. Ik kreeg een smsje van me vriendin, toeval; '' Schatje, als er wat is, je weet ik sta altijd voor je klaar''. Maar natuurlijk zij woont helemaal aan de andere kant van Nederland, hoe kan zij nou voor me klaar staan?! Ik heb meteen verband om mijn polsen gedaan. Eerste dag ik voelde niks, later bleef de pijn terug komen. Ik had spijt van wat ik had gedaan. Kon ik de tijd maar terug draaien...

Thuis ging het ook slecht. al toen van de basischool tot nu toe. Mijn ouders hadden elke dag ruzie. Mijn vader sloeg mijn moeder altijd. En later begon mijn vader ook mij en mijn andere zusjes en broertje te slaan. Omdat we, of 5min te laat thuis aankwamen, of omdat het slecht ging met ons op school, of omdat het huis vies was. Oke, van ons geloof mogen je ouders je gewoon slaan:) Maar ik bedoel, je moet je grenzen kennen toch? Je kan slaan met je eigen handen of voeten. Maar met voorwerpen? zoals een bezem, stofzuiger,stoel,wasrek,enzo enzo. Nou mijn vader was wel zo. En later mijn moeder begon ook te slaan enzo, elke dag was ze chagerijnig, en moest ze op ons afreageren. Nu me zus 18 is geworden, ben ik zeg maar de zondebok geworden in het gezin. Al het schuld word altijd op mij afgeschoven. Altijd heb ''ik'' alle problemen veroorzaakt binnen ons gezin. Ik ben laats opgepakt door de politie omdat ik betrokken was bij een diefstal:) en alles dat omdat ik met verkeerde mensen omging. Ik heb spijt van alles wat ik heb gedaan. Buiten school, had ik wel veel vrienden. Maar ik dacht dat ze te vertrouwen waren, ik ging buiten met ze chillen, rondhangen,lachen, leuke dingen doen. Ik was zo blij die tijd, maar later kwam ik erachter dat ze mij gewoon gebruikt hadden, vanwege mijn geld. Ze wisten ik had elke dag geld opzak, zeker 50euro. Ik ben door hun gaan blowen,roken en drinken. Elke keer dat ik ging blowen, dat gaf mij een kick, ik vergat altijd mijn problemen. Ik was dan zo blij. Maar dag later kwam weer terug, ging ik weer blowen. En zo bleef maar doorgaan. Ik ging met een meisje om die mij helemaal gek heeft gemaakt. Ze leerde mij stelen. Ik was elke dag met haar, en we gingen elke winkel in, en wat stelen. Spulletjes, parfum,kleren,sieraden enzo. Tot ik werd gepakt. Ik moest verklaring afleggen. En ik weet komt ook door mezelf, ik kon nee zeggen. Maar dat is juist mijn probleem. Ik heb moeite met Nee zeggen. Doordat sta ik nu geregistreerd in de computer. En ja, later krijg ik moeite met werk zoeken:) En ik werd eerst naar Halt gestuurd, moest 13uurtjes taakstraf doen, moest in 2 dagen doen. 1 Dag was ik ziek, andere dag had ik mijn taakstraf goed gedaan. En niet dat ze mij een waarschuwing geven, nee, meteen naar justitie gestuurd dat het negatief is. En nu komt er een vervolg.
Thuis zijn ze zo boos op mij, ze doen zo afstandelijk tegen me. Ik doe altijd lief, en zij doen altijd het tegenovergestelde. Ik heb een voogd tot me 18e. Maar dat heeft ook geen nut. Ik durf hem amper te vertellen wat er thuis en buiten huis allemaal gebeurd. Ik mag hem niet. Hij bemoeit met mijn hele leven. Oke, dat is zijn werk. Maar hij bemoeit nu ook met mijn kleine zusje, die NIET onder toezicht staat. En nu wilt de kinderscherming mijn zusje afpakken van mijn ouders als ik niet mijn best doe. :( ik huil gewoon elke dag, ik durf niks meer. Ik ben niet gemotiveerd,niks. Ik wil best zelf mijn eigen dingen regelen, maar ik durf het niet. Ik ben bang. Ik heb geen lef, gewoon niks. En vanochtend werd ik wakker door het gepraat van mijn zus en mijn moeder. Ik hoorde me me moeder slecht praten over mij, en mijn zus? die kwam niet eens voor me op. Terwijl ik altijd voor der op kom. Altijd voor der klaar sta.
Soms denk ik; Waarom leef ik? Voor wat? Zodat mensen mij pijn kunnen doen? Aan wat verdien ik dit? Zal ik voor de trein springen? Als ik niet geboren was, was mijn gezin dan gelukkig? Geen problemen? Geen Kinderbescherming?
Ik ben zo depressief geworden, ik praat in mezelf, ik word gek van mezelf, ik hoor stemmen dubbel, ik voel alsof er meer mensen om me heen zijn, terwijl ik gewoon alleen ben. Elke avond ben ik mezelf niet eens, ik huil gewoon kapot erg, ik zie beelden uit mijn verleden. De slechte en goeie dingen wat ik allemaal heb gedaan. Ik word gewoon bang van mezelf, ik begin mensen te zien, die der niet eens zijn. Ik hoor gekke geluiden. Ik weet het ook niet meer..

Ik wil gewoon een eind maken aan mijn leven:) dan is iedereen blij. Geen problemen niks.

Ik denk er, net als veel mensen, al een hele tijd aan om mezelf van het leven te beroven.
Maar ik ben bang dat er niks is na dit leven.
Ik wil niet gewoon zomaar rust.
Ik wil genieten van iets moois. Iets wat ik in dit leven totaal niet heb.
Maar ik ben bang dat als je dood bent, dat je dan gewoon simpelweg niet meer bestaat. En dat wil ik niet.
Niemand kan me dit antwoord geven vrees ik.
Maar zo verder leven gaat ook niet.
Zoals zo veel mensen hebben, heb ik borderline.
Ik kan niet normaal functioneren in dit leven.
Ik maak mezelf en anderen kapot!
Vaag man ik wil wel dood maar ik wil niet voorgoed weg zijn.. Das te drastisch.
Mijn vorrige bericht is niet verschenen in dit forum.
K hoop dat deze wel lukt.
Niet dat er reacties op komen want ik heb al gemerkt dat de meeste mensen toch hun eigen verhaal kwijt willen ipv dat van anderen lezen.
Wat is toch het nut van het hele bestaan..?
Ik wil niet niet bestaan maar zin om nog langer te bestaan heb ik ook niet.
K ben zo moe..
Sterkte aan iedereen die het zwaar heeft.
Ik begrijp het echt, geloof me..
x Joyce

hey, help me!
ik ben gaan geloven in een meisje
ze zegt telkens dat ik moet sterven
ik weeén en snijd de hele dag door
ik wil weg van alles thuis gaat ik iedereen
ik wil naar mijn moeder teruh maar iedereen
houd me tegen vanavond sterf ik!

Ik weet niet hoe het zover is gekomen. Ik denk dat de dingen in het verleden zich gaan opstapelen met die in het heden.
Ten eerste begint het pesten weer dat is niet de directe reden maar ik wil en kan het niet nog een keer meemaken. Ik zal je mijn hele levensgeschiedenis besparen maar laten we zeggen dat mijn moeder die zo nodig veel zelfmooordpogingen wou doen in het verleden en vaak wegging en dagenlang wegbleef nu opeens met mijn zus in Groningen gaat wonen om mij te beschermen (ik blijf bij mijn vader waar ik al twee jaar woon).
Op zich is dat niet zo`n probleem maar omdat zij weggaat kan ze net zogoed dood voor me zijn. Ik dacht dat ze het zou goemaken maar inplaats daarvan geeft ze mij de schuld dat ze weggaat.
Ook op school ben ik een mislukkeling ik kan niks goed doen en de leraren schijnen zich aan me te ergeren, zij hebben hun eigen leven en ik kan ze niet met die van mij lastig vallen. Ik heb ook last van astma wat het op school niet goed doen en natuurlijk mijn migraines die steeds erger worden, vroeger kon ik daar echt niet mee leven maar door mijn gevoel af te sluiten krijg ik het niet zo vaak meer. Ik vertrouw ook niemand meer, niet mijn familie en zeker niet de school. Zo zie je dat alles maar opstapeld (dit zijn nog niet eens de ergste dingen.)
Ik denk niet dat iemand iets voor me kan doen maar in ieder geval bedankt dat ik dit even mocht opschrijven.

hallo
ik word super erg gepest op school
ik word het echt zat kwil gewoon niet meer leve ,

Ik ben niet zo goed in dingen vertellen, vandaar dat ik in een soort van gedicht heb gezet wat mij de laatste weken bezighoud. Ik ben een jongen van 19. Er is in mijn leven al veel gebeurt. Een vader die elke dag mij en mijn broertje sloeg, tot bloeden toe. Mede daarom zijn mijn ouders bijna gescheiden, waardoor ik gedwongen een keuze moest maken. Allebei ook al een andere "partner", waar ik niet goed mee om kon gaan. Toen alles weer een beetje beter leek te gaan tussen mijn (echte) ouders, kreeg mijn moeder kanker. En omdat ik de oudste ben, kreeg ik er ineens veel verantwoordelijkheid bij (broertje enzo) Toen ze eindelijk genezen was, kreeg mijn vader een ernstige ziekte. Al 2 keer afscheid moeten nemen, maar hij is er toch nog redelijk boven op gekomen. In een korte tijd is er ook nog veel familie van me overleden. Heb in die hele tijd ook al veel psychiatrische hulp gehad, maar dat hielp niet. Gelukkig had ik 1 vriend waar ik altijd naartoe kon en die me veel steun gaf. Ik ben hem zo dankbaar; hij "sleepte" me door het leven en gaf me hoop. Maar nu ben ik die verloren, omdat mijn liefde voor hem nét iets verder lag... Ik (en hij ook) kon/kan het niet accepteren en nu heeft het leven voor mij echt geen zin meer. Heb vanalles geprobeerd om het te vergeten, (drugs, drank en nu ook snijden) maar niks lijkt te helpen. De laatste weken denk ik constant nog maar aan 1 ding; zelfmoord.
Hieronder is een stukje tekst wat ik getypt heb. Ik typ elke dag wel íets, of anders maak ik een tekening van mijn dag. Tis een soortje dagboek voor me geworden, om alles van me af te schrijven/tekenen:


De Laatste Druppel

We hebben al zoveel geprobeerd,
En telkens werd ik in de steek gelaten.

We hebben al zoveel gezegd,
Maar het waren slechts woorden van valse hoop.

Hij is een “normaal” mens,
En ik pas niet in zijn zorgeloze leventje,
7 jaar vriendschap ineens weg.

Zelfmoord is de slechtste oplossing,
Maar het is wél een oplossing,
Het is er één, die er altijd is.

Zelfmoord is niet iets wat je doet, het is iets wat je overkomt,
Op den duur zal de laatste druppel vallen,
En dan maak je het laatste besluit.

Ik ben bang voor de dag dat voor mij de laatste druppel valt,
Stiekem hoop ik op hulp,
Maar wie zal mij begrijpen?

Als ik het echt vertel, zal ik veel verliezen,
Dat kan ik er niet meer bij hebben,
Laat alles maar zoals het nu is.

Een goede toekomst heb ik niet,
Wel een goed verleden,
Maar sinds “die dag”, gaat het telkens maar naar beneden.

Ik vertrouw niemand meer,
Ik heb geen hoop meer,
Zo wil ik niet meer leven.

Ik kan niet meer genieten van de dingen om me heen,
Niks vind ik meer leuk,
Het liefst zit ik op mijn kamer, waar ik niemand stoor.

Telkens denkend aan hem; dag in, dag uit,
En telkens maar zo depressief; dag in, dag uit,
Ik word er gek van; dag in, dag uit.

Ik denk aan de bloemen, de vogels en al het andere mooie,
En het zijn mooie dingen; ze maken me blij,
Maar het zijn niet die dingen die echt tellen.

Voor de wereld is hij één van de velen,
Voor mij is hij de wereld,
Voor mij is de wereld vergaan.

Maar ik wil hem geen pijn doen,
Dus dit is het moment,
Wat geeft hij erom, als ik er niet meer ben.

Uren lang lig ik te piekeren in bed,
Dan zie ik al mijn ellende voorbij komen,
Maar met alleen denken los je niks op.

Slapen lukt bijna niet meer,
Elke avond heb ik daar alcohol voor nodig,
Morgen weer een dag.

Het gaat bergafwaarts, steeds verder zak ik weg,
Na de drugs en drank, is nu ook een mes een pijnstiller geworden,
En het doet geen eens pijn, nee, het is een genot.

Is het, het waard om alles op te geven,
Om vervolgens een dieptepunt te bereiken,
Zal ik daar dan ooit nog uitkomen?

Ik weet niet meer hoe ik het moet oplossen,
Niks lijkt te helpen,
“Gelukkig” is er altijd één oplossing; één die er altijd is…

Het gevoel om je gelukkig te voelen..
Een fijn gezin te hebben...
Tevrede zijn met jezelf..
het gevoel dat je waardevol bent..
Het gevoel dat anderen echt van je houden..

Wat is dat hoe voelt dat? ...
waarom zijn deze dingen niet iedereen gegunt? de kleine dingen die iets groots betkennen.

Een verhaal vertellen in zo'n klein stukje is wel erg moeilijk, zeker als je je eigenlijk
zo leeg voelt.

Al mijn hele leven ben ik eenzaam, met mijn ouders heb ik wel contact maar geen
echt contact. Het is oppervlakkig en ze weten eigenlijk totaal niet wie ik ben
Iets wat ik zelf soms ook niet meer weet.
Mijn hele leven is een grote leugen, van een masker opzetten en doen alsof het wel goed gaat. In gesprek met therapeuten ben ik weer "die ander". Nooit lijk ik tot mezelf te komen. Behalve als ik muziek luister waarin al mijn gevoelens van intens verdriet tot uiting komen.

Er zijn mensen in mijn leven waar ik veel om geef, maar waarvan ik ook weet dat ik weinig aan hun leven kan toevoegen. Hoe graag ik ook meer contact met ze wil, altijd
lijkt er weer een reden te zijn waardoor het niet kan.

Ook aan hun kan ik mijn echte zelf niet laten zien. Ik zou het zo graag willen, maar het lukt niet. Ik kan niet uit mezelf komen. Wellicht ben ik bang toe te geven aan die leegte in mijnzelf. Dat mijn echte
en diepste verdriet aan de oppervlakte komt.

Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel ellende. Een moeder die geestelijk in de war was en me mishandelde, een dronken vader, een psyhotische pleegmoeder. Net toen ik dacht dat het beter ging..

Het geluk lijk ik maar niet te vinden en eigenlijk weet ik niet waarom ik nog zou moeten leven. Ik heb het gevoel dat ik hier niet thuishoor, als ware ik een vreemde.

Het wordt steeds moeilijker om nog door te gaan om het nog vol te houden. Om mezelf op te porren er nog voor te gaan.
Gevoelens van vervreemding en eenzaamheid worden sterker. Het gevoel van er toch niet meer toe doen. De behoefte aan rust en bevrijding.

Ik probeer het steeds weer, maar ik red het gewoon niet meer..